Za miedzą: Žacléř

Do Mostu Zarzecznego wróciłyśmy nad brzegiem rzeki, z widokiem na instalacje Zarzeczańskiej Wylęgarni Sztuki (lit. Užupio meno inkubatorius).

Ponownie ulica Wielka i Cerkiew Piatnicka…



Dawny pałac Gasztołdów (Stanisław Gasztołd był pierwszym mężem Barbary Radziwiłłówny) , później własność Radziwiłłów. W 1804 pałac kupił uniwersytet i urządził tam klinikę.



Raz jeszcze cerkiew św. Mikołaja…

Plac Ratuszowy…











Kościół św. Kazimierza…

Skwer Jonasa Basanavičiusa…





Ulica Ostrobramska…

Idąc głównym traktem starówki, tym razem polowałyśmy na wolne miejsca w jakiejś knajpce z lokalną kuchnią. Niestety, przy takiej dużej grupce BBW, bez rezerwacji nie miałyśmy szans.
Ostatecznie więc, przysiadłyśmy w restauracji portugalskiej (czy to jakiś znak , że ma to być kierunek na przyszły rok, chociażby na przedłużony weekend?) , wybór Galo de Porto okazał się ze wszech miar udany.













Moja (ale do podziału z koleżanką - i tak ledwie dałyśmy radę) cataplana de marisco…

Po smacznych daniach z równie wyśmienitym winem , nastroje miałyśmy nieziemskie . Wstąpiła też w nas energia, pozwalająca na kolejne przemierzenie, niemal w całości, głównej osi starówki.









Wcześniej bowiem ominęłyśmy Literacką, trzeba więc było uzupełnić spacer o ten element .

Przy Zaułku Literackim (lit. Literatų gatvė) przez jakiś czas mieszkał Mickiewicz, ale to nie z jego powodu uliczka jest dziś słynna. Turyści zaglądają tu ze względu na Mur Literacki ...
W 2008 roku grupa artystów wpadła na pomysł ozdobienia ulicy dziełami sztuki, nawiązującymi do literatów. Przez dwa lata na murze powstały tabliczki poświęcone słynnym literatom. Jest ich mnóstwo, niektóre są naprawdę fajne. Jakby się uprzeć , można ich ujęciami zapełnić całą kartę w aparacie.

Do hotelu wróciłyśmy trolejbusem . Być może z przesiadką byłoby prosto, ale zgodnie uznałyśmy, że lepiej wybrać linię bezpośrednią , nawet jeśli wymagałoby to dłuższego dojścia do przystanku. Od Literackiej poszłyśmy więc Świętojańską, potem ulicą Šv. Ignoto 11.

Ruiny klasztoru dominikańskiego…



Jezuicki kościół św. Ignacego Loyoli …



Potem Benedyktyńską i Wileńską, obok kościoła św. Katarzyny….



Następnie tylko Ul. Islandijos do ul. Pamenkalnio, gdzie chwilę oczekiwałyśmy na nasz trolejbus. W hotelu byłyśmy nieco po 23-ciej. Posiedziałyśmy razem jeszcze troszkę, w ten sposób właściwie kończąc spotkanie z Wilnem. Rano czekało nas jeszcze tylko hotelowe śniadanie, a potem kolejna część wycieczkowego programu zwiedzania – już w Trokach.

Troki (lit. Trakai)

Ze względu na to, iż autobus wycieczkowy jedzie dłuuuuuuuuuuuugo, a trzeba było dostosować się do „rozkładu jazdy” , aby uczestników wycieczki wysadzić na odpowiednich przystankach o wyznaczonej porze, czasu na zwiedzanie Troków nie było za wiele, wręcz za mało. Ale ponoć lepszy rydz, niż nic …

No to zaczynamy!



Na początek ulica Karaimska (lit.) .
Karaimi to grupa etniczna i religijna, sprowadzona na Litwę z Krymu w 1397 przez wielkiego księcia litewskiego Witolda Kiejsutowicza, kuzyna Władysława Jagieły. Książę Witold osiedlił w Trokach kilkaset rodzin Karaimów, dał im ziemie położone najbliżej zamku i obietnicę, że będą mogli zachować swoją tradycję, kulturę i religię. Karaimi spokrewnieni z ludami tureckimi, pierwotnie zamieszkiwali terytoria dzisiejszego Iraku, Iranu i Izraela nigdy nie tworząc własnego państwa. Wyróżnia ich przede wszystkim religia wyodrębniona w VIII w. z judaizmu, oparta jedynie na Starym Testamencie. Fundamentem wiary jest Dekalog, najważniejszym prorokiem Mojżesz, dniem świętym sobota.
W całej Litwie zostało około 200-300 Karaimów, w tym około 70 osób właśnie w Trokach .

Jedna z restauracji z kuchnią karaimską…



Kolejna regionalna restauracja…





Niestety, była zbyt wczesna pora konkretny posiłek (przecież niedawno było śniadanie), że nie wspomnę o braku czasu na popas…

Remiza i figura św. Floriana…





Kienesa czyli dom modlitwy Karaimów …

Przy ul.Karaimskiej można zobaczyć charakterystyczne drewniane domy ustawione szczytami do ulicy. Domy są kolorowe , mają spadziste dachy i okna z białymi ramami.
W typowym domu karaimskim w dolnej części powinny być trzy okna wychodzące na - jedno dla Boga, jedno dla domowników, a jedno dla księcia Witolda w podziękowaniu za sprowadzenie na Litwę. Ale jak to w życiu – biedne domy często miały mniej okien, a bogate miały okna „nadmiarowe”, jeśli ich właściciele złożyli księciu daninę za zgodę na dodatkowy otwór okienny.

Troki leżą na półwyspie pomiędzy kilkoma jeziorami (Galwe, Tataryszki, Łuka i Giełusz). Dla zwiedzających, najważniejsze jest Galwe.







Nic więc dziwnego, że my również tam dotarliśmy i wkrótce ruszyliśmy przez most prowadzący na wysepkę znajdującą się na jeziorze.





Tuż przed mostem, skusiłam się na sprzedawane przez jakąś panią kibiny, a konkretnie na jednego , nadziewanego serem. No bo jakże, być w Trokach i nie spróbować czegokolwiek z typowych potrwa kuchni karaimskiej? Fakt, było za wcześnie na dość sporego kibina, ale czegóż się nie robi w celach poznawczych ?

Zamek na wyspie (lit. Trakų salos pilis) ma piękne położenie…

(fotka z netu https://cronachelituane.wordpress.com/2 ... tuania-15/ ):