Issa Mia! Here We Go Again! (oraz Montenegro i Sarajewo)

No doooobra, w końcu zaczęła się relacja Sarajewo
Na razie kilka miejsc mi znanych Pamiętam też smak właśnie z jakiejś "budy" cevapów w bułce z cebulą

pozdrawiam, Michał

Sarajewo wygląda niezwykle ciekawie ale to osiołkiem liżącym szybę zrobiłaś mi dziś dzień. Cudny

Ciekawe przygody . Ja próbowałem cichcem przejechać koło pustej budki, ale pechowo pogranicznik właśnie wyszedł z głównego budynku i cofnął nasz mały peleton, który już był z kilka m za budką. Za to naczekaliśmy się na ALB/MNE (lekko ponad 1h, przy niezbyt dużej kolejce ).

"Tuż obok znajdujemy w końcu bankomat, który nie zdziera z nas "złodziejskiej" prowizji."
Pamiętasz co za bank i jak duża prowizja? Zwykle mamy euro, ale ta wiedza może też się przydać.

Bbee88 napisał(a):Przyznam, że rejony Sarajewa mnie nigdy turystycznie nie interesowały wcześniej, ale na zdjęciach wygląda całkiem całkiem

Sarajewo cudne, ale i okolice grzechu warte

majkik75 napisał(a):No doooobra, w końcu zaczęła się relacja Sarajewo

Ale już trzydziesta strona jest

majkik75 napisał(a):Pamiętam też smak właśnie z jakiejś "budy" cevapów w bułce z cebulą

I koniecznie z kajmakiem

Kapitańska Baba napisał(a):Sarajewo wygląda niezwykle ciekawie ale to osiołkiem liżącym szybę zrobiłaś mi dziś dzień. Cudny

Osiołek był kochany i baaardzo przyjacielski

feniks7 napisał(a):Pamiętasz co za bank i jak duża prowizja? Zwykle mamy euro, ale ta wiedza może też się przydać.

Nie pamiętałam , a okazuje się, że prowizji nie było żadnej Małż "odkopał" transakcję.
Bankomat UniCredit. Za 200 KM zapłaciliśmy 103,8 € plus 1,03 € opłaty za transakcję w weekend dla Revoluta.

wiola2012 napisał(a):

Ja, na szczęście, mam wi schowku książkę. Staram się na niej skupić i się nie denerwować, choć jest to trudne. Nie cierpię takiej straty czasu Gdybyśmy chociaż powoli, ale płynnie, się przesuwali, byłoby bardziej znośnie.

Mogłabym to zdanie skopiować do swojej relacji i pasowałoby idealnie . Pokonywaliśmy granicę w Hum dwukrotnie. Zawsze od strony Bośni. Nigdy nie staliśmy w kolejce, bo nie było samochodów prawie, ale jakby były, to problem by był, bo Czarnogórcy ruszali się jak muchy w smole. Jadąc drogą do granicy, bardzo powoli, otworzyłam szyberdach i czując się jak w kabriolecie nagrywałam filmik . Spróbuję go odnaleźć. Dla mnie ten odcinek drogi, od Sarajewa do kanionu Pivy jest cudny i pewnie jeszcze nie raz nim przejadę, ale nie w niedzielę .

Też przejeżdżaliśmy od strony Bośni, a dalej Durmitor. Widoki cudne, potwierdzam W Sarajewie też mieszkaliśmy na Kovači

ZytaS napisał(a):W Sarajewie też mieszkaliśmy na Kovači

Idealna dzielnica do mieszkania w Sarajewie. Następnym razem też się tam zatrzymamy

Dzień 18 i 19: 23 lipca (niedziela)/24 lipca (poniedziałek): Sarajewski wieczór (część druga) i poranek

Baščaršija ciągle gwarna:



Choć teraz (koło 22:00) można już znaleźć wolne stoliki. Problemem polega na tym, że nie wszędzie da się tu wypić piwo (I tak jest łatwiej niż 6 lat temu.)

Wychodzimy na chwilę poza muzułmański bazar:


(Na zdjęciu Careva džamija, czyli Meczet Cesarski.)

Szybko jednak wracamy na Stare Miasto, bo ruch samochodowy jest bardzo męczący:



Bośniackie smakołyki (głównie galaretki):



Dla mnie zdecydowanie zbyt słodkie

W końcu udaje nam się znaleźć sympatyczną knajpkę o nazwie La Cava:



w której napijemy się piwa I to nie byle jakiego. Degustuję sarajewskiego krafta - IPĘ Jalijaš:



Baaardzo smaczna Szkoda, że pojemność tylko 0,33 , bo chce się pić (Mimo późnej pory, nadal jest gorąco.)

Živjeli! :



Robię jakieś dziwne selfie :



Sympatyczne miejsce. (Jeszcze tu wrócimy ) Miło spędzamy czas, zastanawiając się, co robić jutro. Wstępnie planujemy mały trekking po Jahorinie, więc odpalamy mapy.cz i przymierzamy się do szlaków. Jutro rano zmienimy nieco plany, a raczej kierunek górskiej wycieczki

Koło 23:00 Baščaršija zaczyna się wyludniać:



Klimatyczna uliczka:




Stragan z ciepłymi swetrami i skarpetami :



Na sam widok wełny robi mi się jeszcze bardziej gorąco

Studnia Seblj, która poprzednio rozmazała mi się na zdjęciu:




Ostatnie (oczywiście dzisiaj ) spojrzenie na Baščaršiję:



i powoli zmierzamy w stronę kwatery. Trochę śmieci jest, ale wszystko ładnie poukładane i w workach/pudłach:



Kilka domów przed naszym apartmanem mieszkają takie urocze maluchy :



A Maździak stoi na sigurnom w nieco zagraconym garażu:



Gospodarz kilka razy proponował, że go umyje, ale nie mogliśmy na to pozwolić Na Bałkanach jeżdżenie brudnym autem to niemal przestępstwo Jednak mycie (zwłaszcza przed jutrzejszą wycieczką) zupełnie nie miałoby sensu...


Już jest kolejny dzień Jemy śniadanie w ogródku :



Oczywiście pojawia się nasz gospodarz, jak już napisałam, nazywany przez nas pieszczotliwie Dziadkiem Pyta o plany na dzisiaj. Wspominamy o Jahorinie. Z aprobatą potakuje, ale przedstawia inną propozycję - trekking z miejscowości Lukomir w Bjelašnicy. Jest bardzo przekonujący, a my wychodzimy z założenia, że wie, co mówi (W swoim ciekawym życiorysie Dziadek ma epizod pracy jako ratownik górski oraz przy organizacji Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1984 roku, które odbywały się właśnie na stokach Jahoriny, Bjelašnicy, Trebevića... ) Zobaczymy więc inne pasmo górskie niż planowaliśmy, ale zupełnie nam to nie przeszkadza

Wyjeżdżamy z "domu" dopiero koło 11:30, czego trochę się wstydzimy Trzeba było odespać trudy podróży (i stania na granicy ), zwłaszcza, że poszliśmy spać dobrze po 2:00, bo siedzieliśmy chwilę w ogródku, długo się kąpaliśmy (szczególnie ja ), a potem okazało się, że w TV leci film Once Upon a Time ... in Hollywood (po chorwacku), więc jako wierna fanka Tarantino , musiałam go po raz kolejny zobaczyć

Na koniec odcinka kilka migawek z przejazdu przez Sarajewo, które w niektórych miejscach, trzeba to uczciwie przyznać, jest dość zaniedbane:



Katedra Serca Jezusowego:



Targ Markale, na którym miała miejsce masakra - dwukrotny ostrzał, w wyniku którego zginęło łącznie 105 osób:



Ulica Maršala Tity:



Bank Centralny Bośni i Hercegowiny oraz Julia Roberts :



Ślady po ostrzałach:



Kościół św. Józefa:



Stećak:



Bardzo lubię oglądać kamienie nagrobne bogomiłów, a ten jest wyjątkowo okazały. Obiecujemy sobie, że zobaczymy go z bliska, o czym niedługo zapomnimy

Niedaleko stećka znajduje się hotel Holiday, w którym podczas oblężenia mieszkali dziennikarze z całego świata:



Wyjeżdżamy poza Sarajewo. Powoli wkraczamy (na razie Maździakiem ) w górskie klimaty, ale o tym następnym razem

maslinka napisał(a):Choć teraz (koło 22:00) można już znaleźć wolne stoliki. Problemem polega na tym, że nie wszędzie da się tu wypić piwo (I tak jest łatwiej niż 6 lat temu.)

My znaleźliśmy w lodówce na powitanie 2 piwka. Byliśmy zaskoczeni takim upominkiem w bośniackim domu

maslinka napisał(a):Stragan z ciepłymi swetrami i skarpetami :
Na sam widok wełny robi mi się jeszcze bardziej gorąco

W lipcowym Sarajewie 2019 chodziłam w sweterku, a wieczorem mąż oddał mi bluzę (z litości ) bo zamarzałam. Tak więc sweterku by miały wzięcie .

wiola2012 napisał(a):My znaleźliśmy w lodówce na powitanie 2 piwka. Byliśmy zaskoczeni takim upominkiem w bośniackim domu

A na pewno mieszkaliście u muzułmanów? Zresztą muzułmanie też mogli zostawić piwo dla gości, dlaczego nie
My w apartmanie mieliśmy dużo piwa, ale chcieliśmy się napić "na mieście".

wiola2012 napisał(a):W lipcowym Sarajewie 2019 chodziłam w sweterku, a wieczorem mąż oddał mi bluzę (z litości ) bo zamarzałam. Tak więc sweterku by miały wzięcie .

Mnie Sarajewo kojarzy się wyłącznie z niewiarygodnymi upałami. Tak było zarówno sześć lat temu, jak i teraz. Chciałabym zobaczyć kiedyś to miasto zimą, pod śniegiem. Na pewno wygląda magicznie Tylko ten smog...

maslinka napisał(a):Mnie Sarajewo kojarzy się wyłącznie z niewiarygodnymi upałami. Tak było zarówno sześć lat temu, jak i teraz. Chciałabym zobaczyć kiedyś to miasto zimą, pod śniegiem. Na pewno wygląda magicznie Tylko ten smog...

Mnie również od pewnego czasu chodzi po głowie wyjazd na Sylwestra do Sarajeva. Tym bardziej, że da się już tam dolecieć w przystępnych cenach Austrian Airlines.

Dotąd zawsze latem, ale kiedy patrzę w necie na zdjęcia i filmy z tego miasta pod śniegiem.... bajka

Agnieszko , czyżby trekking po Bjelašnicy jako rekonesans przed sezonem narciarskim


Pozdrawiam
Piotr

marekkowalak napisał(a):Dotąd zawsze latem, ale kiedy patrzę w necie na zdjęcia i filmy z tego miasta pod śniegiem.... bajka

I można połączyć zwiedzanie z szusowaniem na stokach Bjelašnicy i Jahoriny

piotrf napisał(a):Agnieszko , czyżby trekking po Bjelašnicy jako rekonesans przed sezonem narciarskim

Na razie nart tam nie planujemy , ale może kiedyś. Dziadek nas namawiał i zapraszał również zimą

Dzień 19: 24 lipca (poniedziałek): Dojazd do Lukomira

Jedziemy w stronę masywu Bjelašnicy oraz nieźle rozwiniętego ośrodka narciarskiego:


Może kiedyś

Fragment drogi, na którym zwinęli asfalt :



Fajnie poprowadzone przez las trasy. Wyglądają na urozmaicone:


Lubię takie

Bjelašnica to nie tylko nazwa pasma górskiego, ale i jego najwyższego szczytu (2067 m n.p.m.), na którego zboczach powstał ośrodek narciarski. To właśnie tutaj odbywały się "słynne" zimowe igrzyska w 1984 roku, których symbolem był uroczy wilczek Vučko

Wjeżdżamy do miejscowości Babin Do. Na rondzie "lansują się" z kołami olimpijskimi:



Oj, dużo się tutaj buduje:



Baza noclegowa jest potrzebna dla narciarzy. Widać, że ośrodek się rozwija. Jeszcze kilka inwestycji w infrastrukturę i przyjedziemy tu poszusować

Jedziemy dalej całkiem przyzwoitą drogą i podziwiamy widoki:



Ciekawostka :



Niestety, musimy odbić z głównej drogi:



Pogledy wciąż zacne:



ale nawierzchnia coraz gorsza. Bez ostrzeżenia kończy się asfalt :



Tak naprawdę byliśmy tego świadomi po analizie trasy na mapach.cz, ale Dziadek twierdził, że szuter jest dobrej jakości. Zobaczymy...

Widoki wspaniałe:



Jednak droga coraz gorsza :




Na zdjęciach tego nie widać, ale momentami było naprawdę słabo Małż się nie odzywa i zaciska szczęki , a ja patrzę sobie na krówki :



i owieczki:



Podjazdy czasami są wybetonowane:



ale to tylko krótkie odcinki. Powoli dojeżdżamy do celu:




Mijamy coraz więcej małych gospodarstw i chat:



Ktoś nas wita :




Źródełko i jeden z kilkudziesięciu motocyklistów, których spotkaliśmy po drodze:



Zazwyczaj jechali z przeciwnej strony, a na swoich maszynach i ciuchach mieli numery, więc pewnie jakieś zawody.

A oto miejsce, w którym musieliśmy się zatrzymać:



Kamień utknął w wahaczu Maździaka i bardzo się obijał. Na szczęście Małżowi udało się go wyciągnąć. Możemy jechać dalej

Po 12 kilometrach szutrowej drogi i po całej godzinie (niezbyt komfortowej, choć ciekawej ) jazdy w końcu docieramy do Lukomira:



Gdybyśmy wiedzieli, że tak zmęczymy (i narazimy ) biednego Maździaka, pewnie byśmy się nie zdecydowali. I dużo stracilibyśmy

W centrum wioski jest zadziwiająco duży ruch:



Co tu się dzieje


(Jeden ze wspomnianych motocyklistów.)

Na szczęście wygląda na to, że większość hałaśliwych jednośladów właśnie się ewakuuje. Idziemy zobaczyć, dokąd właściwie dotarliśmy :



Lukomir to maleńka osada położona u podnóża szczytu Obalj, na który planujemy się "za chwilę" wdrapać Wioska leży na wysokości 1495 m. n.p.m. i (wg danych z 2013 roku) zamieszkuje ją 13 stałych mieszkańców Zdecydowanie więcej jest tutaj turystów (choć nie każdy jest na tyle zdeterminowany, żeby dotrzeć na "koniec świata" ), również takich, którzy decydują się, aby tu przenocować. W Lukomirze znajdziemy kwatery oraz trzy restauracje. Są również "sklepiki z pamiątkami" :



Mieszkańcy Lukomiru/Lukomira podobno pochodzą z Hercegowiny. Plemiona pasterskie przemieszczały się tutaj latem wraz ze stadami owiec w poszukiwaniu wody, ponieważ w tym rejonie jest całkiem sporo źródełek. Większość z nich osiadła na stałe, zatem osada sezonowa stopniowo przekształcała się w wioskę. Początkowo powstał Donji (położony niżej) Lukomir - oddalony o około 3 km od obecnej wsi. (Gornji Lukomir był tylko miejscem wypasu owiec.) Natomiast w 1950 roku pasterze na stałe przenieśli się do górnej osady.

Zanim założymy górskie buty i zaczniemy się wspinać, koniecznie musimy się posilić W tym celu udajemy się do przybytku nazwanego Na Krovu Svijeta (Na Dachu Świata), którego średnia ocen na Google Maps to aż 4,9 :



Można tu przenocować w jednym z trzech dwuosobowych pokoi na poddaszu lub rozbić namiot na trawce nieopodal. Siadamy przy stoliku i zachwycamy się tym miejscem:



Podchodzi uśmiechnięty gospodarz i pyta, czego nam trzeba - Zimnego piwa! - odpowiadamy bez namysłu I jeszcze coś byśmy przekąsili, ale nie za dużo, żeby mieć siłę iść w góry

Zostajemy namówieni na uštipci - bośniacki przysmak robiony na miejscu. To coś w rodzaju placków czy raczej minichlebków. (Niektórzy określają tę przekąskę jako "wytrawne pączki" ) Tak czy inaczej, smakują wybornie w towarzystwie czterech rodzajów miejscowych serów :


(Już zrobiłam się głodna, a do obiadu daleko )

Nasze danie smakuje duuużo lepiej niż wygląda na zdjęciu Całość dopełnia świeża sałata z pomidorami i cebulą oraz oczywiście... piwko :



Najchętniej zostałabym tu dłużej i poleżała na trawie Zazdroszczę owieczkom, a może bardziej krowom, bo te zdecydowanie częściej leżą Niestety , trzeba iść w góry Głównie po to tu przyjechaliśmy
Dziękujemy pięknie gospodarzowi za pyszny posiłek i gościnność (był przesympatyczny ). W Na Krovu Svijeta można też kupić lokalne pyszności:



Szczerze polecam Wam to miejsce

W następnym odcinku zaczniemy się wreszcie wspinać , choć najpierw pospacerujemy jeszcze trochę po niezwykłym Lukomirze

Pięknie tam. Ale faktycznie nie warto było wcześniej myć auta

maslinka napisał(a):

marekkowalak napisał(a):Dotąd zawsze latem, ale kiedy patrzę w necie na zdjęcia i filmy z tego miasta pod śniegiem.... bajka

I można połączyć zwiedzanie z szusowaniem na stokach Bjelašnicy i Jahoriny

Pod warunkiem, że się potrafi

Ja nigdy nart nawet nie miałem na nogach, więc "szusowanie" niestety nie dla mnie