Wspomnienia z Londynu i okolic (Oxford, Brighton, St.Albans)

piotrf napisał(a):

magidh napisał(a):. . . te cegły poukładane naprzemiennie kojarzą mi się z budowlami w bułgarskim Neseberze.

Gosiu , mamy dokładnie takie same skojarzenia związane z tą budowlą , gdy ją pierwszy raz własnymi oczami zobaczyłem w 2004 roku , powiedziałem do mojego dziecka , że lepiej wyglądałaby w Neseberze , albo innej Ochrydzie niż w Lądku , ale nie razi mnie jej widok ( to takie miasto , że wszystkie style i w dowolnej kompilacji do niego pasują )
Pozdrawiam
Piotr

tony montana napisał(a):Ewidentnie Westminster Cathedral nie pasuje do brytyjskiego stylu,

No i z którym z Was mam się zgodzić .
Podoba mi się podsumowanie Piotra, że do Londynu wszystko pasuje i wydaje mi się, że ma rację.
Natomiast stwierdzenie tonego, że Katedra nie pasuje do brytyjskiego stylu też jest słuszne, ale nie wiem, czy zauważyliście, że Brytyjczycy spróbowali się dostosować do stylu Katedry, bowiem spora część zabudowań wokół Katedry ma elewacje bardzo do niej podobne, czyli z białych i czerwonych cegieł (takie ciastka z kremem). My idąc do Katedry spacerkiem przechodziliśmy właśnie wśród tych zabudowań i od razu rzuciło nam się to w oczy. Nie wiem, jaka jest geneza powstania takich właśnie budynków wokół Katedry, ale wydaje mi się, że przyświecała im myśl, żeby Katedra nie odstawała zbyt mocno od otoczenia.

tony montana napisał(a):ale w środku jest bardzo fajna
Zresztą na zewnątrz w sumie też

Mnie Katedra Westminsterska też przypadła do gustu.

Po wyjściu z Katedry Westminsterskiej idziemy w kierunku Victoria Station.

Czyżby ten reporter przeprowadzał wywiad ze stosem gazet


Po drodze przechodzimy obok małego Big Bena i obowiązkowo robimy przy nim fotki.


I już dochodzimy do dworca Victoria.


Może pojedziemy takim pociągiem ?


Chyba jednak takim będzie nam wygodniej.


Wsiadamy więc w metro i jedziemy do Kensington.

Podchodzimy do bramy głównej Kensington Palace i przez pręty ogrodzenia przyglądamy się miejscu, w którym mieszkała Lady Diana.


Potem obchodzimy pałac naokoło.








Powoli oddalamy się od pałacu.


Słoneczko tak ładnie świeciło, że zapragnęłam chwilkę odpocząć w jego promieniach na leżaczku. Usiadłam więc wygodnie, a tu zaraz zmaterializował się przy mnie osobnik z kasą fiskalną, bo okazało się, że korzystanie z leżaków jest płatne. Ponieważ nie miałam zamiary wylegiwać się tam długo, więc szkoda mi było kasy na taką ekstrawagancję. Przeprosiłam więc grzecznie pana z obsługi rezygnując z wykupienia możliwości poleżenia na leżaku i poszliśmy dalej.

Zrobiłem dokładnie to samo - przysiadłem na leżaku jedynie na chwilę wystarczającą , by można było wykonać zdjęcie . . .
Byłem tam dość częstym gościem , ale częściej w Richmond Park ( skąd zdjęć nie mam ani jednego ) , do którego miałem przysłowiowy "rzut beretem" . . . stare dzieje

Gosiu , naprawdę sporo zwiedziliście , biorąc pod uwagę ograniczony czas


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Zrobiłem dokładnie to samo - przysiadłem na leżaku jedynie na chwilę wystarczającą , by można było wykonać zdjęcie . . .

Czyli zdążyłeś umknąć przed ludzikiem z kasą fiskalną

piotrf napisał(a):... ale częściej w Richmond Park ( skąd zdjęć nie mam ani jednego ) , do którego miałem przysłowiowy "rzut beretem" . . . stare dzieje

Do parku Richmond nie dotarliśmy. Z tego co o nim przed chwilą wyczytałam, jest on olbrzymi (zajmuje 2500 akrów). To chyba największy z londyńskich parków.

piotrf napisał(a):Gosiu , naprawdę sporo zwiedziliście , biorąc pod uwagę ograniczony czas

Wydaje mi się, że faktycznie sporo w tym Londynie udało nam się obejrzeć. Ale to jeszcze nie koniec relacji i sporo fotek zostało do pokazania.

Teraz idziemy do fontanny, która jest pomnikiem ku czci Lady Diany.
Została wybudowana ze środków publicznych a otwarcia dokonała Królowa Elżbieta w dniu 6 lipca 2004 roku.
Jest bardzo popularną fontanną przyciągającą tłumy odwiedzających.
Fontanna znajduje się w Hyde Parku. Umiejscowiona została na naturalnie pochylonym terenie, co było bardzo ważne z uwagi na jej kształt i działanie.
Projekt fontanny został opracowany w 2003 roku przez Kathryn Gustafson wraz z zespołem z pracowni Gustafson Porter. Założenia projektowe były takie, że pomnik ma przynosić radość i przyjemność. Fundujące pomnik władze miejskie nie chciały, aby powstał kolejny ponury monument, który w patetyczny sposób wspominałby pamięć Lady Diany. Projektanci postanowili stworzyć fontannę delikatną, subtelną, ale i funkcjonalną. W rezultacie powstała fontanna w kształcie lekko zgniecionego pierścienia.

Foto z internetu (http://www.gp-b.com/diana-princess-of-wales-memorial)


Do budowy użyto granitu, z którego wykonano rynnę, w której płynie woda. Woda wpływa do rynny w najwyższym jej punkcie i zaczyna spływać w dół w dwóch kierunkach pierścienia. Rynna jest nieregularna i zmienia swą szerokość i głębokość. Ponadto dno rynny jest wyżłobione, ale nie jednolicie. Co kilka metrów zmieniają się kształty tych wyżłobień, co powoduje, że woda płynąca tą rynną zmienia swój „kształt” a ponadto wydaje różne dźwięki, które zmieniają się wraz z przemieszczaniem się wody.
Na samym dole pierścienia woda się uspokaja i tworzy łagodnie drgającą taflę.
Te efekty mają odzwierciedlać etapy życia księżnej.



Nad rynną przerzucono trzy mostki, po których można przejść, aby znaleźć się we wnętrzu pierścienia.









I teraz najciekawsze, fontanny można używać w celu ochłodzenia się lub zabawy. Można w niej moczyć nogi, chlapać się w niej lub opalać na jej brzegu. Nikt tego nie zabrania.


Grająca fontanna pozwala przypomnieć sobie Lady Dianę w sposób bardzo przyjemny.
My spędziliśmy tam bardzo miłe pół godziny, relaksując się przy dźwiękach wydawanych przez fontannę.

Teraz zmienimy klimaty z londyńskich na .... hinduskie.
Któregoś dnia pojechaliśmy bowiem obejrzeć BAPS Shri Swaminarayan Mandir, czyli Świątynię Neasden, położoną w północno-zachodnim Londynie.



Mandir (czyli Świątynia) została wybudowana z 3000 ton bułgarskiego wapienia oraz z 1200 ton włoskiego marmuru Carrara. Kamień ten został najpierw wysłany do Indii, gdzie wraz z ponad 900 tonami indyjskiego marmuru Ambaji był ręcznie rzeźbiony przez ponad 1500 wykwalifikowanych rzemieślników w 14 różnych miejscach w Indiach.
W ten sposób powstało 26 300 części (największa ważyła 5,6 tony a najmniejsza tylko 50 gramów) zostały zakodowane, spakowane i wysłane do Londynu, gdzie przez dwa i pół roku układano je w jedną całość.
Zewnętrzne i wewnętrzne elementy konstrukcyjne są obficie rzeźbione tradycyjnymi hinduskimi motywami pomyślności, pokoju i pobożności.
Czerwono-białe flagi trzepoczące na masztach flagowych informują, że Bóstwo przebywa w świątyni.








Pomimo tego, że do Mandiru prowadzą olbrzymie schody, to turyści po nich nie wchodzą do środka.



Aby zwiedzić Świątynię Neasden należy udać się do budynku stojącego obok. Ten przylegający do kamiennej świątyni budynek to Haveli.



W środku Haveli znajdują się szafki, w których należy pozostawić obuwie, gdyż zwiedzanie Mandiru odbywa się na bosaka. Ale pomimo tego, że kamienna podłoga powinna być zimna, to w tym przypadku tak nie jest, bowiem zainstalowano tutaj ogrzewanie podłogowe. Obowiązuje tutaj również dress code, więc nie wejdziemy do wnętrza zbyt swobodnie ubrani.
Wstęp jest bezpłatny, ale nie wolno niestety robić zdjęć ani używać telefonów czy kamer. Co więcej tych sprzętów nie wolno nawet wnieść do środka, tylko trzeba je pozostawić w depozycie. Zdjęcia można robić jedynie na zewnątrz.

Ale możemy troszkę podejrzeć tutaj.

Wokół świątyni możemy podziwiać piękny ogród.



Na całym świecie jest więcej takich tradycyjnych świątyń. Najwięcej jest ich oczywiście w Indiach, natomiast poza Indiami znajdują się one jeszcze, oprócz tej w Londynie, w Ameryce Północnej - w Atlancie , Chicago , Houston , Los Angeles , Robbinsville i Toronto oraz w Nairobi w Kenii.

Bardzo nam się świątynia spodobała. Mieliśmy okazję tysiące kilometrów od Indii zobaczyć, jak wygląda świątynia hinduska. Wrażenia niesamowite i warto było tam pojechać.

Po wyjściu ze świątyni poszliśmy do sklepu znajdującego się po drugiej stronie ulicy, w którym jak oniemiali oglądaliśmy indyjski asortyment. Pieknie tam pachniało przyprawami i owocami, których nazw nawet nie znaliśmy. Dokonaliśmy tam zakupu wypiekanych na miejscu ciastek na ostro i niestety bardzo nam się chciało po nich pić . Ale ogólnie to były dosyć smaczne.

Gosiu , kilka razy "podchodziłem" to zwiedzania tej świątyni , bo to jedno z moich małych marzeń .
Marzenia trzeba spełniać , ale chyba tym razym również nie uda mi się odwiedzoć tej świątyni
Zbyt wiele atrakcji i umówionych spotkań . . . będzie na raz kolejny


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Gosiu , kilka razy "podchodziłem" to zwiedzania tej świątyni , bo to jedno z moich małych marzeń .
Marzenia trzeba spełniać , ale chyba tym razym również nie uda mi się odwiedzoć tej świątyni
Zbyt wiele atrakcji i umówionych spotkań . . . będzie na raz kolejny


Pozdrawiam
Piotr

Chyba często bywasz w Londynie
A do świątyni warto iść, bo naprawdę zachwyca.

Teraz mamy w planach odwiedziny w muzeach, ale zanim do nich dotrzemy, to po drodze mamy w planach obejrzenie budynku Royal Albert Hall czyli sławnej sali koncertowej.
Idziemy więc w tamtym kierunku.





Przy Royal Albert Hall byliśmy kilka razy, stąd zdjęcia były robione w różnych porach dnia.








Naprzeciwko Royal Albert Hall po drugiej stronie ulicy stoi wielki pomnik poświęcony księciu Albertowi, mężowi królowej Wiktorii, który zmarł w wieku 42 lat na tyfus. Albert Memorial został odsłonięty w roku 1872.







Z drugiej strony Royal Albert Hall stoi budynek, w którym mieści się królewska szkoła muzyczna.


W okolicy ujrzeliśmy taki piękny krzew, ale nie wiem, jak się nazywa.
Wygląda trochę jak młody cis, ale przecież cis tak nie kwitnie.

Piękna ta indyjska świątynia.
Wnętrza to istna koronka.

w Londynie przy Exhibition Rd znajdują się aż trzy wielkie muzea.
Są to:
Muzeum Nauki i Techniki (Science Muzeum),
Muzeum Historii Naturalnej (Natural History Museum),
Muzeum Wiktorii i Alberta (Victoria and Albert Museum).
Wstęp do każdego z nich jest bezpłatny.
Kilka godzin to za mało, żeby obejrzeć (nawet pobieżnie) zbiory znajdujące się w tych muzeach.
Dlatego zdecydowaliśmy się wejść tylko do dwóch z nich.
Rozpoczęliśmy od Science Muzeum, które jest ogromne i prezentuje eksponaty z różnych dziedzin nauki i techniki.








Muzeum to cieszy się wielką popularnością wśród dzieci i młodzieży, który przyprowadzane są tutaj przez nauczycieli w czasie zajęć szkolnych. Na jednym z poziomów muzeum trafiliśmy właśnie na taką wycieczkę szkolną. Było to miejsce do praktycznej nauki. Dzieci bawiły się wyśmienicie, bowiem nikt nie zabraniał im tam niczego. Robiły co chciały z różnego rodzaju urządzeniami znajdującymi się w tym wnętrzu.






Nie powiem, bo my również mieliśmy możliwość praktycznego wykorzystania eksponatów, z czego z chęcią skorzystaliśmy.

Kolejne muzeum na naszej trasie to Muzeum Historii Naturalnej.



Do niego weszliśmy bocznym wejściem, co pozwoliło nam "wjechać" do jego wnętrza schodami ruchomymi, kończącymi się we wnętrzu kuli ziemskiej.
Wrażenia z tego wjazdu są niesamowite, bowiem towarzyszy temu specjalna, kosmiczna muzyka, która wytwarza niesamowity nastrój.



Zbiory w tym muzeum również są ogromne. Imponują zwłaszcza olbrzymie szkielety dinozaurów.




Wielkim zainteresowaniem cieszy się model ruszającego się w różne strony Tyrannosaurus rexa, który tak szura nogami po piachu, że wokół niego unosi się chmura z drobinek piasku.




Oprócz tego można zobaczyć Dodo - wymarły gatunek ptaka.




Zwiedzanie zakończyliśmy w głównej części muzeum.
Ten wielki centralny hall jest piękny.

Muzeum Alberta i Wiktorii zostawiliśmy sobie na kiedy indziej i pojechaliśmy do British Museum, w którym wystawiane są zbiory historii starożytnej.


Zanim weszliśmy do British Museum, to chwilę podziwialiśmy ogródek skalny, urządzony przed głównym wejściem do muzeum.








British Museum rozpoczęło swoją działalność dzięki hojności Hansa Sloane’a, który zgromadziwszy pokaźną kolekcję dzieł sztuki przekazał ją Państwu Brytyjskiemu. Otwarcie muzeum nastąpiło w 1759 roku, ale do budynku, w którym się obecnie mieści muzeum zostało przeniesione dopiero w latach 40-tych XIX wieku. Wtedy część zbiorów przeniesiono do Muzeum Historii Naturalnej i do Biblioteki Brytyjskiej.

W 2000 roku nad Dziedzińcem Królowej Elżbiety II zawieszono stalowo–szklany dachem, który oprócz zbiorów muzealnych jest wielką atrakcją British Museum. Chyba nie ma osoby, która nie zrobiłaby zdjęcia tego zadaszenia.



Niestety do British Museum dotarliśmy dosyć późno i mieliśmy tylko godzinę czasu na pobyt w środku.
Obejrzeliśmy tylko niewielką część egipskich zbiorów i już musieliśmy wyjść z museum.
Podczas naszej powtórnej wizyty w Londynie nie popełniliśmy tego samego błędu i do British Museum udaliśmy się z samego rana (czyli około 10-tej) i wyszliśmy z niego dopiero wtedy, gdy zgłodnieliśmy.

Zbiory znajdują się na pięciu poziomach i zostały podzielone tematycznie. Nas najbardziej zainteresowały zbiory egipskie, ale także z zainteresowaniem obejrzeliśmy greckie mozaiki czy chińską porcelanę.

British Museum cd.


























To chyba prototyp butów na koturnie