DOLOMITY ... Les plus belles architectures du monde ...

No i pojawił się ten smutny moment ...
W sumie to i tak nieźle, że było to w pięknych okolicznościach przyrody, a nie gdzieś na schodach czy krawężniku...

Tego momentu nikt z nas nie lubi
Niezależnie od okoliczności przyrody nikomu nie życzę takich momentów . . .

Najważniejsze , że wszystko wraca do normy


Pozdrawiam
Piotr

Wyobrażałem sobie, że to było na grani. Przynajmniej z informacji Wojtka tak wynikało. Ale- jakie to ma znaczenie.
Niemniej - od wielu miesięcy czekałem na ten moment opowieści z napięciem. Nie pozwalał mi zapomnieć o moim wypadku w 2011. Irracjonalne to wszystko. Ale przecież jest, samo się tworzy... Na szczęście - można już patrzeć z dystansem, Chociaż - czy na pewno ...

Pozdrawiam.

plavac napisał(a):Wyobrażałem sobie, że to było na grani. Przynajmniej z informacji Wojtka tak wynikało. Ale- jakie to ma znaczenie.

Nie pomnę mojej formy przekazu...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Wyobrażałem sobie, że to było na grani. Przynajmniej z informacji Wojtka tak wynikało. Ale- jakie to ma znaczenie.

Nie pomnę mojej formy przekazu...

Masz rację - napisałeś " podczas powrotu z Bepi Zac" . Ponieważ dla mnie to wędrówka granią, skojarzyłem, że stało się to po jej przejściu, jeszcze na górze. Mój błąd, przepraszam. Ale tak jak napisałem - jakie to ma znaczenie ...

mariusz-w napisał(a):Nagle ... słyszę głuchy trzask ... następnie tracę równowagę i ląduję na ziemi ...

Z nieba do piekła...

Pozdrawiam

Franz napisał(a):Tiaaa ...

Tiaaa ... na szczęście to już historia.

plavac napisał(a):Wyobrażałem sobie, że to było na grani.
Niemniej - od wielu miesięcy czekałem na ten moment opowieści z napięciem. Nie pozwalał mi zapomnieć o moim wypadku w 2011. Irracjonalne to wszystko. Ale przecież jest, samo się tworzy... Na szczęście - można już patrzeć z dystansem, Chociaż - czy na pewno ...

Masz Piotrze rację ... paradoksalnie wypadek miał miejsce na łatwej części trasy.
Może właśnie powód to : ... jakaś delikatna dekoncentracja, jakiś luźny kamyk, jakiś pech ... no i dzieje się coś, co niby w takim miejscu nie powinno się zdarzyć.
Co do dystansu ... czasami jak sobie ten czas wspominam, to jeszcze mnie "szarpie" ... ale w sumie jest już dobrze.

dangol napisał(a):... to i tak nieźle, że było to w pięknych okolicznościach przyrody, a nie gdzieś na schodach czy krawężniku...

... z dwojga złego .... masz rację !

Jacek S napisał(a):Z nieba do piekła...

... ano !

Lidia K napisał(a):Jak Ty dalej szedłeś na trzaśniętej nodze to tylko pogorszyłeś swój stan.
Ale o tym dowiem się dopiero za jakiś czas po powrocie.

Już nie szedłem ... chodzenie na pewien czas się skończyło.
Przyjemności na toskańskich szlakach ! (chyba dobrze pamiętam ?).

longtom napisał(a):Jakoś ten trzask nie brzmi dobrze.
Coś czuję, że koniec relacji bliski.

Właściwie to już koniec ... koniec zaplanowanych wakacji, no to i relacja z naszych wędrówek winna się skończyć.

Pobyt w Dolomitach się jednak nie skończył, spędziliśmy tam jeszcze przeszło tydzień.
Działo się sporo, nawet są zdjęcia ... ale nie wiem czy chcecie o tym słuchać, znaczy się czytać.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Co do dystansu ... czasami jak sobie ten czas wspominam, to jeszcze mnie "szarpie" ... ale w sumie jest już dobrze.


Przyjemności na toskańskich szlakach ! (chyba dobrze pamiętam ?).

I tak się trzymać, ma być dobrze. Blaszki powyciągane więc leczenie zakończone.

Innych niż toskańskie szlaki ale wygląda na to, że przed samym wyjazdem najpierw rzucimy monetę. Niech los zadecyduje

mariusz-w napisał(a):Pobyt w Dolomitach się jednak nie skończył, spędziliśmy tam jeszcze przeszło tydzień.
Działo się sporo, nawet są zdjęcia ... ale nie wiem czy chcecie o tym słuchać, znaczy się czytać.

Nie wiem czy chcesz o tym pisać?

Pozdrawiam

Lidia K napisał(a):I tak się trzymać, ma być dobrze. Blaszki powyciągane więc leczenie zakończone.

No tak ... ... właśnie dokładnie tydzień temu i o tej porze, właziłem na operacyjny stół, by pozbyć się tego żelastwa.

Jacek S napisał(a):Nie wiem czy chcesz o tym pisać?

Eee ... nie mam takiego problemu by o tym napisać.
Myślę sobie nawet, że może warto w tym miejscu o kilku osobach wspomnieć.
Tak w podzięce za ich pomoc ... jak i dla wiedzy ... co może nas na wakacjach spotkać i jak sobie z tym radzić.

mariusz-w napisał(a):Myślę sobie nawet, że może warto w tym miejscu o kilku osobach wspomnieć.
Tak w podzięce za ich pomoc ... jak i dla wiedzy ... co może nas na wakacjach spotkać i jak sobie z tym radzić.

Oraz świetnie przez Gosię udokumentowana akcja w górach.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pisz, Wilku
Teraz pisz o Żonie i Górskiej Przyjaźni

No dobrze ... to na czym skończyłem !?

aha ...

mariusz-w napisał(a):Nagle ... słyszę głuchy trzask ... następnie tracę równowagę i ląduję na ziemi ...

Sytuacja dziwna, siedzę na ziemi, nie czuję bólu tylko widzę, że lewa stopa ułożyła się w jakiejś nienaturalnej pozycji.
Chwytam nogę i już wszystko wiem.

Podchodzi Gosia ... więc zupełnie beznamiętnym głosem mówię do niej ... "złamałem nogę".
Widzę przerażenie w jej oczach ... chwilę patrzymy na siebie.

No nic ... stało się, teraz trzeba myśleć co dalej.
Na szczęście schronisko Tamarelli mamy w zasięgu wzroku, biorąc na oko tak ok dziesięciu minut drogi. Decydujemy się właśnie tam szukać rozwiązania tej sytuacji.
Gosia rusza po pomoc.



Adrenalina działa, bólu w dalszym ciągu nie czuję ... ja oczywiście zostaję trzymając kontuzjowaną nogę obu rekami, aby się nic w niej więcej nie zdarzyło.
Po upływie jakiegoś czasu wraca Gosia z dwójką przesympatycznych młodych ludzi zawiadujących schroniskiem.
Przynoszą dodatkowe pary kijków, ale niestety to nie jest rozwiązanie. Nie ma takiej możliwości, abym mógł się z ziemi podnieść nawet z ich pomocą.
Zostaje podjęta wspólna decyzja o wezwaniu ratowników, niestety brak zasięgu nie pozwala tego zrobić z tego miejsca. Sympatyczny Pan wraca do schroniska, by stamtąd wezwać pomoc, za pomocą innego środka komunikacji niż telefon komórkowy.
Po jakimś czasie do nas wraca, meldując, że ratownicy już w drodze .... pozostaje czekać.
Czekanie trwa około półtorej godziny ... miejsce gdzie się znajdujemy, nie jest dostępne dla pojazdów samochodowych. Ratownicy muszą pokonać spory odcinek drogi pieszo.

W końcu widzimy wspinających się ratowników.
To ochotnicy - Soccorso Alpino Centro Fassa

Później już wszystko nastąpiło błyskawicznie. Zostają rozłożone przyniesione na plecach nosze, noga unieruchomiona i powolutku rozpoczyna się transport w kierunku schroniska.
Tam dociera kolejny ratownik, na quadzie.
Następuje "przegrupowanie" i żegnając się z przemiłą parą ze schroniska, ratunkowa kawalkada rusza w dół.
Przed nami kolejna godzina drogi.
W tym momencie proszę Gosię, by wzięła aparat i uwieczniła tę bądź co bądź, "oryginalną" część naszej wycieczki. Mimo, że jest zdenerwowana i w sporym szoku ... z lekkim zdziwieniem, ale "karnie" realizuje moją prośbę. Sytuacja ta wyzwala u wszystkich duży aplauz.

... a oto owoce tego nieprzewidzianego reporterskiego debiutu Gosi.

Pierwsza fotka, pamiątkowa z rezydentami schroniska.



... no to ruszamy ... może uda się na pojeździe ?



... no niestety ... za stromo, "wracam" na ramiona ratowników.













... w końcu nachylenie drogi pozwala na odciążenie ramion ratowników...















... docieramy do miejsca gdzie czeka już ambulans "La Croce Rossa Italiana Val di Fassa" ...









pozdrawiam.

Uuaaaa...