Teneryfa na raty.

Dzisiejszy dzień zapowiada się bardzo ładnie. Pakujemy wszystkie nasze bagaże i żegnamy się z gospodarzami oraz sympatycznymi Anglikami. Na następne trzy noclegi mamy rezerwację w pensjonacie w Aldea Blanca odległym o kilka kilometrów.
Teraz jedziemy do Adeje gdzie w górnej części miasta jest wejście do malowniczego wąwozu o groźnie brzmiącej nazwie Piekielny Wąwóz czyli Barranco del Infierno. Samochód zostawiamy na dużym szutrowym parkingu nieco poniżej ostatniej, stromej, wiodącej do punktu wejściowego ulicy miasta.
Ze względu na ochronę środowiska wstęp do Barranco del Infierno jest również regulowany i ograniczany podobno do 300 osób dziennie z opłatą 8 E za osobę. Prawdopodobnie ze względu na śmiertelny wypadek niemieckiej turystki przed kilku laty wprowadzono obostrzone przepisy bezpieczeństwa obejmujące szkolenie wstępne, obowiązek noszenia kasku ochronnego oraz kilkukrotne przeliczanie liczby turystów w punktach kontrolnych wąwozu.
Po formalnościach polegających na spisaniu numerów paszportów i podpisaniu oświadczeń z zakresu własnej odpowiedzialności za bezpieczeństwo tudzież wspomnianym szkoleniu wstępnym udajemy się wreszcie na szlak.



Wreszcie, bo słoneczko przypieka i szkoda czasu na formalności.



Ścieżka poprowadzona jest sporą część trawersem ściany wąwozu:



Za sobą zostawiamy Adeje:







Po drodze jest kilka tarasików widokowych:



Z powyższego widok wstecz:



Idziemy dalej aż przesadnie wyznaczoną i zabezpieczoną ścieżką:





Długość szlaku to nieco ponad trzy kilometry. Ponad połowa wiedzie szerokim wąwozem a zwężenie nastąpi w drugiej części barranco.









Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

bernidi napisał(a): Ze względu na ochronę środowiska wstęp do Barranco del Infierno jest również regulowany i ograniczany podobno do 300 osób dziennie z opłatą 8 E za osobę. Prawdopodobnie ze względu na śmiertelny wypadek niemieckiej turystki przed kilku laty wprowadzono obostrzone przepisy bezpieczeństwa obejmujące szkolenie wstępne, obowiązek noszenia kasku ochronnego oraz kilkukrotne przeliczanie liczby turystów w punktach kontrolnych wąwozu.

Tylko raz się do niego przymierzaliśmy - był zamknięty z powodu niepogody. Pooglądałem potem zdjęcia w necie - zwłaszcza końcówka ładna - jednak szykany, o których piszesz (zwłaszcza ta opłata), odstręczają mnie od tej atrakcji. Jest tyle pięknych tras dostępnych za darmo...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Tylko raz się do niego przymierzaliśmy - był zamknięty z powodu niepogody. Pooglądałem potem zdjęcia w necie - zwłaszcza końcówka ładna - jednak szykany, o których piszesz (zwłaszcza ta opłata), odstręczają mnie od tej atrakcji. Jest tyle pięknych tras dostępnych za darmo...

Niewątpliwie o czym zresztą wspominałem te restrykcje mogą powodować pewien dyskomfort w odbiorze takich miejsc, nie wpływają jednakże na ich niezaprzeczalny urok.
W Barranco del Infierno nie czuć było jednak absolutnie komercji tylko przesadną troskę o bezpieczeństwo zwiedzających.
Tak i Barranco de Masca po wprowadzeniu rejestracji i opłat za wejście na pewno nie straci nic ze swej magii. No chyba, że zainstalują metalowe schody...

Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

W końcu wąwóz zwęża się i zmienia swój charakter:





Nieco intrygujące okienko skalne:



i najbardziej fotogeniczne drzewo w wąwozie zaprasza na wspólne fotki:



Naniesione gałęzie świadczą o rozmiarze przetaczających się tędy żywiołów:





Fotografujemy na raty bo wąwóz nie mieści się w kadrze:









Idziemy dalej wzdłuż strumyka:





i wnet osiągamy punkt docelowy kończący jednocześnie wyznaczony szlak turystyczny:





Z kilkunastu odpoczywających przy wodospadzie osób po chwili zostaje tylko kilka.
Robimy sobie wzajemnie pamiątkowe fotki.
Wodospad ma podobno 200 metrów wysokości jednakże z dołu nie widać jego pierwszego progu.



Wracamy tą samą ścieżką. Jest przyjemnie ciepło. Kończy się strefa cienia w węższej części wąwozu i zaczyna doskwierać upał.
W sumie biorąc pod uwagę porę roku narzekać było by grzechem...



Miła wędrówka pomału dobiega końca. Delektujemy się pięknem skał i roślinności wykazującej się niesamowitą siłą przetrwania.







Jeszcze ostatnie fotki przed opuszczeniem Barranco del Infierno:





i żwawo schodzimy do parkingu w Adeje:



Na dziś nie koniec atrakcji przecież...

Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim

bernidi napisał(a):Na dziś nie koniec atrakcji przecież...

Atrakcja goni atrakcję...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

bernidi napisał(a):Na dziś nie koniec atrakcji przecież...

Atrakcja goni atrakcję...

ot, cała Teneryfa

pozdrawiam,
M

Franz napisał(a):Atrakcja goni atrakcję...

W rzeczy samej...

Mikeee napisał(a):

Franz napisał(a):Atrakcja goni atrakcję...

ot, cała Teneryfa

Dokładnie...


Staramy się jednak zachować prawidłową proporcję między rodzajami tychże atrakcji i resztę popołudnia spędzamy na pobliskiej plaży. Spragnieni słońca nie korzystamy jednak z leżanek pod parasolem czyniąc tę styczniową atrakcję całkowicie darmową...



Pewnym urozmaiceniem wyjazdu jest również zmiana zakwaterowania.
O umówionej godzinie meldujemy się w Aldea Blanca w hoteliku z zarezerwowanym pokojem z bardzo szerokim i niezwykle wygodnym łóżkiem.
Jako że kołderka jest jeszcze szersza zatem bitwy o nią nie będzie.
Kołdry wystarczy dla każdego...



Po kolacji w ogrodzie jedziemy do Los Abrigos.



Kompletne ciemności nie sprzyjają jednak spacerom po plaży.



Spacerować jednak można oświetlonymi uliczkami portowymi i można próbować zatrzymać czas w którejś z licznych knajpek.



Każdy romantyczny wieczór dobiega kiedyś końca. Wracamy. Nazajutrz znowu dzień w samochodzie...

Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

bernidi napisał(a):Spacerować jednak można oświetlonymi uliczkami portowymi

Bardzo lubię wieczorne ujęcia. A zwłaszcza, kiedy dodatkowo refleksy światła rozpływają się na wodzie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Bardzo lubię wieczorne ujęcia. A zwłaszcza, kiedy dodatkowo refleksy światła rozpływają się na wodzie.

Mają swój niepowtarzalny urok...


Bardzo smaczne i obfite śniadanie spożywamy w zagospodarowanej grocie skalnej obok pensjonatu - za zielonym drzewem na fotografii.
Dodatkowe jajka na twardo serwują jedynie nam - specjalna porcja powitalna...
Kawa espresso jest wyśmienita.



Kilkakrotnie przejeżdżaliśmy przez Vilaflor ale nie było specjalnie czasu na zwiedzenie centrum miasta.
Teraz jest czas nadrobić zaległości. Zatrzymujemy się obok placu Plaza de san Pedro.
Iglesia de San Pedro Apostol:









Jedziemy dalej w górę i dojeżdżając do kaldery pod Teide i skręcamy w drogę TF-38 ujmującą swą surową podbudową z zastygłej lawy i prostą linią biegu:



Zatrzymujemy się w punkcie widokowym na Pico Viejo. Sympatyczni turyści z lustrzankami oferują wykonanie nam pamiątkowych fotek z wulkanami w tle. Dziękujemy im serdecznie za wszystkie te ujęcia bez stóp...
Pico Viejo i Pico del Teide jako niezaprzeczalny mistrz drugiego planu:



Zawracamy i kierujemy się w rejon Roques de Garcia.
Po drodze oczywiście fotki na Teide, te zawsze zależą od pory roku, dnia i pogody.



Zatrzymujemy się jeszcze w okolicy skał azulejos.







I jeszcze spojrzenie na Roque Cinchado na tle Teide:



Z okolicy El Portillo widok na Mantana Blanca i Pico del Teide:



Kolejny raz jedziemy przepięknie poprowadzoną drogą - Carretera de la Esperanza TF-24 do San Cristobal de La Laguna.
Mijamy słynne kompozycje warstw lawy:





Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim

bernidi napisał(a):Sympatyczni turyści z lustrzankami oferują wykonanie nam pamiątkowych fotek z wulkanami w tle. Dziękujemy im serdecznie za wszystkie te ujęcia bez stóp...

Skąd ja to znam...
Ostatnio już odpowiadam, że dziękuję, ale robienie sobie zdjęcia samowyzwalaczem traktuję jako taki rodzaj sportu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

bernidi napisał(a):Sympatyczni turyści z lustrzankami oferują wykonanie nam pamiątkowych fotek z wulkanami w tle. Dziękujemy im serdecznie za wszystkie te ujęcia bez stóp...

Skąd ja to znam...
Ostatnio już odpowiadam, że dziękuję, ale robienie sobie zdjęcia samowyzwalaczem traktuję jako taki rodzaj sportu.

Otóż to. Już się nie dziwię, że pokolenie smartfonowców nie wie gdzie patrzeć i przyciskać w lustrzance. Dlatego jeśli już to o wykonanie pamiątkowej fotki proszę posiadaczy lustrzanek. Jak widać to też nie gwarantuje jakości kadru...
Ale największe zdziwienie wywarła na nas kiedyś mijana para spacerowiczów plażowych o zachodzie słońca - prosząc o wykonanie im fotki naszym aparatem a po zrobieniu im zdjęcia - nie podając żadnych namiarów mailowych podziękowali i niezmiernie usatysfakcjonowani poszli sobie dalej...


La Laguna. Parkujemy w dzielnicy mieszkaniowej kilkaset metrów na północ od Iglesia Matriz de Nuestra Senora de la Concepcion czyli kościoła Niepokalanego Poczęcia. Do wyjścia na jego wieżę skłoniły nas piękne fotki Mikeee′a - będąc tu w październiku nie sądziłem nawet, że jest ona udostępniona do wejścia.



Po zakupieniu biletów uprawniających do wejścia do kościoła i na kościelną wieżę zmierzamy na górę krętymi schodami:



Z wieży rozpościerają się rzeczywiście fantastyczne widoki we wszystkich kierunkach:









Pomny przestróg Franza do pamiątkowej fotki wybrałem zabezpieczony dzwon...



Schodzimy zwiedzić wnętrze kościoła kiedy właśnie rozbrzmiewają bijące donośnie o pełnej godzinie dzwony.
Jest akurat godzina 13.00.



Piękna pogoda sprzyja odpoczynkowi w ulicznych kawiarenkach:





Zwiedzamy teraz teraz katedrę Santa Iglesia:





Jeszcze świetne espresso w kawiarni vis-a-vis głównego wejścia do katedry:



i czas na powrót do samochodu głównym deptakiem miasta w świątecznej jeszcze scenerii:



W planie Roques de Anaga...

Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

bernidi napisał(a):Ale największe zdziwienie wywarła na nas kiedyś mijana para spacerowiczów plażowych o zachodzie słońca - prosząc o wykonanie im fotki naszym aparatem a po zrobieniu im zdjęcia - nie podając żadnych namiarów mailowych podziękowali i niezmiernie usatysfakcjonowani poszli sobie dalej...

Zdarzyło mi się w Albanii (opisane w albańskim wątku), że młodzi chłopcy chcieli, żebym ich fotografował, mimo iż nie zamierzali wejść w posiadanie odbitek.

bernidi napisał(a):Z wieży rozpościerają się rzeczywiście fantastyczne widoki we wszystkich kierunkach

Akurat te widoki nazwałbym rozległymi, co do urody (mówię o widokach, nie o zdjęciach) zachowując dyskrecję, ale...

bernidi napisał(a):Pomny przestróg Franza do pamiątkowej fotki wybrałem zabezpieczony dzwon...

dla takiego kapelusza może faktycznie warto tam wejść...

Pozdrawiam,
Wojtek

Słoneczna La Laguna to chyba w styczniu rzadkość, z Wam się trafiło....

Franz napisał(a):

bernidi napisał(a):Ale największe zdziwienie wywarła na nas kiedyś mijana para spacerowiczów plażowych o zachodzie słońca - prosząc o wykonanie im fotki naszym aparatem a po zrobieniu im zdjęcia - nie podając żadnych namiarów mailowych podziękowali i niezmiernie usatysfakcjonowani poszli sobie dalej...

Zdarzyło mi się w Albanii (opisane w albańskim wątku), że młodzi chłopcy chcieli, żebym ich fotografował, mimo iż nie zamierzali wejść w posiadanie odbitek.

Może wszyscy oni rozpoczynali właśnie ścieżkę awansu na celebrytów albo chcieli chociaż pozostawić po sobie miłe wspomnienia...

tony montana napisał(a):Słoneczna La Laguna to chyba w styczniu rzadkość, z Wam się trafiło....

Trudno generalizować ale nam pogoda sprzyjała wyjątkowo...


Z La Laguna drogą TF-12 biegnącą grzbietem gór Anaga jedziemy do Taganana - miejscowości położonej po północnej stronie półwyspu Anaga. Skręcamy w drogę TF-134 i po chwili miasteczko już widać:



Fantazyjnie poprowadzona droga szybko sprowadza nas do Taganana.





Stąd rozpościera się rozległy widok na północne wybrzeże półwyspu Anaga:



Roques de Anaga:



Jedziemy dalej w kierunku wschodnim wybrzeżem do miejscowości Benijo. Tu asfaltowa droga się kończy.
Megi niezwłocznie kieruje mnie na wypatrzoną szutrówkę;



Prowadzi ona dalej trawersem skalnym do El Draguillo - ostatniej osady dostępnej dla pojazdów samochodowych.
Mijamy przybrzeżne skałki:







Jedziemy dalej dróżką:







El Draguillo:



Parkujemy przed pierwszym domem i spacerujemy po maleńkiej osadzie. Zaraz za nią jest stromy wąwóz i dalej można iść pieszo oznakowanym szlakiem turystycznym. Na przykład do leżącej w sercu gór Chamorgi - jedyne 2.5 km...







Wracamy i do Chamorgi pojedziemy jednak samochodem - 25 km czyli jakąś godzinę jazdy...



W drodze powrotnej również podziwiamy przybrzeżne krajobrazy:





Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim

W Taganana podobno jest przeuroczy kościółek, mi Moi nie pozwolili zjechać do miejscowości.... ale widoki takie jak u Ciebie widzieliśmy, nawet kawę piliśmy w mini knajpce na zboczu wzgórza...