Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

Dalsza nasza trasa wiedzie początkowo doliną Cisy wzdłuż granicy z Ukrainą. Nie trzeba patrzeć na mapę, żeby mieć świadomość takiej lokalizacji .





Potem coraz bardziej dziurawą drogą wspinamy się przez zalesione pasmo na na Przełęcz Huta (ok. 600 m). Ładnie tu i pewnie widokowo , ale akuratnie dziś jest mgiełka po deszczu, więc nie ma sensu zatrzymywać się na robienie fotek...
Zjeżdżamy więc przez Krainę Oaş, mijając po drodze wioski z bardzo zróżnicowaną zabudową - raz są to wiejskie drewniane chatynki, innym razem murowane posesje, w tym w Certeze także i takie :



Bardzo krótki przystanek robimy sobie w głównej mieścinie regionu czyli w Negreşti-Oaş.



Celem wstąpienia do tutejszej ogromnej prawosławnej katedry była nie tyle chęć je zwiedzenia (no bo zabytkowa nie jest ), co nadzieja na dokupienie sobie pachnących cerkiewinych kadzidełek, których zapach tak nas urzekł w odwiedzonych monastyrach. Oczwiście coś wówczas kupiliśmy, ale teraz wiemy, że za mało, a skoro zostały nam jeszcze jakieś leje, więc chętnie byśmy zwiększyli zapasik. Niestety, tu nie mają .

Ostatni rumuński epizod krajoznawczy to Satu Mare, w którym zatrzymujemy się przede wszystkim ze względów praktycznych (pora kawkowa plus wizyta w sklepie, aby wymienić resztę lei na cotnari ), ale przy okazji będzie też króciutki spacer.

Tereny dzisiejszego Satu Mare noszą ślady osadnictwa już z epoki kamienia łupanego. Na przełomie I i II wieku istniała tu rzymskia twierdza obronna, w średniowieczu osiedli tu Węgrzy i Niemcy. W 1543 roku szatmarska cytadela została przejęta przez ród Batorych, którzy umocnili twierdzę. Dwadzieścia lat później oblegali ją Turcy, a później wojska Habsburgów. Twierdza została częściowo zniszczona, a następnie odbudowana na planie pięciokąta z pięcioma wieżami w narożnikach. W 1721 roku Satu Mare uzyskało status wolnego miasta królewskiego , w XVIII i XIX wieku nastąpiła jego intensywna rozbudowa. W 1919 roku po upadku Austro-Węgier Satu Mare włączono w skład Rumunii. Później Satu Mare wróciło jeszcze na chwilę do Węgier podczas II Wojny Światowej w wyniku drugiego arbitrażu wiedeńskiego. W październiku 1944 roku zostało zdobyte przez Armię Czerwoną, a po zakończeniu wojny w roku 1945 ponownie stało się częścią Rumunii.



Auta zatrzymujemy przy bulwarze Brătianu, czyli całkiem blisko od krzyżówki, przy której stoi gmach muzeum, ale jakoś nie mamy ochoty iść właśnie tam... W zasadzie moglibyśmy chociaż przejść obok, aby zobaczyć stojący na pobliskim skwerku symbol starożytnego Rzymu - posąg wilczycy karmiącej Remusa i Romulusa... Przecież w sumie i tak mieliśmy podejść do prawdosławnej katedry, więc obok wilczycy byłoby po drodze, jakoś jednak nam to umknęło ... Może dlatego, że naprzeciwko była poprzeczna uliczka, a w tle widać było kopuły innej cerkwi? No więc, idziemy tam właśnie .



Grekokatolicka cerkiew Św. Archaniołów Miachała i Gabriela (Sf. Arhangheli Mihail şi Gavril) jest zamknięta, toteż patrzymy jedynie na jej zewnętrzną bryłę z lat 1932-1937, postawioną w miejscu poprzedniej świątyni z 1803 roku. Początkowo była to cerkiew prawosławna.

dangol napisał(a):Dalsza nasza trasa wiedzie początkowo doliną Cisy wzdłuż granicy z Ukrainą. Nie trzeba patrzeć na mapę, żeby mieć świadomość takiej lokalizacji .

Nie pamiętam w tej chwili, podczas którego z wyjazdów zdarzyło mi się, że dopiero wjeżdżając od rumuńskiej strony na granicę ukraińską, zauważyłem, że nie jest to chyba odpowiednia droga w kierunku Węgier.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jak zwykle u mnie - nieprecyzyjność słowa blisko, nie zawsze znaczy wzdłuż
Nic dziwnego, że poniosło Cię nie w tym kierunku, co chciałeś.

dangol napisał(a):

Ten dom też pamiętam. Nas też też "zauroczył" .

Satu Mare było pierwszym miastem w Rumunii na trasie naszego spaceru
w 2011 roku , u Ciebie jest ostatnim ( ) , zamykającym . . .
Punktów wspólnych kilka się znalazło

Ciekawi mnie też Wasza trasa powrotna - możliwości jest sporo . . .


Pozdrawiam
Piotr

Aglaia napisał(a): Nas też też "zauroczył"

Pomysły na takie pałacowe ozdobne budownictwo współczesne mają różne nacje, nasi rodacy też . Największym (chociaż niedokończonym) przykładem jest pałac w Łapalicach. Z zasiedlonych - jest taki jeden dom przed Koninem, jadąc starą drogą od strony Kalisza...

piotrf napisał(a):Ciekawi mnie też Wasza trasa powrotna - możliwości jest sporo . . .

Sporo, sporo! Trudno było się zdecydować , ale jakoś się udało. Podpowiedź zamieściłam na dwóch ostatnich obrazkach foto-zajawki do relacji, a Paweł nawet rozwiązał tę "zagadkę" . Oczywiście, zobaczyliśmy też coś jeszcze w pobliżu owych obiektów... Wypadło trochę cerkiewek z Maramureszu, było więc nieco więcej czasu na różne miejsca w trasie powrotnej do domu...
Satu Mare będzie ostatnim rumuńskim akcentem realacji, ale nie będzie to zamknięcie wakacyjnej opowieści, bo powrót trochę jednak trwał ...

Ulicą 1 Decembrie 1918...



... ruszamy w stronę pobliskiej prawosławnej katedry Zaśnięcia Matki Boskiej (Adormirea Maicii Domnului) zbudowanej w latach 1926-1937.

Tę świątynię także oglądamy jedynie z zewnątrz.
Inspiracją dla architekta była ponoć wspaniała katedra w Curtea de Argeş. Coś w tym jest , ale do artyzmu pierwowzoru baaaaardzo daleko...

Katedra ma dlugość 34,5 m, szerokość 24,5 m, wysokość 55 m.















Idziemy z powrotem ulicą 1 Decembrie 1918, gdyż naszym celem jest główny plac miasta czyli Plac Wolności (Piaţa Libertăţii). Po drodze przygladamy się jeszcze fasadzie pałacu biskupów rzymskokatolickich.

Rzymskokatolicka katedra dominuje właśnie nad Placem Wolności, z tym że poniższe fotki to ujęcia od strony ulicy Decembrie.





Katedrę wybudowano w latach 1786-1798 w stylu późnego baroku, później dobudowano klasycystyczny portyk (wsparty na korynckich kolumnach) ozdobiony figurami Chrystusa, św. Piotra i św. Pawła.



Św. Stefan w jednej z wnęk (w drugiej jest św. Władysław, ale nie załapał się na fotkę):



Wchodzimy do bogato zdobionego wnętrza świątyni.





Z kościoła ruszamy do małego parku zajmującego środek Placu Wolności.

dangol napisał(a):Jak zwykle u mnie - nieprecyzyjność słowa blisko, nie zawsze znaczy wzdłuż

Nieee, no - precyzyjnie. Przecież wiadomo, że nie po słupkach granicznych, czy głównym nurtem rzecznym.

Mnie ponioło nie tyle wzdłuż, co... w poprzek.

dangol napisał(a):Inspiracją dla architekta była ponoć wspaniała katedra w Curtea de Argeş. Coś w tym jest , ale do artyzmu pierwowzoru baaaaardzo daleko...

Od inspiracji do wykonania droga daleka.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Od inspiracji do wykonania droga daleka.

A tu mieliśmy dowód na prawdziwość tych słów...

Z parku świetnie widać wybudowany w 1902 roku (na miejscu XVIII-wiecznego ratusza) secesyjny hotel Dacia . Ponoć jego wnętrza są wspaniałe, ale głowy nie dam, bo zaglądnąć się nie dało ...













Przechodzimy na tyły budynku...



... w zasadzie tylko po to, żeby mieć jako taki widok na zbudowaną w 1904 roku Turnul Pompierilor (Wieża Strażacka), z daleka wydającą się minaretem (no bo przecież nie latarnią morską ).
Nie chce nam się jednak wspinać na górę (wieża ma wysokość około 45 m), aby oglądnąć Satu Mare z takiej perspektywy.



Zamiast widoczków z tarasu wieży, wybieramy kawiarniany stolik na Placu Wolności.

Miałem cichą nadzieję , że w Twojej relacji sobie pooglądam wnętrza katedry
prawosławnej
My byliśmy zbyt późno . . .

W tym mieście chodziliśmy dokładnie tymi samymi ścieżkami
Czekam na ciąg dalszy ( trasa powrotna strasznie mnie ciekawi )


Pozdrawiam
Piotr

Może uda Ci się tam zaglądnąć następnym razem...

A droga powrotna już prawie się zaczyna . Ciekawe czy się domyślasz , gdzie będzie nasz pierwszy przystanek?

Na tym kończymy zwiedzanie i około godziny 14-tej wracamy do aut. Wiem, że można byłoby zobaczyć jeszcze trochę, chociażby rzymskokatolicką Kalwarię albo synagogę. Zwłaszcza ta ostatnia, ze względu na dawniej liczną żydowską społeczność Satmaru, mogłaby być ciekawa... Mamy jednak dziś przed sobą jeszcze długą drogę, więc odpuszczamy.















XVIII-wieczny ewangelicki Kościół z Łańcuchami oglądamy więc tylko z okien samochodu...



Opuszczamy Satu Mare...



... a w zasadzie to żegnamy się z Rumunią, gdyż do przejścia granicznego Petea - Csengersima został tylko mały kawalątek