Zillertal ist immer gut!

Potter napisał(a):Nam jakoś Hochfugen nie przypadł do gustu. Ale przyznaję, że poznaliśmy go tylko "po łebkach" .
Czerwona 4 na Hochzillertalu jest moja , nic więc dziwnego, że późno ją odkryłaś .
Och, miło się tu u Ciebie wspomina .

Ja preferuję ośrodki z "huśtawką", w których można podróżować, a w Hochfugen trochę można. Jeszcze lepiej pod tym względem jest w Gerlos - Königsleiten

Hochzillertal i Arena Zell mają wyciągi położone jakby na zboczu jednej góry, dlatego wydają mi się mniej atrakcyjne - trasy są podobnej długości i podobnie nachylone. Nie mam poczucia podróżowania i wrażenia odkrywania czegoś nowego

Takie moje skrzywienia

ARTUR_KOLNICA napisał(a):Witam.
Kilka lat temu miałem okazję poszusować w Zillertal, fajne że pokazujesz i dokładnie opisujesz te miejsca!

Dużo opisów już nie zostało, niedługo zapraszam na ostatni narciarski odcinek

Potter napisał(a):Ty też widzę zagapiłaś się na słońce .

Tak
Bo w następnym odcinku już go nie będzie Tylko mgła i mgła...

24 stycznia (piątek): Penken, czyli jazda we mgle

Nadszedł ostatni dzień naszego nartowania w Zillertalu

W dodatku nie nacieszymy się nim tak, jak byśmy mogli, bo niestety od rana jest pochmurno i niewiele widać. W nocy nasypało trochę śniegu, zresztą nadal prószy. Poranny widok z balkonu:



Z jednej strony fajnie, że wreszcie w miasteczku jest biało, ale minusów takiej sytuacji jest znacznie więcej...

Właściwie wszystko jedno, gdzie dzisiaj będziemy szusować, bo i tak niewiele zobaczymy Ostatecznie decydujemy się na Penken - z kilku powodów. Po pierwsze to najbliższy nam ośrodek, nie musimy więc ruszać auta, zrzucać z Fabiaka śnieżnej kołderki i tłuc się po zaśnieżonych drogach. Po drugie: Penken znamy i nie musimy za dużo widzieć, bo wiemy, jak przebiegają trasy Po trzecie: Penken od początku był w planach na ostatni dzień nartowania

Do stacji gondolki Finkenberger Almbahn nie mamy daleko, jakieś 300 metrów, ale za to pod górkę. Postanawiamy dzisiaj skorzystać ze skibusa. Jest ponuro, śnieg przechodzi w deszczośnieg lub, jak kto woli, w śniegodeszcz



Na przystanku:



Czekamy tylko chwilę. Podjeżdża autobus, który nie jest skibusem. Mimo to kierowca otwiera drzwi i wpuszcza nas do środka. Musieliśmy wyglądać marnie na tym przystanku Poza nami w autobusie tylko dwóch narciarzy. Pewnie też się nad nimi zlitował
Tylko wariaci jeżdżą w taką pogodę Ale skoro to nasz ostatni dzień...

Gondolka szybko wywozi nas na szczyt Penkenjoch (2095). Rozpoczynamy szusowanie

Mapka tras, dla orientacji:



Zbyt dużo dzisiaj nie pojeździmy Takie warunki:



jednak zniechęcają...

Okazuje się, że może być jeszcze gorzej :



Harakiri możemy sobie odpuścić Chociaż może taka pogoda jest najlepsza na tą trasę, przynajmniej nie widać, jak jest stromo

Z żalem odpuszczamy też Devil's Run, czyli czarną siedemnastkę, ulubioną trasę mojego męża.

Jeździmy na Horbergu, głównie siódemką - niebieską lub czerwoną. Na niebieskiej tłumy... Większość narciarzy, którym chciało się opuścić ciepłe i przytulne kwatery (masochiści! ), walczą przede wszystkim na niebieskich trasach. Jest to całkowicie zrozumiałe - mgła miejscami jest tak gęsta, że widać na trzy do pięciu metrów. Najbezpieczniej jest unikać dzisiaj narciarskich wyzwań. Poza tym jazda w tłumie ma w takich warunkach jedną zaletę - widać, co robi narciarz przed tobą, kiedy trzeba skręcić, zjechać itd.

A poza tym istne wariactwo - nie wiem, czy jadę w dół, czy może w górę Wybieram sobie "ofiarę", narciarkę, która dobrze sobie radzi i obserwuję ją z bliska (z tak bliska, jak to możliwe, żeby w nią nie wjechać), w którym momencie bardziej ugina kolanka Dzięki temu, wiem, jaki jest profil stoku
Po jakimś czasie nawet zaczyna mnie to bawić
Zamykam na chwilę oczy... W sumie - bez różnicy, może nawet jest trochę lepiej, bo mogę się skupić na nogach, zamiast niepotrzebnie wytrzeszczać oczy

Taka jazda jest baaardzo męcząca, przede wszystkim psychicznie Trzeba odpocząć w knajpce Wszelkie lokale na stokach są dzisiaj oczywiście całkowicie oblężone. Z trudem znajdujemy miejsce w restauracji przy trasie nr 7.
Lokal wygląda na dosyć elegancki, jest obsługa kelnerska. Trudno, najwyżej zapłacimy więcej... Ceny w karcie wprawiają nas w osłupienie. Nie pamiętam już cen dań obiadowych czy przekąsek, natomiast utkwiła mi w pamięci suma, jaką trzeba zapłacić za śniadanie dla dwojga - 52 euro Nam taniej wychodzi nocleg ze śniadaniem - też dla dwóch osób

Na piwo na szczęście nas stać Zamawiamy po małym kufelku

Gdzie by tu pojechać dalej? :



Do naszego stolika dosiada się wesoła grupa Estończyków wspomagana przez sympatycznego Belga. Rozmawiamy o naszych wrażeniach z dobiegającego końca narciarskiego tygodnia. Okazuje się, że dwie Estonki zjechały dzisiaj Harakiri. Szacun! Pijemy ich zdrowie I tak, od słowa do słowa, okazuje się, że teść jednego Estończyka jest Polakiem (jakże by inaczej! ) Pada też cytowane już przeze mnie w tej relacji zdanie: "Don't trust your eyes, trust your legs", które odnosi się do dzisiejszych mglistych warunków

Jest tak wesoło, że nie chce nam się opuszczać ciepłego wnętrza knajpki i sympatycznego towarzystwa Ale piwo się kończy, a następni zmęczeni (czy raczej znudzeni ) narciarze czekają na wolne miejsca...

Zbieramy się niechętnie, tym bardziej, że właśnie zaczyna się rozkładać jakiś zespół. Nie zrobię sobie z nimi zdjęcia, bo jeszcze nie są gotowi, ale za to pozuję.... z kontrabasem :



Jak widać, można przyjemnie spędzić czas na nartach, niekoniecznie nartując Mysza, coś dla Ciebie Chociaż pewnie wolałabyś słoneczko...

Wracamy do szusowania "donikąd" i jeżdżenia kanapami:



Na fotce powyżej ukrył się pewien szczegół, który nie pasuje do zdjęcia Co to takiego?

Jeśli chodzi o niebieskie trasy, to chyba nigdy nie zjeździliśmy ich w takich stopniu, co dzisiaj. Niebieska dwudziestka (zwana "Baby Tour") była nasza aż trzy razy W ten sposób powstało hasło: "Miało być Devil's Run, a było Baby Tour" Nazwy dobrze oddają nachylenie tychże tras

Przez jakiś czas kręcimy się w okolicach orczyka w "niecce", bo tam najwięcej widać Szusujemy też niebieską dziesiątką przez snowpark, w którym dzisiaj miały być jakieś zawody. Imprezę, z przyczyn oczywistych, odwołano.



Wjazd do snowparku:



Z niebieską kulką :



Trochę nudzi nam się jeżdżenie ciągle tymi samymi trasami. Próbujemy wyjechać wyżej, znowu na Horberg. Okazuje się to złym pomysłem, bo u góry już kompletnie nic nie widać...
Przejeżdżamy więc do bliższej nam części ośrodka, żeby mieć niedaleko do domu. Wciągamy się na Penkenjoch. Zjeżdżamy czerwoną (podkreślam: czerwoną, nie niebieską ) jedenastką, która jest całkiem fajna, gdyby nie kanapa bez kopuł... Cały czas sypie śnieg, więc po jednym wjeździe wyglądamy jak dwa bałwanki

Trzeba znowu ogrzać się w knajpce. Na Penkenjoch są dwie. W Christa's Skialm niestety nie ma miejsc. Drugi lokal na szczęście jest bardzo duży, więc nema problema Jest to restauracja samoobsługowa, więc taka, jakie lubimy

Zamawiamy pifffko (nie ma przyjemności narciarskich, niech chociaż będą piwne ) i pyszne tosty





Po wyjściu z knajpki jeszcze parę szusów, w tym ostatni zjazd - czerwoną trzynastką do pośredniej stacji gondolki.

Tak kończy się nie tylko ten dzień szusowania, ale i cały narciarski wyjazd. Nie powiem, żebyśmy się dzisiaj wyszaleli na deskach, ale mimo niesprzyjającej pogody, bawiliśmy się bardzo dobrze. Humory dopisywały, a to jest najważniejsze

Na stacji gondolki wrzucamy nasze karnety do automatu, który wydaje nam po 2 euro reszty.
Auf Wiedersehen, Finkenberger Almbahn:



Z Finkenbergiem się jeszcze nie żegnamy.



W następnym odcinku zapraszam na wieczorny spacer po miasteczku w bajkowej zimowej scenerii

mysza73 napisał(a):Że mogłabym grać na kontrabasie ,
w sumie czemu nie ,

Ja nie widzę żadnych przeciwwskazań

Lednice napisał(a):To jest typowa pogoda na Penken, latem nie jest lepiej

Coś w tym jest.... Byliśmy na Penken w sumie 4 razy i za każdym razem było pochmurno.

Franz napisał(a):To - żeby żal pożegnania był mniejszy.

Niestety żal pożegnania będzie duży, bo jutro zaświeci słoneczko

Potter napisał(a):O matko ! Nikt by mnie nie wygonił na stok w takich warunkach ... Szacun

Ja się cieszę, że poszliśmy pojeździć, bo było całkiem zabawnie

Potter napisał(a):Mam dokładnie taki sam polar ... Tyle, że pakując się do wyjazdu za nic nie mogłam go znaleźć ... .

Znalazł się dopiero po naszym powrocie .... W brudach podeskowych córci ...

Ja mam taki zielony i czarny

Potter napisał(a):Znalazł się dopiero po naszym powrocie .... W brudach podeskowych córci ...

Widocznie Twoja córka też bardzo go lubi

24 stycznia (piątek): Finkenberg by night

Nieuchronnie zbliżamy się do końca wyjazdu, ale chce Wam jeszcze pokazać nasz ostatni wieczór w Finkenbergu. Zanim jednak wyruszymy, focimy trochę z naszego balkonu:



Mayrhofen w zbliżeniu:



Nasz domek, a właściwie jego połowa:



Śniegu w miasteczku brakowało nam od przyjazdu. No to teraz mamy! Przynajmniej ostatniego wieczoru
Wszystko przykryte białą kołderką





Można się porzucać śnieżkami :



(Byle nie trafić w szopkę )

Idziemy do "naszej" pizzerii - Zur Alten Brücke:



Jest i Alte Brücke:



Franciszki na koniec udanego narciarskiego tygodnia :



Wracamy na kwaterkę. Nowy hotel został dobrze wkomponowany w krajobraz. W dzień w ogóle nie kłuje w oczy, w nocy jest może trochę dziwnie podświetlony :



Stacja gondolki i knajpka z apres ski:



Cieszymy się z wyboru miejscówki. Finkenberg jest pięknie położonym i uroczym miasteczkiem.



W pokoju zaczynamy się powoli pakować, żeby jutro rano móc dłużej pospać. Po raz pierwszy na tym wyjeździe nie będziemy się śpieszyć na stok

W następnym (ostatnim) odcinku jeszcze kilka fotek ze słonecznego Zillertala.

To już ostatni odcinek zillertalskiej relacji, ale chyba nie szkodzi, bo zdaje się, że ostatnio i tak mało osób tu zagląda


25 stycznia (sobota): Auf Wiedersehen, Zillertal!

Dzisiaj śpimy dłużej niż zazwyczaj, bo nie musimy się śpieszyć na deski Śniadanie z 7:30 przełożyliśmy na 8:30. Do południa i tak nie poleniuchujemy, bo do 10:00 musimy opuścić pokój.

Pokój - przytulny, ładny, choć niewielki (była to trójka, dwuosobowy musiał być naprawdę mały):



Za pokój (oczywiście z łazienką) ze śniadaniem płaciliśmy 23 euro od osoby (żadnych dodatkowych kosztów), co jest raczej dobrą ceną jak na lokum w centrum alpejskiej wioski, zwłaszcza, że do stacji gondolki mieliśmy tylko 300 metrów.

Schodzimy na ostatni śniadanie:



Codziennie wyglądało ono podobnie. Gospodyni przynosiła do stolika bułki, wędliny, ser żółty i dzbanek herbaty (mogła być też kawa). Natomiast obok znajdował się "mały szwedzki stół" z wyborem dżemów, miodów, nuttelli, pasztetów, serków topionych, jogurtów i płatków:



Frühstücksraum w całej okazałości:





Ostatni rzut oka na świat widziany z balkonu:



Wygląda na to, że się "przeciera". Dzisiaj będzie słonecznie, co jakoś wcale nas nie cieszy Ale może i lepiej, że będziemy mieć dobrą pogodę w drodze powrotnej do domu.

Żegnamy się z gospodarzami i pakujemy się do Fabiaka. Czas opuścić piękną dolinę Zillertal.

Na wysokości Aschau stajemy w korku. Sądzimy, że tak będzie już do wylotu doliny, ale okazuje się, że była stłuczka, na szczęście niegroźna. Policja szybko radzi sobie z przywróceniem normalnego ruchu, chociaż przez jakiś czas jedziemy jeszcze w ogonku.



Zillertal żegna nas słońcem:







Opuszczamy dolinę razem z pociągiem :



Wkrótce jesteśmy już na autostradzie. Droga mija sprawnie i przyjemnie:



Podróż uatrakcyjniają nam ciekawe widoki :



Tak kończy się nasza druga i pewnie nieostatnia narciarska przygoda w Zillertalu. Było świetnie, śmiało mogę powiedzieć, że był to nasz najlepszy wyjazd na narty Również najbardziej intensywny - po sprawdzeniu naszych tras w necie wyszło, że zrobiłam 290 km na nartach, a mój mąż 304

Mam nadzieję, że kiedyś zobaczymy też Zillertal w letniej szacie

Dzięki wszystkim tym, którzy zaglądali, czytali i oglądali

Pozdrav