Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

No ... niezła jazda. Widzę, że adrenalina była na poziomach górnych.
A zaczęło się tak niewinnie...
Ciekawe jak Beata to przeżyła ?
Jak mniemam, spaliście tym razem nieco dłużej niż zwykle.
Dobrze, że tak spokojnie się skończyło.

No .. to są górskie opowieści ...

Każdy z nas miał jakiś wielki strach w górach - myśmy spędzili jedną noc w Alpach Julijskich. Teraz widzę, że deszcz i kilka razy powracająca burza być może uchroniła nas od spotkania z oczami zwierza np niedźwiedzia, wilka czy jelenia, mieszkańców tych gór.

A jednak księżyc Wam drogi nie poświecił. dobrze, że noc była gwiaździsta. Mogliście w razie gdyby ścieżka się skończyła na północny- wschód w kierunku "domu" popatrzeć

Fajnie się czytało, ciekawe czy to doświadczenie zmieniło coś w Waszych późniejszych zachowaniach. Bo nasze spanie w górach spowodowało, że czasem wstawaliśmy w całkowitych ciemnościach (prawie w środku nocy) tak aby wyjście w góry zaczęło się już o świcie.

plavac napisał(a):...nocna wyprawa na Halę Krupową i wilk, który okazał się jeleniem -ale zanim nie usłyszysz, jak oddalają się od Ciebie te świecące oczy, plecy robią się mokre ...

Pytanie kogo bardziej bać się: wilka czy jelenia?
gdy ze strachu pozbywasz się własnego nadzienia.

Koszula i plecy robią się mokre, odwaga penia.
Za późno ! czas pozbyć się dolnego odzienia.


I ... czar prysł.
Sorki Plavac-Piotrze za czasem nie trafione poczucie humoru.

nomad napisał(a): Sorki Plavac-Piotrze ...

Nie ma sorki


Puenta poezją warta - bruderszafta


Swoją drogą, trzeba w dzieciństwie przemóc wszystkie lęki, żeby potem panować nad zwieraczami

pozdrawiam

longtom napisał(a):dobranoc, przyjemnych snów

To był baaardzo zasłużony odpoczynek.

Tymona napisał(a):Wilki to mnie zdrowo przestraszyły, na szczęście rozsądek Bei czuwał

Tak obcesowo to tylko mój rozsądek ze mną gada.
Jak już wraca do mnie...

plavac napisał(a):...nocna wyprawa na Halę Krupową i wilk, który okazał się jeleniem -ale zanim nie usłyszysz, jak oddalają się od Ciebie te świecące oczy, plecy robią się mokre ...

Spałem kiedyś pod samym wierzchołkiem Tarnicy - ot, na ścieżce: folia, karimata, puchowy spiwór. A z lasu poniżej przez całą noc dobiegały dźwięki z rykowiska...

nomad napisał(a):A może siedziały w pobliżu głodne wilki
i myślały: cholera uciekły nasze posiłki !

Najpierw zmartwiły sie odrobinę,
później zwietrzyły ludzką zwierzynę...

Crayfish napisał(a):Ciekawe jak Beata to przeżyła ?
Jak mniemam, spaliście tym razem nieco dłużej niż zwykle.
Dobrze, że tak spokojnie się skończyło.

Oj, mocny i krzepiący był ten sen. Ale i tak następnego dnia zredukowaliśmy plany do minimum.
A Bea...
Spytała:
- To była ta krótka wycieczka na rozgrzewkę? To jakie będą następne?..

Lidia K napisał(a):Fajnie się czytało, ciekawe czy to doświadczenie zmieniło coś w Waszych późniejszych zachowaniach. Bo nasze spanie w górach spowodowało, że czasem wstawaliśmy w całkowitych ciemnościach (prawie w środku nocy) tak aby wyjście w góry zaczęło się już o świcie.

Jak wędruję samotnie, to często wstaję, gdy jeszcze jest dosyć ciemno.
W przypadku naszych wspólnych tras, na ogół wstajemy o świcie.
Ta "krótka rozgrzewka" też tak się zaczęła.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Tak obcesowo to tylko mój rozsądek ze mną gada.
Jak już wraca do mnie...

To się nazywa prawdziwa gafa - przeczytałam jeszcze raz i faktycznie Teraz to chyba ja muszę ze sobą tak obcesowo pogadać

pozdrawiam serdecznie

Tymona napisał(a):To się nazywa prawdziwa gafa - przeczytałam jeszcze raz i faktycznie

Ja wiem, że stosuję skróty myślowe. W tamtym fragmencie też nie wynikało jasno, któż to mi tak nagadał - więc doskonale Cię rozumiem.

Powinienem pewnie więcej słów poświęcić na opisywanie różnych sytuacji, ale jak zapewne już zdążyłaś zauważyć, dążę do ideału starożytnych Spartan i Lakończyków.
Czasem powoduje to nawet pewne nieporozumienia - dobrze, jeśli w porę można je wyjaśnić. Pamiętam, jak z dużym taktem wyjaśniałaś Piotrkowi, co miałem na myśli w jednym nazbyt skrótowym wpisie w Twojej poprzedniej relacji...

Pozdrawiam,
Wojtek

Tym razem wstajemy późno. Nawet przejeżdżające w górę samochody nas nie ruszają - my już tam byliśmy.
Czujemy się w pełni usprawiedliwieni - jeśli w jeden dzień przechodzimy trasę dwudniową, to następny możemy cały przesiedzieć w jednym miejscu.

No, nie - aż tak źle z nami nie jest. Ale fakt, że ruszamy się jak muchy w smole. Poranna toaleta w wersji light, potem śniadanko i odrobina lenistwa po nim. Wreszcie zjeżdżamy na dół.
Skręcamy do centrum Gavarnie i wyjeżdżamy na jego południowy skraj. Tu już zakaz ruchu - dalej na piechotkę, ew. konno lub mulno. Wybieramy wariant pieszy i mijając kemping, którego dwa dni wcześniej niezbyt intensywnie szukaliśmy, ruszamy do cyrku.



"Colosseum stworzone przez naturę" - jak nazwał to zjawisko Victor Hugo. Potężny skalny amfiteatr, wyżłobiony niegdyś przez lodowiec. Różnica poziomów pomiędzy jego dnem, a otaczającymi szczytami, to 1700m. Poprzedniego dnia mieliśmy okazję obejrzeć go z góry. Wprawdzie bez możliwości sięgnięcia wzrokiem aż na sam dół, za to otaczający go w trzech czwartych okręgu wianuszek szczytów wspaniale się przezentował w promieniach słonecznych. Dziś mamy niebo zaciągnięte do tego stopnia, że wierzchołki giną w chmurach.





Droga wznosi się na ogół łagodnie i tylko wędrujący nią spory tłumek nieco psuje wrażenia. Mamy odczucia, jakbyśmy się znaleźli w pogodny dzień w Dolinie Kościeliskiej - najwyraźniej jest to bardzo popularny cel półdniowych wycieczek. Jak się potem okaże, to nawet całodniowych, gdyż napotkamy w kotlinie setki piknikujących wczasowiczów. Na razie jednak przemierzamy półtoragodzinną trasę, delektując się licznymi potokami, które w rwących kaskadach wpadają z impetem do doliny, gdzie płynąca dnem rzeka wyrzeźbiła fragmentami nawet dosyć głęboki wąwóz.





Osiągamy próg skalnego Cirque de Gavarnie. Rzeczywiście, sprawia imponujące wrażenie. Wzrok zdecydowanie przyciąga Grande Cascade. Można doczytać w niektórych przewodnikach, że jest to największy wodospad Europy. Byłoby to prawdą, gdyby pominąć jeden szwajcarski wodospad i trzy norweskie - jednak te 420m też potrafi zachwycić.

Oprócz tego największego wodospadu, ścieka jeszcze ze ścian cyrku wiele pomniejszych strumyków, które jakoś już nie wzbudzają specjalnego zainteresowania. Nie licząc rozrzuconych po całej kotlinie, piknikujących grupek, to największe skupisko ludzi znajduje się w pobliżu Wielkiego Wodospadu.
Widać ich?



Nie?? Może nie ta skala? Odrobinę przybliżę.
Oto fragment dolnego progu. Teraz może już widać te mrówki u dołu? Daje to pojęcie o potędze tego zjawiska.



Rzućmy jeszcze okiem na górny fragment wodospadu.



Chwilę i my posiedzimy sobie w cyrku - dobre miejsce na drugie śniadanie. Niebo wprawdzie chmurzy się coraz bardziej, na razie jednak jeszcze na deszcz się nie zapowiada. Jak to dobrze, że poprzedniego dnia tak nam się pogoda udała.
Rozglądamy się po otaczających nas ścianach i wybiegamy wzrokiem poza Gavarnie.





Jak to miło trochę się polenić...
Ale czas już na nas. Wdrapuję się jeszcze na małą bulę, by przyjrzeć się innemu wodospadowi. Ten jest już mniejszy. Ileż on może mieć. Hmmm... Pewnie zaledwie jakieś trzysta metrów wysokości...

Dobra, na tym kończymy naszą wycieczkę (będzie nieco krótsza od wczorajszej) i schodzimy do miasteczka.

Franz napisał(a):... jednak te 420m też potrafi zachwycić.

Potrafi !

Zdjęcia zawsze trochę "przekłamują" - szczególnie w górach. Tu wodospad wygląda jak wąziutka stróżka.
Dopiero crop wodospadu wyjaśnia wszystko ... na nim dobrze widać, jaki szeroki jest u podstawy...

... no ale w końcu to prawie pół kilometra dość swobodnie spadającej wody.


Generalnie nie jestem amatorem cyrku ... ale ten mi się podoba !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Zdjęcia zawsze trochę "przekłamują" - szczególnie w górach. Tu wodospad wygląda jak wąziutka stróżka.
Dopiero crop wodospadu wyjaśnia wszystko ... na nim dobrze widać, jaki szeroki jest u podstawy...

Nie tylko zdjęcia - oko ma tak samo. Jeśli się nie zna wymiarów, odległości, to pozostaje tylko z czymś porównać, czego wymiary się zna.
Jak tego czegoś brak...

mariusz-w napisał(a):Generalnie nie jestem amatorem cyrku ... ale ten mi się podoba !

To tak jak i w moim przypadku.
W tym cyrku planowaliśmy spędzić więcej czasu, nieco pospacerować i podwyższyć poziom obserwacji. Ale poprzedni dzień sprawił, że do tego podeszliśmy wyjątkowo lekko.
Ale - czuliśmy sie dodatkowo usprawiedliwieni przez kiepską widoczność.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Generalnie nie jestem amatorem cyrku ... ale ten mi się podoba !

To tak jak i w moim przypadku.

A tu cyrk "na miarę naszych możliwości"

Śnieżne Kotły



pzdr

PS
nawet ludziki na górnej krawędzi też widać.

Widziałem na GE niezłą półeczkę skalną - tak z dołu cyrku patrząc - tam gdzie lewa, wysoka część widowni.
A cyrk ładny, ciek wodny też.

longtom napisał(a):A tu cyrk "na miarę naszych możliwości"

Śnieżne Kotły

Mniejszy, ale szybciej osiągalny.
Szybciej, co nie znaczy, że łatwiej.

longtom napisał(a):nawet ludziki na górnej krawędzi też widać.

W Cirque de Gavarnie to już by nie było możliwe.

Crayfish napisał(a):Widziałem na GE niezłą półeczkę skalną - tak z dołu cyrku patrząc - tam gdzie lewa, wysoka część widowni.

Jest przedzielony półkami dwukrotnie - wynik kolejnych faz zlodowacenia.
W dolinie Ordesy po hiszpańskiej stronie jest analogicznie. Tam się przespacerujemy takimi pólkami.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zapewne "tymi" półkami...
Tymi, na kóre czekam...

Ech Gavarnie. Ledwie przyjechałem pierwszy raz w Pireneje (1999) i od razu rzuciło mnie właśnie tam. Najbardziej zdziwiło mnie, że niektórzy jechali sobie na osiołku do schroniska u podnóża kotła- taka odmiana naszych góralskich dorożek chyba.

Co do tych wodospadów- Wojtku, zatem najwyższy jest ten z Kandersteg?
Mógłbyś przybliżyć dane o najwyższych w Norwegii?

Bo piszą, że Gavarnie ma łącznie 460m.