Milos u schyłku sezonu 2014

Na tarasie byłoby wygodniej, no i potem łatwiej by się zmywało po śniadaniu .
Na szczęście, chociaż na Milosie ze słodką wodą krucho, to nie mieliśmy problemów z zabezpieczeniem sobie odpowiedniej jej ilości.

Adamas (Αδάμας) – czasem występuje także pod nazwą Adamantas (Αδάμαντας) - nie jest miejscowością, która mogłaby mnie zaczarować, ale właśnie tu bywaliśmy wielokrotnie w ciągu naszych miloskich wakacji. Przede wszystkim ze wzgęldu na położenie, dobre miejsce na wypicie kawki i zrobienie zakupów. Te ostatnie najczęściej robiliśmy w Carrefourze i pobliskiej piekarni, tam również codziennie zjawiał się Pan Meloni z pełną przyczepą smakowitych owoców . Właśnie melony (peponia) były tego roku naszym podstawowym owocem na deser, wygrały nawet z winogronami.

Najładniejszy widok na Adamas jest (odczucie subiektywne ) z drogi od lotniska. Może jeszcze z promu, ale tego nie stwierdziłam na własne oczy, bo przypływaliśmy i odpływaliśmy po ciemku.
W samej miejscowości trudno o ładną fotkę, bo pomiędzy domy wkrada się mnóstwo przeróżnych kabli itp. paskudztw.



Spacer zaczęliśmy od zasięgnięcia języka odnośnie możliwości nabycia świeżej rybki . Owszem, jest przy nabrzeżu (przy drodze w kierunku lotniska, niedaleko za zjazdem do Carrefoura) jeden sklep rybny, ale do końca pierwszego tygodnia naszego pobytu na wyspie ma być zamknięty. Lada w budce przy nabrzeżu dla kutrów również pusta – tam po prostu pojawiają się towar dopiero wówczas, gdy połów nie zejdzie w całości do adamaskich tawern… Cóż, pierwszy dzień na Milos uczcimy rybką mrożoną , w Carreforze jest spory wybór. Nie jest to wprawdzie to samo, ale i tak smaczniejsze niż te mrożone z polskich marketów…

A na razie kawka ! „Aktaion”, który wybraliśmy sobie tego pierwszego dnia, odwiedzaliśmy później wielokrotnie, za każdą bytnością w Adamasie o kawkowej porze. Jakoś nam tu przypasowało, zarówno ze względu na wygodne siedziska z widokiem na port, jak dostęp do WI-FI (to akurat jest wszędzie, ale nie chciało nam się za każdym razem prosić o password ), a przede wszystkim oczywiście - smak kawki . W tym roku frappe przegrała z freddo cappuccino!





Idziemy na najwyższy punkt miasteczka – pod duży kościół Kimissis Theotokou & Agios Charalambos, zbudowany w latach 1868-1870 przez uchodźców z Krety.









Kościół zamknięty , toteż nie udaje mi się zobaczyć wnętrza, w którym ponoć znajduje się srebrna ikona Panagia Portiani przeniesiona tu z dawnej katedry w Zefirii. Patrzymy sobie wobec tego jedynie na kamyczkową mozaikę przed świątynią…



… oraz na koty, które wypoczywają w pobliżu.

Oglądamy również mozaiki ze scenami biblijnymi (dzieło lokalnego artysty, 1937 r.) przed kościółkiem Agia Triada, jego wnętrze zostawiając sobie na inny dzień . Mieści się tam niewielkie, ale warte oglądnięcia muzeum sztuki sakralnej.
Kościółek zbudowano w XVII wieku w miejscu znacznie starszego (z połowy IX w.) . Dawniej był to kościół klasztoru Panagia Theophanes, w 1839 został przejęty dla uchodźców z Krety.









Wzdłuż nabrzeża wróciliśmy do naszego auta, obserwując zmagania żeglarzy przy wyciąganiu zahaczonej o coś kotwicy. Wiatr się wzmagał…



A przy pobliskiej Lagadzie w tym samym czasie... błogi spokój





Jednak dla nas nie jest to plaża na dłużej, na popołudnie i kolejny nocleg przenosimy się gdzie indziej !

Wybór pada na plażę Plathiena (Πλάθιενα) – wprawdzie wietrzną tego dnia, ale przecież meltemi jeszcze nam nie dopiekło . Już niedługo przekonamy się zresztą, że może być znacznie gorzej...



Jedziemy w kierunku Plaki, potem przez Triovasalos i Plakes, dalej wąską boczną drogą.







Kaplica Panagia Lamari:



No się dziś najeździliśmy . Znacząco dłuższych dystansów na wyspie zresztą nie będzie !



Plaża bardzo nam się podoba , nawet mocny wiatr i natychmiastowo pojawiający się wszędzie piasek (ledwie otworzyliśmy auto, a już sypnęło piaskiem do środka) nie są w stanie zepsuć pierwszego wrażenia. Do tego naprawdę bardzo ciepła , płytka woda… Grzesiek też nie może narzekać, gdyż bliżej skałek jest głębiej i sporo tam rozmaitych rybek . Do pooglądania przy nurkowaniu z maską, bo na wędkę żadna złapać się nie chciała .





Tuż przy parkingu znajduje się ogrodzony kawałeczek plaży, gdzie rośnie lilia morska - Pancratium maritimum . Widoczne tam aktualnie roślinki nie są jednak godne fotki – mnóstwo fajniejszych okazów widziałam wielokrotnie na Peloponezie czy na Krecie.

Ludzi na plaży trochę jest, co wcale mnie nie dziwi. Obserwujemy jednak, że wynajęte autka, quady i skuterki, dość często zmieniają się na parkingu przed małą kantyną. Spoko, przetrzymamy wszystkich i na noc zostaniemy sami !
Póki co, zaznajamiamy się jednakże z jednym z plażowiczów . A w zasadzie to Marko zagaduje do nas pierwszy – łamaną polszczyzną. Pamiętamy go z promu, bo dość dokładnie nam się przyglądał, a może nie tyle nam, co okładkom czytanych przez nas książek . Wówczas jednak nie miał śmiałości, aby rozpocząć rozmowę… Marko jest Włochem, ale od pół roku pracuje w Polsce, a konkretnie … w nieodległej od Wrocławia Twardogórze. Nie jest nam jednak dane na Milosie powtórne spotkanie, za czas jakiś wraca wraz z żoną skuterem do wynajętego apartamentu i tyle!

A my plażujemy dalej , tyle tylko że słońca chyba mamy już dość, chronimy się pod tamaryszkami, których na szczęście rośnie sporo .









Pod tamaryszkami ustawiony jest taki oto domek.





W ciągu dnia przebywał tam starszy pan, w jakiś sposób związany z plażowa kantyną. Późnym popołudniem, gdy już obsługa kantyny wybyła z Plathieny, zabezpieczył plastikowe krzesełka przed wichurą i poszedł do swego właściwego (chyba?) miejsca zamieszkania, gdzieś powyżej zatoki.

Nosi nas trochę, więc idziemy na spacer .



Dość niedaleko jest wprawdzie krater Trachilas, ale w planie za dni kilka mamy „lepszy” krater, toteż wybieramy inny kierunek – małą rybacką osadę Fourkovouni (Φουρκοβούνι). Sprawdzimy, gdzież to Kulki sobie przypaliły sprzęgło .







Podziwiamy syrmaty – dla nas to nowość, więc jesteśmy zafascynowani.











Bardzo sympatyczne miejsce ! Gdyby nie wiało i nie chlupało wodą, z chęcią posiedziałabym tutaj dłużej. Kociak, jak widać, jest zadomowiony .

W Fourkovouni nie byliśmy, dzięki Twoim zdjęciom dokończymy zwiedzanie

My natomiast nie byliśmy w Skinopi, w kilku innych miejscach zresztą też...

Nie chce nam się jeszcze wracać, więc ścieżynką wiodącą w górę skracamy sobie drogę do zabudowań na grzbieciku oddzielającym Fourkovouni od kolejnej nadmorskiej wioseczki – Areti (Αρετή).



Aż do Areti schodzić nie będziemy, bo nie będzie nam się chciało wspinać z powrotem stromo w górę, ale chociaż sobie popatrzymy , jak osada jest położona. Mamy też ładny widok na odwiedzone wcześniej Fourkovouni.













Z "punktu widokowego" wracamy „jezdną” drogą (tu to dopiero jest stromo!) do jej najwyższego punktu, z panoramką w stronę Plaki. Kastro jednak mam w planie na inny dzień, więc zarządzamy odwrót.

Zejście do Plathieny to już sama przyjemność , zwłaszcza w połączeniu z widokiem na zatokę oraz wysepki Megali i Mikri Arkadio w oddali.

Fajny spacerek...z fajnymi fotkami

Pozdrawiam

Z fotkami to się dopiero rozkręcam , Milos to przecież bardzo malownicza wyspa.

Gdy wróciliśmy do Plathieny, kantyna była już nieczynna , a plażowiczów zaledwie kilku.



Pod tamaryszkiem (gdzie leżał nasz plażowy dobytek) wypiliśmy po Mythosie, a potem zainstalowaliśmy się na terenie kantyny, aby usmażyć rybki . Tylko to miejsce, za murkiem okalającym kantynę, nadawało się do ustawienia kuchenki, aby jak najmniej wiało. Dodatkową osłoną było zaparkowanie w pobliżu naszego auta, które łapało na siebie pierwsze podmuchy wiatru. Nasz złożony stolik również posłużył za parawan .



Jak już wspomniałam a jednym z poprzednich odcinków, tym razem musieliśmy zadowolić się mrożonymi ψιλο ψαρι.





Nie były złe…



Zanim uporaliśmy się z połową paczki, na plaży zostaliśmy zupełnie sami .



Smażenie i jedzenie rybek zajęło nam spoooooooro czasu.



No ale czyż mogło być inaczej, skoro było ich blisko kilogram ? Opchaliśmy się jak bąki, wszystkie koty z okolicy (zleciało ich się chyba osiem, w każdym bądź razie tyle dostrzegliśmy w ciemnościach) oczywiście też .

Sprawdziliśmy prognozę pogody (kantyna zamknięta, ale sieć WI-FI cały czas była otwarta ), interesował nas zwłaszcza kierunek wiatru. Oj, plany trzeba będzie mocno zmienić!

No a potem przenieśliśmy się z sypialnią pod tamaryszki, a szum fal ukołysał nas do snu .

Środa, 24 IX



Nadal wieje, na dodatek niebo nie jest bezchmurne…







Gdy pojawia się słońce , robi się optymistycznie, ale i tak postanawiamy opuścić Plathienę.
Podobała nam się, kto wie czy nie wrócilibyśmy tam na jeszcze jakiś nocleg, ale wiatry niestety zrewidowały ten wstępny pomysł.









Po śniadaniu ruszamy więc dalej, plażowanie będzie gdzie indziej, a jeszcze wcześniej coś sobie pooglądamy

dangol napisał(a):Nadal wieje, na dodatek niebo nie jest bezchmurne…

Ale jaki kolor wody