Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Nieco na wschód od głównej szosy Iguomenitsa-Preveza, i sporo wyżej nad poziomem morza, blisko siebie leżą dwa ciekawe miejsca. Pierwszym z nich, wcześniej przez nas odwiedzonym, będą ruiny starożytnego miasta Kassope, leżące na płaskim tarasie u stóp niewysokich, ale skalistych gór. Kassope to jedno z wielu podobnych tego typu miast w tej okolicy, ale obecnie ruiny są jednymi z najlepiej zachowanych. Miasto powstało w IV w. p.n.e. i zamieszkiwane było przez około 10 tys. ludzi, niestety bardzo szybko, bo już w 167 r. p.n.e. zostało doszczętnie zniszczone przez Rzymian.

Nie było trudno trafić do ruin, dojazd w to miejsce, jak i do innych atrakcji turystycznych w Grecji jest elegancko oznakowany. Zostawiamy samochód we wspaniale pachnącym piniowym lesie na zakręcie wijącej się pod górę drogi i po chwili dochodzimy do otwartej bramy w ogrodzeniu ruin Kassope. Podchodzimy do budki by zakupić kosztujące 2 euro bilety, jednak miła dziewczyna informuje nas że trafiliśmy na promocję , z powodu nieobecności kogoś tam do pobierania opłat będziemy mogli pochodzić sobie po ruinach gratis . Dostajemy planiki wraz z krótkim opisem historii miasta i pozostałości jego budowli i wyruszamy na zwiedzanie.

Jak widać, wciąż prowadzone są tu prace odkrywkowo - porządkowe

Kassope bardzo się nam podobało, naprawdę całkiem sympatycznie wędruje się wśród resztek starożytnych murów próbując sobie wyobrazić jacy ludzie mieszkali tu przed wiekami, jak wyglądały ich domy i inne, ważniejsze obiekty. Rozciągają się stąd ładne widoki na okolicę, na morze, na zatokę Ambrakijską, mimo zamglonego powietrza było też widać zarysy Lefkady. Bardzo poruszyły naszą uwagę i wyobraźnię mury antycznych budowli, te idealnie dopasowane, wielokątne, często ogromne kamienie. Jak dużo trzeba było ich nawycinać w skałach, zwieźć, obrobić i układać dopasowując je do siebie, ta ciężka praca wzbudziła w nas spory podziw dla tych żyjących przed wiekami ludzi. Dzięki temu wyjazdowi i wizytom w różnych takich miejscach, bardzo poszerzyliśmy swoją, szczerze mówiąc dość skąpą do tej pory wiedzę historyczną .

To właśnie tu natknęliśmy się na pewnie dość pospolite na tych terenach, zupełnie nam wcześniej nieznane, ale bardzo ładne rośliny









Oprócz nas nie było tu żadnych zwiedzających, może to z powodu wczesnej pory, ale myślę, że to miejsce nie jest zbyt często odwiedzane .

c.d.n.

Świetny las/gaj ... szkoda, że tak mało zdjęć !



Eukaliptusy cudo ... a pinie ... ich zapach i szyszki ...
...a szczególnie orzeszki bardzo lubię np. do pesto albo do piwa.

kulka53 napisał(a):Kassope bardzo się nam podobało, (...)
Rozciągają się stąd ładne widoki na okolicę, na morze, na zatokę Ambrakijską...

Oglądając te zdjęcia dokładnie o tym sobie pomyślałem...

kulka53 napisał(a):To właśnie tu natknęliśmy się na pewnie dość pospolite na tych terenach, zupełnie nam wcześniej nieznane, ale bardzo ładne rośliny

Urginię morską "odkryliśmy" w podobnym czasie . W Chorwacji nigdy się na nią nie natknęłam. Czyżby było tam jej za zimno i rośnie tylko bardziej na południe? A może jest tam bardzo rzadka, a nie tak pospolia jak w Grecji, więc to dlatego?

Fajnie się z Wami spacerowało po Kassope

Ale pachnie środziemnomorskim latem

mariusz-w napisał(a):Świetny las/gaj ... szkoda, że tak mało zdjęć !

No z tego wynika że szkoda..... niby się nie spieszyliśmy, ale jakoś się nam nie "pstryknęły" . A czasy gdy liczyło się klatki na kliszy dawno już minęły....
Jak na kemping, miejsce było chyba całkiem fajne.

Jacek S napisał(a):Oglądając te zdjęcia dokładnie o tym sobie pomyślałem...

No to miło, że zdjęciami udało się oddać nasze wrażenia i nastrój tego miejsca z rozległem, choć zamglonym widokiem...

dangol napisał(a):W Chorwacji nigdy się na nią nie natknęłam.

My też nie
Może faktycznie woli cieplejszy klimat, może nie toleruje tamtejszego podłoża z wapiennych skał, nie wiem.
Od kwiatów są tu inni experci

plavac napisał(a):Ale pachnie środziemnomorskim latem

I to w środku polskiej jesienio-zimy

Pozdrawiam

Dzień trzynasty, 16 września c.d.

Tylko kilometr dalej tą samą drogą i nieco pod górę znajduje się sławny monastyr Zalongo. Sama świątynia i otaczające ją zabudowania nie są szczególnie interesujące i pewnie byłyby tylko jednym z wielu monastyrów jakich wiele w Grecji, gdyby nie pewne wydarzenie w nie aż tak odległej historii tych terenów. W 1806 r. podczas zamieszek narodowowyzwoleńczych grupa zamieszkujących te tereny Suliotów (albańskich chrześcijan prawosławnych) uciekając przed wojskami Alego Paszy schroniła się w monastyrze. Mimo to, gdy żołnierze wdarli się do klasztoru, wtedy grupa kilkudziesięciu kobiet wraz ze swoimi dziećmi wspięła się na urwistą skałę ponad monastyrem. Zdesperowane kobiety widząc zbliżających się żołnierzy tańcząc i śpiewając jedna po drugiej zaczęły skakać w przepaść by nie dostać się w ich ręce. Wydarzenie to upamiętnia wielki pomnik na urwistej skale, do którego można się dostać po ponad 400 schodach.

Mieliśmy zamiar wejść na górę, jednak z tego zrezygnowaliśmy. Pierwszym powodem był panujący coraz większy upał, a drugim fakt, że pomnik był w remoncie, zasłaniały go rusztowania, widać było pracujących na nich robotników. Dlatego odwiedziliśmy tylko sam klasztor, oprócz nas była tam jeszcze niewielka grecka wycieczka. Zaciekawiła mnie stojąca przed wejściem do kościoła misa z kawałkami czegoś, stałem wpatrując się w nią nie przymierzając jak cielę w malowane wrota , wtedy podeszła do mnie jedna z kobiet i wyraźnie zachęcała do spróbowania zawartości naczynia. Okazało się, że to były oprószone cukrem pudrem, pokrojone w kostkę galaretki o intensywnym zapachu i smaku smażonej róży, z zatopionymi kawałkami orzechów. Potem się okazało, że to taki grecki, monastyrowy zwyczaj .


















Okazało się też, że przy monastyrze znajduje się kranik z wodą , nie wzbudzając niczyjego większego zainteresowania i bez ociągania, chętnie uzupełniliśmy nasze butelkowe zapasy o lodowatą i czystą ciecz .

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Dzięki temu wyjazdowi i wizytom w różnych takich miejscach, bardzo poszerzyliśmy swoją, szczerze mówiąc dość skąpą do tej pory wiedzę historyczną .

My tam mamy podobnie - Tylko do pogłębiania wiedzy historycznej, ja zdecydowanie dodałabym jeszcze kilka dziedzin W końcu reguła, że podróże kształcą nie kłamie

pozdrawiam

Tymona napisał(a):do pogłębiania wiedzy historycznej, ja zdecydowanie dodałabym jeszcze kilka dziedzin W końcu reguła, że podróże kształcą nie kłamie

To oczywiste.....

Ta historia to tylko jeden z elementów poznawczych, tym razem chętnie zaczytywaliśmy się w przewodnikach bo i też mieliśmy na to nieco więcej czasu , kilka popołudni na plaży to zawsze coś. Jak dla laików, lepsza taka wiedza niż żadna, bo tę szkolną dawno już zapomnieliśmy . Zresztą aż prosiło się, by dowiedzieć się więcej o tych miejscach, powstałych tyle wieków tamu

A te inne elementy.... chociażby dobre drogi, dobre oznakowanie, piekne puste plaże, dostępność wody, wcale nie aż tak przerażające ceny..... dowiedzieliśmy się tego, co było dla nas istotne by spokojnie móc planować kolejne Greckie Wakacje

Pozdrawiam

Dzień trzynasty, 16 września c.d.

Tak więc nadprogramowe atrakcje dnia dzisiejszego mamy już za sobą, teraz czas na kolejną, co prawda w przewodniku opisywaną jako nieszczególnie pasjonującą, ale skoro już tu jesteśmy, nie moglibyśmy w to miejsce nie zaglądnąć. A mam na myśli potężne ruiny starożytnego miasta Nikopolis. Z Zalongo wracamy z powrotem do głównej szosy i po paru kilometrach skręcamy znów na wschód, tym razem w lokalną dróżkę. Dzięki przewodnikowi łatwo zorientowaliśmy się gdzie jesteśmy i zatrzymałem się w miejscu, które wydawało się nam najbardziej odpowiednie by zapoznać się z Miastem Zwycięstwa.

Nikopolis zostało założone w 31 r. p.n.e. przez zwycięskiego Oktawiana, przyszłego cesarza Rzymu dla upamiętnienia miejsca gdzie pokonał on floty Antoniusza i Kleopatry. W założeniu miało to być wielkie miasto garnizonowe z dwoma portami. Jednak wódz nie do końca przemyślał lokalizację gdyż w pobliżu nie było ani rzeki, ani źródeł wody. W efekcie nikt nie chciał dobrowolnie zamieszkać w nowym mieście, Oktawian zasiedlił je więc siłą. Bardzo krótko trwała świetność Nikopolis, już w IV w. po najazdach Hunów i trzęsieniach ziemi miasto opustoszało, następnie splądrowali je Wandalowie. Mimo to, przeżyło jeszcze jeden okres świetności, zostało bowiem odbudowane i otoczone potężnymi murami przez cesarza Justyniana, jednak obejmowało już wtedy znacznie mniejszy obszar. W XI w. po trzęsieniach ziemi i najeździe Bułgarów ponownie popadło w ruinę.

Tak na dobrą sprawę ruiny Nikopolis można (i powinno się ) zwiedzać samochodem . Rozciągają się bowiem na terenie tak rozległym, że spacery od jednej antycznej budowli do drugiej mogłyby trwać długie godziny. W panującym przedpołudniowym upale nie mieliśmy większej ochoty na wędrówki, jednak najpierw urządziliśmy sobie spacer do odeonu, term, bramy miejskiej i ruin akweduktu.

Idzie się tam polną, pylistą drogą mijając pola uprawne na których rosły ziemniaki, papryki i pomidory . Po drodze objadaliśmy się rewelacyjnymi, dojrzałymi w pełnym południowym słońcu, obrastającymi wszystko dookoła jeżynami .

















Hmm, to ostatnie zdjęcie trochę dziwne, prawda? . Nie mamy większego pojęcia co za murami Nikopolis mógł robić człowiek ze strzelbą . Potem okazało się, że w Grecji ludzi chodzących z bronią jest całkiem sporo, widzieliśmy ich w wielu różnych dziwnych miejscach. Być może są to myśliwi, ale na co polują, to pozostaje dla nas zagadką. A może to wcale nie są myśliwi?

Ruiny rzymskiego nimfeum położone nieopodal akweduktu, który zapewniał dostęp do wody. Niedaleko znajdowała się też jedna z bram miejskich.







Ruiny Odeonu