Powrót na Kretę, 2015 (Chania, Akrotiri, Sfakia )

MARK1 napisał(a):Plaża przy Agioi Apostoloi to nasza ulubiona plaża.

Nam też tam było dobrze , tyle że to jednak trochę za daleko na codzienny spacer z weneckiego portu.

longtom napisał(a): Trudno wybrać, ale chyba to najładniejsze

A ja wolę te z latarnią (jeśli nie ze względu na jakość, to na ilość ).

O tej porze dnia, widoki z nabrzeża są naprawdę fajne.

















Po krótkiej wizycie w naszym pokoju (trzeba było zostawić sprzęt plażowy, rozwiesić mokre ręczniki) wieczorny spacer uliczkami, tym razem zarówno po zachodniej, jak i wschodniej części portu.





Posiedzieliśmy też na bocznych schodkach Meczetu Janczarów, z widokiem na latarnię, wsłuchując się w jazzowe dźwięki wydobywane przez jakiegoś grajka, któremu nieświadomie te schodki zajęliśmy . Tym razem rozłożył się jakiś metr od nas, ale gdy tylko opuściliśmy schodki, zajął je natychmiast . Kolejne chanijskie wieczory były dowodem na to, że gra w tym miejscu zawsze, jak tylko się ściemni. W dzień wybierał mniej upalną lokalizację .

Na koniec – winko w „Nostos” przy kreteńskich dźwiękach, jakie na żywo produkował jakiś męski duet. Trzeba przyznać, że całkiem fajnie im to wychodziło, chociaż daleko im było do popisów zespołu przy Agios Ioannis Siderianos na Milosie.
Tak zakończył się nasz pierwszy dzień całkowicie spędzony na Krecie

dangol napisał(a):Takim oto akcentem zakończył się nasz pierwszy dzień całkowicie spędzony na Krecie

Wygląda na lodowaty akcent.

Bogaty we wrażenia dzień. Było pod wodą, nad wodą i przy wodzie o zachodzie słońca, z ładną kapliczką, z kwiatkiem i koralikami z palmy, z bardzo długim spacerem na plażę (4km x 2). A miało być mało wyczerpująco.

Lidia K napisał(a): A miało być mało wyczerpująco.

No bo to była leniwość nieco intensywna . Nie potrafimy spędzać całego dnia na leżaczku (chociaż podczas tych wakacji, trochę leżakowych chwil będzie). Niemniej jednak, takiego snucia się bez sensu, dawno nie praktykowaliśmy. Iość kilometrów… w płaskim terenie to bajka, zupełnie nie wyczerpująca . Nogi bolały bardziej od łażenia po uliczkach w te i nazad, niż od spaceru plażą …

A „lodowaty” akcent faktycznie pojawił się na koniec tego dnia, gdy siedzieliśmy w Nostos przy winku. W pewnym momencie l lunęło jak z cebra, goście przy „frontowych” stolikach musieli w te pędy przenosić się to tych głębiej ustawionych. My na szczęście mieliśmy takowe zajęte strategicznie od samego początku, więc dalej spokojnie sączyliśmy wino. Ale powiało …. może nie lodem, ale chłodem na pewno. Niestety, był to zwiastun pogorszenia pogody, mieliśmy to odczuć już wkrótce. Już tego wieczora przyszło nam wracać do domu w towarzystwie pokapywania z nieba, tyle że to było mniej niż kapuśniaczek. Trochę jednak żałowałam, że nie miałam na sobie długiego rękawa…

Środa, 30 września

Tego dnia miał być zrealizowany plan Grześkowy, czyli morska wycieczka połączona ze snoorkelingiem przy wysepkach Lazareta i Agioi Theodoroi. Z weneckiego portu rejsiki oferuje kilka stateczków, z tym że większość wycieczek trwa jedną godzinę (10 euro od osoby) i płynie się tylko w rejon Lazarety, aby tam można było popluskać się wśród rybek. Grześkowi zależało jednak na dłuższej wycieczce, czyli obejmującej również wyspę Theodorou. U jej brzegów bowiem, na głębokości 6 m , leży wrak samolotu junkers JU52 (samolot został zestrzelony w czasie II wojny światowej). Przy wraku statku już kiedyś pływał, przy samolocie – jeszcze nie, więc teraz wreszcie chciałby to uczynić.
Wycieczki obejmujące wrak trwają 2,5 – 3,5 godziny (w zależności od tego, który stateczek się wybierze, posezonowa cena 15-20 euro). Opływając wyspę Agios Theodoros, można także poobserwować żyjące na niej kozy kri-kri (tej kozy nie spotkacie nigdzie poza Kretą). Problem w tym, że na części statków widok na wrak jest tylko przez szklane dno, nie ma możliwości wskoczenia do wody przy junkersie. Za naszej bytności w Chanii, tylko dwa stateczki oferowały w ramach rejsu możliwość snurkowania przy wraku. Rozeznanie zrobiliśmy poprzedniego dnia, dziś miała nastąpić realizacja…

Na początek jednak śniadanko! Dziś też na hali targowej, ale w ramach ograniczenia rozpusty , najpierw tyropita, kupiona po drodze w piekarni na rogu placu Splantzia i ulicy Daskalogianni. Piekarnia godna polecenia, bo wybór pieczywa i słodyczy spory, no i jest otwarta praktycznie przez cały dzień, czego nie można powiedzieć o innych tego typu miejscach na starówce. Na hali (rzecz jasna przy ulubionym stoliku ) zamawiamy na spółę jedną porcję stifado i pół litra (a w zasadzie pół kilo , bo tak tu się to kupuje) wina. Wyjątkowo czerwone, bo lepiej komponuje się z daniem na talerzu.





Dwie fotki ze stoisk Agory…





Pozostając w klimacie zakupowym nasze ulubione stoiska rybne, tyle że już nie na hali, ale w sklepikach wokół Placu 1866 (w dalszej części relacji ten plac będzie się czasem pojawiał pod „naszą” nazwą Plac z Pomnikami) i przy placyku Machis tis Kritis. Pięć lat temu tam właśnie zaopatrywaliśmy się w rybki, w tym roku – ze względu na brak aneksu kuchennego w naszym staroportowym lokum – niestety tak nie będzie…









Przepyszne barweny (niestety zawsze drogie ; te były wyjątkowo duże, więc i cena też, najtańsze spotkaliśmy po 18 euro za kilo).

Bardzo ciekawy filmik z tym podwodnym wrakiem (ale to już chyba nurkowanie, a nie snoorkeling). Interesujące jest jak natura "zagospodarowuje" takie wraki.
Ciekawe co tam Grzesiek wypatrzył
pzdr.

Nie wiem, kto ten film robił, ale snorkeling przy junkersie jest możliwy (o ile trafi się na niezafalowane morze), bo wrak leży na głębokości 6 m, więc chociaż na chwilę zejście do junkersa jest realne.
Nam w tym roku z rejsu nic nie wyszło (niestety, pogoda na to nie pozwoliła), ale kolega w czerwcu pływał przy wraku.

Uliczki w Chanii są cudne o każdej porze dnia i nocy, tyle że za dnia łatwiej robić zdjęcia . Sporo fotek umieściłam w relacji z 2010, ale nie mogłam się powstrzymać przed mnóstwem tegorocznych, nawet jeśli wielokrotnie powtarzających tą sama uliczkę.

Zaułek przy uliczce Sarpaki w tureckiej części starówki zwanej Splantzia. Jest tam fajna knajpka „To Pigadi tou Tourkou” (Studnia Turka), tętniąca życiem tylko wieczorem. Jakoś niestety nie było okazji, by tam przysiąść – za wiele takich fajnych miejsc, przez dni kilka nie ma szans na nawet część z nich…





Minaret dawnego meczetu Ahmet Aga, charakterystyczny akcent ulicy Daliani, tu ujęcie z bocznej uliczki



Ulica Daliani – o tej porze puściutko, wieczorem przy stolikach małych restauracyjek i barów jest zdecydowanie inaczej . Sympatycznie , bo chociaż ludzi sporo, to nie ma nadmiernego gwaru.



Najmniejsza chanijska kafejka, w przejściu miedzy ulicami Tsouderon i Daliani - chcieliśmy któregoś dnia wypić tu kawkę po grecku, ale do południa miejsce zawsze było zajęte przez stałych klientów…



Pięć lat temu też nie było szans na wolne miejsce

W porcie czeka na nas niezbyt dobra wiadomość – żaden wycieczkowy statek nie będzie dziś pływał , gdyż zaczęło mocno wiać. Morze się skołtuniło, nie ma zgody kapitanatu portu na rejs jakikolwiek…
Z rozpaczy , idziemy znów w uliczki, tym razem po zachodniej stronie portu, w dzielnicach Topanas i Evraiki.









W dzielnicy żydowskiej znajduje się odrestaurowana synagoga Etz Hayyim, po hebrajsku „drzewo życia”.
W XIV-wiecznym budynku dawniej był wenecki kościółek św. Katarzyny, zniszczony podczas ataku piratów Barbarossy w 1538 r. W XVII w. Turcy przekazali zrujnowaną świątynię na użytek społeczności żydowskiej Zudecca. Synagoga była używana aż do aresztowania kreteńskich Żydów (29 maja 1944 r.).

Wejście prowadzi przez bramę z napisem – fragmentem z księgi Izajasza. Synagoga była otwarta, wstęp „co łaska” (ale sugerowana darowizna to 2 euro od osoby), fotek niestety robić nie wolno.





Uliczka przy synagodze...

Oczekując na porę kawkową , włóczymy się dalej.

Dawny magazyn prochu ( Top Hane), od którego wzięła się nazwa dzielnicy Topanas. Prochownię zbudowali Wenecjanie, potem została rozbudowana przez Turków ( m.in. usunęli spadzisty dach i podwyższyli budowlę) .

Chyba już można wypić kawkę ? Ale gdzie przysiąść ?
Ostatecznie zdecydowaliśmy się na kafejkę „Ela” (tuż obok jest także restauracja tej nazwy) , a w niej na frappe.



Jest trochę czasu na zastanowienie się, cóż począć z tak miło rozpoczętym dniem?
Zaglądniemy jeszcze raz do portu, czy a nóż coś się zmieniło w kwestii pływania wycieczkowych stateczków? A jeśli nadal nie ma szans na rejs, to pójdziemy na dworzec autobusowy i pojedziemy sobie do Stavros, skoro i tak była w planie sentymentalna wycieczka tamże.

dangol napisał(a):Uliczki w Chanii są cudne

Całkowicie się zgadzam, a zapoznałem się z nimi przed chwilą, oglądając Twoje zdjęcia . Dla mnie bomba, innymi słowy, jestem pod wrażeniem
pzdr.

dangol napisał(a):

Widzę, że dotrzymujesz słowa

Kurczę, 28 euro za barwenę, niezła cena

tony montana napisał(a): dotrzymujesz słowa

Ha, to jeszcze nie koniec! Przecież nie minęły nawet dwie doby od przybycia do Chanii, jeszcze będzie sporo latarnianych okazji.