Covidowe wakacje, czyli Bułgaria zamiast… Bułgarii

Zaopatrzeni w mapkę wskazującą usytuowanie najważniejszych zabytków wchodzimy teraz do Starego Miasta Nessebar.


Jesteśmy w miejscu oznaczonym nr 18 na mapce (Crafts street).


Na szczycie tych schodów widać Cerkiew św. Jana Aliturgetos (Nr 15 na mapce).
Oczywiście nie obyło się bez ślubnej sesji fotograficznej, na które trafiamy zawsze podczas naszych wyjazdów.


Cerkiew św. Jana Aliturgetos wybudowana została w XIV wieku. Jak na ówczesne czasy świątynia ta była sporych rozmiarów (18,5 metra na 10,25 metra). Niestety nie została ona poświęcona, dlatego w jej nazwie znajduje się słowo Aliturgetos (z greckiego - niepoświęcony). Legenda mówi, że jeden z jej budowniczych zginął wskutek wypadku podczas budowy a ówczesne prawo kanoniczne nie pozwalało na poświęcenie miejsca, w którym zginął człowiek.
W 1913 roku podczas trzęsienia ziemi cerkiew mocno ucierpiała i nie została nigdy odbudowana.
Fasada cerkwi udekorowana jest cegłą przeplataną białymi ciosami kamiennymi, co tworzy piękne kontrasty.
Cerkiew posiada trzy ołtarzowe absydy, które ozdobione są niszami oraz ślepymi arkadami.



Do środka niestety wejść nie można. Dwa wejścia, które prowadzą do wnętrza są zagrodzone.








Obchodząc Cerkiew wokoło podziwiamy widoki.

megidh napisał(a):,,,,,,,,
Nawet z tłumem Słoneczny Brzeg mi się nie podoba.

SB to najbardziej "plastikowa" miejscowość jaką widziałem,
to jedna wielka imprezownia,
to zdjęcie wybrałem "ku przestrodze",
niedaleki Sv Wlas ma całkiem inny "klimat"

megidh czekam na jeszcze,

U stóp Cerkwi św. Jana Aliturgetos znajduje się teatr na wolnym powietrzu.
W miejscu tym za czasów panowania greckiego znajdował się teatr antyczny, ale teraz niestety niewiele z niego pozostało.
Normalnie w teatrze odbywają się imprezy artystyczne, ale w czasie pandemii oczywiście nic się tutaj nie dzieje.
Ale bez problemu można wejść na teren teatru. Można też usiąść na widowni i wyobrazić sobie atmosferę panującą tutaj podczas imprez.






Sesja ślubna trwała w najlepsze, więc na zdjęcia bezludzkie nie było szans.


Bukiet panny młodej.


Waldek wszedł na mury

i stamtąd zrobił kilka zdjęć.

megidh napisał(a):Bukiet panny młodej.

Piękny! Świetne zestawienie kolorów. I od razu panna młoda miała coś niebieskiego

Z Cerkwią św. Jana Aliturgetos sąsiaduje zupełnie niepasujący tutaj budynek, w którym znajduje się sala konferencyjna oraz ceremonialna. Kiedyś w tym miejscu stał budynek, w którym w latach 1945 do 1992/93 mieścił się ratusz. W 2013 roku budynek ratusza został zburzony i na jego miejscu postawiono coś takiego. Wyglądem bardziej by pasował w Wenecji niż tutaj.


Zajrzeliśmy do wnętrza przez szybę, ale nic ciekawego tam nie było.

Idziemy dalej.


Kawałeczek dalej dochodzimy do Cerkwi św. Stefana (Nr 16 na mapce), która powstała w XI-XIII wieku z bloków kamiennych, cegieł oraz pozostałości po poprzednich świątyniach (takich jak kapitele kolumn, reliefy, płyty).


W Cerkwi tej urządzone jest obecnie muzeum i ponoć warto tam wejść, bowiem można tam obejrzeć freski z 1599 roku oraz ikonostas z XVI wieku, tron biskupi i ambona z XVIII wieku. My jednak tam nie weszliśmy odkładając to na inny dzień (niestety później też nie weszliśmy do tej Cerkwi).


Penetrujemy uliczki w poszukiwaniu fajnego miejsca na wypicie kolejnego piwa.






W bocznej uliczce trafiamy na interesującą knajpkę, więc do niej wchodzimy.
Tym razem na stole pojawia się piwo Burgasko (w cenie 3 lewa za 0,5 litra) oraz białe wino dla mnie (w cenie 4 lewa za lampkę).

Z tej restauracji rozpościerał się piękny widok na morze.





Jakaś inna para młoda przewinęła mi się przed obiektywem (a może to ta sama, tylko z innym bukietem ?).

Przed wyjściem poszłam skorzystać z toalety i stwierdziłam, że wewnątrz ta restauracja też prezentuje się bardzo ciekawie.






Podczas dalszego spaceru co krok napotykamy jakieś fajne elementy architektury krajobrazu.

Podczas dalszego spaceru dochodzimy do cerkwi Chrystusa Pantokratora. Świątynia ta powstała na przełomie XIII i XIV wieku i jest jedną z najlepiej zachowanych cerkwi w Nessebarze.

Jej wymiary to 16 m długości i 6,9 m. szerokości. Jest pięknie udekorowana na zewnątrz. Wewnątrz ponoć też, ale do środka nie weszliśmy, bowiem cerkiew była zamknięta. Czytałam w przewodnikach i w internecie, że wewnątrz znajduje się muzeum, ale stojąc pod tą cerkwią nie widzieliśmy żadnych informacji na ten temat. W innych cerkwiach, w których urządzono muzea informacje takie umieszczone były na drzwiach lub na tablicach informacyjnych stojących przy tych cerkwiach. Tutaj nie było nic.
Obeszliśmy cerkiew wokoło, podziwiając dekoracje, na które składają się elementy z zielonej ceramiki, z jasnego kamienia i rudych cegieł oraz szlak przedstawiający swastyki, które symbolizują słońce.









Wokół cerkwi znajduje się mini park z pięknie urządzonymi klombami z kolorowymi kwiatami, które ożywiają to miejsce.

Na wprost cerkwi Chrystusa Pantokratora znajduje się plac Masambria.
Pod tym drzewem można się napić wody z "wodopoju".

Z pięknych kraników kapie woda, więc albo są niedokładnie zakręcone albo trochę przepuszczają.

Obok kraników wisi naczynie do picia wody, ale obecnie w czasie pandemii nikt z niego nie korzysta.

Dziewczynki które przybiegły tutaj napić się wody korzystały w tym celu z własnych dłoni.




Przy placu znajduje się restauracja o tej samej nazwie co plac, ale była zamknięta na głucho.

Spacerujemy uliczkami wokół cerkwi Chrystusa Pantokratora.

Co krok natykamy się na sklepiki z pamiątkami.


Żeby wejść do tego sklepiku trzeba było nadepnąć na "oko proroka"


Wchodząc do środka zakładaliśmy maseczki.



W tych sklepikach zrobiliśmy małe zakupy, a mianowicie kupiliśmy magnesy na lodówkę.
Wiatrak w cenie 3 lewy.

Bułgarski but (ceramiczny) za 3,50 lewa

Medal z wizerunkiem cerkwi Chrystusa Pantokratora był najtańszy, bo kupiliśmy go za 1 lewa.

Architektura i zabudowa Nessebaru, zarówno te świątynie jak i zwykłe domy, przypomina mi trochę Ochryd , tyle że tu jest płasko a tam jednak miasto leży bardziej na wzniesieniach. No i zamiast morza jest jezioro , ale tak duże że większej różnicy nie widać

megidh napisał(a)::hut:

U stóp Cerkwi św. Jana Aliturgetos znajduje się teatr na wolnym powietrzu.
W miejscu tym za czasów panowania greckiego znajdował się teatr antyczny, ale teraz niestety niewiele z niego pozostało.
Normalnie w teatrze odbywają się imprezy artystyczne, ale w czasie pandemii oczywiście nic się tutaj nie dzieje.
Ale bez problemu można wejść na teren teatru. Można też usiąść na widowni i wyobrazić sobie atmosferę panującą tutaj podczas imprez.

Tutaj wieczorem w sezonie odbywają się świetne imprezy, my akurat trafiliśmy któregoś razu na występ polskiego zespołu ludowego

Nie wiem czy właśnie w tej knajpce, w której siedzieliście nie jedliśmy tych pysznych muszli

kulka53 napisał(a):Architektura i zabudowa Nessebaru, zarówno te świątynie jak i zwykłe domy, przypomina mi trochę Ochryd , tyle że tu jest płasko a tam jednak miasto leży bardziej na wzniesieniach. No i zamiast morza jest jezioro , ale tak duże że większej różnicy nie widać

W polecanej przeze mnie książce "W bałkańskim kociołku" autorka napisała:
"Te trzy państwa (Bułgaria, Macedonia i Grecja) są jak trzy siostry. Te same przyzwyczajenia, mentalność, podobny gust. Tak jak ludzkie istoty, nie są identyczne, ale nie ma wątpliwości, że są rodzeństwem".
Dlatego nie dziwię się Twoim skojarzeniom. W Ochrydzie nie byłam, więc pooglądałam zdjęcia w internecie i wydaje mi się, że chciałabym tam zajrzeć.

tony montana napisał(a):

megidh napisał(a)::hut:
U stóp Cerkwi św. Jana Aliturgetos znajduje się teatr na wolnym powietrzu.
W miejscu tym za czasów panowania greckiego znajdował się teatr antyczny, ale teraz niestety niewiele z niego pozostało.
Normalnie w teatrze odbywają się imprezy artystyczne, ale w czasie pandemii oczywiście nic się tutaj nie dzieje.
Ale bez problemu można wejść na teren teatru. Można też usiąść na widowni i wyobrazić sobie atmosferę panującą tutaj podczas imprez.

Tutaj wieczorem w sezonie odbywają się świetne imprezy, my akurat trafiliśmy któregoś razu na występ polskiego zespołu ludowego

Pandemia skutecznie zablokowała wszelkie imprezy i my mogliśmy oglądać jedynie puste deski. No chyba że sami byśmy zrobili jakieś przedstawienie .

tony montana napisał(a):Nie wiem czy właśnie w tej knajpce, w której siedzieliście nie jedliśmy tych pysznych muszli

To była restauracja Plakamoto. Nie mogę potwierdzić, czy to ta sama, bo zdjęcia z Twojej relacji wyparowały. Ale może tutaj byś wrzucił kilka fotek. Byłoby fajnie, gdybyś pokazał te muszle, do których (gdy czytałam Twoją relację) ślinka mi ciekła.

Dalszą część spaceru odbywamy nabrzeżem.

Moda na kłódki tutaj też przywędrowała.

Waldek poszedł górą a ja dołem, bo chciałam zapoznać się bliżej z tymi kamolami.








Kamienie już pokonane.


Nagle spośród pięknej zieleni wyłonił się przede mną dziób jakiegoś statku.

Waldek na górze a ja na dole .

Podwójna kocia sesja fotograficzna. A kocur chętnie pozował do zdjęć.




Ten stateczek jest dosyć spory, bo nie mieścił mi się w obiektywie.

Takie "ogórki" widziałam już w Grecji na wyspie Rodos.

Stateczek jest częścią restauracji Старият кораб.



Ładne te lampy, które oświetlają chodnik po zapadnięciu zmroku.

Tuż przy restauracji znajduje się małe molo.


Kawałek dalej brzeg ostro zakręca i zaczyna się zatoczka, przy której można poplażować.

Zrobiła się pora obiadowa, więc trzeba by coś przekąsić.
Rozglądamy się wiec za jakimś fajnym lokalem.
Oddalamy się od nabrzeża i powoli wspinamy się do górnej części miasta.

Wzdłuż muru oraz pośrodku schodów znajdują się takie dziwne twory, jakby pnie pozostałe po ścięciu drzew i pomalowane białą farbą. Ta biel tak raziła, że mój aparat zwariował i kolor na tych zdjęciach jest bardzo dziwny.



Trafiamy do restauracji "Kiparis".



Siadamy na tarasie, z którego mamy wspaniałe widoki:
na morze

i na zabudowę Nessebaru

Prawie natychmiast zjawił się kelner, który przyniósł menu.


Składamy zamówienie.

Kelner zaraz przynosi napoje (piwo 3 lewa, wino 5 lewa, woda 1,90 lewa).




Nad naszymi głowami mamy baldachim z winorośli, z którego zwisają piękne kiście winogron.



Ponieważ oczekiwanie na obiad się przedłuża a w żołądkach nam burczy, to próbujemy tych winogron i zaspokajamy pierwszy głód. Pyszne były.
Wreszcie mamy nasz obiadek.



Ten półmisek "плато морски дар" dla dwóch osób o wadze 600g kosztował 39,90 lewa.
Ile kosztowały kalmary nie pamiętam, bo nie ja za nie płaciłam. To było zamówienie naszych znajomych.
A jedzonko było wspaniałe.

tony montana napisał(a):Nie wiem czy właśnie w tej knajpce, w której siedzieliście nie jedliśmy tych pysznych muszli

megidh napisał(a): Nie mogę potwierdzić, czy to ta sama, bo zdjęcia z Twojej relacji wyparowały. Ale może tutaj byś wrzucił kilka fotek. Byłoby fajnie, gdybyś pokazał te muszle, do których (gdy czytałam Twoją relację) ślinka mi ciekła.

Teraz, jak pokazałaś tę kolejną restaurację - to z kolei myślę, z eto TA ach te muszle

Niestety nie mam żadnych zdjęć z Bułgarii - na dyskach ani na Google - były na fmix ale ten poszedł się kochać....
Muszę zapytać znajomych czy mają nasze wspólne zdjęcie z BULGARY

Obiadek pysznie wygląda !
Bardzo mi się podoba Wasz sposób zwiedzania (też taki preferujemy) : przeplatanie zabytków winkiem czy piwkiem, czasem jakimiś smacznymi konkretami .

tony montana napisał(a):Teraz, jak pokazałaś tę kolejną restaurację - to z kolei myślę, z eto TA ach te muszle

Pamięć ludzka jest niestety ulotna a tych knajpek w Nessebarze jest mnóstwo.
Muszle - rewelacja.
A wczoraj zrobiliśmy sobie ucztę z ostrygami. Pierwszy raz jadłam ostrygi, ale nie posmakowały mi.
Z owoców morza to najbardziej podchodzą mi małże. Te lubię zawsze i wszędzie.

tony montana napisał(a):Niestety nie mam żadnych zdjęć z Bułgarii - na dyskach ani na Google - były na fmix ale ten poszedł się kochać....
Muszę zapytać znajomych czy mają nasze wspólne zdjęcie z BULGARY

To jest ból. My przechowujemy swoje zdjęcia na dyskach zewnętrznych. Mam też trochę wrzuconych do chmury, ale nie lubię z niej korzystać. Dyski to też nie jest do końca pewny sposób, bo wiadomo, że wszystko może się uszkodzić, dlatego staramy się mieć kopie na dwóch dyskach. Mąż kiedyś stracił wszystko z dysku 1 TB i nic nie dało się zrobić, bo walnął na amen.