Serbia, Macedonia i Albania - tropem tureckich toalet

Koło południa mam już dosyć wody, pieczary, bezruchu i ruszam do kanionu Ngjipe.









Wchodzę do wnętrza kanionu, który, jest po prostu wyschniętym korytem rzeki z wyyyyyyysokimi ścianami po bokach.





Pusto, dziko, mroczno, tajemniczo. Idzie się przyjemnie ze względu na cień.















Przez jakiś czas za mną podąża jakaś para. Czy widzicie ich na powyższym zdjęciu?
Jeśli nie, to oto powiększenie - trochę oddaje skalę kanionu:



I jeszcze raz - znajdź dwoje ludzi na poniższym zdjęciu:



...i powiększenie:



Głazy, które rzeka od tysięcy lat przepycha w kierunku morza - niektóre są większe od człowieka.







Z czasem nie da się już iść bez wspinania się. Wkrótce rumowisko uniemożliwi mi posuwanie się naprzód. Trzeba zawrócić.





Z niechęcią wracam na rozpaloną słońcem plażę.

Po powrocie zaganiam towarzystwo do zbierania się. Dwa kilometry powrotnej drogi zupełnie pozbawionej cienia i wyeksponowanej na słońce okazuje się Golgotą. Jest pierwsza w południe. Podziwiam sam siebie, że mam jeszcze siły nacisnąć guzik na aparacie.







Na parking docieramy wyczerpani. Od kobiety parkingowej dostajemy butelkę z lodowatą wodą.

Dziewczyny padają w pobliżu samochodu plackiem, a ja z Młodym, po kwadransie odpoczynku, wyruszamy do pobliskiego monastyru św. Teodora.



Trzysta metrów od parkingu rozłożyło się takie to cudeńko, które przypomina mi jakąś zrujnowaną meksykańską hacjendę.







W budynku służącym za cerkwię o dziwo palą się świeczki. Mieszkańcy zapewne zostali przed chwilą zamordowani.



Poruszamy się po dziedzińcu ostrożnie: za chwilę niechybnie rozlegną się strzały.





Zwalone drzewo w poprzek schodów schodzących w kierunku morza potęguje nastrój opuszczenia i zapomnienia.





Widoki na morze, jak to widoki na riwierze: piękne.



Z żalem opuszczam to klimatyczne miejsce.

Fajna ta plaża. Przywracasz mi wiarę w nadmorską Albanię tym odcinkiem.

Pzdr
K2

DarCro napisał(a):Na całej kilkusetmetrowej plaży szwęda się lub leży może 15 osób. W ciągu dwóch godzin dojdzie drugie tyle. W krzakach u wejścia do wąwozu kilka jeepów i kamperów. Zwykłym autem tu się nie dojedzie. Nie ma siły.

No trochę w to nie bardzo wierzę że nie dojedzie się zwykłym autem. Zwykłym może się nie dojedzie ale skodzinką felicją z doświadczenia wiemy, że się dojedzie wszędzie tam gdzie dojechał ten biały kamper.

DarCro napisał(a): Dwa kilometry powrotnej drogi zupełnie pozbawionej cienia i wyeksponowanej na słońce okazuje się Golgotą. Jest pierwsza w południe. Podziwiam sam siebie, że mam jeszcze siły nacisnąć guzik na aparacie.

Jakbyś w czasie tej powrotnej drogi wiedział jaka będzie wiosna na przełomie marca i kwietnia 2013 to byś szedł z radością pod górę w tym ciepełku.
Ogrzałam się w słonecznej części relacji.
Zima i ciągłe zachmurzenie u nas trwa jednak zdecydowanie za długo.
A co do albańskich plaż - też to napisze z perspektywy późniejszych naszych doświadczeń. Lepsze takie niż żadne no ale najlepiej to jednak szuka się i znajduje ciekawe plaże jeszcze bardziej na południe od Albanii. Co nie znaczy że Albania nie jest wartym odwiedzenia krajem. O, choćby piękne widoki w pobliżu Butrintu i sam Butrint.

K2 napisał(a):Fajna ta plaża. Przywracasz mi wiarę w nadmorską Albanię tym odcinkiem.

Lidia K napisał(a):Lepsze takie niż żadne no ale najlepiej to jednak szuka się i znajduje ciekawe plaże jeszcze bardziej na południe od Albanii.

Nigdy to nie będzie Chorwacja czy Grecja jeśli chodzi o wybór plaż, ale nie jechałem do Albanii dla plaż... Tej plaży nic nie mógłbym zarzucić, a wąwóz z monastyrem robiły to miejsce szczególnym.

Lidia K napisał(a):No trochę w to nie bardzo wierzę że nie dojedzie się zwykłym autem. Zwykłym może się nie dojedzie ale skodzinką felicją z doświadczenia wiemy, że się dojedzie wszędzie tam gdzie dojechał ten biały kamper.

Hmm. W takim razie doprecyzuję: Skoda Octavia nie przejedzie.
A na plaży nie było ani jednego sedana, co o czymś świadczy. Jeśli ktoś się tam wybiera, to lepiej, aby nie miał złudzeń.

Lidia K napisał(a):Jakbyś w czasie tej powrotnej drogi wiedział jaka będzie wiosna na przełomie marca i kwietnia 2013 to byś szedł z radością pod górę w tym ciepełku.

Oj raczej nie, to nie było ciepełko, to był ukrop.
A co do zimy, to szkoda gadać, bo ręce opadają...

Ruszamy z powrotem w kierunku Himare i potem dalej na południe - trasą, którą przyjechaliśmy tu wczoraj.
Kilka typowych widoczków:







Ponownie wyłania się jeden z najładniejszych fragmentów albańskiej riwiery, czyli Zatoka Porto Palermo:



Na skraju zatoki funkcjonowała kiedyś jedna z trzech sowieckich baz okrętów podwodnych w Albanii. W latach 60-ych Hodża obraził się na ZSRR, zerwał sojusz, i przy okazji i zarekwirował okręty, a że Sowieci mieli wtedy ważniejsze sprawy na głowie, to nie upomnieli się o nie energicznie. Gdzieś chyba ostatnio czytałem, że można już jakoś zwiedzić bazę, ale nie bierzcie mojego słowa na to…



Na pewno da się jednak zwiedzić twierdzę Ali Paszy, pięknie położoną na półwyspie.





Parkujemy przy głównej drodze i podchodzimy kilkaset metrów podziwiając lokalne murale:



W krzakach siedzi stróż, który pośpiesznie narzuca na siebie koszulę, aby sprzedać nam bilet (6 zł za rodzinę ).



Bardzo podoba nam się to miejsce. W dolnej części można się niemal pobawić w chowanego i schłodzić:





A na górze, gdzie nie popatrzeć, tam ładnie:













Oczywiście jest i farma z małżami:



Fantastycznie ubarwione są te krzaczki, których nazwy niestety nie znam:







Zamarudziwszy trochę u Alego, ruszamy dalej na południe, w kierunku tego, co miało okazać się dla mnie największą atrakcją tego wyjazdu do Albanii, a także … największym doświadczonym tu stresem.

Ostatnie zdanie zabrzmiało bardzo intrygująco , ale i bez takiej zachęty z przyjemnością zaglądam do Twojej relacji .
Albania kusi i nęci od kilku już lat , a jej historia i góry szczególnie .


Pozdrawiam
Piotr

DarCro napisał(a):W budynku służącym za cerkwię o dziwo palą się świeczki. Mieszkańcy zapewne zostali przed chwilą zamordowani.

poplułem monitor

DarCro napisał(a):największą atrakcją tego wyjazdu do Albanii, a także … największym doświadczonym tu stresem.

Czyżby takim przeżyciem miał okazać się przejazd przez Llogarę?
A może przejazd przez Tiranę?

Ali Pasza jak widać lubił twierdze... jeszcze jedna jest w GR nieopodal Pargi

DarCro napisał(a):A na plaży nie było ani jednego sedana, co o czymś świadczy.

Chyba trzeba się będzie tam wybrać i zjechać , póki nie wyasfaltują. Patrząc na postępy w albańskim drogownictwie nie jest wykluczone że szybko to może nastąpić. Bo w pobieraniu opłat wszelakich też już jak widzę gonią inne nadadriatyckie kraje

Na tej plaży też mieliśmy zamiar się znaleźć. No ale gdy byliśmy w tym rejonie to dość mocno padało

piotrf napisał(a):Ostatnie zdanie zabrzmiało bardzo intrygująco

Czyli spełniło swoją funkcję.

Pudelek napisał(a):poplułem monitor

Osobiście preferuję specjalne płyny do czyszczenia monitora.

kulka53 napisał(a):Czyżby takim przeżyciem miał okazać się przejazd przez Llogarę?
A może przejazd przez Tiranę?

Zabiłem ćwieka, ale pewnie dla wielu to nie będzie rzecz warta szczególnej uwagi.

kulka53 napisał(a):Chyba trzeba się będzie tam wybrać i zjechać , póki nie wyasfaltują.
Na tej plaży też mieliśmy zamiar się znaleźć. No ale gdy byliśmy w tym rejonie to dość mocno padało

No, teraz musicie udowodnić, że DA się zjechać. Ale jak zmienicie Felicię na coś innego, to juz sie nie będzie liczyć.

kulka53 napisał(a):Czyżby takim przeżyciem miał okazać się przejazd przez Llogarę?
A może przejazd przez Tiranę?

Hmmmm...DarCro napisał: "ruszamy dalej na południe" a Llogara i Tirana to raczej na północ od Porto Palermo (wylazł ze mnie geograf... )

DarCro napisał(a):No, teraz musicie udowodnić, że DA się zjechać. Ale jak zmienicie Felicię na coś innego, to juz sie nie będzie liczyć.

W tym roku nie zmienimy. Byłem już właściwie pewny, że tak, ale wolę mieć pojazd z innego roku niż '13
Fela właśnie przeszła coroczny gruntowny przegląd. Liczę że "zgłoby" i inne takie wytrzymają jeszcze paręnaście tys km podróży
Maglic nieustająco w planach, a do tego celu przejazd przez Albanię z Grecji jest najrozsądniejszy. Tak więc, kto wie czy nie spróbujemy zaliczyć tej szutróweczki

przepioor napisał(a):DarCro napisał: "ruszamy dalej na południe" a Llogara i Tirana to raczej na północ od Porto Palermo

No faktycznie
Jakoś naturalne mi się wydawało kontynuowanie podróży właśnie na Llogarę i nie zwróciłem uwagi na to sformułowanie. Ale Autor też nie zwrócił uwagi na ten kierunek
Tak więc chyba najlepiej będzie zaczekać chwilę na ulubiony c.d.

kulka53 napisał(a):

DarCro napisał(a):Tak więc, kto wie czy nie spróbujemy zaliczyć tej szutróweczki

No tylko mi dokładnie udokumentujcie, że faktycznie nią zjechaliście!




(Łącznie z ciągnikiem do wyciągania.)

Jedziemy zatem parę minut na południe. Na horyzoncie wyłania się plaża Qeparo:



i plaża Borschi:



Natomiast nasz cel leży jakieś 300 metrów nad poziomem morza – Stare Qeparo, albo Górne Qeparo (Qeparoi i Sipërm) - i prezentuje się pięknie jak diadem w koronie:



Dolne Qeparo jest nieszczególne, choć czytałem, że jest tu do sprzedania spory kawał ziemi pod infrastrukturę turystyczną (150 euro za m2 jakbyście chcieli kupować.)

Aby dostać się do Górnego Qeparo, trzeba wjechać trzysta metrów pod górę na odcinku około 1,5 kilometra. Droga zatem wygląda tak: sto metrów pod kątem 45 stopni (co oczywiście nie jest możliwe ), potem zwrot o 180 stopni i znowu 100 metrów pod katem 45 stopni tyle że w druga stronę. Nie warto nawet wspominać, że droga jest szeroka na jedno auto, a mijanek jest mało. Ciągle trzeba zmieniać biegi miedzy jedynką i dwójką. Ogólne wrażenie jest takie, że jak się zatrzymasz, to się stoczysz na dół.



Gdzieś w połowie tego wjazdu zaczyna nam coś dymić i śmierdzieć. Nie znamy się na autach, więc nie wiemy na ile to groźne, a na ile nie. Zawracać nie ma jak, droga ciągle do góry, w aucie coś się hajczy, a do góry jeszcze sporo – żyć nie umierać!

Wreszcie po kolejnym zakręcie, wyłania się zatoczka gdzie trochę miejsca na zaparkowania auta. Jest tam też Francuz z małym Citroenem, który daje nam do zrozumienia, że dalej nie należy jechać. Górne Qeparo jest tuż tuż przed nami:



Razem z Francuzem oglądamy auto, wąchamy, zaglądamy pod maskę… Wskaźniki na panelu nie pokazują niczego złego. Nic nie jesteśmy mądrzejsi…Czuć tylko smród gumy lub plastiku. Mówię trudno, i ruszamy do wioski, lecz w głowie kołacze mi się myśl, że przyjdzie nam niedługo zjeżdżać tą drogą i nie jest to nic pocieszającego.



Górne Qeparo zamieszkuje ludność greckiego pochodzenia, mówiąca zarówno po albańsku jak i po grecku i to w archaicznych akcentach, czyli od biedy możemy powiedzieć, że jesteśmy w Grecji. Na Bałkanach granice to rzecz raczej godna Monty Pythona.





Uwielbiam takie nieskażone wioski. Nie spotykamy tutaj żadnego turysty.

Ze względu na architekturę jak i na położenie, Górne Qeparo ma olbrzymi turystyczny potencjał i myślę, że za 20 lat będzie to miejsce z noclegami za 200 zł lub więcej za dwójkę, ale póki co, można snuć się po kocich łbach, zaglądać w puste zakątki i budzić ciekawość tubylców.







Zresztą niektórzy tubylcy też budzą moją ciekawość:



Te odległe ruiny przywodzą mi na myśl Machu Picchu, z zachowaniem proporcji oczywiście:







Chciałbym udać się do nich, ale słońce jest coraz niżej, a jazda po ciemku po tej drodze, z dymiącym autem, byłaby samobójstwem, więc choć żal mi kiszki ściska, rezygnuję. (Myśli Mojej Pięknej oscylują między zepsutym sedesem, a zepsutym autem nie mogąc się zdecydować co jest większa tragedią.)





Mam też w Qeparo mocne skojarzenia z wybrzeżem Amalfi: