Pod wulkanem bez bujania – Teneryfa 2018

tony montana napisał(a):

Ja bałbym się szczerze mówiąc pływać w basenach w Garachico. Bylismy tam kilka razy i zawsze wielkie fale, które moga rzucić na skałki a tam ostre krawędzie

Fakt, baseny nie zawsze nadają się do korzystania, ale akurat tamtego piątkowego przedwieczoru było spoko

Rozkoszowaliśmy się kąpielą aż do momentu, gdy słońce skryło się w oceanie.











Nadeszła pora na realizację wieczornej części programu , w tym celu wróciliśmy a teren dawnego portu.

Gdy byliśmy w Garachico we wtorek, zwróciliśmy uwagę na zapowiedź piątkowej „Europejskiej Nocy Wulkanów”. Impreza odbywa się co roku we wrześniu, poczynając od 2012 na La Palmie. W kolejnych latach to święto odbywało się w różnych miejscach na Kanarach, ale nie tylko tam.
W akcję oprócz Hiszpanii włączyły się także inne kraje, w 2018 roku Francja, Węgry, Włochy, Portugalia, Niemcy i Republika Zielonego Przylądka. Noc Wulkanów odbywała się jednocześnie w 12 miejscach, w tym właśnie w Garachico .



Europejska Noc Wulkanów jest reklamowana jako „erupcja wulkanu” sztuki, kultury, muzyki, gastronomii, geoturystyki i nauki o wulkanach. Spora część programu imprezy w Garachico obejmowała dokumentalne filmy oraz prelekcje prowadzone przez naukowców zajmujących się badaniem wulkanów, a dociekliwi mieli szansę na dyskusje z wulkanologami zarówno na temat zagrożeń życia pod wulkanem, jak i płynących z tego korzyści.
Dla nas zasadniczą „zaporą” była nieznajomość hiszpańskiego… W zasadzie zrozumiałe dla nas było tylko to, co wyświetlano na telebimach przy starym porcie, zwłaszcza gdy pojawiły się tam szczegóły dotyczące Stromboli, z którym „zapoznaliśmy się” w 2017 podczas rejsu po Eoliech . No i oczywiste było „słuchanie wulkanów” czyli nagrania dźwięków towarzyszących erupcjom. Także tych, jakie pojawiają się na samym początku, będącymi wczesnymi sygnałami ostrzegania przed wybuchem.

Gdy erupcja wiedzy o wulkanach zaczęła nas stanowczo za mocno przytłaczać, na jakiś czas opuściliśmy stare molo, aby przysiąść gdzieś przy piwku . Bardzo dobrym miejscem ku temu okazało się „Kiosko La Plaza” - altana z kafejką pod drzewami na głównym Plaza Glorietta de San Francisco, pomiędzy kościołem św. Anny i kościołem franciszkańskim.







Nie udało nam się tam przysiąść we wtorkowy ranek, gdy byliśmy w Garachico „skoro świt”, zrobiliśmy to więc w piątkowy wieczór . Popijając piwko, słuchaliśmy kolejnej prelekcji (o wulkanach jako źródłach energii) , bowiem tu także się takowe odbywały. Tyle, że (w porównaniu ) w kameralnym gronie.

Zanim wróciliśmy do miejsca, w którym odbywało się większość imprez w ramach Nocy Wulkanów, przeszliśmy się chwilkę miasteczku.

Kąpieli w tcyh naturalnych basenach chyba bym nie mogła sobie odpuścić

Tak jak wspomniał Tony, nie zawsze taka kąpiel jest bezpieczna, czasem więc odpuścić trzeba. Najlepiej byłoby obrać Garachico za miejsce noclegowe, wówczas łatwiej byłoby się wpasować w czas odpowiedni na kąpiel. A że samo miasteczko urokliwe i nieduże, więc przyjemność z pobytu tam byłaby tym większa

dangol napisał(a):Najlepiej byłoby obrać Garachico za miejsce noclegowe, wówczas łatwiej byłoby się wpasować w czas odpowiedni na kąpiel.

Sama o tym pomyślałam, że najlepiej byłoby móc codziennie na odpowiednie warunki czatować

Baseny naprawdę są super, niestety nawet latem bałam się tam wejść z dziećmi

Z tego wniosek, że mieliśmy farta

Czekała nas teraz erupcja kultury . Imprez w programie było trochę, gdybyśmy nie musieli jechać do San Marcos na ostatnią noc na klifie, prawdopodobnie zostalibyśmy w Garachico zdecydowanie dłużej i zobaczylibyśmy znacznie więcej… No ale było, jak było, czyli ostatecznie obejrzeliśmy tylko godzinny spektakl zespołu folklorystycznego z uniwersytetu w La Lagunie.

















W kolejnym odcinku będzie kilka filmików z tego występu.

Być może zostalibyśmy na przynajmniej jeszcze jeden z zaplanowanych występów, niestety wszystkie miały spore opóźnienie w stosunku do planu. Zrezygnowaliśmy więc z dalszego poznawania folkloru spod wulkanu, gdyż rano nie było czasu na dłuższe spanie . Musieliśmy się spakować (na dwie ostatnie noce przenosiliśmy się bliżej lotniska), a nasz program na sobotę był dość napięty , nie chcieliśmy więc zbyt późno opuszczać San Marcos. Zostanie w Garachico na dłużej z pewnością źle wpłynęłoby na realizację naszych sobotnich planów…

Trochę jednak szkoda, iż nie posłuchaliśmy na żywo występu Regelio Botanzy i jego grupy...
Na szczęście jest internet, więc po powrocie z wakacji zastępczo skorzystałam z jego zasobów , m.in. tu:

KLIK

KLIK

KLIK

Skoro nie zostaliśmy na w tym performansie, to nie obejrzeliśmy również Nocnej Erupcji, czyli fajerwerków . W takiej scenerii musiało to przecież ciekawie wyglądać!
Niestety, z naszego balkonu nie byłoby tego widać, nawet gdybyśmy się uparli , aby nie spać przez następnych kilka godzin , w oczekiwaniu na jakieś „wybuchy” nad Garachico. Wypiliśmy więc tylko po ostatniej lampce wina i daliśmy się ukołysać do snu szumowi fal …

Sobota, 29 września

Przed nami były jeszcze dwa dni na wyspie, ale w San Marcos zostały nam już tylko ostatnie chwile…
Szkoda mi było opuszczać fajne miejsce noclegowe, szybko bowiem przywykłam do zasypiania i pobudek tuż nad oceanem



Miejscówka była naprawdę świetna , chociaż w sporym apartamentowcu, a takie nie są przecież moimi ulubionymi wakacyjnymi lokalizacjami...

Poniżej kilka fajnych fotek znalezionych w necie (http://www.fotosaereasdecanarias.com ), na których widać nasz „domek” od strony oceanu.

Zanim jednak zatrzasnęliśmy za sobą drzwi , zostawiając na stole klucze do apartamentu, mieliśmy do załatwienia dwie istotne sprawy.
Po pierwsze – odprawa na powrotny lot. „Wybiło” bowiem 48 godzin do poniedziałkowego odlotu, odprawa była więc wreszcie dostępna (nie wykupywaliśmy miejsc obok siebie, zdaliśmy się na losowanie). Wiedzieliśmy, gdzie w Icod możemy wydrukować karty pokładowe (smartfony mamy z systemem Windows, na który nie jest dostępna aplikacja Ryanaira z mobilnymi kartami), zdecydowaliśmy się wykorzystać tę wiedzę, aby nie tracić ostatniego dnia na poszukiwanie możliwości wydruku w El Médano.

W tym czasie, gdy my „męczyliśmy” laptopa, Kapitaństwo przygotowywali śniadanie , bo Im wypadł sobotni dyżur.



Około 9:30 opuściliśmy San Marcos…

Na otwarcie księgarni, w której można wydrukować karty pokładowe (znajduje się na terenie Centro Comercial La Magalona w dolnej części Icod), musieliśmy trochę poczekać. Jak się bowiem okazało, w sobotę księgarnia była czynna od 10-tej.

Nie chcieliśmy tracić cennego czasu (i tak nie było go zbyt dużo, jak na napięty plan na ten dzień), w międzyczasie zasiedliśmy więc w kafejce mieszczącej się na tym samym piętrze galerii, co księgarnia. Fakt, lepiej byłoby delektować się kawką już gdzieś w górach, w jakimś widokowym miejscu… Pogoda jednak się zepsuła, na cudne panoramki liczyć nie mogliśmy .

Tym razem nie było zgodności w wyborze napitków. Moje było cappuccino, tyle że w jakieś dziwnej wersji (bita śmietana zamiast spienionego mleka), załatwiającej jednocześnie zapotrzebowanie na deser .