Za miedzą: Žacléř

W Pecu byliśmy w październiku na cro.plowym górskim spotkaniu Natomiast jeszcze nigdy tam nie szusowaliśmy. Wcześniej czy później to pewnie nastąpi Może jakiś przedłużony weekend, kiedyś...

Danusiu, z przyjemnością oglądam Twoje piękne zimowe zdjęcia i patrzę też na mapki narciarskie W sumie w okolicy jest sporo tras

dangol napisał(a):Karnety są wprawdzie tańsze, ale jak się weźmie pod uwagę możliwości resortu, to temat jest już dyskusyjny.

Oczywiście . Wystarczy przeliczyć cenę karnetu na kilometr dostępnych tras .
Nigdy nie zdecydowaliśmy sie natomiast na nocleg na stoku, żeby nie mieć kłopotu ze swobodnym poruszaniem się, zwłaszcza z wieczornymi wyjściami w miasto .

marze_na napisał(a):
Nigdy nie zdecydowaliśmy sie natomiast na nocleg na stoku, żeby nie mieć kłopotu ze swobodnym poruszaniem się, zwłaszcza z wieczornymi wyjściami w miasto .

Na dole możliwości biesiadowania zdecydowanie większe, ale i na samej górze obecnie ich nie brakuje.

Kolejny przystanek to Lesní bouda.







Gdyby nie to, że dwóch obiadów dziennie nie jadam , z pewnością tu właśnie skusiłabym się na jakieś danie, gdyż w restauracji podają specjały z własnej ekologicznej farmy (jest tam stado kóz i owiec), świetne są ponoć przysmaki z koziego sera . No ale ja byłam już po topince , więc niczego nie zamówiłam, oprócz kawki (na piwo byłam wkrótce umówiona z Grześkiem i Zbynkiem nad wyciągami – a to przecież niedaleko, więc w Leśniej chacie browarka nie było).





A to już fotki z dojścia na spotkanie nad wyciągami…

Wstępne ustalenia telefoniczne z Grześkiem były takie, że gdy dojdę do restauracji w chacie Svornost (czyli tam, gdzie czekałam na niego poprzedniego dnia), to dam znać i do mnie dotrą. Tak się jednak złożyło, że jeszcze zanim zasiadłam w środku, dostałam wiadomość iż mam wyjść na zewnątrz , bo Grzesiek ze Zbynkiem czekają na mnie naprzeciwko wejścia, na stoku przy wyciągu Klondike. Zdecydowali bowiem, że tym razem wypijemy piwko nieco niżej.
Załapałam się na szybki zjazd razem z Grześkiem, stojąc za nim na jego nartach.



Restauracja Vraní bouda okazała się miejscem sympatycznym, w klimacie jaki lubimy.

(fotka z netu)

Wypiliśmy po koziołku, na przekąskę był nakládaný hermelín .



Do zamknięcia wyciągów zostało jeszcze 1,5 godziny, które panowie postanowili spędzić na intensywnym szusowaniu. Dla mnie akurat było tyle czasu, aby przejść się jeszcze trochę i zamknąć spacerową trasę w jakimś miłym miejscu

Na grzbiet ruszyłam na skróty, w poprzek stoku w kierunku widocznej górnej stacji wyciągu „U lesa”. Ze stoku oczywiście widoki na miejsca znane ze spacerów .

Nad górną stacją „U lesa” pojawiła się leśna dróżka, którą doszłam na przełęcz Sokol.



Pierwotnie planowałam iż dalej pójdę Karkonoską Magistralą do „Heleny” ( w której spędziliśmy troszkę czasu poprzedniego dnia przy okazji biegówek) i dopiero stamtąd zacznę odwrót. Obawiałam się jednak, iż jak wejdę do „Heleny”, to schodzić będę musiała już po ciemku, co jakoś nie bardzo mi pasowało. Tak więc, z przełęczy zeszłam od razu w kierunku Husovej Boudy, nieznakowaną (aczkolwiek wydeptaną) dróżką.

Husova bouda …





Pierwszy budynek został zbudowany w 1830 r., wiek później ówczesny właściciel przebudował go na schronisko turystyczne, pod obecną nazwą funkcjonujące od 1946 r. O tutejszym najstarszym karkonoskim wyciągu narciarskim wspominałam przy okazji naszego piątkowego spaceru, w czasie którego było zupełnie niewidokowo - teraz trafiłam inaczej .

Powrót tą samą drogą, którą pokonałam już wcześniej dwukrotnie…



Teraz była okazja na zrobienie fotek .

Już widać naszą chatę





Nie schodzę jednak na dół, lecz zachodzę na piwko do restauracji w chacie Viktorka.









Ledwo pierwszy łyk, gdy dzwoni Grzesiek z informacją, abym tam wstąpiła i zaczekała na resztę. Ma się tę intuicję .

Od Viktorki do naszej chaty zeszliśmy (niektórzy zjechali) wzdłuż wyciągu…











Ostatni wieczór upłynął nam tak jak poprzednie .

Poniedziałek, 6 stycznia 2020

Niestety, znów aura nieciekawa…
Ale wracać od razu do domu? Dwójka przyjaciół, która w piątek dotarła z dołu z plecakami i nartami biegowymi, po śniadaniu od razu opuszcza chatę. Pozostali chcą jeszcze trochę pośmigać na stokach .



Uzgadniamy z gospodarzem, że opuszczamy pokoje, a manatki składamy w jadalni i dwie osoby o 13-tej zabiorą się wraz z nimi na dół śnieżnym skuterem. Pozostali zjazdowcy poszusują wtedy do Peca…



A ja – spacerek . Miałam plan nieco bardziej ambitny od tego, jak w końcu się stało, no ale mokry śnieg mnie pokonał .

Danusiu , śledzę Twoją zimową relację z mało mi znanych okolic i dochodzę do wniosku , że przyszła pora na odświeżenie pamięci
Wasze eskapady podobają mi się bardzo


Pozdrawiam
Piotr