Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Nie wiem, jak się skończyło to wejście na szczyt - ale jak już opadły emocje - chyba nie żałowaliście ?
pozdrawiam

Franz napisał(a):Ja dostosowuję swoje tempo do niej. Przy czym, w praktyce to wygląda często tak, że idziemy osobno, zachowując tylko kontakt wzrokowy.

Franz napisał(a):Na wspólnych wyjazdach trasy dobieram tak, żeby dała radę przejść. Czasem ocieramy się o granice jej możliwości.

Równie dobrze mógłbym to ja napisać te słowa .

Wojtek, te góry są przecudowne..... Nigdy nie brałem ich pod uwagę wiedząc jak daleko są i ile innych, także pięknych, jest bliżej, lub po drodze (Alpy). Teraz, tak sobie myślę, nawet jak kiedyś się wybierzemy w te okolice, co nie jest wykluczone, pewnie nie będzie dane nam wejść tak wysoko i zobaczyć tak wspaniałe panoramy. Trochę, co ja mówię, o wiele za późno "zabraliśmy" się za góry

Ten wyjazd miał miejsce w lecie tj w miesiącach wakacyjnych?
W jakich terminach były inne wyjazdy w Pireneje/do Hiszpanii, Portugalii? (ten tegoroczny to zdaje się w lipcu...)

Pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):Na tym zdjęciu góry jakby chciały odpłynąć !

Mnie się kojarzą ze wzburzonymi, potężnymi, zastygłymi w kamieniu falami...

plavac napisał(a):Nie wiem, jak się skończyło to wejście na szczyt - ale jak już opadły emocje - chyba nie żałowaliście ?

Formalnie rzecz ujmując, to na szczyt już weszliśmy i nawet z niego zeszliśmy.
Cała trasa została zaplanowana bez szczytowania - ot, taki zapętlony trawers. W sam raz na rozgrzewkę. El Taillon dodaliśmy ad hoc.
To był pierwszy błąd tego dnia.

Fakt, wspominany miło.

kulka53 napisał(a):Ten wyjazd miał miejsce w lecie tj w miesiącach wakacyjnych?
W jakich terminach były inne wyjazdy w Pireneje/do Hiszpanii, Portugalii? (ten tegoroczny to zdaje się w lipcu...)

Tegoroczny był na przełomie lipca i sierpnia. Aktualnie opisywany zmieścił się w całości w sierpniu.
Te z poprzedniego życia też wakacyjne. Jedynie krótki wypad w Sierra de Guadarrama miał miejsce w czerwcu.

Pozdrawiam,
Wojtek

kulka53 napisał(a):Teraz, tak sobie myślę, nawet jak kiedyś się wybierzemy w te okolice, co nie jest wykluczone, pewnie nie będzie dane nam wejść tak wysoko i zobaczyć tak wspaniałe panoramy. Trochę, co ja mówię, o wiele za późno "zabraliśmy" się za góry

Akurat to, co do tej pory z tej wycieczki pokazałem, jest łatwo osiągalne.
Wyjeżdżasz autem bardzo wysoko. Trawers od parkingu, lekkie podejście do schroniska, skąd jest dosyć blisko na Breche de Roland. Również wejście na Le Taillon jest spokojnie do zrobienia. Tylko potem trzeba po prostu wrócić, a nie pchać się na dalsze trasy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Akurat to, co do tej pory z tej wycieczki pokazałem, jest łatwo osiągalne.
Wyjeżdżasz autem bardzo wysoko.

Masz rację
Chyba onieśmieliły mnie te piękne widoki ze szczytu
To mniej niż 1000m przewyższenia, spokojnie do zrobienia......
No i rekord wysokości byśmy sobie poprawili

Znalazłem też taką mapkę



Z uwagą będę śledził ten wątek, po tym co pokazałeś nie ma wyjścia, trzeba się tam wybrać..... Ponieważ na pewno nie w przyszłym roku, jest szansa, że co masz do pokazania i opisania, zdążysz pokazać i opisać

A na przyszły rok, MOŻE Korsyka? . No ale tam już co nieco przejechałeś

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):Znalazłem też taką mapkę

Całą trasę, narysowaną czerwoną kreską, już mamy za sobą. Teraz od Szczerby Rolanda kierunek SW.

kulka53 napisał(a):Z uwagą będę śledził ten wątek, po tym co pokazałeś nie ma wyjścia, trzeba się tam wybrać..... Ponieważ na pewno nie w przyszłym roku, jest szansa, że co masz do pokazania i opisania, zdążysz pokazać i opisać

Zdążę skończyć na pewno przed najbliższymi letnimi wakacjami.

kulka53 napisał(a):A na przyszły rok, MOŻE Korsyka? . No ale tam już co nieco przejechałeś

Tu już minęliśmy połowę...

Pozdrawiam,
Wojtek

Zostawiamy za sobą Casque - ten okręt bujający się na granicy.





Po prawej nad nami olbrzymie rumowisko. Przyglądam mu się z ciekawością - brałem ten wariant pod uwagę jako ewentualny skrót ze szczytu Taillon. Dostalibyśmy w kość; chyba lepiej, że wróciliśmy ścieżką do Breche de Roland.





W lewo otwiera się wspaniały widok na górne piętro doliny Ordesy. Pionowe uskoki z przecinającymi je poziomymi, piarżystymi półkami - jakżeż mi to przypomina Dolomity...



Po francuskiej stronie obłoki wspinają się na samą grań. A ten wyprztyk po lewej stronie, to El Dedo - Paluch.



Docieramy na Białą Przełączkę - Collado Blanco. I w tym momencie dociera do mnie, że zrobiłem poważny błąd...



Nie wziąłem pod uwagę, że nasz "trawers" z jednej przełęczy na kolejną nie jest idealnie równy. A konkretnie - trzeba z Białej Przełączki obniżyć się o 400m, by potem wspiąć się 300m w górę.
Dla mnie takie ukształtowanie terenu wciąż jeszcze mieści się w pojęciu "trawersujemy". Ale dla Beaty?..
Gdybyśmy szli zgodnie z planem, te dodatkowe 300 metrów podejścia nie stanowiłoby problemu. Ale... mamy za sobą bonus - nie planowane wcześniej wejście na El Taillon.

Zatrzymuję się niezdecydowany. Rozsądek nakazuje rezygnację z dalszej części trasy i powrót przez Szczerbę Rolanda. Ale ja tak bardzo lubię wracać inną drogą...
Jednak nie - nie jestem sam. Bea mogłaby nie dać rady.

- Chyba musimy wrócić - mówię.
Bea spogląda na mnie zdziwiona. Widzę jej badawcze spojrzenie. Wrócić? Kto to mówi?!
Znam jej analityczny umysł. Pewnie właśnie przemierza w myślach ścieżki mojego rozumowania.
- Chyba żartujesz. Damy radę - oświadcza.

Cieszy mnie jej podejście, ale rozsądek jeszcze się nie poddał zupełnie. Mówię, że nie wziąłem pod uwagę tej różnicy poziomów, a jesteśmy już troszkę zmęczeni.
- A jak trasa wygląda za tą przełęczą, na którą będziemy musieli wejść? Są jeszcze jakieś podejścia? - pyta.

Sprawdzam dla pewności na mapie. Nie, praktycznie podejść już żadnych nie będzie.
- No to nie traćmy czasu - oświadcza zdecydowanie.
- W drogę!





Pod nami płaskie dno Llanos de Salarons. Kiedyś było tu jezioro, ale już zarosło.



Schodzi się dosyć trudno, gdyż luźne płyty kamienne potrafią się wysuwać spod stóp.



Spotykamy szarotki.
Co ciekawe, w języku hiszpańkim oprócz niemieckiej nazwy - edelweiss - stosowane są również inne. Estrella de los Alpes, czyli alpejska gwiazda, ale - i tu dla mnie niesamowita ciekawostka językowa! - jest w użyciu jeszcze jedna nazwa.
Pie de leon, czyli lwia łapa. Nazwa tak bardzo zbliżona do naszego góralskiego określenia tego kwiatka - kocie łapki.



Docieramy na dno niecki.



Nadal towarzystwa dotrzymują nam wyłącznie kozice.



Eeech, gdybyśmy potrafili tak wspinać się po skałach, jak one...

Franz napisał(a):
Okręt pozostaje za nami.

Woda też jest bliska mojemu sercu, więc tan statek "na wysokościach" bardzo mi się podoba
Jakby jeszcze maszt jakiś miał

Tym chętniej właśnie tą relację eksploruję, bo moja córa południowe pogranicze francusko-hiszpańskie w tym roku podziwiała.



pozdrawiam

Franz napisał(a): Eeech, gdybyśmy potrafili tak wspinać się po skałach, jak one...

... wtedy te dodatkowe 400 m w dół i 300 m w górę nie mąciły by kontemplowania piękna Pirenejów ...

A tak - witaj Przygodo

Oj, ale dwie dzielne Dziewczyny i kto tu mówi, że słaba płeć
Gratulacje dla Jednej i Drugiej

pozdrawiam serdecznie

longtom napisał(a):Tym chętniej właśnie tą relację eksploruję, bo moja córa południowe pogranicze francusko-hiszpańskie w tym roku podziwiała.

Zdradzisz, gdzie to miało miejsce?
Widzę, że Twoja córa do gatunku skałolubnych należy.

plavac napisał(a):A tak - witaj Przygodo

Oj tak. Pod koniec tego dnia (długieeeego dnia) nie marzyłem już o niczym innym, jak tylko - by się ta przygoda jak najszybciej i bezstratnie zakończyła...

Tymona napisał(a):Oj, ale dwie dzielne Dziewczyny i kto tu mówi, że słaba płeć
Gratulacje dla Jednej i Drugiej

Jeśli jedną z nich jest Bea - dziękuję w jej imieniu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Jeśli jedną z nich jest Bea - dziękuję w jej imieniu.

Ależ oczywiście, że jedną z nich jest Bea

pozdrawiam

Franz napisał(a):Zdradzisz, gdzie to miało miejsce?

No właśnie Longtom...gdzież to jest?
Po francuskiej stronie jest sporo wapienia na przedgórzu pirenejskim, ale ta "ferratka" ciekawie wygląda, choć ilość klamer trochę przesadna.

Fatamorgana napisał(a):

Franz napisał(a):Zdradzisz, gdzie to miało miejsce?

No właśnie Longtom...gdzież to jest?
Po francuskiej stronie jest sporo wapienia na przedgórzu pirenejskim, ale ta "ferratka" ciekawie wygląda, choć ilość klamer trochę przesadna.

Córka się raczej nie wspina, to była taka jednorazowa (puki co) przygoda.
pzdr