Barcelona, Maraton i Montserrat

AgaGy napisał(a):

megidh napisał(a):A kiedy się wybierasz do Paryża ?

Lecę z córką w czasie matur.
Ostatecznie zdecydowałam się na dzielnice 9. Czyli rzut beretem od Montmartre.

Według mnie to bardzo dobra lokalizacja.
Maj to bardzo fajny termin na zwiedzanie Paryża. My lecimy w pierwszej połowie kwietnia, więc mam obawy co do pogody.

AgaGy napisał(a):

megidh napisał(a):A pozostając w temacie Barcelony, mnie te zdobienia bardzo się podobają. Przez to ta katedra jest taka wyjątkowa, inna.

Ja też jestem zachwycona tymi zdobieniami.

piekara114 napisał(a):

megidh napisał(a):Jak oglądałam fasadę Narodzenia z dalszej odległości, to skojarzyła mi się z zamkami z piasku na plaży z lat dziecięcych, na których robiło się takie ornamenty z mokrego piasku, przeciskanego pomiędzy palcami.

Właśnie w weekend rozmawiałam z bratanicą, która rodzinnie na przełomie roków była w Barcelonie i pytam się jej:
- byliście pod Sagradą?
- a która to?
- no taki kościół co wygląda jak budowany z mokrego lejącego się piasku...
- aaaa, to byliśmy

Czyli mamy takie same skojarzenia .

megidh napisał(a):Mam nadzieję, że będziesz zadowolona z wyjazdu. Ciekawe co wybierzesz do zwiedzania, bo trzy dni to trochę mało czasu jak na Barcelonę. My byliśmy tydzień a i tak nie zobaczyliśmy wszystkiego, co mieliśmy zaplanowane.

To będzie taki klasyczny citybreak, tylko nie na weekend . Dla mnie trochę wspomnień, dla młodszej siostry spełnienie marzeń i pierwsze liźnięcie Barcelony.

Na razie to muszę włączyć jakieś turbooszczędzanie, bo widzę, że ceny wstępów wszelakich poszybowały znacznie wyżej niż wieże Sagrady .

Notabene, Sagrada oczywiście obowiązkowo .

Na szczęście w Montserrat byłam te lata temu, a młodej nie zależy, więc sporo czasu oszczędzamy. Część atrakcji będzie pewnie tylko z zewnątrz... Ale i tak cieszę się ogromnie!

Najwyższa pora, żeby wejść do wnętrza bazyliki.
Wchodzimy przez środkowe drzwi znajdujące się w fasadzie Narodzenia Pańskiego.
Drzwi te zrobiły na mnie duże wrażenie. Są oplecione bluszczem, w którym chowa się mnóstwo żyjątek.






Po wejściu do środka to wnętrze tak mnie zaskoczyło, że nie mogłam się zdecydować, na co patrzeć i gdzie iść najpierw. Stałam jak wryta i dopiero po chwili wróciło mi myślenie.
Feria barw, która zalewa wnętrze z różnych stron, mieszając kolory pomiędzy sobą, sprawia że wnętrze jest niesamowite.

Rozejrzyjmy się wokół. W nawach bocznych nie ma kaplic a w bazylice jest bardzo mało przedstawień figuralnych. Tutaj głównym bohaterem jest przestrzeń.
W przypadku tej świątyni wizerunki znajdują się na zewnątrz i opowiadają o życiu Jezusa.
Architekt zaplanował to wnętrze tak, jakby był to wielki las. Przyroda miała kluczowy wpływ na twórczość Gaudiego, w takim stopniu, że uznawał ją za swoją prawdziwą nauczycielkę. Spójrzmy na kolumny, które nas otaczają. Ku górze otwierają się jak gałęzie i dosięgają aż do sklepienia. Taka struktura pełni nie tylko funkcję estetyczną. „Gałęzie” te w rzeczywistości dźwigają sklepienie. Takie rozwiązanie pozwala na wznoszenie bardzo wysokich budowli bez potrzeby dodawania elementów wzmacniających na zewnątrz budynku, tak charakterystycznych dla katedr średniowiecznych. Połączenie estetyki i efektywności definiuje dzieła Gaudiego.
Moglibyśmy również opisać bazylikę jako „świątynię światła”, które wpada obficie przez otwory okienne i latarnie w sklepieniach.
Możemy stąd podziwiać zróżnicowaną kolorystykę witraży. Te, które znajdują się w fasadzie Narodzenia Pańskiego mają tonację niebieską, chłodną, przypominającą poranne światło. Witraże po przeciwnej stronie, zwrócone na zachód, mają tony cieplejsze, pomarańczowe, podobnie jak światło o zachodzie słońca. Takie oświetlenie dociera do nas od strony fasady Męki Pańskiej.
Witraże te są dziełem artysty Joana Vila-Grau, który oparł swe prace na wytycznych Gaudiego.







Podejdźmy teraz do transeptu. Widzimy tu cztery kolumny o czerwonawej barwie. Są one najwyższe i najgrubsze w całęj świątyni. Powstały z porfiru, który jest bardzo twardą skałą. W przyszłości ich zadaniem będzie utrzymanie wieży Jezusa Chrystusa.
Mają 172,5 metra. Wcale nie jest to przypadkowa liczba. W bazylice wszystko ma swoje wytłumaczenie. Gaudi chciał, aby ta wieża była trochę niższa niż znajdujące się w pobliżu wzgórze Montjuic. Według słów artysty, dzieło człowieka nie powinno nigdy przewyższać dzieła Boga.


Na tych kolumnach znajdują się medaliony z symbolami czterech ewangelistów:

lew - symbolizujący Marka


wół - symbolizujący Łukasza


orzeł - symbolizujący Jana


człowiek - symbolizujący Mateusza


Pośrodku, nad ołtarzem, znajduje się postać Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego. Figura ta znajduje się pod wielkim podwieszonym baldachimem, inspirowanym projektem Gaudiego do katedry na Majorce.




Podnosząc wzrok zobaczymy złocony trójkąt umieszczony w latarni pod sklepieniem absydy. Symbolizuje on Boga Stwórcę.

E.T.,
E.T. patrzy...



Tak mi się skojarzyło

piekara114 napisał(a):E.T.,
E.T. patrzy...



Tak mi się skojarzyło

No coś podobnego jest w tym spojrzeniu .

Gaudi wymyślił coś tak genialnego że chyba nikt nigdy Mu nie dorówna.
Gra świateł, prostota, detale - to wszystko czyni Sagradę cudem. A jeśli jeszcze trafi się na muzykę na żywo tak jak nam się udało - wrażenia niezapomniane

Kapitańska Baba napisał(a):Gaudi wymyślił coś tak genialnego że chyba nikt nigdy Mu nie dorówna.
Gra świateł, prostota, detale - to wszystko czyni Sagradę cudem. A jeśli jeszcze trafi się na muzykę na żywo tak jak nam się udało - wrażenia niezapomniane

Lubię takie niespodzianki, ale nam się niestety żaden koncert nie trafił.
Nie wiem czy mnie pamięć nie myli, ale Ty chyba zawodowo masz coś wspólnego z muzyką ?.


Dobrze że mi przypomniałaś o muzyce, bo zupełnie zapomniałam, że pokazywanie Sagrady Familii miałam rozpocząć świetnym utworem zespołu The Alan Parsons Project pt. "Sagrada Familia", który pochodzi z wydanego w 1987 roku albumu "Gaudi". Album ten został zadedykowany katalońskiemu architektowi Antonio Gaudiemu.
Utwór "Sagrada Familia" rozpoczyna się stukotem kopyt końskich o bruk, odgłosem dzwonów z barcelońskiej katedry i dźwiękiem przelatującego helikoptera. Dalsza część tego dosyć długiego utworu jest wielowątkową kompozycję z udziałem chóru i orkiestry symfonicznej.
Mnie się ten utwór bardzo podoba i stanowi świetny podkład muzyczny do pokazywanej świątyni.

Wewnątrz bazyliki rozdzieliliśmy się, aby każdy we własnym rytmie mógł się zagłębić w tą świątynię. Głos lektorki dochodzący ze słuchawek włożonych do uszu bardzo mi przeszkadzał. Nie mogłam się skupić na tym, co ona mówiła, bo podziwianie tego co widzę utrudniało mi skoncentrowanie się na jej głosie. Wyjęłam więc słuchawki z uszu i zwiedzałam wnętrze bez przewodnika. Tak było o wiele lepiej. Z treścią tego przewodnika zapoznałam się już wcześniej, więc mniej więcej znałam jego treść.

Bazylika ma pięć naw: nawę główną i po dwie nawy boczne z każdej strony. Architekt zachował między nimi ścisłe proporcje. I tak, odległość między rzędami kolumn w nawach bocznych wynosi 7,5 metra. Jeśli pomnożymy tę liczbę przez dwa, wynik określi nam szerokość nawy głównej, czyli 15 metrów. Z kolei jeśli ponownie przemnożymy ja przez dwa, wynikiem będzie wysokość naw bocznych, czyli 30 metrów. Wysokość nawy głównej dochodzi do 45 metrów, czyli jest także wielokrotnością 7,5 metra.
Przejdźmy się teraz po raz ostatni po nawach bocznych. Tak jak w prawdziwym lesie, również tutaj spotkamy różne gatunki drzew. Zwróćmy uwagę na różnice w kolorze, grubości i fakturze poszczególnych kolumn. Są one wykonane z różnych materiałów, w zależności ich obciążenia. Jak wspominaliśmy wcześniej, cztery kolumny znajdujące się w nawie poprzecznej, te które maja czerwoną barwę, są wykonane z porfiru i będą wspierać najwyższą i najcięższą wieżę Jezusa Chrystusa. Kolumny w kolorze ciemnoszarym są wykonane z bazaltu, zaś te o jaśniejszej tonacji szarości, z granitu. Natomiast materiałem użytym w kolumnach naw bocznych jest piaskowiec.










Obróćmy się teraz by stanąć tyłem do ołtarza.
Patrzymy teraz na fasadę Chwały Pańskiej od strony wnętrza kościoła. Przedstawia ona zapowiedź życia wiecznego po zmartwychwstaniu Pana. Gdy skończą się prace budowlane, będzie się tu znajdowało główne wejście do bazyliki.



Drzwi są już ukończone i tak będę wyglądały od strony zewnętrznej. Wykonał je z brązu rzeźbiarz Joseph Maria Subirachs. W części środkowej zapisano po katalońsku słowa najważniejszej modlitwy chrześcijan – Ojcze Nasz, zaś wokół w 50 językach umieszczono zdanie: „Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj”.
Tym przesłaniem świątynia Świętej Rodziny wita wszystkich, bez względu na to, skąd przychodzą.

Największe wrażenie w bazylice zrobiły na mnie witraże. Wpadające przez nie światło powoduje, że wnętrze zabarwia się niesamowitymi kolorami, na które można patrzeć bez końca. Na tych witrażach można dojrzeć napisy. Są to imiona świętych i nazwy sanktuariów z różnych stron świata.












Patrząc w górę widzimy schodkowe balkony, które przeznaczone są dla chóru.






W pobliżu fasady Chwały ustawione zostało lustro, w którym można sobie zrobić zdjęcie na tle sklepienia bazyliki.

Pod absydą bazyliki znajduje się podziemna kaplica. To krypta, w której pochowany jest Antonio Gaudi. Niestety do krypty nie można było wejść, więc mogłam do niej tylko zajrzeć przez okna umieszczone na wysokości posadzki.




Skoro nie można wejść do krypty, to dalej oglądam wnętrze bazyliki.








Niestety pora już opuścić wnętrze bazyliki, bo zbliża się godzina naszego wjazdu na wieżę, więc musimy iść już w stronę windy.
Żal nam opuszczać to miejsce, ale wjechać na górę też chcemy.

maslinka napisał(a):Światło i witraże - po prostu przepięknie! Mam nadzieję, że zobaczę kiedyś na własne oczy Wspaniałe!

Koniecznie trzeba to zobaczyć, więc postaraj się dotrzeć do Barcelony.

Sagrada robi wrażenie, to fakt .
Chociaż mnie bardziej chyba zachwyciła katedra w Mediolanie (oczywiście wiem, że to budowle powstałe w innych czasach i być może trudno jej porównywać).

"megidh"]
Lubię takie niespodzianki, ale nam się niestety żaden koncert nie trafił.
Nie wiem czy mnie pamięć nie myli, ale Ty chyba zawodowo masz coś wspólnego z muzyką ?.

Pamięć Cię nie myli Trzeci rok jestem etatową artystką chóru Opery Lubelskiej. Właśnie czekają mnie dwa ostatnie dni pracy z genialnym reżyserem Wojciechem Adamczykiem (znanym choćby z tego, ze reżyserował Ranczo ). W najbliższą sobotę i niedzielę na naszej lubelskiej scenie będzie można zobaczyć efekty wspólnej pracy pod kierownictwem Pana Wojciecha - operę Don Giovani Mozarta

Każde Twoje zdjęcie z Sagrady to arcydzieło