Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

kulka53 napisał(a):Widoki i półeczka - bardziej niż bajeczne

Bajeczne a nawet bardziej !

Fotki można, oglądać w kółko ! ... a co dopiero "na żywo" !

Tylko to zestawienie ! ... szerokości półki do wysokości !

Saksifraga ... też piękna ... i też niezła "alpinistka" a właściwie "pirene....." !

Pozdrawiam.

kulka53 napisał(a):O Taillon już wiem, ale tak spytam jeszcze... trudno wejść na to Monte Perdido?

Nie, wejście jest łatwe, tylko miejscami strome i trochę luźnych kamoli spod stóp ucieka. Będzie więcej o tym już wkrótce.

mariusz-w napisał(a):Saksifraga ... też piękna ... i też niezła "alpinistka" a właściwie "pirene....." !

A która to saxifraga? Znasz ją może z imienia? Bo moja wiedza kończy się na skalnicach ogólnie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):A która to saxifraga? Znasz ją może z imienia? Bo moja wiedza kończy się na skalnicach ogólnie.

Oj nie ... tego się nie podejmę !

Ich jest tyle ... że trudno nawet "na żywo" po rozecie lub kwiatku określić która jest która. Zmieniają się bardzo w zależności od tego gdzie i w jakich warunkach rosną.
Potrzeba więcej danych ... a i tak można się "kropnąć".
Do tego już potrzebny "skalnicowy" specjalista !



Pozdrawiam.

Wojtku

Siedzę sobie i podziwiam , sam nie umiem powiedzieć który raz z kolei
Nie to , żebym na stojąco nie umiał podziwiać

Zupełnie zgadzam się z Pawłem , że to bajkowe krajobrazy
Pewnie kilka bajek można by obdzielić tymi zdjęciami

Pireneje mają wiele do zaoferowania - czekam więc na dalsze części


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Pireneje mają wiele do zaoferowania - czekam więc na dalsze części

Jeszcze trochę się po Ordesie pokręcimy. Potem zmiana klimatu, jako że opuścimy góry. Ale wrócimy w nie później tam, gdzie wyglądają zupełnie inaczej...

Pozdrawiam,
Wojtek

Ta Punta Custodia jest po prostu bajeczna!
Regularny owal- niczym Arena lub górskie Colosseum o równo wyżłobionych bruzdach po boku.
Piękna!

A reszta, palce lizać.

Zdecydowanie nie nadążam za Twoimi relacjami
Ale ile razy mam ochotę na jakieś górskie widoki i opowieści, to wpadam do Ciebie bo pewne jest, że zobaczę coś przepięknego...

pozdr

Fatamorgana napisał(a):Ta Punta Custodia jest po prostu bajeczna!

A po jej drugiej stronie... wąwóz Anisclo.

janusz.w. napisał(a):Zdecydowanie nie nadążam za Twoimi relacjami

No popatrz! A Paweł wyraził przypuszczenie, że się z tą relacją do wakacji letnich nie wyrobię, sugerując w ten sposób, że zbyt wolno akcja się toczy.

janusz.w. napisał(a):Ale ile razy mam ochotę na jakieś górskie widoki i opowieści, to wpadam do Ciebie bo pewne jest, że zobaczę coś przepięknego...

Ojej... a miałem zamiar zrelacjonować eskapadę, nie mającą ani krzty górskiego charakteru. I co ja teraz zrobię?..


Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):A Paweł wyraził przypuszczenie.....

Nic o nas bez nas

Nie da się ukryć, że pirenejskie pejzaże całkiem dobre wrażenie na mnie zrobiły i lista europejskich miejsc do "zaliczenia" znów się wydłużyła .
Ale na dokończenie iberyjskich wspomnień masz czas co najmniej do przyszłych wakacji

Monte Perdido..... please.....

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):Ale na dokończenie iberyjskich wspomnień masz czas co najmniej do przyszłych wakacji

Juz zdążyłem nadać tej relacji wyższy priorytet (przy czym ta tylko w części jest iberyjska - wiesz, "po obu stronach...").
Ale po tej nastąpią kolejne.

kulka53 napisał(a):Monte Perdido..... please.....

Zanim zejdziemy w doliny - będzie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

janusz.w. napisał(a):Ale ile razy mam ochotę na jakieś górskie widoki i opowieści, to wpadam do Ciebie bo pewne jest, że zobaczę coś przepięknego...

Ojej... a miałem zamiar zrelacjonować eskapadę, nie mającą ani krzty górskiego charakteru. I co ja teraz zrobię?..


Pozdrawiam,
Wojtek

Nie masz wyjścia zamiar musisz zrelacjonować...
(A teraz idę Korsykę Twoją oglądać )

pozdr

janusz.w. napisał(a):A teraz idę Korsykę Twoją oglądać

Byliśmy na niej w tym samym roku. Ja tylko nieco więcej uwagi poświęciłem wnętrzu wyspy.

Pozdrawiam,
Wojtek

W miarę zbliżania się do Cotatuero, teren staje się bardziej poszarpany. Spod stóp coraz częściej uciekaja w dół żleby i wąskie rynny.





Natrafiamy na szarotkę. Ba! Na całą szarotkową łąkę...





Poprzez skalne obrywy widać poniżej lekko porośnięte trawą - sprawiające wrażenie poziomego - niższe piętro cyrku Cotatuero. Zastanawiam się, czy jest tych pięter więcej.
Zaś po drugiej stronie kotła - imponujące pionowe obrywy skalne.





Ostatni zakręt na poziomym odcinku ścieżki. Ponad górnymi piętrami Cotatuero - niczym luka po wyrwanym zębie - Brecha de Rolando. Wydaje się już tak dawno, kiedy przez nią przechodziliśmy...

Zaczynamy schodzenie. Częściowo przetykanymi kamieniami, trawiastymi stokami, trochę znów po piargu, obsypującym się z łupkowatych ścian. Jesteśmy bacznie obserwowani.





Kozice wydają z siebie niezrozumiałe dla nas dźwięki. Komentują naszą wędrówkę? Ostrzegają, by nie zrywać szarotek?
Może stoją na straży pirenejskiej flory...





Tymczasem... dogania nas Andrzej. I bardzo dobrze!
Wchodzimy na typowy, krasowy teren, gdzie nie widać śladów ścieżki, a i kamienne kopczyki trudne do wychwycenia. Przyda się dodatkowa para oczu.





Udaje nam się utrzymać właściwy kierunek i wkrótce łagodnym żlebem schodzimy na zielony taras.
Irys wskazuje nam kierunek na krawędź tarasu...

Wszystko piękne i dzikie ... i "strażnicy"... i pilnowane "obiekty".
No i oczywiście góry !

Pozdrawiam.