Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

plavac napisał(a):Łomatko!!! Którąż to część ciała tak ci odarło od kości!?!?!?

Cóżeś se zrobił?

Eee, tam - stara dolegliwość niespodziewanie się odezwała. Tyle, że nadzwyczaj stanowczo.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mimo, że idę przecież z kijkami - i to nie, jak moda nakazuje, lekko się na nich wspierając, tylko porządnie obciążam ręce, że aż to w mięśniach czuję - prawie w tym samym czasie odczuwam ból w obu kolanach. Nie jakiś nagły - taki strzał, który mnie załatwił swego czasu w Rumunii - tylko płynnie, chociaż bardzo szybko, od zera do nieprzyjemnego bólu. Zatrzymuję się, zaskoczony, próbuję strząsnąć ból z każdej nogi, ale bezskutecznie - ten wraca już przy pierwszym kroku i potem naprzemiennie: lewe kolano, prawe kolano, lewe...

Bardzo zwalniam, zmniejszam długość kroków mimo sporego nachylenia terenu, ale kolana protestują już teraz bez ustanku. Jeszcze raz krótka przerwa, dla odwrócenia trendu robię kilka kroków w górę - gdzie tam! Ból wcale nie mniejszy... Bez numerów! To jest mój pierwszy dzień! Nie róbcie mi tego!...

Schodzę teraz bardzo wolno, pierwsza nikła ścieżka, na jaką natrafiam, gubi się wkrótce, ale kolejna jest już wyraźna i wkrótce doprowadza do wylotu głębokiej szczeliny - tak głębokiej, że dna nie widać.

Czyli kijki wszystkiego nie załatawiają.

korbaczik napisał(a):Czyli kijki wszystkiego nie załatawiają.

Nie jest to panaceum, ale bez nich w ogóle nie dałbym już rady.

Pozdrawiam,
Wojtek

I na dziury uważaj.

korbaczik napisał(a):I na dziury uważaj.

Będę się starał...

Pozdrawiam,
Wojtek

Utknąłeś na dobre.

korbaczik napisał(a):Utknąłeś na dobre.

Zająłem się innymi sprawami, z których jest więcej pożytku, niż z ciągnięcia relacji na forum.

Pozdrawiam,
Wojtek

Cóż, trudno polemizować, jednak czytelnicy są cierpliwi...

Hercklekot napisał(a):Cóż, trudno polemizować, jednak czytelnicy są cierpliwi...

Dzięki, będę pamiętał.
Nie zawieszam swojej działalności na forum, po prostu zmniejszam ilość czasu i wysiłku, którą do tej pory poświęcałem na forum, dorzucając codziennie odcinki w kilku relacjach, co w skali tygodniowej dawało po kilkaset zdjęć.

Teraz poświęcę więcej czasu na inne kwestie, ale kolejne odcinki relacji będą się - chociaż rzadziej - pojawiały. Nawet w tej chwili pracuję nad ciągiem dalszym. Może i tutaj uda mi się jeszcze dziś coś wrzucić. Gdyby tak się nie stało, to - w charakterze urozmaicenia - jedno zdjęcie z innego wątku:



Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Zająłem się innymi sprawami, z których jest więcej pożytku, niż z ciągnięcia relacji na forum.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wojtku zaloz bloga o swoich podrozach, mam wrazenie ze zarobi na twoje wyprawy i jeszcze sporo zostanie.

Berbel napisał(a):Wojtku zaloz bloga o swoich podrozach, mam wrazenie ze zarobi na twoje wyprawy i jeszcze sporo zostanie.

Nie przypuszczam.
Ale miło mi, że zaglądasz do mojej relacji.

Pozdrawiam,
Wojtek

Czytelników "kilku" stałych na tym forum masz , ale ich aktywność forumowa jest różna . To wynik tego pozaforumowego życia pełnego zmian i podobnego do czegoś pomiędzy wzburzonym morzem a wysokimi górami . . .

Odrabianie zaległości przebiega sprawnie


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Odrabianie zaległości przebiega sprawnie

Nie pozostanie mi zatem nic innego, jak dopisać zakończenie do tej niefortunnej wycieczki.
Niechybnie uczynię to dziś.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zaglądam ostrożnie, nawet wyjątkowo ostrożnie, biorąc pod uwagę fakt, że w dowolnym momencie kolana mogą mnie zmusić do nieplanowanych ruchów, jednak czeluść pozostaje nieprzenikniona. Cóż, zaczynam powoli schodzić ścieżką, która na szczęście przyjmuje łagodne nachylenie, co odrobinę zmniejsza ból przy każdym kroku.



Wkrótce się okazuje, że ścieżka jest znakowana i że to właśnie moja Horvatova staza. Szacuję, że przez to błądzenie straciłem około dwie godziny. Kiedy ścieżka doprowadza do drogi, spotykam dwoje rowerzystów - parę francusko-włoską - i zatrzymuję się na krótką pogawędkę, z której dowiaduję się między innymi, że wejściówka do obejmującego ten teren parku narodowego kosztuje 45 kuna za dwa dni. Cóż, ten wydatek mnie jakoś ominął. Na koniec życzę im bonne chance oraz buona fortuna, a oni z kolei uczą się słowa "powodzenia".

Po chwili mijam rozstaja, spotykając walącą w górę trójkę z wypchanymi plecakami i po godzinie ląduję w miejscu, gdzie powinien stać mój samochód. Ale... gdzież on?! Zostawiłem go przed kamperem, a teraz go nie ma! Na szczęście okazuje się, że zajechał kolejny kamper, ten na belgijskich numerach i zasłonił mój wóz. Moje kolana na niewielkim nachyleniu drogi uspokoiły się jakoś, więc zaczynam mieć nadzieję, że pierwszy dzień wyprawy nie stanie się od razu ostatnim. W tej sytuacji łapię za piwko i rozstawiam mój objazdowy bar kawowy...