Mój Brač na ziemi

CROberto napisał(a):Pięć razy byłem w Splicie bo lubię to miasto.....a na Marjanie nie......cóż za wiel-błąd..... !
Jest tam bardzo ładnie...a przy lepszej pogodzie widoczki muszą być zniewalające.

No właśnie - nasze widoki nieco zamglone. Ale cóż - pogoda była sprzyjająca do zwiedzania, ale nie do fotografowania

a_nula napisał(a):My tez w 2006r (zresztą na Bracu będąc) byliśmy pierwszy raz w Splicie i też zrobił na nas średnie wrażenie. Teraz planujemy powtorzyc, ciekawe czy zyska?

Najlepiej nie mieć oczekiwań. Wtedy można dać się miło zaskoczyć

Buber napisał(a):UFF ... przeczytałem (od początku ) i ... jeszcze więcej zobaczyłem.
Miło, bo Brac to moja pierwsza, chorwacka miłość.
Liczę jeszcze, na obrazy z południa wyspy.
PZDR

Witaj, Buber! Bardzo mi miło Cię tu gościć.
Twoje relacje mieliśmy wydrukowane i czytywaliśmy wieczorami - pierwszorzędna rozrywka
Obrazy z południa wyspy będą już całkiem niedługo

Interseal napisał(a):Jeszcze w temacie Splitu. Mam nadzieję, że Agnieszka nie będzie mi miała za złe, ale znalazłem właśnie moją ulubioną fotkę, gdzie patrzę na Split z dystansu... mnie się podoba

Nie mam za złe I też bardzo mi się podoba ten Split.
Morze fajnie się odcina od budynków. A jak równiutko U mnie zawsze Jadran spływa w którąś stronę

piotrf napisał(a):Ciekawe jaki termin jest najlepszy do odwiedzin w Splicie , żeby bez tłumów , niespiesznie powłóczyć się po pałacu Dioklecjana

Piotrze, jaki najlepszy to nie wiem - na pewno nie lipiec i nie sierpień W naszym przypadku tłumy były też na pewno po części spowodowane pochmurną aurą. Nie było "pogody plażowej", to wszyscy do miasta

Aldonka napisał(a):Dobra, przekonałaś mnie, Split dostanie drugą szansę I na Marjana koniecznie muszę iść.
Właśnie, też się zastanawiam, podobnie jak Piotr, kiedy to udać się do Splitu żeby tłumów nie było, zimą?

Hehe, cieszę się, że mam taki dar przekonywania
Zimą na pewno, jeśli tylko zimą wybierasz się do Cro

24 lipca (wtorek): Odcinek kajakowy

Wreszcie popływamy trochę! Pogoda niestety wcale do tego nie zachęca, ale my, mimo wszystko, pakujemy się na Challengera i odbijamy do brzegu.

Pozytywne jest to, że nie ma fal. A że nie ma też słońca, to trudno - w wiosłowaniu to nie przeszkadza
(Niestety zdjęcia w tym odcinku będą szare - po pierwsze: pogoda, po drugie: aparat podwodny, który wrócił do życia, ale nie robi tak ładnych zdjęć, jak ten "normalny").

Poprzednio płynęliśmy w prawo - do Splitskiej, to teraz powiosłujemy sobie w lewo. Nie będzie to wycieczka długa ani szczególnie odkrywcza. W zasadzie wiemy, czego się spodziewać po tej stronie, na pewno nie ustronnych plaż i zatoczek

Na początku dobijamy do brzegu na jednej z głównych plaż Supetaru:



Słońce robi nam niespodziankę i na chwilę wygląda zza chmur:



Od razu świat wygląda piękniej Woda zimna - stwierdzam to chyba po raz pierwszy w tym roku. Wchodzi się z trudem, z dużymi oporami.

Nie zabawiamy tu długo. Wiosła w dłoń i płyniemy dalej :





Mijamy półwysep św. Mikołaja z cmentarzem i mauzoleum rodziny Petrinović wzorowanym na bizantyjskiej architekturze:



Dobijamy do brzegu kawałek za cmentarzem, tuż przed kolejną "zorganizowaną" plażą:



Są tu wygodne półki skalne, na których można się położyć. Challenger odpoczywa:



My czytamy książki i podziwiamy przepływające promy:



Chmury ciężko wiszą nad nami. Stwierdzamy, że nie ma sensu płynąć dzisiaj dalej, w stronę Mircy, bo pogoda jest bardzo niepewna.

Wracamy! Supetar znów przed nami:



Opływamy półwysep sv. Nikoli:



Po drodze decydujemy, że zatrzymamy się jeszcze na głównej supetarskiej plaży, w zasadzie po to, żeby coś przekąsić, bo zdążyliśmy zgłodnieć.

Zbliżamy się do zjeżdżalni i knajpek:



Chętnych do zjeżdżania raczej brakuje:




Kupujemy w budce ciepłe kanapki i pałaszujemy je, patrząc na nadciągające chmury :



Po chwili stwierdzamy, że najwyższa pora się zbierać, jak nie chcemy zmoknąć. (Na takie stwierdzenie stanu rzeczy, jak się okazało, było już trochę za późno )



Zaczyna wiać, a my musimy się bardziej przyłożyć do wiosłowania, bo właśnie mijamy port:



Nasze obawy się sprawdzają - zaczyna padać i to mocno Mokrzy i zmarznięci przybijamy do brzegu w najbliższym miejscu, w jakim jest to możliwe. Wysiadam, zabierając torbę z ręcznikami i biegnę promenadką w stronę campingu. Mój mąż, lżejszy o parę kilo , szybko wiosłuje w tymże kierunku.

Do tej plaży:



docieramy niemal jednocześnie
Potem jeszcze jakieś 200 metrów ścieżką pod górkę i jesteśmy na campie

Nie była to kajakowa przygoda, o jakiej marzyliśmy , ale było ciekawie!

Skoro i tak jestem mokra, idę pod gorący prysznic. Deszcz wkrótce przestaje padać. Zastanawiamy się, co zrobić z tak pięknie rozpoczętym dniem...

longtom napisał(a):Pod takimi chmurami, to nawet w Polsce nie pływaliśmy

Dlatego to było jedyne w swoim rodzaju doświadczenie

Lidia K napisał(a):W razie gdyby niespodziewany intensywny opad by Was dalej od brzegu zaskoczył to co mieliście do wybierania wody z łódki ? A może nie ma się czym przejmować bo challengerowi woda pod łódką i nad łódką nie groźna ????

Hmm... mieliśmy 1,5 litrową butelkę po wodzie No i jeszcze ręczniki do osuszania

Szczerze - nie braliśmy pod uwagę takiej ewentualności. Cały czas płynęliśmy blisko brzegu, więc nie było dużego zagrożenia. Challenger od trzech sezonów trzyma się dzielnie i wcale nie chce się przedziurawić, mimo że w tym roku myśleliśmy, że w zasadzie to już by mógł... Służył nam dobrze, ale gdyby mu się coś stało, moglibyśmy z czystym sumieniem sprawić sobie nowy kajak
I tak następnym razem to zrobimy

weldon napisał(a):Trzeba było puścić go na wodę, uprzednio pisząc na nim adres i prośbę,
żeby każdy, kto go spotka, napisał wam gdzie go znalazł, może podesłał zdjęcie, dopompował i puścił dalej

A widzisz, dobry pomysł! Coś jak bookcrossing Canoecrossing

a_nula napisał(a):Aż mi się zimno zrobiło czytając ten odcinek, brrr

maslinka napisał(a):Challenger od trzech sezonów trzyma się dzielnie i wcale nie chce się przedziurawić, mimo że w tym roku myśleliśmy, że w zasadzie to już by mógł... Służył nam dobrze, ale gdyby mu się coś stało, moglibyśmy z czystym sumieniem sprawić sobie nowy kajak
I tak następnym razem to zrobimy

Przypomniał mi się kajak twojego teścia Tez chyba był nie do zdarcia!

To był ponton Ale chyba rzeczywiście był nie do zdarcia

evil napisał(a):Jak tak czytam co rok Twoje relacje to jedno jest pewne Maslinka z roku na rok coraz to ładniejsza

Co mam powiedzieć? - Dzięki


Aniu, mój małżonek nadal twierdzi, że oni mieli ponton. Że kajak owszem był, przed pontonem, ale był Wasz. Z tym, że może nie pamiętać dokładnie Zapytam teścia przy okazji


Cześć Dragon! Dzięki za miłe słowa

Dragon napisał(a):I jeszcze jedno. Te trzy dni deszczowe to kara, ostrzeżenie za krnąbrność i niesubordynację pierwszego stopnia. Jak można przejechać przy samym starym mieście Trogiru i nie dołożyć swego wkładu do wydeptanych pięknych uliczek! Żeby mi to było ostatni raz!

Ale przejeżdżanie obok trogirskiej starówki było później, po opuszczeniu Bracza Czyżbym została ukarana na zapas, z wyprzedzeniem?

24 lipca (wtorek): Spacerkiem po Dolu

Wszyscy autorzy tegorocznych bračkich relacji pokazali tę miejscowość, pokażę i ja

Dol był dla nas tego dnia przystankiem w drodze do Murvicy. Ponieważ chcemy się tam przenieść, fajnie by było zobaczyć wcześniej camping, sprawdzić, czy są miejsca itd.

Pogoda - na razie bez zmian Dobrze, że chwilowo nie pada...



Zatrzymujemy się obok cmentarza, jeszcze przed miejscowością:





Mimo że Dol nie jest położony nad morzem, widać stąd Jadran (tak jak to zwykle bywa z chorwackimi cmentarzami ):



W pobliżu rosną cytrynki (limonki ?):



i maslinki :



Wjeżdżamy do Dolu. Zostawiamy Fabiaka na początku miejscowości i idziemy sobie pospacerować:





Mijamy słynną konobę Toni:




Takie domki zobaczymy dzisiaj jeszcze w Murvicy koło campingu Aloa. (Robi je właścicielka tegoż campu.):




Dol jest amfiteatralnie położony na wzgórzu. Mieszkańcy muszą się nachodzić :



Urocze "rudery" :



Ale Dol to nie tylko "starocie". Mają tu boisko z całkiem nowymi reflektorami:



Idziemy na sam koniec miejscowości. Po drodze mijamy wspomnianą przez Krombochera konobę Stori Gušti:



Obejście nie bardzo wygląda mi, jakby miała się tu mieścić czynna konoba:



Ale może otwiera się wieczorami? Albo po wcześniejszym umówieniu się?

Droga zaczyna się zwężać i robi się coraz bardziej "skaliście":



W końcu docieramy do samego końca Dolu:



Można by zobaczyć jeszcze, co jest za zakrętem Ale my robimy odwrót. Chcemy podejść do kościółka na wzgórzu. Ruszamy w górę obok charakterystycznych dalmatyńskich zabudowań:




Potem ścieżką koło skałek:



Niestety w tej właśnie okolicy nagle coś przemyka koło mojej stopy. Wydaję z siebie krótki krzyk. Patrzymy za uciekającym gadem:



O nie, dalej nie idę! Nic nie poradzę na to, że panicznie boję się węży, obojętnie czy są jadowite, czy nie - przecież tego nie wiem i nie mam ochoty sprawdzać. Być może jest to beznoga jaszczurka, nie mieliśmy okazji przyjrzeć się bliżej (zresztą nie znamy się na tym), ale zdążyliśmy zrobić zdjęcie, więc może ktoś wie, co to za czort

Chyba zapuściliśmy się w miejsca, gdzie nie chodzi zbyt wiele osób. Mam już wystarczająco dużo adrenaliny Wracamy do Fabiaka! Najwyższa zresztą pora, bo niestety zaczyna padać Deszcz uda nam się przeczekać w samochodzie, w drodze do Murvicy.

Dol podobał mi się, chociaż po tym co mówił Tony Montana, gdy spotkaliśmy się w Supetarze, spodziewałam się, że bardziej mnie zachwyci... Może to kwestia kiepskiej pogody, a może (znowu!) zbyt dużych oczekiwań