Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Te zbocza kojarzą mi się ze zboczami kopalni odkrywkowych.
Jakby wielka koparka jechała od góry i wybierała grunt ze skałami.
... ale to pewnie po lekturach Ericha ...

mariusz-w napisał(a):Wszystko piękne i dzikie ... i "strażnicy"... i pilnowane "obiekty".

Wiesz, że tam po raz pierwszy dopiero widziałem dziko w górach rosnące irysy?

Crayfish napisał(a):Te zbocza kojarzą mi się ze zboczami kopalni odkrywkowych.
Jakby wielka koparka jechała od góry i wybierała grunt ze skałami.

Niezła łychę musiała mieć! Kopara opada...


Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Wiesz, że tam po raz pierwszy dopiero widziałem dziko w górach rosnące irysy?

Takie to tylko w kolekcji ogródkowej miałem!
Także miniaturki.
A te ... + - jakie wysokie były ?

Pozdrawiam.

Ooo, dziki irys (jeden był?) i szarotkowa łąka, ależ się rozmarzyłam. Tak się rozsiąść wśród szarotek. I przejść się taką ciekawą półeczką.

mariusz-w napisał(a):A te ... + - jakie wysokie były ?

Jakieś 40 - 50 cm.

Lidia K napisał(a):Ooo, dziki irys (jeden był?)

Nie. Było ich więcej, ale rosły pojedynczo.

Lidia K napisał(a):... i szarotkowa łąka, ależ się rozmarzyłam. Tak się rozsiąść wśród szarotek. I przejść się taką ciekawą półeczką.

Prawda?..
Ta ilość szarotek mnie zaskoczyła.

Ale rozsiedliśmy się jeszcze kawałeczek dalej. Też w pięknym miejscu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Krawędź jest ostra i do tego poszarpana. Wąskie żleby wdzierają się w skalny mur, pozwalając z bliska spojrzeć na kolorowe, tarasowato ułożone warstwy, nagromadzone tutaj przez miliony lat.





Kopczyki wyznaczają najłatwieszy sposób zejścia z połogiej platformy. Początkowo trzeba wspomóc się rękami, ale niżej już daje się wypatrzeć w trawach nikły ślad ścieżki.





Dalej stromizna łagodnieje i zbliżamy się do dna opadającej dolinki, pociętej niezbyt wysokimi stopniami. Cotatuero różni się zdecydowanie od Carriata (Salarons), którym rano podchodziliśmy na Faję.





Potok spływający dolinką, stanowiącą górne partie cyrku Cotatuero, spada po tych stopniach uroczymi kaskadami.

Mijając kolejny stopień, dostrzegamy poniżej stadko kozic u wodopoju. Na prawie płaskich fragmentach pomiędzy sąsiednimi kaskadami, potok rozlewa się po wymytych skałach. Miejsce rzeczywiście zachęca do zaczerpnięcia wody. Ba! Nawet do dłuższego popasu...





Przyznaję - jestem zauroczony tymi kaskadami i chętnie przysiądę tu na chwilę.





W miarę, jak się przybliżamy do wody, kozice obserwują nas nieufnie. Kilka pierzcha, inne - niezdecydowane - zamierają w bezruchu. Potem odbiegają kilka metrów, ale się zatrzymują. Wkrótce niektóre zaczynają się ponownie zbliżać do wodopoju.





Cóż, roztasowujemy się nad wodą. Przypuszczam, że kozice nie będą nam miały tego za złe. Zajmujemy prawą stronę potoku, im zostawiając do pełnej dyspozycji lewy brzeg.

Te kozice to chyba z Tobą jeżdżą ... są praktycznie w każdej relacji !

Tylko Wam zazdrościć !

Bea ... widzę, że też lubi jak robisz fotki "ze słońcem' !

Gosia ... mnie się zawsze pyta ... czy nie mogę stanąć z innej strony, co by mogła oczy otworzyć !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Te kozice to chyba z Tobą jeżdżą ... są praktycznie w każdej relacji !

Czyżbym był śledzony?..
Ale wiesz, nie zawsze są to kozice. Czasem na drodze stają koziorożce.

mariusz-w napisał(a):Bea ... widzę, że też lubi jak robisz fotki "ze słońcem' !

Gosia ... mnie się zawsze pyta ... czy nie mogę stanąć z innej strony, co by mogła oczy otworzyć !

Często robię fotki pod słońce (co przy braku możliwości zastosowania filtrów daje różne efekty). Nieraz i Bea jest na takich fotkach. Wtedy jej mówię:
- Wiesz, zrobiłem ci zdjęcie. Ale i tak cię nie widać.


Tu akurat tak się złożyło, ze kozice okupowały nasłoneczniony brzeg.

A co do przymrużonych oczu - to ja na prawie każdym zdjęciu robionym z fleszem mam zamknięte oczy. Moje powieki są szybsze od migawki.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Przyznaję - jestem zauroczony tymi kaskadami i chętnie przysiądę tu na chwilę.

Ja też jestem zauroczona. Kozice chyba wcześniej wychowywały się w ZOO i zostały wypuszczone na wolność gdy się nadmiernie rozmnożyły . Nieprawdopodobne - tak blisko Was się kręcą.

Lidia K napisał(a):Ja też jestem zauroczona. Kozice chyba wcześniej wychowywały się w ZOO i zostały wypuszczone na wolność gdy się nadmiernie rozmnożyły . Nieprawdopodobne - tak blisko Was się kręcą.

Czasem się zastanawiam, jak to z nimi jest. Można spotkać bardzo płochliwe stada, które trzymają się z dala i rzucają do ucieczki nawet przy dystansie rzędu 200m - tak bywa w Karpatach, w Alpach austriackich, szwajcarskich. Natomiast w innych miejscach wykazują znowu znacznie mniejszą nieufność. Spotykałem się z kozicami oraz koziorożcami na bardzo niewielki dystans we Francji, w Hiszpanii, ale także we włoskiej części Alp Julijskich - trudno więc znaleźć jakieś sensowne, geograficzne wytłumaczenie.

Dla przykładu - Sierra de Guadarrama.



Sierra Nevada.



Sierra de Gredos.



Albo opisane spotkanie z koziorożcem w Alpach francuskich, kiedy okazały kozioł przeszedł kilka metrów od nas, zupełnie nas ignorując: Dolina Cudów

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Sierra de Gredos.

Ten "zapomnikowany" na skałce !

Cudo !

Fantastyczne zdjęcie i przeżycie ...
... mimo, że tym razem Bea"ze słońcem" !

Wyobrażam sobie Waszą radość z takich spotkań !

Pozdrawiam.

Franz napisał(a):

Oj .. jak pięknie ...
gdzie tak można jeszcze dotknąć przyrody ...
wspaniałe zdjęcie !!!

mariusz-w napisał(a):Wyobrażam sobie Waszą radość z takich spotkań !

Jest spora.
Czasem się zastanawiam, jak blisko mogę podejść, by zwierzyny nie spłoszyć.
A potem przychodzi taka refleksja: czy z drugiej strony nie ma takich samych odczuć? W spotkaniu bezpośrednim to właśnie ja miałbym znacznie mniejsze szanse...

Crayfish napisał(a):Oj .. jak pięknie ...
gdzie tak można jeszcze dotknąć przyrody ...
wspaniałe zdjęcie !!!

Dziękuję.
Mam go jeszcze na kilku kolejnych fotkach. Nawet ładniej się na tych innych prezentuje, ale chciałem tu pokazać ten niewielki dystans pomiędzy nami.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oto portret rzeczonego koziołka.



Pozdrawiam,
Wojtek