Wspomnienia z Londynu i okolic (Oxford, Brighton, St.Albans)

Widzę, że i tak sporo Wam się udało w BM zobaczyć w tak krótkim czasie

U mnie BM na pewno do poprawki - pół dnia w Starożytnym Egipcie posiedziałbym (choć ja muzealny za bardzo nie jestem raczej)

tony montana napisał(a):Widzę, że i tak sporo Wam się udało w BM zobaczyć w tak krótkim czasie

Bo zdjęcia w większości pochodzą z naszej drugiej wizyty w British Museum. Miejsca, w których biliśmy "podwójnie" pokazuję tylko raz, pokazując zdjęcia z dwóch wizyt. Można je odróżnić po pogodzie, chociaż w muzeum pogoda jest mało widoczna

tony montana napisał(a):U mnie BM na pewno do poprawki - pół dnia w Starożytnym Egipcie posiedziałbym (choć ja muzealny za bardzo nie jestem raczej)

Też nie przepadam za muzealnymi wnętrzami, ale BM to must see. Te zbiory egipskie w BM są rewelacyjne i ponoć można tam zobaczyć więcej, niż w samym Egipcie.

Po wyjściu z British Museum byliśmy bardzo głodni, więc udaliśmy się do pubu. Byliśmy nastawieni na zjedzenie tradycyjnej angielskiej potrawy. Chyba się już domyślacie, że chodziło oczywiście o rybę z frytkami.
Wprawdzie nie na gazecie, którą zastąpił jakiś arkusz papieru, ale za to z zieloną papką, czyli z puree z zielonego groszku. Ale jego smak był jakiś dziwny. Po zastanowieniu stwierdziliśmy, że ten groszek został zmiksowany z listkami mięty. Ten smak kojarzył mi się ewidentnie z miętową gumą do żucia i nie bardzo mi to smakowało. Ale Waldek był zachwycony i zjadł aż trzy porcje tego smakołyku, bowiem ani ja, ani nasza koleżanka, nie chciałyśmy tego jeść i oddałyśmy mu swoje porcje. Natomiast ryba i frytki były rewelacyjne. Nie mówiąc oczywiście o guinnessie, który jak zawsze w Londynie smakował znakomicie.

Po wspaniałym posiłku zostało nam jeszcze kilka godzin do zachodu słońca, więc postanowiliśmy pojechać do City.
Wsiedliśmy w piętrowy autobus, bowiem jazda na górze i obserwowanie miasta z tej wysokości bardzo nam się podobała.










Wysiedliśmy z autobusu niedaleko katedry św. Pawła i udaliśmy się w jej kierunku.



Weszliśmy do wnętrza katedry, ale tylko na moment.

Nad katedrą dosyć często przelatują samoloty, podchodzące do lądowania na lotnisko Heathrow.

Obeszliśmy katedrę z prawej strony

i poszliśmy dalej do City, ale jeszcze oglądaliśmy się za siebie, bo katedra była widoczna jeszcze przez jakiś czas naszego spaceru.

Zbiory z Egiptu faktycznie robią wrażenie.
Oj, nazwozili tych artefaktów
Mieli rozmach - skarabeusz gigant.
Japonki - dziś też by mogły być.
Niezwykły jest kolor tych naczyń.

Idziemy dalej rozglądając się ciekawie.


Dochodzimy do Royal Exchange. Jest to XIX-wieczny budynek, w którym dawniej mieściła się Giełda Królewska
Od 2001 roku w budynku tym mieści się luksusowa galeria handlowa.

W tym budynku mieliśmy możliwość zapoznania się z kolejnymi słoniami, prezentującymi swe wdzięki przez aukcją, o której napisałam tutaj.












Doszliśmy do budynku, który nie zachwyca swym wyglądem.
To budynek Lloyd's, który jest kultowym nowoczesnym budynkiem biurowym. Został zbudowany w 1986 roku dla firmy ubezpieczeniowej Lloyd's. Wtedy budowa tak futurystycznie wyglądającego budynku w historycznym sercu Londynu była dość kontrowersyjna. Projekt Richarda Rogersa w stylu High Tech zakładał, aby wszystkie elementy funkcjonalne, takie jak rury i przewody, umieszczone zostały na zewnątrz budynku, aby stworzyć więcej wolnej przestrzeni wewnątrz budynku.

Niedaleko od biurowca Lloyd's stoi inny, bardzo ciekawy biurowiec, a mianowicie 30 St Mary Axe.
Jest on jednym z najbardziej charakterystycznych budynków Londynu.
Ze względu na swój specyficzny kształt nazywany jest korniszonem (the Gherkin). Poprzednio zwany był Swiss Re - od nazwy firmy ubezpieczeniowej, która go zajmowała. Bywa też nazywany pewną częścią męskiego ciała.
Budynek został zaprojektowany przez Normana Fostera, który zaprojektował go tak aby zmniejszał parcie boczne wiatru i przeciągi na poziomie ulicy. Ponadto szklana elewacja, która jest podwójna, zabezpiecza przed upałem w lecie i chłodem w zimie.
Biurowiec ma 40 pięter i 180 metrów wysokości.
Wcześniej w tym miejscu stał biurowiec Baltic Exchange, który został zniszczony podczas zamachu Irlandzkiej Armii Republikańskiej 10 kwietnia 1992 roku.

Przechodząc pośród szklanych biurowców mogliśmy podziwiać wspaniałe odbicia budynków w szklanych taflach ścian.






Było już około godziny 18-tej, więc okoliczne puby zostały opanowane przez pracowników, którzy przed chwilą opuścili swe miejsca pracy w podziwianych przez nas biurowcach.


Bardzo nam się podobało zestawienie nowoczesnych budynków z zabytkowymi budowlami.

Tylko jeden dzień został na odwiedziny Londynu podczas ostatniej naszej wizyty na wyspach i to jest chyba główna przyczyna , że podczas spacerów po mieście faceta z akumulatorem na głowie nie spotkaliśmy , za to wreszcie odwiedziliśmy jedną z nielicznych darmowych atrakcji w samym sercu londyńskiego city , a mianowicie Sky Garden , który mieści się w śmiesznym budynku ( a dokładnie na kilku najwyższych jego piętrach ) o wdzięcznej nazwie The Walkie Talkie building . W 2015 roku zdobył tytuł najbrzydszego londyńskiego wieżowca , ale można z niego robić piękne zdjęcia ( widziałem , ja tego nie umiem ) , widoki na miasto z uwagi na wysokość bardzo fajne , również na The Shard , czy 30 St Mary Axe.





Były też odwiedziny w The Dickens Inn , a w nim obowiązkowy Guinness przy beczce Nr 100



Przepraszam za jakość fotek

Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Tylko jeden dzień został na odwiedziny Londynu podczas ostatniej naszej wizyty na wyspach i to jest chyba główna przyczyna , że podczas spacerów po mieście faceta z akumulatorem na głowie nie spotkaliśmy , za to wreszcie odwiedziliśmy jedną z nielicznych darmowych atrakcji w samym sercu londyńskiego city , a mianowicie Sky Garden , który mieści się w śmiesznym budynku ( a dokładnie na kilku najwyższych jego piętrach ) o wdzięcznej nazwie The Walkie Talkie building . W 2015 roku zdobył tytuł najbrzydszego londyńskiego wieżowca , ale można z niego robić piękne zdjęcia ( widziałem , ja tego nie umiem ) , widoki na miasto z uwagi na wysokość bardzo fajne , również na The Shard , czy 30 St Mary Axe.

Podczas naszych pobytów w Londynie Walkie-Talkie jeszcze nie istniał, bowiem wybudowano go dopiero w roku 2014.
Ale jeśli dojdzie kiedyś do naszej następnej wizyty w Londynie, to nie omieszkamy tam zajrzeć. Sky Garden i widoki z góry wyglądają bardzo zachęcająco.

Będąc w Londynie nie mogliśmy odmówić sobie obejrzenia jakiego musicalu. W zasadzie było nam wszystko jedno, jaki to będzie musical, byle tylko cena biletów nie wywróciła naszych kieszeni do góry nogami.
Sprawą zajęła się nasza gospodyni, która zorganizowała nam bilety na musical "Hair" w bardzo rozsądnej cenie, bowiem były to bilety last minute.
Pól godziny przed spektaklem staliśmy już przed teatrem Gielgud na West Endzie.


Po chwili wchodziliśmy już na widownię.


Spektakl był rewelacyjny.

Podczas spektaklu nie można było robić zdjęć, ale na pamiątkę jedną fotkę udało się cyknąć.



Za to po zakończeniu artyści zaprosili chętnych na scenę w celu wspólnego śpiewania i tańczenia.
I wtedy można już było robić zdjęcia.
Ja oczywiście poszłam na scenę, bo taka okazja przecież może mi się już nigdy w życiu nie przytrafić.
I na tej scenie tańczyłam i śpiewałam razem z artystami. Wspomnienia z tego występu na West Endzie pozostaną ze mną na zawsze.

Świetne , oj zazdroszczę Ci ( w pozytywnym znaczeniu tego słowa ) takich przeżyć i wspomnień . . .

Bardzo lubię Soho , to jedno z niewielu miejsc na świecie , gdzie na jednej krótkiej ulicy można spotkać pięć różnych teatrów , albo tyle samo diametralnie różniących się pubów , gdzie mieszają się style , nacje , a wszystko to dzieje się w ten niepowtarzalny , inspirujący , harmoniczny sposób


Pozdrawiam
Piotr

The Shaard jeszcze też na pewno nie było podczas Waszej wizyty z Londku prawda?

tony montana napisał(a):The Shaard jeszcze też na pewno nie było podczas Waszej wizyty z Londku prawda?

No nie było.
Wywołana do tablicy sprawdziłam sobie, kiedy The Shard został wybudowany i okazało się, że budowę rozpoczęto 16 marca 2009 roku, a więc tuż przed naszą pierwszą wizytą. Podczas drugiej wizyty w 2010 roku budowa trwała, a otwarcie nastąpiło w 2012 roku, kiedy nas tam nie było.

piotrf napisał(a):Świetne , oj zazdroszczę Ci ( w pozytywnym znaczeniu tego słowa ) takich przeżyć i wspomnień . . .

Bardzo lubię Soho , to jedno z niewielu miejsc na świecie , gdzie na jednej krótkiej ulicy można spotkać pięć różnych teatrów , albo tyle samo diametralnie różniących się pubów , gdzie mieszają się style , nacje , a wszystko to dzieje się w ten niepowtarzalny , inspirujący , harmoniczny sposób


Pozdrawiam
Piotr

Pięknie Piotrze dobierasz słowa, tak że mnie brakuje słów, żeby je skomentować .
A tak naprawdę, to nie mogę się do nich sensownie ustosunkować, bo nie mam porównania z innymi teatrami, gdyż byłam tylko w jednym.
Ale fakt, że w Soho jest ich wiele. Wieczorem neony przyciągają wzrok i namawiają do wejścia na super spektakl.
Moje miasto, w którym jest tylko jeden teatr, dosyć słabo wypada przy takim Londynie.