Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Pogoda Ci dopisuje, ale idziesz w milczeniu...
Skupienie to, bo trudności ferraty znaczne - czy też cisza przed burzą?
Ale specjalnie po chmurkach nie widać, by się na nią zanosiło...

P.

plavac napisał(a):Pogoda Ci dopisuje, ale idziesz w milczeniu...
Skupienie to, bo trudności ferraty znaczne - czy też cisza przed burzą?

Mam inne zajęcia, które są ciekawsze, skoro tutaj nie ma z kim gadać. Popycham wątki do przodu, bo głupio tak zostawić coś bez jakiegoś zakończenia, ale szczerze mówiąc, to już się zmuszam do tego.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dalej jeszcze wygodnym szutrem do Oberkaseralm, gdzie zasiadam na ławeczce do śniadania. Pies, obserwujący z tego miejsca dolinę, podnosi się na mój widok, jednak nie jest nachalny i wraca do swoich obserwacji, podczas gdy ja spożywam pierwszy tego dnia posiłek.
Schodzę z drogi na nikłą ścieżkę pośród gęstych traw i praktycznie kończą się wszelkie oznaczenia. Ścieżka się gubi i tylko na tak zwanego czuja kieruję się pod ścianę. W końcu dostrzegam wymalowaną na skale białą kropkę, zakładam, że to informacja dla mnie - co się okazuje słusznym przypuszczeniem - i wreszcie dostrzegam pierwsze drabiny. Stromym stokiem pośród coraz wyżej sięgającego mi zielska docieram do początku ferraty, gdzie zakładam chomąto i ruszam na naszpikowaną żelastwem wspinaczkę.

Ferrata to dla mnie obcy temat, ale wciąż jest niezmiennie pięknie,

pozdrawiam,
M

Fajny , kolorowy kwietnik postawiony do pionu



Z tej perspektywy dolina czaruje , "kilka" kilometrów widać . . .


Pozdrawiam
Piotr

Mikeee napisał(a):Ferrata to dla mnie obcy temat, ale wciąż jest niezmiennie pięknie,

piotrf napisał(a):Fajny , kolorowy kwietnik postawiony do pionu

Z tej perspektywy dolina czaruje , "kilka" kilometrów widać . . .

Wyjątkowo zielona trasa, jak na ferratę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):...nie ma z kim gadać.

Czas taki... Trzeba przodkom honor oddać, miejsca spoczynku oporządzić, strawę dla uczestników Dziadów przygotować.
Ale przecież i to minie; godzinę się cofnie, ciemno się będzie robić w środku dnia, w czas jesiennej słoty i zimowego chłodu do barw ciepłych i radosnych lgnąć będziemy jak muchy do miodu ...
Będzie wtedy pogaduch co niemiara, aż się za chwilą ciszy - zatęskni...

Pozdrawiam Wszystkim zabieganych!
Piotrek

plavac napisał(a):Będzie wtedy pogaduch co niemiara, aż się za chwilą ciszy - zatęskni...

Bez obaw. Nie tutaj.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pierwsza drabina jest całkiem łatwa - tak jakby chodzenie po drabinie mogło sprawiać jakiekolwiek trudności... Ale już następna nie jest całkiem trywialna, chyba dlatego, że występy skalne miejscami wypychają. Potem trawers szeroką półka i znowu kilka po sobie następujących drabin, czasami dodatkowo powiązanych linami. Przychodzi kolej na jeża - cały łańcuch wystających ze ściany bolców, prowadzących najpierw skosem, później pionowo w górę. Miejscami bolców brak, wtedy trzeba korzystać z wąziutkich, maksymalnie trzycentymetrowych występów skalnych. Niby nie takich małych, ale skała jest wilgotna, bez przerwy coś mi tam z góry kapie.

Widzę w dole kogoś podchodzącego do początku ferraty - szkoda, że dopiero teraz, bo miałbym żywą duszę na zdjęciach, a tak pozostają tylko moje buty. Docieram do długiej skośnej półki, prowadzącej prawie do samego kantu ściany, gdzie czeka kolejny system - nieco fikuśnych - drabin. Kiedy nadchodzi moment, że z ustawionej bokiem do ściany drabiny muszę się przesiąść na bolce jeża, biegnące w przeciwnym kierunku - a przy tym lekka przewieszka mocno wypycha na zewnątrz - czuję się na tyle niepewnie, że asekuruję się również drugim karabinkiem. Wiem, wiem - teoria nakazuje stale używać obu karabinków - jednak zwykle ograniczam się do jednego. Nic dziwnego, że wyceniono to miejsce na "C/D".

W najbliższym możliwym miejscu, a jest nim półmetrowej szerokości półka, odpoczywam chwilę, wyrównując oddech, po czym ruszam dalej. Następuje kolejny ciąg drabin, bolców, który pokonuję ostrożnie i raczej niezbyt szybko. Problem mam w miejscu, gdzie przy wypychającym fragmencie skały, uprząż zahacza się o zakrzywiony element kończący drabinę - muszę wrócić, żeby go odczepić i wtedy łapy dostają w kość. Czuję w nich już pewne zmęczenie, a po chwili karabinek za mną blokuje się o hak i nie potrafię go przyciągnąć. Znowu krótki powrót, znowu łapy dostają po garach, więc pod nosem komentuję sytuację, używając niezbyt szlachetnej łaciny. Wkrótce kolejne miejsce "C/D" zostaje za mną, co oznacza koniec poważniejszych trudności.

Druga część ferraty jest zdecydowanie łatwiejsza i prowadzi coraz bardziej zielonym terenem - do tego stopnia, że w myślach nazywam ją sobie kwietną ferratą.

plavac napisał(a):

Franz napisał(a):...nie ma z kim gadać.

Czas taki... Trzeba przodkom honor oddać, miejsca spoczynku oporządzić, strawę dla uczestników Dziadów przygotować.
Ale przecież i to minie; godzinę się cofnie, ciemno się będzie robić w środku dnia, w czas jesiennej słoty i zimowego chłodu do barw ciepłych i radosnych lgnąć będziemy jak muchy do miodu ...
Będzie wtedy pogaduch co niemiara, aż się za chwilą ciszy - zatęskni...

Pozdrawiam Wszystkim zabieganych!
Piotrek

Słusznie prawisz , Piotrze , znam takich , co tylko przy kawie ( jednej , czy drugiej ) czas na forum znajdują , albo w noc dojrzałą , a cichą . . . taka roku pora . . .

Wojtku , znam też takich , którzy do tego , podobnie jak i pozostałych Twoich wątków od czasu do czasu , w miarę możliwości zaglądać będą nawet wtedy , gdy już zdecydujesz się je zakończyć .

A w sprawie kolorowej ferraty - czy spotkałeś gdzieś bardziej zieloną

Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):A w sprawie kolorowej ferraty - czy spotkałeś gdzieś bardziej zieloną

Albo tak wiśniowo-różaną jak na ostatnim zdjęciu!? Tak barwnej kompozycji ze stalówką, lonżą i karabinkiem jeszcze nie pokazywałeś Uroczo niewinne
Pozdrawiam!
P.