Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

(c.d. wpisu z poprzedniej strony)

Zbliżamy się do najbardziej na południe wysuniętego punktu naszej trasy. Wkrótce szlak zacznie się wyginać coraz bardziej w kierunku północno-wschodnim. Zza wciąż jeszcze mało widocznego zakrętu doliny zaczyna się wyłaniać Punta de las Olas.





Ostatni rzut oka na chowające się po prawej Cotatuero.
I spojrzenie na naszą ścieżkę.





A przed nami - na lewo od Punta de las Olas - wyłoniły się już dwie z trzech siostrzyczek - Tres Sorores. Od lewej: Monte Perdido i Soum de Ramond.
Przybliżmy nieco Soum de Ramond, inaczej zwany Pico de Anisclo.

Ciekawy ten krajobraz - szystko "poukładane" w poziome pasy, skały , roślinność ...

... z tego "schematu" - wyłamuje się tylko ta Szczerba i te turnie co tak się nieprzyzwoicie nazywają.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Ciekawy ten krajobraz - szystko "poukładane" w poziome pasy, skały , roślinność ...

... z tego "schematu" - wyłamuje się tylko ta Szczerba i te turnie co tak się nieprzyzwoicie nazywają.

A może Szczerba też składa się z poziomych warstw powietrza...
Co się tyczy Las Cutas - to jak się dobrze przyjrzeć, tam schemat poziomych pasów jest zachowany.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ten schemat poziomych pasów przypomina mi Wielki Kanion Kolorado na kilku fotografiach tylko zmiana koorystyki i eliminacja zielonych drzew . . . no właśnie .

Zieloności dodają uroku tym widokom i pomagają uzmysłowić sobie ogrom tych turni .
Faktycznie perełki Pirenejów .



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Ten schemat poziomych pasów przypomina mi Wielki Kanion Kolorado na kilku fotografiach tylko zmiana koorystyki i eliminacja zielonych drzew . . . no właśnie .

Kilka odcieni czerwieni koniecznie trzeba dodać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Faja de Pelay nie jest aż tak emocjonująca, jak wczorajsza trasa - Faja de las Flores. Nie mamy tu pod stopami tysiącmetrowej przepaści. Niemniej, widoki roztaczają się znakomite. Nad nami ostatnie turnie Sierra de las Cutas, która następnie przechodzi w Sierra Custodia.





Za nami widać parking w dolinie Ordesy - stamtąd startowaliśmy.
A przed nami wyłoniła się już skrajna, lewa siostrzyczka - Cilindro de Marbore.





Ścieżka nie wymaga stałej uwagi, dzięki czemu możemy spokojnie wodzić wzrokiem na wszystkie strony. A więc - to w górę, na strzeliste turnie, to znów w dół, na baseny Rio Arazas.

Różnica wysokości między naszą lekko opadającą ścieżką, a dnem doliny stopniowo maleje. Wkraczamy do amfiteatru Soaso, zamykającego dolinę Ordesy.





Ponad nami nieco przechylone rzędy siedzeń amfiteatru.





Po drugiej stronie doliny zerwy Tabacoru, zwane El Pocino - czyli Studzienka, Głębinka.



W skrajnym miejscu Gradas de Soaso znajduje się wodospad Koński Ogon - Cola de Caballo. Widać ludzi przy nim. Widać? Nie?!.. Nie szkodzi. Przyjdzie czas, zobaczymy. Nawet z bliska.
A tymczasem mijamy kominkowaty żleb i zbliżamy się do najniższego punktu naszej półki - tuż nad dnem doliny.

Pierwsze rozgałęzienie ścieżek - na samo dno doliny schodzi końcówka trasy półką Pelay, a druga ścieżka zaczyna się wznosić na poziome rzędy amfiteatru Soaso.
Po chwili drugie rozgałęzienie - do wyboru Camino de las Mulas oraz Clavijas de Soaso. Clavijas mamy jeszcze świeżo w pamięci - pokonywaliśmy takowe wczoraj w Cotatuero, tym razem więc wybieramy Drogę Mułów.





Podchodzimy zakosami na zamykający Ordesę amfiteatr. W dole Rio Arazas, a przed nami - ponad wodospadem Cola de Caballo i głęboko w skały wciętym żlebem - wyłaniają się już szczyty na francuskiej granicy.
Wysoko Pico de Marbore, a poniżej nasza ścieżka. Ścieżka do schroniska Goriz.





Bardziej w prawo - zza najbliższych, porytych pionowymi bruzdami ścian, pokazuje się już Cilindro de Marbore.





Zyskujemy stopniowo wysokość. Na ścieżkę, biegnącą Faja de Pelay, spoglądamy już z góry, zaś sponad pionowych obrywów, dają się już dostrzec trawiaste, prawie płaskie grzbiety bliskiej Sierry Custodia i dalekiej Sierry de las Cutas.
Natomiast całkiem blisko - niemal na wyciągnięcie ręki - ostry profil prawego ograniczenia Ordesy.





Teraz nasza trasa obiera kierunek wprost na metę dzisiejszego dnia - Refugio de Goriz.

Kilometry ... kilometry tras !

Podziwiam Was, góry,okolicę ... wszystko podziwiam !


Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Kilometry ... kilometry tras !

Gdzie tam! Już blisko do celu. Wkrótce postawimy nasz zielony hotel.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Ale wspaniale wyrzeźbione !!!
Jakby jakiś niszczycielski magagłaz przetoczył się tą drogą.

Crayfish napisał(a):Ale wspaniale wyrzeźbione !!!
Jakby jakiś niszczycielski magagłaz przetoczył się tą drogą.

Coś jeszcze silniejszego. Lodowiec.
A czego nie zmiażdży, to przestawi. Nawet o wiele kilometrów...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Crayfish napisał(a):Ale wspaniale wyrzeźbione !!!
Jakby jakiś niszczycielski magagłaz przetoczył się tą drogą.

Coś jeszcze silniejszego. Lodowiec.
A czego nie zmiażdży, to przestawi. Nawet o wiele kilometrów...

... albo mega-koparki )

Widziałeś coś podobnego bliżej domu (Polski) ?
Strasznie mi się podoba takie wyżłobienie.
A amfiteatr troszkę widzów zmieści ...
B.ładne.

Crayfish napisał(a):Ale wspaniale wyrzeźbione !!!

A ja, na ten widok, powiedziałem:

- Ależ wspaniałe ujęcie ...

Crayfish napisał(a):Widziałeś coś podobnego bliżej domu (Polski) ?
Strasznie mi się podoba takie wyżłobienie.

No wiesz, Ordesę zwykle porównuję do Dolomitów. Chociaż, nie jest identyczna. Nie przychodzi mi w tej chwili do głowy bardzo podobne miejsce...

weldon napisał(a):A ja, na ten widok, powiedziałem:

- Ależ wspaniałe ujęcie ...

Tiaaa... teraz bardziej dbam o kolory. Te pięć lat temu nie pilnowałem błękitu nieba.

Pozdrawiam,
Wojtek