Leniwce w Postirze czyli jak kończyć Brač...

A ja zawsze mężowi przypominam, żeby nigdy nie kupował w przyszłości szerokiego samochodu. I ku przestrodze mu to zdjęcie z wąską uliczką pokazałam.

Piękne kotki, takie spaślaki

Zdzichu, masz świetny styl pisania

Dobrze się ogląda, a czyta jeszcze lepiej

Nefer napisał(a):Poetycko i nostalgicznie się zrobiło... (no może z wyjątkiem ostatnich paru wersów).

oraz

ruzica napisał(a):Piękne kotki, takie spaślaki

Zdzichu, masz świetny styl pisania

oraz

Bravik napisał(a):Dobrze się ogląda, a czyta jeszcze lepiej

Dziękuję pięknie za miłe słowa.

pomorzanka zachodnia napisał(a):A ja zawsze mężowi przypominam, żeby nigdy nie kupował w przyszłości szerokiego samochodu. I ku przestrodze mu to zdjęcie z wąską uliczką pokazałam.

Jak się uprze to i tak kupi... Tacy jesteśmy w kwestii samochodów.

travel napisał(a):Masz świetne pióro.....aż chciałoby się tam być

Dziękuję

travel napisał(a):... tego kotka chyba już widziałam

Tak, a w następnym odcinku kolejny, którego też masz na zdjęciach jak mniemam

travel napisał(a):Takiej szerokości mieliśmy podjazd do naszego lokum w Postirze - traumatyczne przeżycie dla mego małża

Pamiętam swój pierwszy wjazd do Sutivanu w 2017 - o czym zresztą wówczas napisałem - teraz chyba nie zrobiłoby to na mnie wielkiego wrażenia. Gorzej, gdy miałbym cofać.

travel napisał(a):Ach te poranne małżeńskie czułości

Mam nadzieję że przemycisz w swojej relacji co nieco ze swoich

travel napisał(a):I cmentarz w Postirze..... nic tylko żyć i umierać
Uplasował się bardzo wysoko na mojej liście cmentarzy z widokiem

Powiedziałbym, że chciałbym na takim leżeć, ale nie wiem czy wówczas będzie to miało dla mnie znaczenie

AdamZ napisał(a):Świetnie oddany klimat budzącego się miasteczka które leniwie się przeciąga z przymrużonymi jeszcze oczami. Też uwielbiałem razwiedkę bojam w ledwo oświetlonym wschodzącym słońcem Sutivanie...

Czy ty wiesz Adamie ilu ludzi chętnie poczytałoby o tym? Ja bardzo chętnie - gdzie zatem relacjonujesz swoje odczucia

Odcinek 4 – 2020-09-15 i 2020-09-16 Nic nowego i kompletna ruina

Skalę naszego lenistwa pokaże ten odcinek. Od 15 września, od powrotu z porannego zwiedzania Postiry aż do 16 września do mojego drugiego samotnego spaceru działy się tak banalne wydarzenia, że w dawnych czasach szkoda byłoby kliszy aparatu AMI czy też drogiego w sumie papirusu, aby to dokumentować czy opisywać. Obecnie jest inaczej. I nie wiem czy się ze mną zgodzicie, ale niekoniecznie lepiej. Robimy setki zdjęć obiecując sobie, że je przejrzymy i gorsze wykasujemy a potem kupujemy komputer z większą ilością pamięci i te setki tysięcy zdjęć coraz - częściej zapomniane - giną gdzieś w przepastnej cyberprzestrzeni…
Z kronikarskiego zatem obowiązku, a raczej dla ciągłości relacji opiszę to wszystko skrótowo.
Po kawie i śniadaniu na tarasie zebraliśmy bambetle i podreptaliśmy na plażę FKK. Znaleźliśmy nawet bardzo fajne płaskie legowiska na skałach, dobrze oświetlone, z niewielką jamą obok, która pozwalała w zacienionej pozie utrzymywać termosy z ulubioną kawą i butelki z wodą i oddaliśmy się błogiemu lenistwu tudzież czytaniu książek. Mariola pacyfikowała autorstwa Gill Paul „Kobietę mojego męża” – hm… Muszę uważać na ewentualne romanse… A ja polizałem się Elżbietą Cherezińską… No dobra, tylko mi nie mówcie, że mnie się wszystko z erotyką kojarzy. Użyłem tego sformułowania bo przez cały urlop ledwo liznąłem jej „Turniej Cieni”. Przeczytam, skończę, ale jej sposób pisania - to przeładowanie domysłami historii - nie zostanie moim ulubionym menu…
Właściwie bardziej zależało mi na chwytaniu promieni słonecznych i wyciszeniu niż na obserwowaniu widoków. Raz, że te w tym miejscu choć oku miłe



nie były aż tak bardzo oszałamiające. Dwa, że zapowiedzi pogodowe mówiły, że to nie będzie cały urlop z dużym słońcem, więc trzeba było korzystać z tego, co było. Po 3 godzinach, w których na plaży pojawiła się najpierw samotna pani z psem, a potem gdzieś obok nas jakiś stateczny mężczyzna zeszliśmy z plaży. Pobyt był krótki ponieważ mieliśmy w planie zakupy spożywcze w Supetarze.
- To co, robimy sobie sami jakieś jedzenie – spytała żona
- A może wejdziemy do Bistro Levanat – zagadnąłem opowiadając, co o nich wyczytałem w sieci i dopowiedziałem – jest po drodze…
Wchodząc dowiedzieliśmy się, że maski to oni muszą nosić a nie my i że całe ich menu dostępne będzie dopiero od 16 a teraz serwują takie codzienne obiady. Hm… Poprosiliśmy o białe wino, jakąś sałatkę sezonową i sardele. Już smakując domowe wino nie mogliśmy się przyczepić do jego smaku, co widać po uśmiechniętej buzi Marioli.


Sardele bardzo dobre, sałatka z warzyw rosnących opodal w ogródku jak to sałatka w Chorwacji, tyle, że naprawdę świeże warzywa. Zaryzykowałem i poprosiłem o ten codzienny obiad. Hm. Czegoś takiego Chorwacji jeszcze nie jadłem. Nazywało się to Punjene Paprike


Papryka nadziana właściwie czymś takim, jak nadzienie gołąbków. I powiem wam, że smaczna. Dorzuciliśmy torcik bananowy – dobry w smaku ale cholernie słodki. I ubożsi o 174 kuny (tylko cash), ale w sumie kontenci, a nade wszystko zachwyceni takimi oto widokami na leżącą u podnóża bistro plażę Malo Lozna



ruszyliśmy do apartamentu.
Kąpiel, pindrzenie i jazda do Supetaru. Namierzyłem w nowym Tommy bankomaty nie pobierające prowizji przy wypłacie. Zrobiliśmy zakupy w Konzumie. Mariola nie omieszkała nie przejść DM-u a potem krótki spacer po prawie pustym Supetarze.








Trzeba jednak przyznać, że ten wieczór potraktowaliśmy technicznie. Trzeba było wszak rzeczy z podróży przygotować na powrót, więc prasowanie. Rozpakować się do końca. Zapoznać się z sąsiadka Marią, porozmawiać na zasadzie „ano Kargul padajdi do płota”. Zrobić sobie kolacyjną paterę serów, otworzyć wino i przy zapadającym zmroku wykrzyczeć sobie w końcu w głowę. Urlop!!! Jutro pośpię do 10-tej….
2020-09-16 czyli jutro… Godzina 5.52, Już z kawą, ubrany, wyspany… Cholera no!


Parę minut później, gdy niebo wyglądało tak


dołączyła Mariola.
- Też nie mogę spać, to gdzie wczoraj oglądałeś wschód słońca?- zapytała.
- Chodź pokażę ci.
Powtórka z dnia poprzedniego więc bez jakichś rozbudowanych opisów
Niebo przed wschodem


Mariola w oczekiwaniu


Sprawdzenie w komórce po czasie przy zdjęciach, że do wschodu jeszcze prawie 20 minut więc jeszcze zaglądnięcie tu i tam.



Wschód słońca


Spacer na śniadanie nadmorską alejką



Roślinność, którą zawsze lubię fotografować




Kawa, śniadanie i lampka wina na tarasie – Meri, Matko, dzięki za ten taras, super miejsce!!!
A że na plażę było za wcześnie to wróciliśmy do Postirskiego centrum. Tym razem trafiliśmy na moment, w którym kościół był otwarty.


Nieco później oglądając walki kociej rodziny



natknęliśmy się na Marię. Irlandka opowiedziała nam trochę więcej o kotach w Postirze. O programie bezpłatnej ich sterylizacji i o tym, że gdybyśmy się natknęli na takiego czarnego kota z białym placem na szyi, to żeby jej dać znać.
Rozpusta w biały dzień, czyli piwo przez 13.00


Powrót ze szczególnym oddaniem się fotografowaniu bogactw przyrody







A potem „Dzień Świstaka – Groundhog Day” trwał nadal, czyli plaża 4 godziny – tym razem nawet bez pstryknięcia fotki bo powietrze mimo słońca jakieś takie mało przejrzyste. Pani z psem nie było. Był za to inny pan gdzieś w oddali i drugi, nasz stateczny opodal. Obiad tym razem własnej produkcji. Oliwa, na to po kolei cebula, czosnek, cukinia, pomidory na to bazylia i feta i to wszystko przy akompaniamencie pieprzu i soli na makaron. Pychota.
- To co, spacer? – zapytałem kontentą młodą damę
- Ale gdzie? – odparła pytaniem skierowanym do nie mniej usatysfakcjonowanego jedzeniem męża
- Nieopodal są ruiny przejdziemy się na pieszo… - wystarczyło jedno spojrzenie, żeby wiedzieć, że zgody na pseudoatrakcje w tym roku nie będzie.

- Czemu go puszczasz samego – zapytało EGO Marioli – Czy nie boisz się, że twój mąż ciągnie do innych kobiet - dorzuciło kolejne pytanie widząc jak sięga po książkę…
- Niech idzie. Pogada SAM ze SOBĄ….
EGO Marioli patrzyło za SAMEM zamykającym bramę i poprawiającym plecak.
SAM szepnął – i znowu zostaję sam.
- Nie zostajesz tylko idziesz - odpowiedziało SOBĄ – i nie sam, tylko ze SOBĄ - SOBĄ dumnie zadarło nosa
- I co my tam będziemy robili? – zapytał SAM wzruszając ramionami, a może tylko poprawiając plecak.
- Jak to co, pogadamy – roześmiało się SOBĄ
- Rozmawiać z kimś, kto zna moje wszystkie myśli i pytania to przecież kompletna ruina!!! -SAM trzepnął się z całą mocą w czoło.
- A niby gdzie idziemy - trafnie odparowało SOBĄ?

Zdzihu, Wasze Punjene paprike wyglądają dokładnie tak, jak danie, którym poczęstowała nas gospodyni Jelica (za pierwszym razem)
Nadzienie jak w gołąbkach, sos i do tego ziemniaki Też nam smakowało

Abakus68 napisał(a): Robimy setki zdjęć obiecując sobie, że je przejrzymy i gorsze wykasujemy a potem kupujemy komputer z większą ilością pamięci i te setki tysięcy zdjęć coraz - częściej zapomniane - giną gdzieś w przepastnej cyberprzestrzeni…

Nie mogę się zabrać za zdjęciowe porządki
Ale robienie setek zdjęć ( w moim przypadku tysięcy ) ma swoją dobrą stronę - zawsze trafi się kilka perełek

Czegoś takiego Chorwacji jeszcze nie jadłem. Nazywało się to Punjene Paprike

Nie mogę odżałować ,że tak zlekceważyliśmy tą knajpkę. Tyle rzeczy mnie ominęło w tym roku ,że chyba muszę tam wrócić

Trzeba jednak przyznać, że ten wieczór potraktowaliśmy technicznie. Trzeba było wszak rzeczy z podróży przygotować na powrót, więc prasowanie.

Prasowanie na urlopie ???

- Czemu go puszczasz samego – zapytało EGO Marioli – Czy nie boisz się, że twój mąż ciągnie do innych kobiet - dorzuciło kolejne pytanie widząc jak sięga po książkę…
- Niech idzie. Pogada SAM ze SOBĄ….
EGO Marioli patrzyło za SAMEM zamykającym bramę i poprawiającym plecak.
SAM szepnął – i znowu zostaję sam.
- Nie zostajesz tylko idziesz - odpowiedziało SOBĄ – i nie sam, tylko ze SOBĄ - SOBĄ dumnie zadarło nosa
- I co my tam będziemy robili? – zapytał SAM wzruszając ramionami, a może tylko poprawiając plecak.
- Jak to co, pogadamy – roześmiało się SOBĄ
- Rozmawiać z kimś, kto zna moje wszystkie myśli i pytania to przecież kompletna ruina!!! -SAM trzepnął się z całą mocą w czoło.
- A niby gdzie idziemy - trafnie odparowało SOBĄ?

SAM ZE SOBĄ toż to czysta przyjemność
Ciesz się z tego , bo mogłeś usłyszeć:
-po co tam idziesz, zostań ze mną.
A tak zostałeś puszczony wolno

Aż chce się zacytować:
"Wiesz, lubię wieczory,
Lubię się schować na jakiś czas.
I jakoś tak, nienaturalnie,
Trochę przesadnie, pobyć sam.
Wejść na drzewo i patrzeć w niebo"

Abakus68 napisał(a):

travel napisał(a):Ach te poranne małżeńskie czułości

Mam nadzieję że przemycisz w swojej relacji co nieco ze swoich

Eee... sama nie wiem , jezeli już jakaś będzie to chyba taka bardziej zdjęciowa niż opisowa.
Chyba ją nazwę "Leniwce w Postirze 2"

maslinka napisał(a):Zdzihu, Wasze Punjene paprike wyglądają dokładnie tak, jak danie, którym poczęstowała nas gospodyni Jelica (za pierwszym razem)
Nadzienie jak w gołąbkach, sos i do tego ziemniaki Też nam smakowało

Może mają jakiegoś "masterszefa" i kopiują przepisy

travel napisał(a):... Prasowanie na urlopie ???

Ha. Po primo lubię prasować. Po prostu lubię. A po drugie zawsze wiozę ze sobą małe żelazko turystyczne i kostki, mały śrubokręt i taśmę izolacyjną. Jak pewnie wiesz do żelazek nie stosuje się małych i płaskich wtyczek, które pasowałyby w Cro. A są tam kontakty na wtyczki z takimi dwoma wycięciami... Wtedy szuka się po app przedłużacza, rozkręca, łączy kable na kostki, owija się taśmą i prasuje. I jak żona może potem odmówić wieczorem czegoś bohaterowi domu???

travel napisał(a):...Chyba ją nazwę "Leniwce w Postirze 2"

Luzik, o tantiemy wystąpię w odpowiednim czasie

travel napisał(a): zawsze trafi się kilka perełek :

Perełce łatwiej o perełki

Abakus68 napisał(a):Czy ty wiesz Adamie ilu ludzi chętnie poczytałoby o tym? Ja bardzo chętnie - gdzie zatem relacjonujesz swoje odczucia

Do tej pory nie podjąłem się takiego wyzwania na forum ponieważ potykam się o dwie duże przeszkody:
Pisać trzeba umić,
Walczę ze swoim leniem i jak dotychczas przegrywam.
Całe szczęście że znalazło się tutaj kilka osób, które potrafią oddać klawiaturą nastroje jakie nas rozpieszczają na chorwackich wakacjach.
Przypuszczałem że będzie świetnie ale nie że aż tak

AdamZ napisał(a):...Całe szczęście że znalazło się tutaj kilka osób, które potrafią oddać klawiaturą nastroje jakie nas rozpieszczają na chorwackich wakacjach.
Przypuszczałem że będzie świetnie ale nie że aż tak

Fajnie być rozpieszczanym... Dzięki

Abakus68 napisał(a):

travel napisał(a):... Prasowanie na urlopie ???

Ha. Po primo lubię prasować. Po prostu lubię. A po drugie zawsze wiozę ze sobą małe żelazko turystyczne i kostki, mały śrubokręt i taśmę izolacyjną. Jak pewnie wiesz do żelazek nie stosuje się małych i płaskich wtyczek, które pasowałyby w Cro. A są tam kontakty na wtyczki z takimi dwoma wycięciami... Wtedy szuka się po app przedłużacza, rozkręca, łączy kable na kostki, owija się taśmą i prasuje. I jak żona może potem odmówić wieczorem czegoś bohaterowi domu???

Z tymi chorwackimi kontaktami z dwoma wcięciami też miałam problem
Ale po co od razu coś rozkręcać
Po drugim wyjeździe do Chorwacji zaopatrzyłam się w naszym polskim supermarkecie w przedłużacz i złodziejkę z wtyczkami właśnie z dwoma wcięciami żeby pasowały do chorwackich kontaktów. A do nich można już wetknąć wtyczkę bez wcięć.
Oto mój zestaw na wyjazd :

Jakaż koleżanka travel jest utechniczniona i zapobiegliwa. Chwali się takie umiejętności.

Ural napisał(a):Jakaż koleżanka travel jest utechniczniona i zapobiegliwa. Chwali się takie umiejętności.

Mając kilka lat najlepszym moim zajęciem było wbijanie gwoździ w drewniany stołeczek
Że też rodzice nie bali się dać mi do ręki młotka i gwoździ