Za miedzą: Horní Albeřice

Sobota, 4 stycznia 2019

Rano pogoda zdecydowanie lepsza niż w piątek, ale prognozy nie są ciekawe. Grzesiek i Zbynek decydują, iż szusować będą tylko na 4-godzinnych karnetach, a potem zmienią zjazdówki na biegówki . Najmłodsza dwójka będzie zjeżdżać z wykorzystaniem całodziennego karnetu na maksa.. Inna dwójka dotarła do Peca tylko z biegówkami, czyli tak jak ja . Tyle, że daleko mi do ich kondycji (na dodatek od kilku miesięcy mam problem z kolanem, a na wizytę u ortopedy muszę poczekać do połowy lutego), więc nie piszę się na szuranie tak intensywne, jakie oni preferują.
Chociaż raz biegówek jednak użyć wypada, skoro je mam . Problem jednak taki, że muszę z nimi podejść na grzbiet, a taszczenie desek pod górę nie jest wygodne. Umawiam się jednak z Grześkiem, iż około południa dotrę do boudy Svornost i tam poczekam na niego przy piwku . On nie będzie musiał się wspinać z biegówkami, podjedzie z nimi na górę wyciągiem w ostatnich minutach ważności karnetu.

Z chaty wychodzę kilka minut po dziesiątej. Co prawda wszystko wskazuje na to, że w godzinę powinnam dotrzeć na górę, ale najwyżej ciut dłużej posiedzę przy kawce i piwku.







Poprzedniego dnia i nocy sypnęło trochę śniegiem, więc na szczęście podejście nie będzie po ślizgawce . Niemniej jednak, na wszelki wypadek wolę ominąć oblodzoną pierwszą część drogi z poprzedniego dnia, zwłaszcza że najpierw trzeba byłoby zejść trochę w dół . Może lepiej podejść trochę na skróty, pod nieczynnym wyciągiem Zahrádky 2?

Z podejścia widać dach naszej chaty…



Jeszcze ciut w górę i jestem przy chacie Viktorka, a to oznacza że wkrótce będę na drodze, koniec skrótu .





Zahrádky, poniżej nasza Čapkova chata…

Tempo może nie było szybkie, ale też nie ślamazarne, w sugerowanym czasie podejścia się zmieściłam .

Położona ciut niżej Mělnická bouda …



Ale nie ona jest moim celem, ruszam do boudy Svornost.







Tyle, że jestem tam 10 minut przed 11-tą, a więc restauracja jest jeszcze zamknięta. Na szczęście obok w „szopie” działa barowe okienko, więc mogę się ogrzać kawusią . No a potem popatrzeć, co widać z tego miejsca...

Gdy przeniosłam się do restauracji, zasiadłam tam przy piwku .
Miałam sporo czasu na jego wypicie, byłam jednak przygotowana na dłuższe posiedzenie i oprócz biegówek, przezornie przyniosłam sobie też coś do poczytania.



Gdy dołączyli Grzesiek i Zbyszek, posiedzieliśmy razem jeszcze troszkę, gdyż na zewnątrz zrobiła się taka zadymka, że przez okno zupełnie nic widać nie było. No to do piwka zamówiliśmy zakąski.

Utopenec…



Tlačenka…

Chociaż padający śnieg nie zachęcał to szurania, jednak zdecydowaliśmy się na niewielką trasę.
Dość szybko jednakże schroniliśmy się na rozgrzewkę , wybór padł na restaurację boudy Helena.









Było cieplutko i miło, trzeba jednak było wrócić do naszej chaty przed nastaniem ciemności. Na szczęście po mięciutkim świeżym śniegu zjazd na biegówkach był bardzo przyjemny , pomimo wciąż trwającej zadymki.







A wieczorem… zajęcia w takich okolicznościach oczywiste .

Niedziela, 5 stycznia 2020

Wreszcie taka pogoda, jaka przydałaby się przez cały wypad .





Zjazdowcy wobec tego będą szusować na całodziennym skipassie, a zaawansowani szuracze dotrą na biegówkach aż na Czarną Górę nad Jańskimi Łaźniami.



Ja natomiast wytnę sobie samotny widokowy spacerek. No to w drogę!

Tym razem zrezygnowałam z podejścia skrótem, po „wczorajszych” opadach mogłabym tam zakopać się w śnieżnych zaspach. Lepiej było zejść do „skuterowej” drogi, którą wiedzie żółty szlak . Świeżego śniegu na niej sporo, nie ma mowy o lodowisku. W takich warunkach, na dodatek bez dźwigania nart , trasa jest spoko.



Tu można skręcić na ścieżkę dydaktyczną wiodącą przez Temný vodopád i Wilczą Jamę na stok z trasą zjazdową i wyciągiem na Hnědý vrch.



Chwilę przed tym, jak doszłam do rozdroża, na żółty szlak wychodziła stamtąd jakaś para na biegówkach. Ja jednak tej trasy nie wybieram, bo nastawiona jestem na widoki , a nie chodzenie po lesie w kotle polodowcowym. Zresztą, jeszcze czeka mnie trochę podejścia przez las , tyle mi wystarczy.



Rozdroże, na którym „wczoraj” opuściłam szlak żółty idąc na przedbiegówkowe piwko.





Tym razem idę dalej znakowaną trasą…
Idzie się świetnie, gdyż właśnie na szlaku położono świeży chodniczek .





Tu już go nie ma, gdyż dotarłam do Karkonoskiej Magistrali, którą podąża sporo osób na nartach biegowych, podobna ilość spaceruje…

Teraz łagodnie w górę, a po jakimś czasie pojawia się przede mną sporych rozmiarów Lisia Łąka (Liščí Louka) . W jej centralnej części widać dwa budynki (Lyžařská bouda i Bouda Prvosenka) , do tego pierwszego wstąpię nieco później.





Na razie idę na Hnědý vrch znajdujący się partiach szczytowych Lisiej Góry. Zanim droga wejdzie z las, z zaśnieżonej łąki patrzę w kierunku Czarnej Góry i cieszę się, iż zdecydowałam się na ten samotny spacer .

Na Hnědý vrch dociera wyciąg czteroosobowy krzesełkowy, którego dolną stację mijaliśmy przy okazji spacerów z naszej chaty do Peca pod Śnieżką. Obok górnej stacji kolejki stoi wieża widokowa wysokości 30,85 m.





To najmłodsza (a zarazem najwyższa) wieża widokowa Karkonoszy, otwarto ją 1 lipca 2009 roku. Konstrukcja schodów jest metalowa, podtrzymujące słupy wykonano z drewna świerkowego. Wejście jest bezpłatne, dostępne w godzinach w których działą wyciąg na Hnědý vrch.

Rozważałam wprawdzie wejście na platformę widokową (czyli na wysokość 27 m), ale ostatecznie zrezygnowałam ze względu na chore kolano. Przecież miałam w planie w czasie tego spaceru odwiedzenie jeszcze kilku miejsc, a to jeszcze nawet nie połowa trasy, lepiej było nie przeginać, zwłaszcza że schody (jest ich ponoć 138) były oblodzone.



Trochę szkoda, gdyż widok z góry byłby super. W taką pogodę na pewno widać główny grzbiet głównego grzbietu Karkonoszy ze Śnieżką, Luční i Studniční horą, a także Czarną Górę i centrum Peca. Całkiem możliwe, że w tle widoczne byłyby także Gry Orlickie, a niewykluczone iż nawet Jesioniki…

(fotka z netu)

Na dole też nie było najgorzej .

Ekipie zjazdowej też się tam podobało, kilka razy tego dnia Hnědý vrch odwiedzili. No ale tam akurat na siebie nie trafiliśmy...

Powrót na Lisią Łąkę...











Pora na piwko i topinkę w restauracji Lyžařská bouda.
Chata została zbudowana w 1717 roku, początkowo była używana tylko latem. Jako całoroczne schronisko działa po odbudowie w 1930 roku, obecny obiekt to efekt przebudowy po pożarze w 1996 roku.

(fotka z netu: http://ok1css.blogspot.com/2013/01/lyzarska-bouda.html )

Pec i Jańskie to był nasz stały kierunek zimowych ferii w czasach przedalpejskich .
Miło popatrzeć i powspominać .

Zaletą Peca jest to, iż z Wrocławia można tam wyskoczyć na weekend. Niestety, cenowo coraz mu bliżej do Alp... Nie mam oczywiście na myśli piwka i jedzenia w knajpkach, bo tu jest OK, ale ceny noclegów na stoku to już często są porównywalne, chyba że wybierze się warunki wybitnie schroniskowe. Karnety są wprawdzie tańsze, ale jak się weźmie pod uwagę możliwości resortu, to temat jest już dyskusyjny. Trzeba jeszcze nieć na uwadze konieczność opłacenia parkingu i ewentualnego dojazdu skuterem śnieżnym czy rolbą do zarezerwowanej chaty... Zdecydowanie, przy tygodniowym urlopie, lepie wybrać Alpy

Po odsapce, ruszyłam z powrotem Karkonoską Magistralą na rozdroże ponad Leśną Chatą.

Tymczasem zjazdowcy szusowali przy „naszym” wyciągu Zahrádky Express oraz przy Žižkovej boudzie, w której postanowili wypić kawkę i piwko