DOLOMITY ... Les plus belles architectures du monde ...

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Teraz pozostało jeszcze skontaktować się z Wojtkiem F. i spróbować umówić się na spotkanie …

Ciekawość mnie zżera, czy się udało...

Pozdrawiam,
Wojtek

No mnie też, bo przyznam szczerze, że na ten moment w tej opowieści czekam cały czas...

To była taka piękna, przyjacielska, górska puenta pod tytułem "Jak góry mogą pięknie łączyć ludzi"...

Ja co prawda cały czas cicho siedzę, bo już dawno zabrakło mi przymiotników opisujących Wasze dokonania .
Niemniej niezmiennie podziwiam i robię notatki na przyszłość .
Szacun dla Waszych podróży i klasy radzenia sobie z przeciwnościami .

mariusz-w napisał(a): ... co się stało ?

Przepraszam , że dopiero teraz odpowiadam , ale mało mam teraz czasu na forum
Odpowiedź brzmi :
- Kumulacja - uszkodzona w młodości łękotka , motocykl ( kiedyś . . . szkoda słów ) , wielokrotne bagatelizowanie ostrzeżeń . . . "kilka" kilogramów po zimie przybyło , może też SKS
A efekt - pokonanie kilku schodów stanowi wyzwanie , więc o chodzeniu po górach póki co mogę tylko pomarzyć . Pocieszające jest to , że z dnia na dzień boli mniej i rozmiar kolana wrócił do normy . Będzie dobrze .
Zaplanowany Maglić - póki co pooglądam go u Wojtka


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):- Kumulacja - uszkodzona w młodości łękotka , motocykl ( kiedyś . . . szkoda słów ) , wielokrotne bagatelizowanie ostrzeżeń . . . "kilka" kilogramów po zimie przybyło , może też SKS
A efekt - pokonanie kilku schodów stanowi wyzwanie , więc o chodzeniu po górach póki co mogę tylko pomarzyć . Pocieszające jest to , że z dnia na dzień boli mniej i rozmiar kolana wrócił do normy . Będzie dobrze .

Znam podobny przypadek, tylko przyczyna była inna, również w młodości(średnia szkoła) moja siostra grała namiętnie w siatkówkę. Przypuszczam, że rodzaj sportu nie ma żadnego znaczenia a tylko to że wtedy "coś" się jej stało w kolano i że po tygodniu czy dwóch opuchlizna zeszła to uznała sprawę kolana za zakończoną. Dopiero po kilkudziesięciu latach na urlopie podczas dłuższych spacerów kolano spuchło jakby bez żadnego powodu. Chirurg zaglądnął do kolana i się okazało, że ona przez te lata miała pękniętą łękotkę. Zrobił zabieg, rehabilitacja trwała może pół roku (trwałaby krócej ale podczas pobytu w sanatorium pechowa siostra skręciła sobie na basenie tę osłabioną nogę) i potem już biegała jak młoda koza. Czego Wam obu życzę.

Fatamorgana napisał(a):No mnie też, bo przyznam szczerze, że na ten moment w tej opowieści czekam cały czas...

... jeszcze chwileczkę

Potter napisał(a):Ja co prawda cały czas cicho siedzę, bo już dawno zabrakło mi przymiotników opisujących Wasze dokonania .
Niemniej niezmiennie podziwiam i robię notatki na przyszłość .
Szacun dla Waszych podróży i klasy radzenia sobie z przeciwnościami .

... dziękujemy !
... a notatki rzecz ważna !

piotrf napisał(a):
- Kumulacja - uszkodzona w młodości łękotka , motocykl ( kiedyś . . . szkoda słów ) , wielokrotne bagatelizowanie ostrzeżeń . . . "kilka" kilogramów po zimie przybyło , może też SKS

... aaa ... bo już się wystraszyłem, że coś nowego ... no ale i stare potrafi dokuczyć.
Trzymajmy się !

Lidia K napisał(a):...... potem już biegała jak młoda koza. Czego Wam obu życzę.

Dziękujemy ... ...
(ja już tak za Piotra i innych tu występujących, a w rożnym czasie i stopniu kontuzjowanych.)

pozdrawiam.

Drogi Towarzyszu podróży Mariuszu - kiedy to spotkamy kolegę na górskim szlaku

darek1 napisał(a):Drogi Towarzyszu podróży Mariuszu - kiedy to spotkamy kolegę na górskim szlaku

… no w tym roku górskie szlaki sobie odpuścimy, by potem (mam nadzieję) z nawiązką to odrobić.

pozdrawiam.


-------------------------------------------------------------------------------

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Teraz pozostało jeszcze skontaktować się z Wojtkiem F. i spróbować umówić się na spotkanie …

Ciekawość mnie zżera, czy się udało...

No to czas to wyjaśnić

Nawiązujemy kontakt z Wojtkiem, który w tym momencie przebywa już w Dolomitach, ale w ich północno-wschodniej części. W związku z tym, że my mamy czas , a Wojtek parę rzeczy do zobaczenia w tamtych okolicach, umawiamy się na spotkanie w poniedziałek po południu.

Następne półtora dnia, a więc niedzielę i pół poniedziałku spędzamy typowo rekreacyjnie.
W tym celu korzystamy z sąsiadującego z apartamentem ogródka.
Pogoda piękna, więc szybko udaje się nam zregenerować nadszarpnięte przez ostatnie dni nerwy.
Wypoczywaliśmy i wygrzewaliśmy się we wrześniowym słoneczku, słuchaliśmy kojącego dźwięku płynącej wody w potoku S.Nicolo … wszystko to w wspaniałej scenerii i pod „bacznym okiem” masywów Catinaccio i Sassolungo.







pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Nawiązujemy kontakt z Wojtkiem, który w tym momencie przebywa już w Dolomitach, ale w ich północno-wschodniej części. W związku z tym, że my mamy czas , a Wojtek parę rzeczy do zobaczenia w tamtych okolicach, umawiamy się na spotkanie w poniedziałek po południu.

Moja kobieca intuicja podpowiadała, że tak właśnie się stanie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Nawiązujemy kontakt z Wojtkiem, który w tym momencie przebywa już w Dolomitach, ale w ich północno-wschodniej części. W związku z tym, że my mamy czas , a Wojtek parę rzeczy do zobaczenia w tamtych okolicach, umawiamy się na spotkanie w poniedziałek po południu.

Moja kobieca intuicja podpowiadała, że tak właśnie się stanie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oooooo, Wojtek wrócił .

Franz napisał(a):Moja kobieca intuicja podpowiadała, że tak właśnie się stanie.

...

----------------------------------------------------------------------

Weekend mija spokojnie, tak jak wspomniałem na odpoczynku i nabieraniu sił.
W końcu nadchodzi poniedziałek i zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, dostajemy wiadomość od Wojtka, że jest w Pozza di Fassa ... zaparkował samochód i próbuje zlokalizować nasze miejsce pobytu.
W związku z tym, iż w dolomitowych górskich miasteczkach uliczek sporo, a numeracja na budynkach dość zawiła, kierujemy Wojtka do centrum i uzgadniamy, że Gosia wyjdzie po niego … punkt „kontaktowy” to charakterystyczny sklep „SPAR”, który mamy pod bokiem.

Spotkanie odbyło się bez problemów.
Charakterystyczna „postać” od razu wpadła Małgorzacie w oko … i po chwili byliśmy już razem.

Od tego momentu, było już tylko dobrze i bardzo dobrze.
Popołudnie i wieczór (daleko w noc) zleciał „ jak z bicza trzasł” na nieskończonych opowieściach.

Tak , tak …na nieskończonych !
Dlatego na drugi dzień do południa pozwoliliśmy Wojtkowi zdobyć tylko Col Ombert, a my w tym czasie, odbębniliśmy wizytę kontrolną w ambulatorium … aby następnie już spokojnie ponownie spędzić ze sobą wieczór, noc i środowe do południe.

Było faaantastycznie !!!
… dzięki Wojtkowi prawie zapomniałem o swojej niesprawności.

Z przewodnikami Tkaczyka i mapami w rękach cały czas „wędrowaliśmy” po Dolomitach i nie tylko.
Abyśmy nie opadli z sił i pragnienia, Małgorzata od czasu do czas zajmowała się „aprowizacją”.

Jak widać robiła to błyskawicznie … też nie chciała, aby jakakolwiek z Wojtkowych opowieści ją ominęła.











pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Spotkanie odbyło się bez problemów.
Charakterystyczna „postać” od razu wpadła Małgorzacie w oko

Ja chyba też bym Wojtka rozpoznała .

mariusz-w napisał(a):Charakterystyczna „postać” od razu wpadła Małgorzacie w oko

To ja już nie będę pisał, kto mnie wtedy wpadł w oko.

Pozdrawiam,
Wojtek

mysza73 napisał(a):Ja chyba też bym Wojtka rozpoznała .

... taaaa !? ..............................................

Franz napisał(a):To ja już nie będę pisał ...

... identyfikacja poszła wam bardzo sprawnie ... nie musiałem długo czekać.

weldon napisał(a):To ty dzielnie znosiłeś widzę niewygody związane z tym, że cię trzeba było obsługiwać.
Kawka, piwko, ciasteczka ...

Przekaż uszanowania małżonce, bo zwaliło jej się sporo obowiązków jak na wakacje [/color]

Piotrze ... to "znoszenie" nie było trudne ... nic a nic.
Małgorzata też na żadne trudności nie narzekała. Obydwoje byliśmy szczęśliwi, że udało nam się Wojtka ściągnąć i tyle wspaniałych chwil przeżyć.
To była dla nas doskonała terapia ... nie można było lepiej sobie życzyć.
Wdzięczni byliśmy (i jesteśmy), że Wojtek poświęcił nam tyle swojego cennego czasu ... a mieliśmy przecież wielką konkurencję w postaci niezliczonych szlaków Dolomitów.


... ale uszanowania przekażę ! ... zresztą "bankowo" sama przeczyta.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Obydwoje byliśmy szczęśliwi, że udało nam się Wojtka ściągnąć i tyle wspaniałych chwil przeżyć.
To była dla nas doskonała terapia ... nie można było lepiej sobie życzyć.
Wdzięczni byliśmy (i jesteśmy), że Wojtek poświęcił nam tyle swojego cennego czasu ... a mieliśmy przecież wielką konkurencję w postaci niezliczonych szlaków Dolomitów.

To ja tylko uzupełnię, że oprócz wspaniałego towarzystwa, załapałem się na gorący prysznic, ciepłe leże i świetną wyżerkę.
A kiedy miałem już dać Wam odpocząć od siebie i pójść w góry, to zaczęło z nieba lać. I wtedy dostałem od Was prolongatę suchego schronienia...

Z wszystkimi, wyżej wspomnianymi dobrodziejstwami.

Pozdrawiam,
Wojtek