Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Piękne te Pireneje, takie inne niż zwykle połączenie kolorów.
Jak się patrzę na turnię- statek, to mam wrażenie, że za chwilę przewróci się na burtę i runie w dół.
Sypią się góry... Nieubłagany czas.

Wojtek - powiedz proszę jak możesz:
. Jak Twoja długowłosa, urocza towarzyszka Bea znosi Twoje tempo marszu ?
. Czy na ostrzejsze wejścia (typu ferrata) również się decyduje - np takie jak w pokazałeś w Dolomitach ?

Pireneje też piękne.
Wszystko piękne.
Pozdrawiam Ciebie i Twoją towarzyszkę.

plavac napisał(a):Piękne te Pireneje, takie inne niż zwykle połączenie kolorów.

Takich kolorów, jak w tym rejonie Pirenejów - nie spotkałem dotąd w żadnych innych górach.

plavac napisał(a):Jak się patrzę na turnię- statek, to mam wrażenie, że za chwilę przewróci się na burtę i runie w dół.

W rzeczywistości to wrażenie ogromnej łajby było takie... namacalne. Jakby przyszła fala, na pewno by się zaczął ten okręt kołysać.

plavac napisał(a):Sypią się góry... Nieubłagany czas.

Tiaaa, w Dolomitach jeszcze więcej tego piargu...

Crayfish napisał(a):. Jak Twoja długowłosa, urocza towarzyszka Bea znosi Twoje tempo marszu ?

Ja dostosowuję swoje tempo do niej. Przy czym, w praktyce to wygląda często tak, że idziemy osobno, zachowując tylko kontakt wzrokowy. Każde z nas ma wtedy całe góry dla siebie.

Crayfish napisał(a):. Czy na ostrzejsze wejścia (typu ferrata) również się decyduje - np takie jak w pokazałeś w Dolomitach ?

Nie. Na trudniejsze drogi chodzę bez niej. To samo dotyczy długich tras. Na wspólnych wyjazdach trasy dobieram tak, żeby dała radę przejść. Czasem ocieramy się o granice jej możliwości.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Po lewej uskok grani niczym dziób okrętu.

....................

Wychylamy się, by spojrzeć na dalszy przebieg grani wschodniej. Coraz bardziej wygląda ta turnia na okręt.

"Piękne te Pireneje" .... "jak statki na niebie" !



Pozdrawiam

No no...jak zwykle Wojtek ma szczęście do pogody- i do pięknych ujęć.
Zbyt krótko byłem w tej częście Pirenejów, żeby mi było dane mieć aż tyle...
Za to miałem opady śniegu i biały grzebień u góry ponad Gavarnie.
Na Szczerbie Rolanda nie byłem, ale widzę, że z bliska wygląda to o wiele atrakcyjniej (kolorowe skały i przechył tych skał) niż z oddali.

Pozdr.

Franz napisał(a):

Franz .... i Ty tu chodziłeś ??

Franz napisał(a):

Pani ma chyba obówie nieodpowiednie (jak moja małżonka... też kiedyś wybrała się podobnie)
.... jak zawsze, zdjęcia są super.

mariusz-w napisał(a): "Piękne te Pireneje" .... "jak statki na niebie" !

Wypadło się przesliznąć przed samym dziobem. Ale przeciągania pod kadłubem nie było.

Fatamorgana napisał(a):No no...jak zwykle Wojtek ma szczęście do pogody- i do pięknych ujęć.

Z tą pogodą to różnie się trafiało. Na Pico Aneto nie weszliśmy - załamanie pogody. Cóż, więcej czasu poświęciliśmy na nie-górskie atrakcje.

woka napisał(a):Franz .... i Ty tu chodziłeś ??

Oczywiście. Dojdziemy i tam - to Faja de Flores.

woka napisał(a):Pani ma chyba obówie nieodpowiednie

Tiaaa... wybraliśmy się na plażę.
Ale nam zawsze coś więcej do głowy wpadnie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Fajowo na tej Faji...

Fatamorgana napisał(a):Fajowo na tej Faji...

Obie półki nad doliną Ordesy tu się pojawią. Ale ta Kwietna - to jest to!

Pozdrawiam,
Wojtek

(Ciekawe, czy był i w Garganta de Anisclo...???)

Fatamorgana napisał(a):(Ciekawe, czy był i w Garganta de Anisclo...???)

(Myśli, że nie przypuszcza.)

Z Monte Perdido miałem okazję zaglądnąć w ograniczenia górnych partii kanionu Anisclo - w okolicach Pico Inferior de Anisclo. Też zachęcająco toto wyglądało.
Wtedy akcent był położony na najważniejszej atrakcji w tej okolicy, jaką jest Ordesa. Potem zjechaliśmy w doliny, gdyż nie tylko góry były w planie. Myślę, że przy kolejnej okazji zahaczę i o Anisclo.

Pozdrawiam,
Wojtek

Fatamorgana napisał(a):Jest też fota przedstawiająca okno skalne na wybrzeżu i takie szabliste skały, wystające szeregami pionowo z wody.
Gdzie to konkretnie jest?

Zlokalizowałem.
Około 10km na zachód od Santander, a tuż na wschód od Parque Natural de las Dunas. Nazywa się Punta de Somocueva.


Pozdrawiam,
Wojtek

Jeszcze chwilę trawersujemy poniżej skalistej grani, po czym wdrapujemy się na główny grzbiet.



Pod nami lodowczyk, który w drodze do schroniska mieliśmy nad sobą. A w głębi dolina z szosą do Gavarnie.



Przed nami kopuła Taillon.



Rzut oka w tył na francuską stronę.





Spojrzenie na stronę hiszpańską - to górne piętra słynnej Ordesy.



W miarę jak zyskujemy wysokość, mamy coraz lepszy wgląd w górne partie skalnego cyrku Gavarnie.





Zbliżamy się do wierzchołka. Le Taillon po francusku, El Taillon po hiszpańsku.

I oto jesteśmy. Jest tu trochę ludzi, więc zamaist ustawiać samowyzwalacz, proszę kogoś o zrobienie zdjęcia. Niestety, jak zwykle w takich wypadkach, na zdjęciu mamy obcięte nogi, za to dwie trzecie fotki wypełnia błękit nieba. Nie nadaje się do prezentacji.
W takim razie - kilka widoczków ze szczytu.







Fajnie się siedzi, ale czas mija. Miałem nadzieję, że stąd da się skrócić do naszej dalszej trasy, ale teren do tego nie zachęca. Cóż, musimy wrócić do Szczerby Rolanda.





Teraz już - zgodnie z pierwotnym planem - obniżamy się lekko na rozległe tarasy po południowej stronie głównego grzbietu. Trochę niepokoi mnie zegarek - zeszło nam więcej czasu, niż się spodziewałem.





Docieramy nad małe, urokliwe jeziorko. Stąd już pójdziemy w miarę po równym.



Tłumek turystyczny pozostawiliśmy w całości w pobliżu granicy. Towarzystwa dotrzymują nam tutaj jedynie kozice.

Na tym zdjęciu góry jakby chciały odpłynąć !

To już się nie dziwię , że "okręty" mijaliście na poprzedniej stronie.