Teneryfa, La Gomera i delfiny

Po dojściu do oceanu skręciliśmy w lewo i idąc spacerowym deptakiem poznawaliśmy ładnie zagospodarowaną, przybrzeżną część Puerto de la Cruz.




Podglądamy, co dzieje się na kąpielisku Lago Martianez, które powstało nad brzegiem oceanu w 1977 roku.








Podziwiam bananowce rosnące na miejskich klombach i zastanawiam się, co się dzieje z tymi bananami, gdy dojrzeją.

Przechodzimy obok zabytkowej kaplicy Ermita de San Telmo.


Ludzie tam zaglądają, więc ja też rzuciłam okiem.



Ale moje towarzystwo idzie nie oglądając się za siebie, więc już po chwili biegnę za nimi, żeby ich nie stracić z oczu.
Idziemy dosyć szybko, bo chcemy zdążyć na plażę Playa del Castillo, zanim zajdzie słońce, a to już niedługo.






Bardzo ciekawie wyglądają mury obronne miasta, w których urządzono restauracje.

Wchodzimy w klimatyczne uliczki historycznego centrum Puerto de la Cruz.



Bardzo mi się spodobały magnesy z żywymi kaktusami, ale nie zdecydowałam się na ich zakup.

Idziemy dalej wypatrując jakiegoś sklepu, bowiem mamy zamiar kupić szampana, aby podczas oglądania zachodu słońca delektować się tym trunkiem. Trafiamy na market Alteza, w którym szybko robimy zakupy i idziemy dalej.


Puerto de la Cruz zachwyca rosnącymi w nim palmami, które często rosną we wspaniałych szpalerach.


W Puerto de la Cruz oprócz zabytków, plaż, palm i wspaniałej atmosfery, można jeszcze zobaczyć coś ciekawego. Są to murale, z których słynie to miasto. Są przepiękne i naprawdę warto się rozglądać po ścianach mijanych budynków, aby je zobaczyć.
Nam udało się zobaczyć dwa takie murale. Na szukanie innych niestety brakło mi czasu.




Doszliśmy do El Peñon del Fraile. To usytuowana na wulkanicznej skale niewielka kopuła, do której można wejść po stromych schodach.
W chwili gdy koło niej przechodziliśmy pod tą kopułą doszło do oświadczyn, które zostały przyjęte. Z dołu widzieliśmy całującą się szczęśliwą parę i nagradzaną oklaskami przez ludzi znajdujących się wraz z nimi pod kopułą.



Kawałek dalej mijamy cmentarz, znajdujący się za tym białym murem.


Na wprost tego cmentarza znajduje się El Castillo San Felipe. Jest to niewielki fort w stylu kolonialnym, który wybudowano w XVII wieku w celu ochrony miasta przed atakami piratów i wrogich wojsk.
Przechodzimy obok niego





i już jesteśmy na Playa del Castillo. Niestety spóźniliśmy się troszkę na zachód słońca, które schowało się przed naszym wzrokiem za górą.

Ależ fajnie powspominać Puerto de La Cruz Poznaję miejsca Bardzo fajne miasteczko, są części głośne przy nabrzeżu i ciche już dosłownie parę uliczek dalej. Mnie się tam ta zabudował podobała

Nie zamierzaliśmy się jednak tym przejmować i usiedliśmy na falochronie wchodzącym w morze tuż przy tej plaży. Tuż za naszymi plecami stał muzyk, który umilał nam pobyt grając na jakimś instrumencie. Otworzyliśmy szampany, bo dla wszystkich z naszej grupy jeden byłby za mało i sącząc go powoli z kieliszków (bo mieliśmy je ze sobą) oglądaliśmy świetne widoki, które mieliśmy wokół siebie.


A najciekawszy z tych widoków to oczywiście widok na wulkan Teide, który pięknie się prezentował na niebie oświetlonym od dołu zachodzącym słońcem.



W niedalekiej odległości od plaży znajduje się Loro Park. To jest ten teren z gęstwiną palm i białym zadaszeniem, po którym znajdują się baseny wykorzystywane podczas pokazów orek i delfinów.






Ale nie siedziałam na falochronie przez cały czas. Po wypiciu szampana wstałam i idąc po falochronie doszłam do oceanu.










Nad głowami latali nam paralotniarze, którzy lądowali na plaży.





Stojąc na końcu falochronu nakręciłam krótki filmik panoramiczny.


Wróciłam do mojego towarzystwa na kolejny kieliszek szampana.
I tak miło spędziliśmy czas aż do chwili, kiedy zrobiło się prawie ciemno.



W drodze do samochodów dziewczyny zajrzały jeszcze do sklepu z perfumami, więc reszta towarzystwa czekała na nie w takim sympatycznym miejscu przy deptaku.



No a potem musieliśmy jeszcze wrócić do Playa de Las Americas, ale autostrady na Teneryfie są świetne, więc po godzince z hakiem byliśmy już w naszych apartamentach.

majkik75 napisał(a):Ależ fajnie powspominać Puerto de La Cruz Poznaję miejsca Bardzo fajne miasteczko, są części głośne przy nabrzeżu i ciche już dosłownie parę uliczek dalej. Mnie się tam ta zabudował podobała

Też bardzo miło wspominam Puerto de la Cruz. Fajnie że mogę się z Wami dzielić wspomnieniami.

Taki wieczór - plaża, szampan - to ja rozumiem

W Puerto de la Cruz nie byliśmy, chociaż z "naszego" San Marcos było niedaleko. Wiele dobrego o tej miejscowości nasłuchałam się jakiś czas później od naszych przyjaciół, którzy tam właśnie nocowali podczas swoich wakacji na Teneryfie. Twoje Gosiu zdjęcia potwierdzają, że to całkiem fajne miasto.

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):Po drodze wstąpiliśmy do miejscowości Icod de los Vinos, gdyż chcieliśmy zobaczyć najstarsze smocze drzewo.

Zgadywałabym, że miejscowość słynie z najstarszej winnicy

Okolice Icod de los Vinos faktycznie słyną z wyśmienitych win (chociaż nie wiem, czy akurat z najtarszej winnicy), o czym przekonaliśmy się podczas jednego ze spacerów po miasteczku, na który właśnie z tego powodu wybraliśmy się pieszo z naszej miejscówki nad oceanem. Museo Malvasia znajdujące się przy Plaza de la Pila jest wprawdzie nieduże, ale warte wstąpienia i degustacji. Nam smakowo najbardziej przypadło do gustu Vulcánico z rodzinnej winnicy prowadzących muzeum.

Jako że na poznawanie Icod wybraliśmy się "z buta", to wówczas nie mieliśmy problemu z miejscem parkingowym. Pomimo tego, nie weszliśmy do ogrodu, w którym rośnie Drago Milenario, uznając że wystarczy nam podziwianie tego smoczego drzewa z punktu widokowego przy altanie na głównym placu.



Od drago bardziej pociągało nas wino i motylarnia oraz nieśpieszny spacer po miasteczku, w trakcie którego dotarliśmy też pod Drago Chico, które to Gosiu pokazałaś w swojej relacji.



Z bezpłatnym parkowaniem auta w centrum faktycznie jest kłopot (ale można skorzystać z płatnego wielopoziomowego parkingu, jaki jest niedaleko Drago), o czym przekonaliśmy się innego dnia (a właściwie wieczora). Wówczas zatrzymaliśmy się przy stromej uliczce nieco poniżej tego mniejszego smoczego drzewa.

Kapitańska Baba napisał(a):Taki wieczór - plaża, szampan - to ja rozumiem

Było bardzo przyjemnie. Na tym wyjeździe odpuściliśmy intensywne zwiedzanie i taki luzik bardzo nam się podobał .

dangol napisał(a):W Puerto de la Cruz nie byliśmy, chociaż z "naszego" San Marcos było niedaleko.

Ale byliście w innych miejscach, do których my nie dotarliśmy. Niestety nie da się podczas tygodniowego pobytu zobaczyć wszystkiego.

dangol napisał(a):Wiele dobrego o tej miejscowości nasłuchałam się jakiś czas później od naszych przyjaciół, którzy tam właśnie nocowali podczas swoich wakacji na Teneryfie. Twoje Gosiu zdjęcia potwierdzają, że to całkiem fajne miasto.

Nam się bardzo spodobało i jeśli kiedyś miałabym polecieć na Teneryfę, to myślę że właśnie w tym mieście szukałabym kwater.

dangol napisał(a):Od drago bardziej pociągało nas wino

Też bym się skusiła na degustację wina .

dangol napisał(a):...i motylarnia oraz nieśpieszny spacer po miasteczku.

Motylarnia, którą widziałam w Twojej relacji warta jest odwiedzenia i żałuję, że nie udało nam się do niej zajrzeć. Ale jak już pisałam, trochę zmieniliśmy nasz sposób zwiedzania podczas tego wyjazdu, bo będąc w większej grupie trudniej jest się zorganizować i trzeba się dostosować do reszty towarzystwa.

dangol napisał(a):Z bezpłatnym parkowaniem auta w centrum faktycznie jest kłopot (ale można skorzystać z płatnego wielopoziomowego parkingu, jaki jest niedaleko Drago),...

Nie mieliśmy parcia na obejrzenie tego smoczego drzewa. Gdybyśmy znaleźli miejsce do zaparkowania, to byśmy poszli je obejrzeć, ale skoro nie dało rady zaparkować, to bez żalu zrezygnowaliśmy z tej atrakcji. Tym bardziej, że tych drzew rośnie na Teneryfie sporo i można się im dokładnie przyjrzeć w innych miejscach.

Piękne zakończenie ciekawego , intensywnie spędzonego dnia


Pozdrawiam
Piotr

Mam cichutką nadzieję, że tę relację też dokończysz . Wiem, że piszesz Barcelonę i masz plany, poczekam jeszcze trochę .

piotrf napisał(a):Piękne zakończenie ciekawego , intensywnie spędzonego dnia

Pozdrawiam
Piotr

Podczas tego wyjazdu nasi współtowarzysze powodowali, że ta podróż była bardziej na luzie. Takie towarzyskie wieczory mieliśmy codziennie. Niekoniecznie z tak pięknymi widokami, bo spotykaliśmy się też na naszym tarasie, ale takie miłe zakończenie dnia było zasługą towarzystwa, a piękne widoki były tylko dodatkiem .

wiola2012 napisał(a):Mam cichutką nadzieję, że tę relację też dokończysz . Wiem, że piszesz Barcelonę i masz plany, poczekam jeszcze trochę .

Wiolu, dokończę na pewno i myślę, że do Twojego wyjazdu na Teneryfę relacja będzie zakończona. Teraz mam do opisania dzień, który spędziliśmy w Loro Parku i mam bardzo duży dylemat, jak opisać to miejsce. Dlatego tak bardzo marudzę z powrotem do tej relacji. Ale ponieważ mnie zmobilizowałaś, postaram się powrócić do pisania.

14 listopada 2024 (dzień czwarty)

Tego dnia rozdzieliliśmy się z naszym towarzystwem. Oni postanowili pozostać w Playa de Las Americas i poplażować, a ja z Waldkiem pojechaliśmy zobaczyć słynny Loro Park. Z Playa de Las Americas można tam pojechać dwiema drogami, krótszą przez góry i dłuższą autostradami. Czas dojazdu tak jedną, jak i drugą drogą jest podobny.


Wybraliśmy trasę krótszą przez góry, więc początkowo jechaliśmy tą samą trasą co dzień wcześniej, gdy jechaliśmy do wioski Masca. Dopiero w Santiago del Teide nie skręciliśmy na wioskę Masca, lecz pojechaliśmy dalej główną drogą. Ta droga również jest świetna widokowo, więc jest co podziwiać, ale niestety zdjęć nie zrobiłam i nie wiem dlaczego.
Dopiero gdy dojeżdżaliśmy do Puerto de la Cruz zrobiłam kilka fotek.




Wyjeżdżając z Playa de Las Americas mieliśmy piękną pogodę, ale po przejechaniu na drugą stronę wyspy niebo zasnuło się chmurami i zrobiło się nieciekawie.
Gdy dojeżdżaliśmy w pobliże Loro Parku, zaczęliśmy wypatrywać jakiegoś miejsca na zaparkowanie. Przy wjeździe wtą uliczkę stali ludzie zachęcający do wjechania w nią w celu zaparkowania auta. Wszystkie miejsca parkingowe wzdłuż głównej ulicy były zajęte, więc zdecydowaliśmy się wjechać. Zaparkowanie auta przy tej uliczce kosztowało nas 5 euro.
Zabraliśmy z samochodu potrzebne rzeczy i już na nogach poszliśmy do Loro Parku. Do przejścia mieliśmy 350 metrów, które pokonaliśmy w kilka minut.



Po wejściu na teren Loro Parku zorientowaliśmy się, że jest tam duży parking, na którym było sporo wolnych miejsc. No ale przecież nie będziemy się wracać po samochód, tym bardziej, że parkowanie na parkingu w Loro Parku jest płatne i kosztuje 7 euro.
Doszliśmy do kas biletowych. Nie było dużych kolejek, więc po chwili kupiliśmy w jednej z kas bilety za gotówkę (cena 42 € dla osoby dorosłej).


W kasie nie dostaliśmy mapy Parku, więc gdy zobaczyliśmy mapę na stojaku, to chwilę poświęciliśmy na zapoznanie się z nią, aby zorientować się, jak wygląda teren, który będziemy eksplorować.


Zaznajomiliśmy się z godzinami, w których odbywają się pokazy orek, delfinów, lwów morskich i papug, żeby o odpowiedniej godzinie dotrzeć do miejsc, w których się odbywają.


Potem ruszyliśmy dalej, przechodząc przez mostek nad obszarem wodnym, w którym pływa sporo kolorowych rybek.




Za mostkiem stały pracownice parku, które rozdawały mapki, więc dostaliśmy ją do ręki i już czuliśmy się pewniej. Bez mapki dotarcie do wielu miejsc byłoby trudne, bowiem teren parku jest spory i jest tam wiele zakamarków, których nawet mapa nie pokazuje.

Loro Park powstał w grudniu 1972 roku na powierzchni 13000 m2. Na początku przebywały w nim tylko papugi. Jednak od tamtego czasu bardzo się zmienił. Obecnie znajduje się w nim sporo zwierząt i ptaków. Ale tym, co najbardziej interesuje ludzi, są pokazy orek i delfinów. Są jednak tacy, którzy mocno sprzeciwiają się tym pokazom. Temat jest bardzo kontrowersyjny.
Ja nie lubię ogrodów zoologicznych i do tej pory byłam chyba tylko w trzech takich ogrodach: w Chorzowie, w Warszawie i właśnie na Teneryfie. W zasadzie to nie bardzo chcieliśmy tam jechać, ale wszyscy tak zachwalali to miejsce, że się zdecydowaliśmy. Park jest bardzo ładny, ale oglądanie zwierząt w niewoli nie jest czymś, co mnie fascynuje. Zamiast tego wolę obejrzeć film przedstawiający życie zwierząt na wolności, a filmów takich jest naprawdę sporo. Zwierzęta mają w Loro Parku ponoć bardzo doskonałe warunki, podobne do naturalnego środowiska, ale jakie by te warunki nie były, to jest to jednak niewola.
A już pokazy, które są tam organizowane, są nikczemne. Nie powiem, że mi się te pokazy nie podobały, bo jednak są one fascynujące. Ale wolałabym, żeby ich nie było. Zwierzęta uczestniczące w tych pokazach są zestresowane. W zaciszu basenów, w których przebywają poza pokazami, dochodzi do wzajemnych ataków zwierząt na siebie. Zdarza się też, że atakowani są treserzy i w kilku przypadkach doszło do śmierci opiekunów orek. Również w Loro Parku w roku 2009 miał miejsce atak orki na opiekuna, który zakończył się jego śmiercią. Bardzo dużo do myślenia dał mi film "Blackfish". Oglądając ten film łzy ciurkiem leciały mi z oczu. Jest to amerykański film dokumentalny z 2013 roku wyreżyserowany przez Gabrielę Cowperthwaite. W filmie trenerzy orek oraz inne osoby opowiadają o żyjących w niewoli orkach. Głównym bohaterem filmu jest orka (samiec) o imieniu Tilikum, który jest zamieszany w śmierć trzech osób. Tilikum został schwytany w 1983 roku u wybrzeży Islandii i od tej pory żyje w niewoli. W filmie jest mowa o tym śmiertelnym wypadku, który miał miejsce w Loro Parku.
Warto obejrzeć ten film (link do filmu "Blackfish"), aby zgłębić problem wykorzystywania orek.