Maslinka na Long Island ;)

30 lipca (poniedziałek): Mauzoleum Niegosza

Za wstęp do Mauzoeum kasują 3 euro. Niby niedużo, ale też nie ma tu wiele do oglądania...

Wejścia pilnują dwa ogromne posągi czarnogórskich kobiet:



Wewnątrz znajduje się ważący 28 ton pomnik Piotra II Petrowicia-Niegosza wykonany z granitu:



oraz mała krypta ze skromnym sarkofagiem:



Przychodzi się tu przede wszystkim po widoki. Przynajmniej ja miałam taki plan. Dopiero jak przejdzie się przez mauzoleum, dociera się do okrągłego punktu widokowego, z którego rozciąga się pogled na Bokę Kotorską.



Niestety, z tym jest dzisiaj problem Trafiła nam się słaba widoczność:



Jeśli się wpatrzycie, da się zobaczyć Zatokę, ale nie jest to widok, na który liczyłam:



Natomiast dobrze widać Štirovnik :



i drogę, którą niedawno z takim trudem pokonywaliśmy:



Mauzoleum widziane z punktu widokowego:



Mimo słabej widoczności humory dopisują:



Zresztą w tę stronę jest całkiem ładny widok:



Jeszcze raz budynek Mauzoleum od tyłu:



i ostatni rzut oka na punkt widokowy:




No cóż, spodziewałam się rewelacji, a było przyzwoicie. Mimo wszystko - warto odwiedzić to miejsce. Przy lepszej widoczności musi być cudnie!

Popatrzmy teraz na bliższe widoki, np. na auta zaparkowane wzdłuż drogi prowadzącej do Mauzoleum:



Ostatnie spojrzenie za siebie:



i powoli zaczynamy schodzić:



Jeszcze przystanek przy kopczykach:



Muszę dołożyć swój kamyczek :



Wchodzimy do tunelu:



Ostatnie schody:



Zaraz pojedziemy tą drogą:



Bardzo malowniczą i zakręconą. Małż niestety nie może w pełni jej podziwiać, ale ja pstrykam:



Zatrzymujemy się na chwilę w pięknym otoczeniu, z widokiem na Štirovnik:



obok ładnego hotelu położonego w samym sercu Parku Narodowego Lovćen:



Zjadamy kupione rano w Kotorze buły z czekoladą i idziemy zobaczyć pobliski orczyk :



Nagle słyszę jakiś hałas w krzakach. Obawiam się, że to żmija (może nawet poskok) Mimo tego bardzo ostrożnie podchodzę bliżej i co widzę? Dwie walczące ze sobą jaszczurki :



Jedna trzyma drugą za ogon i szamocząc się, ciągle zmieniają pozycje:



Nie wiem już, czy to walka, czy raczej zabawa...

Zapasy jaszczurek trwają bardzo długo. W końcu Małż mówi, że może lepiej, jak pójdziemy, bo nie wiadomo, jak i kiedy się to skończy Mam nadzieję, że finał nie był krwawy...

Piękną drogą powoli zjeżdżamy w stronę Cetinje:




Ale o tym już w następnym odcinku

Hercklekot napisał(a):Se zrymuje... Czytam i się zachwycam

Cieszę się

piekara114 napisał(a):Ale zielone to jaszczurki

Dużo bardziej niż te chorwackie

Katerina napisał(a):Ale te jaszczurki jeszcze bardziej

Trochę się o nie bałam i nawet pomyślałam o tym, żeby je rozdzielić..., ale Małż powiedział, żebym się nie wygłupiała. Może one rzeczywiście tak się bawiły

trinity napisał(a):Potwierdzam: widoki super a Twoja elegancja wśród nich jest rewelacyjna

Dziękuję

trinity napisał(a):Dodam jeszcze, że Dugi Otok bardzo przypadł mi do gustu w Twojej relacji miałam kiedyś na niego chętkę... (i na Vis oczywiście też) ale na razie mamy małą przerwę od Cro.

Jeśli wrócicie do Cro, polecam obie wyspy

30 lipca (poniedziałek): Cetinje i droga na wybrzeże

To będzie niestety deszczowy odcinek Kiedy przyjeżdżamy do Cetinje, już bardzo się chmurzy. Mamy jednak nadzieję, że uda nam się co nieco zobaczyć.

Przy wjeździe do miasta uderzają nas czerwone napisy na budynkach:



Brakuje tylko jugosławiańskiej gwiazdy... Niestety, nie odszyfrowałam znaczenia tego tekstu, chociaż próbowałam. Niektóre bukwy są dość niewyraźne i nie wiem, o które z nich chodzi...

Cetinje (po polsku: Cetynia) do 1918 roku było stolicą kraju, a zgodnie z Konstytucją Czarnogóry z 1992 roku, ze względu na duże znaczenie dla państwowości i kultury, nosi honorowy tytuł Stolicy Czarnogóry (Prijestolnica Crne Gore).

Podczas parkowania nasz wzrok przyciąga charakterystyczny posąg, więc w pierwszej kolejności idziemy w jego stronę:



To pomnik Wróżki z Lovćen (Lovćenska vila) z 1939 roku:



Upamiętnia utonięcie statku z czarnogórskimi emigrantami wracającymi z Ameryki w 1915 roku.



Za pomnikiem stoi Cerkiew Wołoska:



Wołoscy pasterze wybudowali tu świątynię około 1450 roku, zanim jeszcze powstała sama miejscowość. Cerkiew została spalona podczas jednego z tureckich najazdów. Obecna jednonawowa budowla pochodzi z 1864 roku, a wewnątrz znajduje się ponoć piękny ikonostas. Niestety, kościół jest zamknięty.

Przed wejściem do cerkwi znajduje się średniowieczny stećak z przełomu XIV i XV wieku:



Docieramy na miły zacieniony plac, przy którym mieszczą się kawiarnie:



oraz pomnik Gojko Kruški - legendarnego uczestnika walk narodowo-wyzwoleńczych, bohatera narodowego byłej Jugosławii i jak widać, obecnej Czarnogóry:



Wchodzimy do pobliskiej księgarni, w której Małż kupuje kolejny tom ("Policja") przygód dzielnego komisarza Harry'ego Hole (kryminały Jo Nesbo), tym razem po serbsku Na szczęście nie cyrylicą. Dwa poprzednie, kupione w zeszłym roku w Sarajewie, ma również w tym języku. Twierdzi, że nie robi mu to większej różnicy - chorwacki czy serbski... Szczerze podziwiam

Jesteśmy teraz na przyjemnym deptaku:



i pewnie zobaczylibyśmy w Cetinje dużo więcej, gdyby nie spadły na nas wielkie krople deszczu. Czym prędzej rzucamy się do ucieczki, czyli pędzimy w stronę samochodu

Niestety, przez tę ulewę nie udaje się nam zwiedzić Monasteru Narodzenia Matki Bożej. Trudno, jedziemy szukać słońca na wybrzeżu

Deszcz na chwilę odpuszcza i cieszymy się jazdą taką piękną drogą:




Nad morzem jednak dość ponuro:



Znad gór nadciągają czarne chmury:



W ostatnim momencie pstrykam zdjęcia Budvie:




i zaczyna się ulewa Ciężko jedzie się w takich warunkach, więc bardzo zwalniamy:



Najgorsze, że nie wiemy, co w takiej sytuacji ze sobą zrobić. Wygląda na to, że właściwa burza jest aktualnie gdzieś nad Boką Kotorską, a przynajmniej w tamtą stronę. Postanawiamy więc nie wracać "do domu" (postój w Budvie w tym momencie też jest bez sensu), tylko jechać w przeciwnym kierunku, w stronę Baru.

Po kilkunastu kilometrach ulewa nie jest już tak okropna, ale wciąż pada. Tuż za Budvą buduje się dużo hoteli:



Ludzie gwałtownie ewakuują się z plaż:



przez co tworzą się gigantyczne korki :



Nietypowe zdjęcie wyspy sv. Stefan:




Zazwyczaj jest to typowa widokówka - błękitne niebo i lazury Jadranu.

Zbliżamy się do miejscowości Petrovac na Moru:



Postanawiamy się tu zatrzymać i przeczekać deszcz w jakiejś restauracji, bo już zdążyliśmy porządnie zgłodnieć. Najpierw jednak stajemy przed problemem znalezienia miejsca parkingowego... Ostatecznie musimy się zdecydować na płatny parking ze szlabanem obok jednego z hoteli.

Trafiamy, trochę na ślepo, do konoby Sunce. Widok mamy na zalewany deszczem taras:



Na szczęście my nie mokniemy. Restauracja ma bardzo rozsądne ceny. Decydujemy się na brancina/lubina z ziemniakami i blitvą. Jestem bardzo podekscytowana :



Niestety, smak ryby nie powala. Danie jest zaledwie poprawne. Być może jesteśmy rozpieszczeni dalmatyńskim sposobem przygotowania ryby na grillu. Tutaj brakuje mi tego charakterystycznego smaku i pysznej oliwy.

W każdym razie jesteśmy najedzeni (i w miarę zadowoleni), a deszcz przestaje padać Ruszamy więc na spacer po Petrovcu, ale o tym w następnej odsłonie relacji

Igłą pinii napisał(a):Przepiękny mieliście ten dzień, mimo deszczu i przygód na drodze. Uwielbiam właśnie taką formę wakacyjnego wypoczynku.

To nie koniec dnia Mamy jeszcze przed sobą spacer po Petrovcu, a w drodze powrotnej... Budvę

Marsallah napisał(a):Nadrobiłem zaległości. Ale piękne widoki tam, na wysokości!

Z góry jakoś wszystko lepiej wygląda

tony montana napisał(a):Widoki naprawdę fajne, nie wiedziałem że tak tez deszcz pada latem? hihihi

Ja też nie wiedziałam

piotrf napisał(a):Jestem na bieżąco , bo już jutro przenosimy się do Kotoru . Wczoraj z Gjirokastry przegonił nas taki sam niespodziewany deszcz , trwał na tyle długo , żeby zjeść pyszny obiadek potem zamienił się w mrzawkę , ale w Sarandzie nikt o deszczu nie słyszał . Pływanie w morzu w drugiej połowie października to czysta przyjemność

W takim razie trzymam kciuki za pogodę w Kotorze
I przyjemnego pływania Jesienne taplanie się w Jadranie musi być fajne!

Czekam na Twoją relację po powrocie