Pisać czy nie pisać ? II Hiszpania 2010

Witaj masmedia.

Miałem coś napisać w Twojej poprzedniej relacji, a tam miałaś na początku wahania dotyczące wyboru-pisać nie pisać ? i komentarz mój, co prawda na końcu miał dostarczyć Ci kolejnego głosu na...? to za chwilkę .

W poprzedniej relacji dostrzegłem podwójny talent, który uratowałaś decyzją o napisaniu relacji.
Masz rękę do pisania, a ten drugi - to opowiadałaś zdjęciami i fajnie to potrafisz oddać.
Mógłbym ją przeczytać bez słów ze zdjęć -a to jest coś .

Po tej pierwszej, nie potrafię zrozumieć w drugiej pytania w tytule: (oczywiście ja ) " Pisać czy nie pisać?..."

No oczywiście, że pisać .
A najważniejsze
Nick zobowiązuje media dla mas wielbicieli .

Pozdrawiam.
Piotr.

Dziękuję nomad !!!
Przeczytałam Twój post i moja reakcja była mniej więcej taka :
Czy on pisze do mnie (o mnie), ???
Myślę, że grubo przesadziłeś z tym talentem, natomiast tych "mas wielbicieli" w ogóle już nie skomentuję
W każdym razie miło mi, że ktoś czyta moje relacje, a jeśli do tego komuś się podobają, okażą się przydatne bądź natchną kogoś do podróży to już jestem szczęśliwa.

W każdym razie dziękuję serdecznie i pozdrawiam! Mam nadzieję że ta relacja będzie Ci się podobała, choć będzie chyba nieco inna .

Mój dylemat zawarty w tytule tym razem jest bardziej związany z tym, że mam mało wolnego czasu i nie wiem jak pójdzie mi pisanie a nie chciałabym przeciągać pisania w nieskończoność lub przerywać lub co gorsza nie skończyć. Stąd dylemat czy w ogóle zaczynać. No ale skoro się podjęłam i obiecałam kilku osobom więc postaram się dotrwać .
Więc do dzieła:

Jak już zasugerowałam w poprzednim poście na jakieś 2 tygodnie przed wyjazdem mój nastrój się zdecydowanie popsuł. W pracy przesilenie, Bożena z Hiszpanii zrezygnowanym tonem donosiła o pogorszeniu się pogody ( całe dnie lało albo było pochmurno i zimno) nie wiedziałam w końcu jakie ciuchy pakować do tych walizek, w dodatku okazało się, że z naszej "wiochy " ( 100 tys. mieszkańców) nie ma normalnego połączenia do Wrocławia.

Któregoś dnia (o co bym się w ogóle nie podejrzewała) naszły mnie nawet jakieś czarne myśli dotyczące lotu samolotem :
- A co będzie jak podczas lotu złapie nas jakaś burza, wichura czy śnieżyca ?!?
- A co jak lotniska będą sparaliżowane, loty odwołane albo opóźnione ???
- A co jak się okaże że przed startem, że się boję latać i wpadnę w panikę albo coś ... ?
Ja twardzielka pytałam męża co mogą podawać pasażerom, którzy dostają świra na pokładzie z powodu strachu.

Dadzą Ci jakiś zastrzyk, jakiegoś "głupiego Jasia" i tyle - odpowiadał ze stoickim spokojem mój mąż
Bo nastrój mojego ślubnego z dnia na dzień zmieniał się odwrotnie proporcjonalnie do mojego - gdy ja byłam co raz bardziej przybita on co raz bardziej nakręcał się i ekscytował na myśl o wyjeździe, kuszony barwnymi opowieściami kolegów z pracy, którzy już w Hiszpanii byli, samolotem lecieli i Barcelonę zwiedzili .

Koleżanki i znajomi pocieszali mnie, że na pewno wszystko będzie dobrze i że mam się nie martwić tylko nastawić się pozytywnie i cieszyć z wyjazdu. Wszyscy prześcigali się w komentarzach jak to my się mamy dobrze i jak nam zazdroszczą i deklarowali, że chętnie się ze mną zamienią .

Jednak najgorsze przyszło w ostatnim tygodniu przed wyjazdem...

Staje się to powoli regułą, że nasze dziecko musi się pochorować przed każdą większą imprezą czy wyjazdem . Tak było przed dwoma ostatnimi weselami które się odbywały gdzieś w Polsce , tak było przed ubiegłorocznym wyjazdem do Chorwacji więc dlaczego miało by tak nie być teraz ???:evil:

Zaczęło się od bólu głowy - Paweł od lat cierpi okresowo na straszne bóle głowy- do dziś nie wiemy co jest przyczyną mimo dziesiątek badań, testów i konsultacji lekarskich w różnych miejscach w Polsce i nie tylko.
Bóle głowy to nie wszystko - zwiastują one kłopoty - jeżeli trwają zbyt długo dochodzi do porażenia nerwu III okoruchowego - dla wyjaśnienia dodam, bo mało kto się pewnie orientuje, że objawia się to zezem rozbieżnym i opadnięciem powieki lewego oka, które po jakimś czasie same się cofają.
Na szczęście kilka pobytów w szpitalu i wszelkie dostępne badania wykluczyły wszystkie najgorsze podejrzenia ale też nie pomogły w ustaleniu ewentualnej przyczyny i to dlaczego tak się dzieje pozostaje dla nas i dla wielu lekarzy wielką zagadką .
W każdym razie ból głowy nie zwiastuje nic dobrego i zawsze włącza u nas alarm i najwyższy stopień gotowości.

No i któregoś dnia mama zadzwoniła do mnie do pracy z informacją że Paweł wrócił z podwórka z bólem głowy (Jak tylko zobaczyłam na wyświetlaczu komórki że dzwoni już wiedziałam, że nie zwiastuje to nic dobrego )
Wizyta u lekarza niczego nie wyjaśniła - znowu nie wiadomo co się dzieje .

To już mnie przygnębiło do reszty - lot samolotem to nie jazda własnym samochodem gdzie można łatwo podróż przełożyć, przesunąć, czy się zatrzymać w każdej chwili. Na pokład nie można zabrać leków w butelkach, więc syrop przeciwbólowy odpada a czopek? Nie wiem czy będę w stanie w razie potrzeby zaaplikować czopek przeciwbólowy w ciasnej ( tak mi się zdaje) kabinie toalety kila tysięcy metrów nad ziemią ?
Poza tym co będzie na miejscu jeżeli mu się nie daj Boże pogorszy ? - gdzie nie ma naszego lekarza, gdzie istnieje mimo wszystko bariera językowa .
I co to za wypoczynek dla nas wszystkich ?

Ch.....oroba ! - wszystko się sprzysięgło przeciwko nam ???

W każdym razie ostatnie dni przed wyjazdem były niezbyt ciekawe - zastanawiałam się czy w ogóle lecieć, nie miałam "weny" ani do pakowania ani do planowania i z niepokojem obserwowałam co się dzieje z naszym dzieckiem .
No ale dziecku na szczęście się nie pogarszało - lekarka nas uspokoiła, przepisała nam na wszelki wypadek leki włącznie z antybiotykiem, poinstruowała co i jak i pozwoliła lecieć.
Wyklarowała się wreszcie sprawa odwozu na lotnisko, w końcu zebrałam się w sobie, spakowałam nasze rzeczy, zrobiliśmy zakupy ( trochę polskich smaków dla naszych gospodarzy i jedzenie dla naszego dziecka ( strasznego niejadka ), które oznajmiło że nie będzie jadło innej wędliny niż ta z naszego sklepu a na pytanie co w takim razie będzie jadł przez 10 dni odrzekł że jajecznicę)
Wreszcie nadszedł nadszedł dzień wylotu.

Niedziela 21 lutego
Wstajemy dość wcześnie, jemy śniadanie ( nie wiem czemu przychodzi mi do głowy kretyńska myśl, że to może być nasz ostatni posiłek ), pakujemy resztę rzeczy : kosmetyki , dokumenty itp. Paweł na razie w porządku, moje kochanie w miarę dobrym nastroju- próbuję wybadać czy boi się lecieć ale niczego nie daje po sobie poznać .
Jesteśmy umówieni z moim tatą dużo dużo za wcześnie ale to z tego powodu że jest on klasycznym przykładem niedzielnego kierowcy, który jeździ rzadko i wypuszcza się tylko tam gdzie zna drogę na pamięć. Podejrzewam że gdyby nie problem z dojazdem i choroba Pawła nie zdecydowałby się na tak karkołomny wyczyn.
Uzgodniliśmy między sobą , że lepiej będzie żeby wracał do domu jeszcze za dnia ( a to gdzieś ok 200 km w jedną stronę ) a my sobie spokojnie poczekamy na lotnisku - inaczej czekałby mnie podwójny stres i nie wiem o kogo bałabym się bardziej czy o nas w samolocie czy o niego w trasie.
Znając go podejrzewałam że przyjedzie jeszcze co najmniej z pół godziny przed czasem ale jest punktualnie (z mamą dla dodania sobie otuchy)

Wysiada z samochodu , pomaga nam zapakować bagaże, po czym otwiera drzwi od strony kierowcy i zaprasza mojego męża za kierownicę
No cóż ... no to się odwieziemy
Podróż upływa wyjątkowo szybko i w miarę sprawnie - większość trasy pokonujemy autostradą więc nie ma problemów. Jedyny problem ma mój ojczulek, który głowi się jak w drodze powrotnej trafi na właściwy zjazd. Nie pomagają zapewnienia, że przed zjazdem będzie z pięć drogowskazów (mijaliśmy je po drodze). W końcu mama doprowadza go do pionu i przestaje ( przynajmniej głośno) wyrażać swoje wątpliwości. Ja pozostaję w nadziei że będzie dobrze .
Sam dojazd do lotniska nieciekawy - dziura na dziurze, przebudowy i słabe oznakowanie. Raz źle skręcamy (po skręcie pod wiadukt zero oznakowania) ale szybko trafiamy na właściwą drogę. W końcu dojeżdżamy.
Lotnisko z zewnątrz ( jak dla mnie ) prezentuje się nieszczególnie No ale co ja tam wiem przecież nigdy na lotnisku nie byłam - no ale kilka widziałam ( z zewnątrz ) i kilka na na zdjęciach i filmach

Wyjmujemy bagaże, wchodzimy wszyscy na lotnisko , tata szybko się żegna i już nerwowo pogania mamę żeby się zbierała do powrotu Odjeżdżają . Zostajemy na prawie opustoszałym lotnisku.

Nie będę Wam pisała o ile za wcześnie byliśmy bo byście pospadali z krzeseł ze śmiechu
Najważniejsze, że po rozmowach telefonicznych z rodzicami przynajmniej o nich byłam spokojna. Tata poczuł się na tyle pewnie, że rozwinął na autostradzie zawrotną prędkość 140 km/h
Że lotnisko niewielkie to przeszliśmy je wzdłuż w szerz i w poprzek. Zajrzeliśmy chyba do wszystkich dostępnych pomieszczeń, zaznajomiliśmy się kompleksowo z ofertą kiosków spożywczych, sklepików z pamiątkami, kawiarni itp. Zapaliłam nawet świeczkę w kaplicy w intencji szczęśliwej podróży

Paweł przed makietą nowego terminalu, który ma być oddany w 2011 roku,


Moi panowie w kawiarni - w oczekiwaniu na kolejna kawę


W końcu nadszedł czas odprawy. Wszystko odbywało się zgodnie z opowieściami znajomych - szybko i sprawnie.
Jedno ciekawe zdarzenie miało miejsce podczas odprawy i kontroli bagażu podręcznego : przede mną któryś z pasażerów ( jak sie potem okazało starszy pan ) położył na taśmie torbę i odszedł . Obsługa lotniska spytała czy to moja walizka - odpowiedziałam, że nie ale widząc ich podejrzliwe miny zaczęłam się niepokoić. :
Cholera Co też może być w tej walizce ?!?
Na szczęście właściciel się znalazł i pomyślnie przeszedł odprawę , po czym znowu odszedł zostawiając walizkę z drugiej strony tego "czegoś" co prześwietla bagaż
Dopiero celniczka znalazła go w kawiarni zamawiającego spokojnie kawę. Nie wiem czy też leciał pierwszy raz ??? Dodam że był w towarzystwie małego chłopca - mam nadzieję że jego nie zgubił gdzieś po drodze.

Pozostało jeszcze trochę czasu do odlotu i oczekiwania po "drugiej stronie". Byłam wyjątkowo spokojna - mój mąż też nie wykazywał żadnych oznak stresu przed pierwszym lotem .
Znajomi instruowali nas żebyśmy w razie czego strzelili sobie coś na odwagę ale póki co nie było to nam potrzebne i dobrze bo mogłoby się to skończyć jak w przypadku pewnej pani, którą wywoływano chyba ze trzy razy do stawienia się na pokładzie samolotu i wyciągano prawie siłą ze sklepu Baltony w którym obsługa zastała ją kupującą miniaturki przeróżnych alkoholi ( zapewne w celu znieczulenia) z tym, że do całkowitego "odlotu" jeszcze przed wejściem na pokład samolotu już niewiele jej brakowało. Współczuję tego kaca

Witaj masmedia.

Dzięki za podziękowania i cieszę się, że będą nowości, to zawsze przyciąga.
Tym bardziej, że nigdy nie byłem w Hiszpanii kontynentalnej (fakt była Teneryfa, ale to były wyspiarskie klimaty).
Fajnie, że pojawią się nowe elementy, zawsze jest miło pooglądać i posłuchać nowych przygód.
Pozdrawiam również.

Piotr.

Witam ponownie
Chciałam już dziś przynajmniej odlecieć ale obowiązki rodzinne ...
No postaram się bo pewnie zanudziłam na śmierć moją epopeją o przygotowaniach do podróży

Wreszcie przyszła i nasza kolej. Zaczyna się sprawdzanie dokumentów. W jednej chwili tworzy się spora kolejka ale wszystko idzie sprawnie i wkrótce pierwszy autobus odjeżdża w stronę samolotu.
My wsiadamy do drugiego. Paweł podekscytowany wypatruje samolotu a ja szczęśliwa że wreszcie lecimy (choć po głowie przemyka mi myśl " teraz już nie ma odwrotu") Mój mąż natomiast dziwnie lustruje wzrokiem współpasażerów w autobusie - niczym John Mc Claine ze Szklanej Pułapki, który nawet w kilkutysięcznym tłumie jest w stanie wyłowić wzrokiem terrorystę czyhającego na nasze bezpieczeństwo
Do samolotu wsiadamy jako jedni z ostatnich. Większość osób albo już siedzi albo pakuje bagaże, my jednak musimy się przemieścić do środka samolotu w poszukiwaniu wolnych miejsc dla naszej trójki.
Ciasno i tłoczno. W końcu udaje nam się znaleźć wolne miejsca ale z widokiem na skrzydło samolotu - no trudno, nie ma czasu - stewardesy delikatnie poganiają wszystkich i za chwilkę już siedzimy zapięci w pasy.
Start !
Nie będę się rozpisywać na temat lotu bo zbytnio nie ma o czym . Przeżyliśmy start bez większego stresu, lot nie trwał długo - jedyne co mnie przeraziło na początku to moje problemy ze zrozumieniem języka.
Uczyłam się angielskiego przez trzy lata i miałam nadzieję, że nie wszystko zapomniałam. Jednak obsługa przekazywała informacje w takim tempie, że musiałam się dobrze wsłuchiwać żeby cokolwiek zrozumieć. (Po jakimś czasie zaczęłam " trybić" i na pocieszenie dodam, że w drodze powrotnej stewardessy mówiły po polsku ale też tak szybko, że nie wszystko zrozumieliśmy )
Dwie godzinki, za oknem głównie ciemności i już jesteśmy nad Hiszpanią . Widać światła miast, zniżamy się - jeszcze tylko lądowanie...
Zetknięcie z ziemią następuje szybciej niż się tego spodziewaliśmy stąd nie było czasu na czarne myśli Na koniec po udanym lądowaniu włącza się muzyczka jakby grana przez wiejską kapelę meksykańską z epoki Zorro Paweł uśmiecha się na pożegnanie do miłych pań, od których dostał do zamówionego przez siebie osobiście ( po angielsku) batonika drugiego gratis Fajne były te panie - mówi
Jesteśmy !!!

Z samolotu idziemy na lotnisko pieszo Wyprzedzają nas nasze walizki i jesteśmy świadkami " delikatnego " obchodzenia się z bagażami na lotnisku.
Odbieramy torby i wychodzimy. W tłumie szybko odnajdujemy Bożenę - jest z koleżanką . Powitania, uściski ... Idziemy szybko w stronę parkingu pakujemy się do auta i zmęczeni ale szczęśliwi wsiadamy.
W drodze rozmowa toczy się w trzech językach : polskim , hiszpańskim i trochę angielskim. Okazuje się, że znajoma Bożeny to Węgierka i że mieszkała kiedyś w Polsce w Gdańsku i bardzo się jej tam podobało- nawet bardziej niż na Costa Brava
Marek głośno myśląc zadaje pytanie : ciekawe jakich pierwszych słów Kristina nauczyła się będąc w Polsce ? Jak myślicie jakich ?

Po jakiejś godzince jazdy, około północy jesteśmy już na miejscu. Niewiele zdążyliśmy zobaczyć po drodze ale zapowiada się ciekawie, nie pada i wcale nie jest tak zimno
Oczywiście rozmowy nocą trwały gdzieś do trzeciej nad ranem i wreszcie wykończeni padamy do łóżek.
Rano wita nas taki widok z balkonu :




C.D.N

Super jesteście dzielni Ciesze sie , ze już dolecieliscie Czekam na CD;)

Siedziałem kiedyś z masmedią przy jednym stoliku
więc poczytam o feriach w Hiszpanii, zasiadając w kąciku