Moja Grecja - Ελλάδα μου - MCR

11/07/18 - Dzień 18.
Po kilku kolejnych km zjeżdżamy z gór i mijając Fanari trafiamy na wąską (tak na jedno auto), przeciętną - choć przejezdną zwykłym autem - szutrową drogę prowadzącą na najbardziej wysuniętą na wschód część wyspy.
To Drakano.
Twierdza (oraz dawne miasto) Drakano i jej fortyfikacje zostały zbudowane za czasów Aleksandra Wielkiego w IV wieku p.n.e.
Dziś to najbardziej imponujące na wyspie stanowisko archeologicznie, z odremontowaną, wysoką na jakieś 50 m wieżą



Obok niej widać również pozostałości ruin antycznego miasta i tutejszego akropolu.





i piękno morza ikaryjskiego



Tutaj też wydarzyła się inna, nowożytna katastrofa. Uszkodzeniu uległ (no dobra, zepsułem) mój podstawowy obiektyw.
Dramat Dobrze, że to ostatnie dni urlopu, nawet jeśli w zapasie była jeszcze mocno szerokokątna Sigma.

Nic. Wkurzony zabieram familię do Fanari, najpierw do tutejszej tawerny o swojskiej nazwie Leonidas (mocno nie polecam), a później rozkoszując się ciszą i pięknem tutejszej plaży



wracamy do auta, zjeżdżając po drodze do kilku okolicznych plaż







aż docieramy do...





niesamowitej Nealia. Zupełnie przypadkiem, bo nie była moim faworytem (w zasadzie, to na południu wyspy w ogóle nie planowałem plażowania) ale zdecydowanie przypadła nam do gustu.
Pusta, cicha, piaszczysta, w dodatku z łagodnym zejściem do morza (idealne dla dziecka). Jedyny minus to dojazd, choć z drugiej strony zapewniał eliminację tłumów
Dziś było za późno na plażowanie, ale na pewno tu wrócimy.
Tymczasem wspinamy się serpentynami w góry i mijając, znajdującą się na szczycie wzniesienia, bazę wojskową postanawiam jechać na północ. Tu znajduje się Perdiki



któremu, nie wiedzieć czemu, nie poświęciłem wiele czasu



a szkoda, bo to taka mocno tradycyjna wioska. Wąską asfaltówką docieramy po chwili do Kioni (Kionio), uroczej w swojej prostocie i izolacji



chciałem zjechać nad same morze, ale czasu zatrzymać się nie dało. Robiło się późno.
Mając 4x4 Suzuki Jimny zdecydowałem się skrócić trochę drogę do naszego noclegu i do Monokambi docieram szutrową drogą znajdującą się na północ od głównej, asfaltowej. Odległościowo to jakieś 4-5km mniej, czasowo pewnie na jedno wyszło
Za to frajda, dla Juniora, z jazdy terenówką - bezcenna

Mijając Monokambi zjeżdżam jeszcze na chwilę z głównej trasy - kilkaset metrów dalej droga się kończy, a po kolejnych minutach spaceru w zachodzącym powoli słońcu



docieram do pięknie położonej Agia Sophia



teraz już prosto do Kato Raches na późną kolację, wino i spanie

MCR napisał(a):Dziś to najbardziej imponujące na wyspie stanowisko archeologicznie, z odremontowaną, wysoką na jakieś 50 m wieżą

Na marmurową nie wygląda ale i tak musiała być bardzo piękna 2,5 tys lat temu.

MCR napisał(a):Tutaj też wydarzyła się inna, nowożytna katastrofa. Uszkodzeniu uległ (no dobra, zepsułem) mój podstawowy obiektyw.

Przynajmniej katastrofa wybrała sobie ładny widok.
Też straciłam w poprzednim roku mój ulubiony obiektyw (70-300mm), tyle że nie mam pojęcia kiedy to się stało. Na dodatek nie został fizycznie uszkodzony a przestał ostrzyć w najszerszym zakresie. Mogę więc robić nim zbliżenia, niestety to zdecydowanie za mało.

Za oknem śnieżnie i zimowo, pora więc wrócić wspomnieniami do trochę bardziej przyjaznych Klimatów

12/07/18 - Dzień 19.

Muszę przyznać, że do dziś podoba mi się widok, jaki mieliśmy z tarasu



idealny rano - można było w ciszy i spokoju zjeść śniadanie, idealny wieczorem - ze względu na piękne widoki zachodu słońca.
Dzisiejszy dzień planowaliśmy w większości przeznaczyć na plażowanie, przy czym najpierw trzeba było znaleźć dobre miejsce. Tym razem na północy, co - ze względu na spore fale - było wyzwaniem.
Jedziemy. Mijamy Kampos, mijamy Evdilos - drugi duży port na wyspie - i docieramy do Kyparissi. Ponoć jest tutaj ciekawa plaża z całkiem dobrym dojazdem. Zjeżdżam z asfaltówki i po kilkuset metrach piaszczystej drogi parkuję auto



Dziwne, jesteśmy tu sami Kantyna zamknięta, wokół cisza i tylko wiatr wieje. Plaża zła nie jest (w zasadzie całkiem przyzwoita)



tylko te fale. Nie ma najmniejszej szansy, żebyśmy zostali tu z Juniorem. No nic, trzeba jechać dalej, a w zasadzie cofnąć się na zachód.
Najpierw jednak krótki postój ze zwiedzaniem Evdilos. Uroczej miejscowości



Dojeżdżamy do Armenistis i tutejszej plaży



I to jest to!



wprawdzie na środku plaży fale są spore, ale przy cypelku oddzielającym Armienistis od Livadii jest spokojniej. Do tego piasek, wydzielona część zorganizowana (i dobrze, tam są wszystkie tłumy ludzi).
Junior od początku zachwycony, szczególnie z wejścia do morza. Metodą "po co zejść, jak można skoczyć"



wyznaczył sobie ścieżkę z piasku do morza o to chodziło. Dobrze tak poleniuchować

Choć jest to fajne miejsce, to całego dnia na wylegiwanie się poświęcać nie będziemy. Armenistis leży niedaleko naszych noclegów, jeśli więc nie będzie bardziej wiało i fale się nie powiększą, wrócimy tu jutro.
Tymczasem ponownie ruszamy w kierunku Evdilos i dalej na południe. Kilka km dalej odbijam na dość dobrą, początkowo, szutrową drogę



w kierunku zamku Koskina (w zasadzie tego, co z niego pozostało). Pierwszych kilka km szutru to fajna trasa, która kończy się przy ostatnich tutejszych zabudowaniach (gospodarstwach?) i winnicach. Mapa pokazuje jednak, że można jechać dalej i w zasadzie to samo widzę przed sobą.
Teoretycznie powinno być gorzej, ale Jimny da radę na 100%. On dał, ja niekoniecznie
ostatnich kilkaset metrów to droga-dramat. Wąska, stroma z zakrętem 180 na którym ktoś pozostawił Citroena (pewnie nie dał rady podjechać). Ciepło mi się zrobiło i to niekoniecznie od temperatury na zewnątrz
Nie było odwrotu, trzeba jechać do przodu. Dojechałem, zaparkowałem i musiałem wziąć głęboki oddech (huh, trzeba będzie wrócić tą samą trasą )



Muszę jednak przyznać, że warto było. Dla samych choćby widoków



Zamek Koskina to 10 wieczna twierdza z czasów bizantyjskich. Dawniej był wykorzystywany do ochrony Ikarian przed atakami piratów i wrogów. Położony jest w dość strategicznej pozycji (co doświadczyłem jadąc tam ).
Wewnątrz zamku znajduje się kościół św. Jerzego Dorganasa.
Z parkingu do ruin trzeba jeszcze podejść dosyć stromą, ale w miarę krótką, ścieżką. Po chili spaceru (familia pozostała na parkingu) docieram do bramy wejściowej



Stąd już tylko niesamowite widoki





Wracam do auta i powoli zjeżdżamy. Kolejny przystanek to takie "must see" Ikarii



Parking obok zejścia na plażę Seychelles jest spory, pewnie dlatego że i chętnych na zobaczenie tego miejsca ogrom. Widać to po liczbie parkujących.
Część osób decyduje się zejść tych kilkaset m, niektórzy wolą tu dotrzeć łodzią. My wybieramy opcję nr 1 z założeniem, że jeśli trasa będzie trudna, to małżonka z Juniorem zawrócą.
Tak też się stało. Może bardzo stromo tu nie jest, ale nie idzie się wygodnie. Cała ścieżka wygląda jak koryto wyschniętej rzeki



z ogromnymi głazami, na które i z których trzeba skakać albo się na nie wspinać. Trudne dla dziecka. Rodzina wraca, ja idę dalej.
Czy warto było? Tak, dla samych widoków owszem





jest tu bardzo ładnie, ale na dłużej pozostawać nie ma sensu. Sama plaża jest maleńka i zatłoczona, co chwilę przypływają i odpływają stąd łodzie z turystami.
Jako "must see" fajne i nic poza tym. Wspinam się do góry do auta i padnięty (GO-RĄ-CO!!!) docieram na parking.
Nie ma opcji, jedziemy kawałek dalej do Manganitis na jakieś jedzenie i picie. Chciałem przy tej okazji zobaczyć od drugiej strony - legendarną - drogę na zachód do Trapalo, ale nawet nie wiem kiedy ją minąłem.
Może to i dobrze, bo takich stromizm jak w Manganitis nie widziałem nigdzie. Dobrze, że droga "zjazdowa" jest jednokierunkowa, bo nie byłoby szans się na niej minąć (i pewnie podjechać). Dodatkowo jest całkiem wąsko, co przy ostrych zakrętach powoduje konieczność wspięcia się na wyżyny umiejętności kierowcy.
Jakoś jednak zjeżdżamy do małego portu (rybacko-turystycznego) i siadamy w pierwszej tutejszej knajpce. Zimne piwo i ikariańska kuchnia były tym, czego potrzebowałem





Wypoczęci, najedzeni i napojeni możemy jechać dalej. Wprawdzie jest już dosyć późno, jednak zależy mi aby dotrzeć w jeszcze jedno miejsce.

Mijamy zjazd na drogę odbijającą na północ (tą będziemy później wracać), Plagie i za Vaoni zjedzam na południe w wyboisty szuter.
Kilka km powolnej jazdy i parkujemy. Jesteśmy TU



to wyjątkowe miejsce. Ta mała skała w morzu, którą widać na zdjęciu, to skała Ikara (Vrachos tou Ikari). Wg mitów to właśnie tutaj Ikar, zafascynowany możliwością latania, spadł do wody.
Teraz możemy już wracać



I tak minął kolejny dzień na Ikarii.

Z tego co piszesz i pokazujesz wynika mi, że trzeba będąc na Ikarii trafić na w miarę bezwietrzną pogodę, a co do reszty to już wyspa obroni się sama .
Tak z tydzień pewnie trzeba by na nią przeznaczyć .

Tydzień to absolutne minimum
Mnie Ikaria wciągnęła, to obok Kythiry "moje" drugie miejsce.

Pora kończyć relację, zanim pojawi się kolejny wyjazd

13/07/18 - Dzień 20.

Bez postojów ruszamy na wschodnią część wyspy, mijamy Evdilos, Mileopo (w którym kilkukrotnie próbowałem odnaleźć ruiny wczesnochrześcijańskiej bazyliki), i w Oxea odbijam lekko w prawo.
Gdzieś tutaj powinien znajdować się piękny monastyr - Agios Onoufrios, za który (błędnie) uznaję poniższy kościół



Zadowolony, że tak szybko udało się odnaleźć budowlę ruszamy dalej, zjeżdżając do Tsourades gdzie na chwilę zatrzymujemy się przy ruinach dawnego młyna



kolejny, dłuższy tym razem, postój organizuję w Aghios Kirikos. Jest czas zarówno na zwiedzanie miasta















jak i tutejszego muzeum arecheologicznego, znajdującego się w dawnej szkole



sporo ciekawych kolekcji wraz z opisami miejsc ich odnalezienia. Dla mnie to dodatkowa mapa atrakcji Ikarii





Aghios Kirikos jest największym miastem Ikarii i faktycznie to widać. Jest tu sporo hoteli i apartamentów do wynajęcia, ogrom różnego rodzaju sklepów, kawiarni, piekarni, cukierni i wszystkiego czego można pragnąć.
Podoba się. I mnie i familii.
Jedziemy jednak dalej, przed nami wspaniale położona Therma



To takie, w dużej części, sanatorium. Faktycznie sporo tu ludzi starszej daty, ale i masa młodych.
Z tutejszych term nie korzystamy, za to z zakupów w piekarni owszem. Najedzeni i napojeni ruszamy...



Wiedziałem, że gdzieś tu znajdują się starożytne, z czasów rzymskich, termy, nie spodziewałem się jednak że ich znalezienie będzie takie proste (i będą opisane).
Zachwyca mnie ta wyspa
Ruszamy



rzut oka na "nowożytną" Termę



i dobrze oznaczoną trasą



odnajduję dawne łaźnie rzymskie



i jakieś tajemnicze jaskinie



o plażowaniu nie może być mowy, choć ponoć tutejsza woda posiada właściwości zdrowotne



powoli jednak wracamy i, mijając ponownie Aghios Kirikos, kierujemy się dalej na zachód



podziwiając piękne murale



zatrzymujemy się w Therma Lefkados. Tutaj też znajdować się powinny wody termalne



schodzimy na sam dół





i za nic w świecie ich nie odnajdujemy (albo odnaleźliśmy ale nie rozpoznaliśmy). No nic, tego i tak w planach nie było.
Za to postój w pobliskim Moni Evangelismou zaplanowany był. Szkoda, że miejsce całkowicie zamknięte, bez żadnych podanych godzin odwiedzin, całkowicie ogrodzone i pilnowane przez zwierzynę



Nie ma co rozpaczać. Ruszamy po nieśmiertelność. Przed Xilosirtis drogowskazy prowadzą do "Athanato nero", czyli wody nieśmiertelności.
Wg lokalnych jej spożycie gwarantuje co najmniej długowieczność (i faktycznie mieszkańcy Ikarii należą do najdłużej żyjących na świecie).
Zjeżdżamy autem w dół i parkujemy w jakimś pobliskim klepisku. Wyposażeni w 3 puste 1,5 litrowe butelki idziemy po energię



nie da się nie trafić do celu



napełniamy butelki i zbieramy się.



Późne popołudnie powoduje pierwsze oznaki zmęczenia, a mnie zależy jeszcze na dotarciu w jedno miejsce.
To Kamba.



Wg mapy - miejscowość, wg mnie kilka zabudowań. Droga prowadząca do tego miejsca, które porośnięte jest ogromem winnic, to jakieś 4km krętej wspinaczki górskiej. Po drodze mijamy opuszczone i zrujnowane Kechritis, w którym z wrażenia zapominam się zatrzymać
Zamknięta brama niemal zniechęciła mnie do zwiedzania, jednak do jej otwarcia skutecznie zachęcił nas miejscowy, wołający i zapraszający nas do siebie.
Podjechaliśmy i zaparkowaliśmy



Wznosząc moją grekę na wyżyny (tajemniczy nieznajomy w innym języku nie rozmawiał) dowiedziałem się, że okolice to miejsce hodowli zwierząt ale przede wszystkim upraw winorośli



przez mieszkańców Xilosirtis. Zostaliśmy poczęstowani domowymi oliwkami (marynowanymi w occie, wspaniałe) i domowym tsipouro

Rozmowa kleiła się na tyle, na ile ja rozumiałem sympatycznego gospodarza, a on mnie. W każdym razie czas mijał szybko, a moje możliwości pochłaniania tsipouro, choć było wyśmienite, były zdecydowanie mniejsze niż jego producenta i dodatkowo ograniczone koniecznością powrotu.
Podziękowaliśmy mocno za wizytę i podarunki i ruszyliśmy powoli w dół, zatrzymując się tylko na chwilę przy tutejszej Panagia





bardzo późnym wieczorem dotarliśmy do pokoju. Jeszcze tylko kolacja, prysznic i spanie.
Ja w międzyczasie jeszcze sprawdzam tajemniczego Agios Onoufrios i potwierdzają się moje przypuszczenia. To nie to miejsce.
Ech...

Trochę wiało , choć pogoda i widoczność wspaniała.
Kolejny ciekawy odcinek... bo i obiekt opisywany faktycznie super. Podoba mi się to że ma tak wiele różnorodnych atrakcji i ciekawostek, a już te gorące źródła (realne i hipotetyczne ) to już w ogóle. A do tego jeszcze przy okazji można załapać się na nieśmiertelność - atut bezdyskusyjny .

No tych term to trochę na Ikarii jest do jeszcze jednego dotarliśmy

14/07/18 - Dzień 21.

Lot z Ikarii do Aten mieliśmy dopiero o 14 - to zbyt mało czasu na plażowanie, a za dużo na "nicnierobienie". Cały czas głowę zajmował mi ominięty poprzedniego dnia Agios Onoufrios.
Postanowiłem go odnaleźć, to przecież nie igła w stogu, przysłowiowego, siana.
Znaną niemal na pamięć drogą przez Evdilos, Karavostamo, Mileopo - również z nieodnalezionym "Taxiarchisem"i dalej Oxea.
Trochę pobłądziłem po okolicach, ale odnaleziona para lokalnych mieszkańców sprzątających grób na cmentarzu podzieliła się cennymi wskazówkami.
Trzeba było wycofać, zawrócić, otworzyć nieoznaczoną bramę (to pewnie tradycyjnie przed zwierzyną, choć była solidna i wyglądała bardziej na ogrodzenie terenu prywatnego), parkowanie



i...



jest i On. W pełnej okazałości. Pięknie położony, z bogatą historią, zbudowany w 1809r Aghios Onoufrios



z okolicznymi pozostałościami - zrujnowanymi - okolicznych gospodarstw.



Urocze miejsce, zarówno same zabudowania jak i okolica. Szkoda, choć to w zasadzie wstyd, że nie jest w żaden sposób oznaczony.
Mnie udaje się jeszcze odnaleźć ukryte nad drzwiami klucze do środka, dzięki czemu wzbogaciłem się o kilka dodatkowych zdjęć.

Zbliża się południe, trzeba się zbierać. Poszukiwania zabrały sporo czasu, ale warto było.
W planach miałem cofnięcie się do Monokambi i dojazd do lotniska od północy, szutrową drogą przez Perdiki z krótkim postojem na zwiedzanie tutejszego Kastro, jednak patrząc na odległości - nie było na to szans.
Szkoda, ale to tylko jeden z wielu powodów by na Ikarię kiedyś wrócić.
Pędem zatem do auta i jedziemy przez Katafigio, mijając ruiny dawnego Thermo (do którego nie dotarłem, tutaj również zabrakło oznaczeń ścieżki), zygzakami w dół w kierunku Fanari.
Minąłem miejsce wspinaczki do kolejnej pozostałości po dawnej Ikarii - tutejszych "menhirów" w miejscu zwanym Propezoulopi. To nic innego, jak święte kamienne budowle. Całkowicie o nich zapomniałem więc nieświadomie - nie zatrzymałem się ani na chwilę.
Do odlotu pozostała jeszcze chwila, więc mijam lotnisko i robię krótki postój w Agia Kiriaki.
Tutaj również znajdują się źródła termalne



Niby to miejscowość, wg mapy i faktycznie znajduje się tu kilka zabudowań



jednak mnie to bardziej wyglądało na jakieś miejsce, w którym wypoczywają miejscowi.
Teraz już pędem na lotnisko. Najpierw oddajemy auto, później odprawiamy się i czekamy na samolot.
Ten ma godzinne opóźnienie, ale kto by się tym przejmował. Żegnamy wspaniałą Ikarię.
Miejsce, które zachwyciło mnie jak dawno żadne inne. Obok Kithiry to takie "drugie moje". Na 100% tu wrócimy.
Ikaria ma wszystko, piękne plaże, góry, jest niesamowicie zielona, porośnięta lasami. Ma sporo zabytków, bogatą historię i interesującą zabudowę.
Do tego przemili mieszkańcy, świetna kuchnia i pyszne wino. Tutejsze winnice to tylko kropka nad "i".
Niestety nawet na wspomnienia czasu nie ma, lot do Aten trwa mniej niż godzinę i przed 16 jesteśmy już w stolicy Grecji.
Pierwsza połowa dnia za nami...

Ateny.
Z lotniska udajemy się metrem do hotelu. Szybki prysznic, zostawiamy bagaże i znów metro. Tym razem do centrum.



krótki spacer wokół Monastiraki





i siadamy w jakiejś tawernie na późno popołudniowy posiłek. Najedzeni i napojeni robimy jeszcze zakupy



i kolekcja alabastrowych figur powiększa się o Aleksandra Wielkiego oraz Dionizosa
Leniwym spacerem





z widokiem na Akropol



wracamy na stację metra



Hotel, wieczorne piwo (i sok dla Juniora) i do spania.
Dzień później, 15/07 o 9:50 wylatujemy do Warszawy. Jeszcze tylko odbiór auta, pakowanie bagaży i do Wrocławia.
Fajnie było...

Bardzo fajnie !

A jakie plany na tegoroczne greckie wakacje

Karpathos, Chalki, Tilos i Leros

Będziecie mieli piękne wakacje, a my potem świetną relację

Opowieść o tym, jak Duży z Małym polecieli do Hellady

Dzień 1
13/09/2018

To był spontan. Zupełnie przypadkiem stałem się posiadaczem biletów Ryanair Sun z Wrocławia na Zante. Małżonka urlopu ad hoc nie dostanie, ja przyjmuję że takowy zdobędę, Juniora temat nie dotyczy
Planowo wylot po północy, w praktyce opóźnienie ze 4h (późniejsze odszkodowanie z Ryanair pokryło mi koszty niemal całej wycieczki ).
Na Zante lądujemy tuż nad ranem, jesteśmy padnięci. Ja śpię na stojąco, młody w niewiele lepszej formie. Odbieramy wcześniej zarezerwowane auto i jedziemy do naszej "noclegowni". Bagaże na bok, trzeba się umyć i chwilę zdrzemnąć.
To będzie ciężki dzień, ale trzeba się pozbierać.
Drzemka długo nie trwa. Koło południa jesteśmy na nogach i ruszamy na krótki tour. Najpierw jakieś jedzenie, później Callinico winery (otwarte, fajne)





poźniej odbijamy się od drzwi zamkniętej winnicy Oinolpi



Wrócimy tu, jak tylko ustalę godziny otwarcia. Na więcej zwiedzania nie ma sił. Wracamy do siebie, po drodze robiąc zakupy w pobliskim straganie z owocami i warzywami, później lokalna piekarnia i market.
Jadło i poiwo jest. Resztę dnia, zmęczeni, spędzamy w przydomowym ogrodzie. Delektując się słońcem i prowizorycznym placem zabaw.
Jutro będzie lepiej