Za miedzą: Žacléř

Na ulicę Zamkową (lit. Pilies) wyszliśmy w pobliżu Domu Sztrala, zwanego też Domem Sygnatariuszy (lit. Signatarų namai) . Jest to kamieniczka z końca XV w., przebudowana w XIX w. po nabyciu domu przez rodzinę Sztralów, który urządził tam słynną wśród wileńskiej inteligencji cukiernię „Biały Sztral”. W latach 1917-1918 na II piętrze odbywały się obrady Taryby Litewskiej. 16 lutego 1918 r. w tym budynku 20 sygnatariuszy podpisało Akt Niepodległości Litwy.



Obok, w budynku z XVI w. przebudowanym na początku XIX w. w stylu klasycystycznym, mieści się hotel “Narutis”, jeden z najstarszych w Europie Wschodniej. Na jego fasadzie widnieje tablica z płaskorzeźbą Józefa Ignacego Kraszewskiego, który mieszkał tu w latach 1832-1835, gdy po pobycie w więzieniu (za aktywny udział w życiu politycznym) otrzymał nakaz osiedlenia się w Wilnie, z dozorem policyjnym.



Pomiędzy domem 24 i sąsiednim nr 22 jest wejście na podwórko z popiersiem Słowackiego. Budynek nr 22 to dawny Dom Kolegium Medycznego Uniwersytetu Wileńskiego, obecnie znany pod nazwą Domu Słowackich (lit. Slovackių namai). Pierwsza wzmianka o gotyckim domu pochodzi z 1508 r., uniwersytet kupił budynek w 1683 r. W XVIII w. dom rozbudowano (połączono kilka posesji) i urządzono tam salę wykładową wydziału nauk lekarskich, gabinet anatomii, laboratorium chemiczne, mieszkania dla profesorów, a na dziedzińcu ogród botaniczny i oranżerię.





Jedno z mieszkań zajął wtedy profesor Euzebiusz Słowacki, ojciec Juliusza. Po śmierci Euzebiusza (Julek miał wtedy 8 lat), wdowa Salomea Słowacka wyszła za profesora medycyny Augusta Bécu. Podczas procesu filomatów Bécu odegrał w tej sprawie mało chlubną rolę (współpracował z carskim urzędnikiem Nikołajem Nowosilcowem) , co stało się przyczyną konfliktu między Mickiewiczem i Słowackim, który ojczyma szanował. Bécu zmarł porażony piorunem, który wpadł przez otwarte okno podczas poobiedniej drzemki profesora, uznano że Opatrzność wymierzyła sprawiedliwą karę. Opis tego wydarzenia zamieścił Mickiewicz w III części „Dziadów” (Bécu był pierwowzorem Doktora).



Juliusz Słowacki spędził tu prawie 15 lat dzieciństwa i młodości, ukończył wtedy uniwersytet i napisał pierwsze utwory. W niszy znajduje się popiersie Słowackiego na skrzydłach łabędzia (1927).



Inicjatorem umieszczenia w podwórzu popiersia Słowackiego był Ferdynand Ruszczyc, który w okresie międzywojennym przez 11 lat zajmował mieszkanie po Becú. W 1999 r. odsłonięto w podwórzu tablicę pamiątkową Ruszczyca.

Przez podwórko przeszliśmy na ukos na Zaułek Świętomichalski (lit. Šv. Mykolo gatvė ).



Z pewnością warto byłoby zajrzeć do znajdującego się tu Muzeum Bursztynu (lit. K. Mizgirio Gintaro galerija-muziejus), bo przecież Litwa z bursztynów słynie, no ale w wolnym czasie jakoś nie udało się wygospodarować chwil na to miejsce…






Kościół św. Michała Archanioła (lit. Šv. Arkangelo Mykolo) i Klasztor Bernardynek nie pełnią obecnie funkcji sakralnych, ale można tam wejść (tyle, że my tego nie zrobiliśmy) w ramach wstępu do istniejacego od 2009 r. Muzeum Dziedzictwa Sakralnego (lit. Bažnytinio Paveldo muziejus) .

Kolejny punkt programu to wileński gotyk.







Kościół św. Anny (lit. Šv. Onos bažnyčia) jest zbudowany w stylu tzw. płomienistego gotyku. Z zewnątrz robi naprawdę wielkie wrażenie, pozostaje w pamięci na długo (podobnie jak wnętrze św. Piotra i Pawła).



Świątynię ufundował wielki książę litewski, późniejszy król Aleksander Jagiellończyk. Z budową związana jest legenda… Prace budowlane rozpoczął mistrz murarski Wojciech, założył fundamenty i zaczął wznosić ściany. Wojciech miał córkę Marię, a jej mąż Jan kształcił się w fachu budowlanym poza granicami Litwy. Gdy wrócił do Wilna, rozpoczęta przez teścia budowla zupełnie mu się nie podobała i powiedział mu, że kościół powinien być zbudowany zupełnie inaczej. Wojciech oddał budowę zięciowi, zapewne myślał że ten sobie nie poradzi i ze skruchą zacznie chwalić pomysły teścia. Stało się jednak inaczej, młody mistrz, na podstawie ścian zbudowanych przez starego, zaczął wznosić lekką i smukłą budowlę zakończoną ażurowymi wieżyczkami. Gdy zakończył prace, poprosił swą żonę i teścia, żeby obejrzeli elekt. Wojciech widząc arcydzieło, w odruchu zazdrości zrzucił zięcia z rusztowania mówiąc, że skoro diabeł pomógł młodemu w budowie świątyni, to niech i teraz go uratuje. Niestety, Jan skonał u stóp swej małżonki…



Inna opowieść głosi, że gdy Napoleon ujrzał świątynię w czasie swej wyprawy na Moskwę, powiedział ponoć, że z chęcią na dłoni przeniósłby ją do Paryża. Skoro tak go budowla zauroczyła, to dlaczego zamienił ją na stajnię dla koni?

Koronkowa fasada kościoła św. Anny jest udekorowana 33 gatunkami cegieł.

















Obok kościoła stoi dzwonnica zbudowana w latach 1873-1874, nawiązująca stylem do późnego gotyku.

Jednonawowe wnętrze posiada wyposażenie neogotyckie z XIX w. Barokowe są tylko ołtarze (główny i dwa boczne) wykonane w XVIII w. wg projektu Jana Krzysztofa Glaubitza.







Obraz w ołtarzu głównym to św. Anna Samotrzeć, czyli św. Anna z Matką Bożą i małym Jezuskiem.

Kościół św. Anny to jeden z symboli Wilna, bardzo charakterystyczna budowla, fakt że jest piękny z zewnątrz na pewno rekompensuje to że wnętrze zupełnie mu nie dorównuje .
Ciekawe czy zajrzeliście do tej świątyni obok? , pamiętam że wnętrze jej było w ruinie.

Tak, sąsiedniej świątyni będą poświęcone kolejne odcinki relacji.

Za kościołem św. Anny stoi dawny Klasztor Bernardynów i klasztorny kosciół św. Franciszka z Asyżu i św. Bernarda (lit. - Bernardinų bažnyčia)



To jeden z największych gotyckich kościołów w dawnej Rzeczypospolitej!



Z gotycką bryłą ładnie współgra szczyt wieńczący fasadę, zbudowany w 1794 r., ozdobiony niszą z freskiem Ukrzyżowanego z połowy XIX w.

Wchodzimy ...





Halowe wnętrze jest podzielone ośmioma potężnymi kolumnami na trzy nawy, centralna (wysokości 19 m) jest dwukrotnie szersza od bocznych. W 1981 r. na ścianach naw odkryto gotyckie malowidła z początku XVI wieku, noszą już cechy renesansu.



W prezbiterium jest sklepienie beczkowe z lunetami, w nawach bocznych zachowały się XVI-wieczne sklepienia krzyżowe, sieciowe, gwiaździste i kryształowe.





W kościele znajduje się kilka marmurowych nagrobków, m.in. w nawie północnej renesansowy Stanisława Piusa Radziwiłła zm. 1599, wykonany w Gdańsku (1618-1623).

W nawie głównej znajduje się kilkanaście drewnianych rokokowych ołtarzy.

W lipcu 2013 roku do kościoła powrócił słynący z cudów ołtarzowy obraz św. Dydaka, namalowany w latach 1760–1786. Odnowienie obrazu sfinansował ród Rodowiczów. W kościele Bernardynów Janina Rodowicz –Krasucka (mama Maryli) była u Pierwszej Komunii, a potem była bierzmowana. Ślub w tym kościele brała babcia naszej gwiazdy (babcia w młodości śpiewała w kościelnym chórze).





Kaplica z ponoć najstarszą na Litwie rzeźbą Ukrzyżowanego (XV w.).

Odrobiłem zaległości i mogę napisać z czystym sumieniem - Danusiu , tam na miejscu tyle nie widziałem , co w Twojej relacji Pięknie i dokładnie
Trochę szkoda Muzeum Bursztynów , nam zabrakło czasu , ale to jest jeden z powodów , żeby wycieczkę powtórzyć


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):dokładnie

Bo to tak trochę moja pamięć zewnętrzna, której z biegiem czasu coraz bardziej potrzebuję... Przyda się przy wspominaniu, zwłaszcza że wielu miejsc raczej już ponownie nie odwiedzę. Do Wilna chciałabym co prawda wrócić, ale zdecydowanie NIE autokarem. Może jak pojawi się jakieś tanie połączenie lotnicze z Wrocławia?

W programie zorganizowanej wycieczki po mieście zostały nam do odwiedzenia jeszcze dwa miejsca – oba związane z Adamem Mickiewiczem.
Najpierw poszliśmy pod pomnik wieszcza, skąd mieliśmy taki oto widok na klasztorny kompleks Bernardynów…













A w drugą stronę widok na kopułę soboru Przeczystej Bogurodzicy...

Pomnik Adama Mickiewicza stoi na skwerze w miejscu, w którym niegdyś znajdował się dom Józefa Jeżowskiego, przyjaciela poety. Pomnik odsłonięto w s1984 r., zadumany Adam wspiera się na pękniętej kolumnie symbolizującej Ojczyźnę, którą musiał opuścić.









W 1996 w pobliżu ułożono granitowe płyty z przedwojennego, niedokończonego pomnika Mickiewicza, teraz tworzą wraz z nim tworzą jedną kompozycję przestrzenną.
Na płytach znajdują się płaskorzeźby ze scenami z „Dziadów” . Autorem płyt był w latach 30-tych XX w. polski rzeźbiarz Henryk Kuna (zm. 1945). Płyt miało być 12, były częścią projektu obejmującego też postać poety. Do wybuchu II wojny światowej artysta wykonał 8 tablic, zachowało się 6 i one właśnie znajdują się teraz na skwerku z pomnikiem Mickiewicza.