Chińskie smaki

genialna relacja (nie przgadana, w sam raz) i genialne zdjęcia! ja cię sunę, ale fajne!

tadeusz2 napisał(a):
A to coś bardzo oryginalnego, czego nie potrafię nazwać.

Przejście do Matrixa.

może po prostu ... brama!!!

Eeee no - w sumie bardzo sympatyczne to miasteczko!
A i tajemnicze wejście do Matrixa jak jakieś lustro wygląda!

tadeusz2 napisał(a):Można się spierać, ale czy to nie jest na zamówienie Shtrigi, zodiakalny tygrys?

Dzięki!
Że to ON ten tygrys, to na pewno Nie spierajmy się. Zamówienie odbieram z przyjemnością, choć morda jakaś taka nooo..

To się musieliście trochę najeździć, żeby zobaczyć w końcu "prawdziwe" Chiny. Bo te prawdziwe mieliście na co dzień

JacYamaha napisał(a):

tadeusz2 napisał(a):A to coś bardzo oryginalnego, czego nie potrafię nazwać.

Przejście do Matrixa.

Ciekawe, ja teraz pomyślałem, że to może kosmici mieli tu wejście do rakiety, albo .

Krystof napisał(a):
Przejście do Matrixa.
może po prostu ... brama!!!

Taka okrągła? Prędzej gigantyczny bulaj.
Pozdrawiam

shtriga napisał(a):Że to ON ten tygrys, to na pewno Nie spierajmy się. Zamówienie odbieram z przyjemnością, choć morda jakaś taka nooo..

Noo , jak tygrys to i morda tygrysia. Poza tym tygrys może przecież mieć papuśną mordkę.
Pozdrawiam

Tymona napisał(a):To się musieliście trochę najeździć, żeby zobaczyć w końcu "prawdziwe" Chiny. Bo te prawdziwe mieliście na co dzień

I tu mamy zagwozdkę, czy bogate południe to te "prawdziwe Chiny", czy biedna północ i zachód? Ponoć miliard z nich żyje jednak w biedzie.

21. Wałęsamy się po miasteczku, starając się zajrzeć niemal w każdy kąt. Spory bałagan i wszechobecny brud nie przystoją jedynej ocalałej z pożogi miejscowości-muzeum. Haracz pobierają za wstęp, ale w zamian niewiele mają do zaoferowania, jakby niedoceniali wartości tego miejsca. Chyba brak im koncepcji jego zagospodarowania. Rewolucja kulturalna skutecznie pozrywała więzi społeczne, tradycje łączące współczesność z przeszłością. Ponoć rozebrano fragmenty Muru Chińskiego i zużyto materiał do budowy fabryk. Palono książki, meble, wszystko, co przypominało burżuazyjne czasy.
Trudno mi teraz zrozumieć, dlaczego takie są wciąż tu zaniedbania skoro zmieniła się polityka, nastąpiło otwarcie na świat. Chyba słyszeli o ochronie zabytków? Potrafią budować w niesamowitym tempie wieżowce, autostrady, fabryki, a z odrestaurowaniem kilkuset niewielkich przecież domów, podchodzą jak do jeża.

Przez dziedzińce, labiryntem korytarzy dochodzimy do kolejnego muzeum.


W tej sieni mandaryn witał gości.


Gdańscy rzemieślnicy tu nauczali.


Ołtarz?


Nabożny naród musiał tu mieszkać.


Głowę bym dał, że byliśmy tutaj, złudzenie.


Mała ruinka


Tu remont wnet.


Uliczki na przemian, raz w miarę zadbane, raz ruina.


Wiszący czajnik nad herbaciarnią.


Wokół domostw iście arabski porządek.


Bez podpisu.


W poszukiwaniu straconego czasu.


Mali mieszkańcy.


Zjawy, niespodziewanie się pojawiły.


Przemknęły jak błyskawica i zniknęły wystraszone naszymi obiektywami.


Nie znasz dnia ani godziny.


Klimacik śródziemnomorski?


Jedna z czterech bram miejskich.


Wchodzimy na górę.


Dachy Dapeng.


Dachy.


Pirat, czy też mają licencję od Łukasiewicza?


Oblężeni mieszkańcy, jak tłumaczył mi Ashui, przekazywali informacje na zewnątrz za pomocą bębnów. One oznajmiały dobre i złe nowiny. Informowały również niebiosa o wysłanych wiadomościach, które zawieszali na drzewku życzeń, rosnącym pod murami, nieopodal bramy. To drzewko nadal przyjmuje życzenia. Trzeba je napisać na specjalnej karteczce doczepionej do kolorowej piłeczki. Następnie trzeba tak rzucić piłeczką w stronę drzewa, aby na nim zawisła. Wiadomo, że jak spadnie to życzenie się nie spełni, jeśli pozostanie na drzewie, trzeba zapalić kadzidło dziękczynne i zawiadomić niebiosa o wysłanej wiadomości, mocno uderzając w bęben.
Oczywiście trzeba było i mnie spróbować swojego szczęścia. Wziąłem rozbieg i zamachnąłem się jak wytrawny baseballista. Niestety szarpnięcie było tak mocne, że życzenie odczepiło się ze sznurkiem od piłeczki, która samotnie poszybowała gdzieś w gałęzie, po czym spadła na ziemię.
Usłyszałem jak koledzy głośno westchnęli zawiedzeni. Kazali mi rzucać jeszcze raz, ale zamiast życzyć sobie wygranej w totka mam prosić abyśmy cali wrócili do kraju. Cwaniaczki, obarczyli mnie ogromnym ciężarem odpowiedzialności. W razie niepowodzenia, jak samolot będzie spadać gdzieś nad Himalajami to będą mi wypominać, że przeze mnie. Rzuciłem tym razem delikatnie i życzenie zawisło pewnie na gałęzi. Czy, ktoś może mi teraz uwierzy, że nasz powrót do Polski wisiał na włosku?

Dyktafon zastępuje pamięć.


Drzewko życzeń.


Kadzidełka.


Rachitycznie chłopak coś bębni. Moje bębnienie usłyszeli na pewno w niebiosach, tłukłem w bęben pałką widoczną na ladzie.


Jakby nie usłyszeli to można jeszcze z harmaty.

22. Robimy wciąż sporo zdjęć. To miejsce być może za kilka lat przestanie istnieć w takim stanie. Ashui twierdzi, że w jego rodzinnych stronach wszędzie jest tak jak tu. Kusi chłopak nas, abyśmy następnym razem mieli więcej czasu na zwiedzanie i wybrali się z nim na głuchą prowincję. Pokazywał nam zdjęcia domu jego matki i rodzeństwa. Wygląda tam pod każdym względem ciekawiej niż tu. Wspaniałe krajobrazy i ludzie, żyjący zupełnie inaczej niż ci w Shenzhen. Życie toczy się tam też innym tempem.

Pod murami miasta spokój.


W środku tylko z pozoru sielsko i anielsko.


Ulica.


Jej mieszkańcy.


Skąd jesteśmy? Z Polski, a gdzie to jest?


Nie podpowiadać!


Spod nóg czmychnął mi w tą dziurę ogromniasty szczur.


Rynsztok.


Chodzenie pomiędzy suszącym się praniem bywa krępujące. Dobrze, że bielizny nie piorą/


Wejście do ogródka.


Soczyście zielono. Ponoć zbiory warzyw są trzy razy w roku.


Sałata?


Och, żeby tak boćwinkę tu gdzieś serwowali.


Podwórko.


Hot dogi.


Plac ćwiczebny albo szkolne podwórze z malowniczymi arkadami.


Szkoła czy koszary?


Szkoła.


Idealne miejsce na kurnik.


Bez ptasiej grypy? W miskach ryż.


Chora ?


Już po.


Odezwa czy reklama?


Ona micha, my dzień dobry.


Tak rośnie PKB, jutro te koronki trafią w Europie do sklepów.


Nie zwalniamy tempa, wciąż okrążamy miasto.


Przeciskamy sie przez wąskie przejścia.


Kręci się też filmidło.


Jesteśmy obserwowani i vice versa.


W większości przypadków nastawienie mieszkańców do nas było pokojowe.

Slamsowato to wygląda (jak na Oruni, prawda Krystof?).

Muszę się wybrać do tej Waszej Orunii Jest klimat Ale patrzcie jakie to mimo wszystko jednak fotogeniczne - wg mnie szare mury i kolorowe ciuchy są super. Tylko żyj tu człowieku w takich warunkach...

Nasza bielska starówka też jeszcze nie tak dawno wyglądała podobnie. A teraz tak pięknieje, że jak się dłużej tamtędy nie chodzi, to człowiek miasta nie poznaje (A ja w Bielsku-Białej mieszkam dopiero 10 lat!). Mam nadzieję, że i tam ktoś szybko wpadnie na taki pomysł...

Drzewko życzeń bardzo mi się podoba! Tylko czy bym zaryzykowała taką szansę a raczej jej utratę... Hmmmm
Dobrze, ze piłeczka trafiła, bo w Himalajach to mogłoby być zimno.

Zjawy kapelusznikowe - urocze

Jak tak patrzę, to strasznie jestem ciekawa zapachów tej chińskiej Orunii. Mury jakieś takie zawilgocone. Nie wiem - czy więcej tam zapachów jedzenia, prania czy może jednak... paskudnie śmierdzi?
Chińczycy to mi się z pralniami kojarzą i jakoś trudno mi przyjąć wersję smrodku.

Uciekajacy szczur i kura z "być może grypą" jakoś tak sugestywnie działają na wyobraźnię

Kusząca ta propozycja zobaczenia prowincji, co nie?

tadeusz2 napisał(a): I tu mamy zagwozdkę, czy bogate południe to te "prawdziwe Chiny", czy biedna północ i zachód? Ponoć miliard z nich żyje jednak w biedzie.

Fakt, pojęcie "prawdziwości" stało się płynne.

tadeusz2 napisał(a): Chyba słyszeli o ochronie zabytków?

I tu kolejna zagwozdka chociaż z tego co pokazujesz, to raczej nie słyszeli, albo raczej nie chcą słyszeć Szkoda

I co ta jedna "zjawa" ma na głowie?

JacYamaha napisał(a):Slamsowato to wygląda (jak na Oruni, prawda Krystof?).

Chyba lekko przesadzasz, byłem wielokrotnie w Trójmieście i za każdym razem bardzo mi się tam podobało.

shtriga napisał(a):Nasza bielska starówka też jeszcze nie tak dawno wyglądała podobnie. A teraz tak pięknieje, że jak się dłużej tamtędy nie chodzi, to człowiek miasta nie poznaje (A ja w Bielsku-Białej mieszkam dopiero 10 lat!). Mam nadzieję, że i tam ktoś szybko wpadnie na taki pomysł...

Drzewko życzeń bardzo mi się podoba! Tylko czy bym zaryzykowała taką szansę a raczej jej utratę... Hmmmm
Dobrze, ze piłeczka trafiła, bo w Himalajach to mogłoby być zimno.

Zjawy kapelusznikowe - urocze

Jak tak patrzę, to strasznie jestem ciekawa zapachów tej chińskiej Orunii. Mury jakieś takie zawilgocone. Nie wiem - czy więcej tam zapachów jedzenia, prania czy może jednak... paskudnie śmierdzi?
Chińczycy to mi się z pralniami kojarzą i jakoś trudno mi przyjąć wersję smrodku.

Uciekajacy szczur i kura z "być może grypą" jakoś tak sugestywnie działają na wyobraźnię

Kusząca ta propozycja zobaczenia prowincji, co nie?

Odwiedziłem dwa lata temu BB i dostrzegłem tam bardzo ciekawą architekturę, sporo różniącą się od Śląska i zdecydowanie odmienną od Dapeng
A o zapachach to nie pisałem, bo nie były one aż tak dokuczliwe. Były miejsca straszliwie brudne, ale prawdopodobnie szczury zjadają wszystko, co mogłoby waniać.
Co do propozycji Ashui, zakiełkowało rzucone ziarno i teraz dojrzewa. Zobaczymy co z tego urośnie

Tymona napisał(a):

tadeusz2 napisał(a): I tu mamy zagwozdkę, czy bogate południe to te "prawdziwe Chiny", czy biedna północ i zachód? Ponoć miliard z nich żyje jednak w biedzie.

Fakt, pojęcie "prawdziwości" stało się płynne.

tadeusz2 napisał(a): Chyba słyszeli o ochronie zabytków?

I tu kolejna zagwozdka chociaż z tego co pokazujesz, to raczej nie słyszeli, albo raczej nie chcą słyszeć Szkoda

I co ta jedna "zjawa" ma na głowie?

Ta zjawa ma według mnie lampion na głowie robiącej za żarówkę.

23. Mamy już za sobą przeszło dwie godziny łażenia po tutejszych zakamarkach i zaczyna być nużąco. Pora kończyć, określamy kierunek, w którym należy udać się do wyjścia. Na ostatnich zdjęciach staramy się uchwycić jak najwięcej z życia mieszkańców. Zaczęliśmy wchodzić z obiektywami niemal do środka domostw, coraz śmielej, balansując na granicy przyzwoitości, bądź może lekko ją naruszając. W zasadzi nie zauważyliśmy jakiś wrogich zachowań ze strony mieszkańców, raczej spotykaliśmy się z życzliwymi spojrzeniami. Tylko raz nam jakaś matrona wygrażała, mamrocząc po swojemu jakieś przekleństwa, poza tym było pokojowo.

Kierujemy się w stronę wyjścia.


Upss.


Trochę egzotycznych roślin.


Reksio.


Baby.


Partyjka domina.


Drwa się rąbie.


Mały scerbol z


z koleżankami.


Kolejne dominofanki.


Wypatrzyła nas jakaś ważna i nie spodobało się jej fotografowanie. Zaczęła coś wrzeszczeć na nas i wymachiwać łapką na muchy.


Szelma.


Wkracza nowe, kładą media pod chodnikiem.


Nauka?


Kolejna świątynia.


Zapalamy kadzidełka. Dajemy mnichowi 5yanów, za co nas zbeształ Ashui, ponoć dwa razy za dużo.


Remont ulicy.


Chińczycy są ponoć podatni na hazard, widzieliśmy ich sporo grających na pieniądze.


Już koniec.


Wracamy do hotelu w straszliwym korku. W jednym z tuneli doszło do poważnej kolizji. Jechaliśmy przez dwie godziny prędkością pięć km/h. Kierowca umilał nam czas ichniejszą muzyką o bardzo przyjemnym brzmieniu. Niestety nie miał pojęcia kto gra, bowiem od syna dostał płytę na której był tylko jeden robak, żadnych informacji. Pochwalił się, że ma też naszą muzykę i włączył znaną mi płytę Sarh Brightman. Próbował nauczyć się wymawiać jej nazwisko, ale przerastało to jego możliwości. Wymowę Chińczycy w większości mają tragiczną.
W międzyczasie rozpadało się i jeszcze bardziej ochłodziło. Kiedy dotarliśmy na miejsce odeszła nam ochota na jakiekolwiek dalsze wycieczki tego dnia. Jedyne na co nas było stać to zrobienie zakupów w małym sklepiku obok hotelu i zadekowanie się w pokoju. Zmęczyła nas ta całodzienna wyprawa. Trzeba było też pozrzucać zdjęcia, poczytać prasę przywiezioną z kraju, poszperać w internecie, słowem błogie nicnierobienie, relaks. Dobrze, że Ashui zostawił nas samych, czuł się tego dnia bardzo słabo i poszedł do domu leczyć się. To znaczy nie dobrze, że czuł się źle, ale dobrze, że mogliśmy paść na łóżka bez konieczności bawienia gościa.

Tym razem na kolację suchy prowiant, chipsy, orzeszki i inne słodycze.


Do tych słodyczy zabrakło nam determinacji, choć ichniejsza Brandy kosztowała zaledwie 6zł. Strach, że można się po niej nie obudzić.


Importowane słodkości chronili w zamykanych gablotach. Dwunastoletni Chivas za 180zł stał parę dni, ale dzisiaj zrobiono na niego promocję i poszedł za 120zł. Nie powiem, kto stał się szczęśliwym jego posiadaczem.


Jeszcze tylko zdjęcie z kierownikiem i kolacja.

tadeusz2 napisał(a):Chyba lekko przesadzasz, byłem wielokrotnie w Trójmieście i za każdym razem bardzo mi się tam podobało.

Może jakaś relacja ?
Może to na tej zasadzie, że u siebie nie widzi się pozytywnych zmian - wszędzie dużo robią (Gdynia) a u nas nie itd.
Powódź jeszcze w wielu miejscach bardzo widoczna.

Pochwalił się, że ma też naszą muzykę i włączył znaną mi płytę Sarh Brightman
Lepsze chyba to niż Bayer Full

Pzdr.

Bardzo mi się to domowe podglądactwo podoba. Świetne scenki!!! Z reguły nie jest łatwo złowić twarze w takiej podróży - z różnych powodów. Tu są superowe!!!

Reksiu - bomba! A tak a propos - wczoraj kupiłam maluchom znajomych Reksiowe pluszaki - to od całkiem niedawna taki nasz bielski produkt eksportowy

JacYamaha napisał(a):

tadeusz2 napisał(a):Chyba lekko przesadzasz, byłem wielokrotnie w Trójmieście i za każdym razem bardzo mi się tam podobało.

Może jakaś relacja ?
Może to na tej zasadzie, że u siebie nie widzi się pozytywnych zmian - wszędzie dużo robią (Gdynia) a u nas nie itd.
Powódź jeszcze w wielu miejscach bardzo widoczna.

Pochwalił się, że ma też naszą muzykę i włączył znaną mi płytę Sarh Brightman
Lepsze chyba to niż Bayer Full
Pzdr.

Zajrzałem do internetu w poszukiwaniu Bayer Full Zaiste chyba od tego kiti kat byłby lepszy

shtriga napisał(a):Bardzo mi się to domowe podglądactwo podoba. Świetne scenki!!! Z reguły nie jest łatwo złowić twarze w takiej podróży - z różnych powodów. Tu są superowe!!!

Reksiu - bomba! A tak a propos - wczoraj kupiłam maluchom znajomych Reksiowe pluszaki - to od całkiem niedawna taki nasz bielski produkt eksportowy

Mnie psinka się podobala
A tak na marginesie to byłem zawsze fanem Reksia

24. Za nami kolejna fatalnie przespana noc. Samochody klaksonami wykończą najbardziej odpornego na hałas. Nie potrafię zrozumieć jak można trzymać włączony klakson przez kilka minut, koszmar. Jego dźwięk docierał do najczulszych miejsc w mózgu. Miałem ochotę wybiec z hotelu i zadusić gada, ale sił mi wystarczyło jedynie do schowania głowy pod poduszką.
W niezbyt dobrych nastrojach wstaliśmy, widać, że koledzy też nie grzeszyli świeżością. Obaj przyznali, że hałasy z ulicy również im przeszkadzały, nie dając spać. Najgorsze, że trzeba było się jakoś pozbierać i jechać do centrum elektronicznego.
Na miejscu stwierdziliśmy, że wcześniej trzeba poszukać knajpy na śniadanie. W uszach jeszcze dzwoniło i zanim wejdziemy w te milionowe tłumy będzie lepiej dojść do siebie przy herbatce. Wbrew pozorom odnalezienie tej samej knajpy ze smakami Hunan, nie było łatwe. Tu wszystko jest do siebie podobne, takie same uliczki krzyżujące się pod katem prostym, miliard ludzi, ruch jak w mrowisku. Doszło do tego, że Ashuin, za którym szliśmy potulnie jak owce za bacą, pogubił się w tym labiryncie i bezradnie rozłożył ręce. Pół godziny łażenia nadaremnie, daliśmy za wygraną i postanowiliśmy wejść do pierwszej, jaka się nawinie. Oczywiście jedynym warunkiem oprócz wolnych miejsc miało być piwo.

Fasolka z grzybkami, pychotka.


Zupa grzybowa halucynogenna, pychotka.


Jagnięcina, pychotka.


Frytki ze słodkich ziemniaków, pychotka.


Jajecznica z pomidorami albo pomidory z jajecznicą, jak zwał tak zwał, pychotka.


To coś z morza nie było złe, ale do pychotki odrobinkę brakowało.


Jumping animals, mało wyraziste w smaku.


Kiedy zamawialiśmy dania Ashui zazwyczaj tłumaczył nam, co jest do zjedzenia, co dobre a co może nam nie smakować. Kiedy zapytałem go o jedną z zup odpowiedział spokojnie, ach to dżiamping animals, dobra. Jak dobra to dobra, bierzemy. Kiedy już ją przynieśli wyjadam z niej jakieś kawałki mięsa i nie dając za wygraną pytam Ashuina, aby wytłumaczył co to za zwierzę. Skoro nie zna angielskiej nazwy niech spróbuje je opisać. Wielkość, jak pokazał, około 30cm, żyje w lesie, czasem na drzewach, czasem w rzece i wydaje taki charakterystyczny głos. Zapiszczał, zawarczał, no diabli wiedzą, niczego nam to nie przypominało. Najbliżej, jak Mirek stwierdził, to odgłos pieska preriowego.
Zastanawiam się teraz czy ktoś kiedykolwiek wyda słownik obcych odgłosów? Po naszemu psy inaczej szczekają niż po angielsku (ruff, ruff), inaczej u nas kukułki kukają, inaczej też koguty pieją, nawet pukanie do drzwi inaczej brzmi po angielsku a co dopiero jumping animals.
Przypomniałem sobie, że przecież, kto, jak kto, ale malarz nie powinien mieć problemu z namalowaniem tego zwierzątka. Ashui szybciutko coś naszkicował i gdy to pokazał mieliśmy twardy orzech do zgryzienia. Artyści widocznie inaczej postrzegają świat, a warsztat niektórych może zdumiewać.

Dżiamping enimal.


Śnieżek.


Śnieżek w stroju firmowym.


Ona szczęśliwa, on mniej.


W knajpie byliśmy obsługiwani przez cztery osoby. Jedna przyjęła zamówienie, druga przynosiła dania, jeszcze inna napoje i na koniec jeszcze inna przyszła po pieniądze. Najdłużej kręciła się obok nas ta od napoi. Stała obok stolika wpatrując się w nas gotowa na skinienie w każdej chwili uzupełnić szklanki piwem. Doszło do tego, że wystarczyło upić ćwierć łyka, a ta natychmiast dolewała do pełna.
W którymś momencie Mirek pstryknął jej zdjęcie i zażartował, że ładna z niej modelka. Nie wiem, co Ashui jej przetłumaczył, ale dziewczyna jakby wpadała w amok. Koniecznie chciała pozować, zaraz kończy pracę i będziemy mogli sobie zrobić z nią zdjęcia. W ogóle to ona, choć nie ma pojęcia gdzie Bolandia leży, bardzo lubi Balandian.
Kiedy wyszliśmy z knajpy czekało już na nas to nieszczęście, które gotowe było ciągnąć się za nami na koniec świata. Żartowaliśmy z Mirka, że tu taki zwyczaj, że jak się robi dziewczynie zdjęcie to tak jakby się oświadczył. Teraz musi ją zabrać do kraju, a żona na pewno zrozumie, może nawet się polubią. Nie spodobał się koledze nasz żart i na wszelki wypadek poprosił Ashuina, aby ją pożegnał. Nic z tego, przyczepiła się do nas jak rzep do psiego ogona. Śmieje się Ashui i mówi, że ona to bardzo stiupid girl i trzeba ją po prostu zgubić. Po jakimś czasie udało się nam w końcu uwolnić od niej ku wielkiej radości Mirka. Bądź, co bądź to on miałby zabrać ze sobą to nieszczęście do Polski.

Uliczne przedstawienie.


Showman zauważył, że pstrykam zdjęcia. Jego obstawa długo mnie goniła, aby za pięć juanów dać mi spokój.


Ulica w Shenzhen.


Bambus w kulturze wschodu wciąż odgrywa niebagatelną rolę.


Ciekawe rozwiązanie konstrukcyjne.


Kolejna perełka wschodniej techniki.


U niektórych przechodniów obiektyw wywoływał uśmiech,


czasem lekkie zadowolenie z zainteresowania,


a czasem też wyciągnięte ręce po pieniądze.


Parkingowy.


Parking.


Wracaliśmy w sporym korku.


Zgadzamy się, aby jechał dłuższą drogą ale szybszą. Zamiast 18zł zapłaciliśmy 22zł.


Nasz kierowca nie chciał napiwku.


Parokrotnie zdarzyło się, że kiedy przy zapłacie za kurs taksówką, albo rachunek w knajpie zostawialiśmy napiwek, nie chciano go przyjąć. Widziałem wielkie zdziwienie, kiedy próbowałem zostawić im końcówkę. Na przykład dzisiaj taksówkarz powiedział 47yuanów ja zostawiłem mu 50 i nie chciałem reszty, ten niemal poczuł się obrażony. Ashui powiedział, że tu nie ma w zwyczaju dawanie napiwków.