Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Crayfish napisał(a):

Lidia K napisał(a):Ominąłeś go, nie przejechałeś

A jak się świstaczkowi nie udało to pewnie skończył jako "Alpen-Balsam mit Murmeltieröl"

Dorwałem sierściucha i siedzi teraz koło kominka i zawija w te sreberka...


Rozbawił mnie wtedy, gdyż po raz pierwszy w życiu spotkałem świstaka na asfaltowej szosie. Gdyby było jasno, to bym mu fotkę pstryknął. Ale tak - tylko wrzuciłem lewy migacz i wyprzedziłem wyścigowca.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ostatni raz tu byłem zanim doszedłeś do tancbudy. Ogólnie na fajne towarzystwo trafiasz, ludzi i zwierzaków...

Franz napisał(a):Zdarzało mi się już planować górskie wycieczki na podstawie atlasu samochodowego

Mi też. Np. Carantuohill czy jak się tam go pisze. Irlandzko-angielska ekipa na zachmurzonym wieczornym szczycie nam odradziła schodzenie w ciemność i tuman tak jak planowaliśmy i zaproponowali że jak zejdziemy z nimi na drugą stronę to nas zawiozą do naszego samochodu

Franz napisał(a):A te na Höllkarbach. Z tym tłumaczeniem nie ma problemu - chodzi o Potok Piekielnego Kotła Polodowcowego.

Lubię te Twoje językowe rozkminki, chociaż język Goethego znam "troszkę" gorzej od Ciebie

Niedługo Cię dogonię na tym spacerku. Na innych trochę później...

zawodowiec napisał(a):Ostatni raz tu byłem zanim doszedłeś do tancbudy. Ogólnie na fajne towarzystwo trafiasz, ludzi i zwierzaków...

O zwierzaki w górach łatwo.
Co do ludzi - nie mam żadnych uprzedzeń i może dlatego trafiam generalnie na miłych i życzliwych.
Czasami czytam w relacjach hasła w rodzaju "nie lubię Niemców", "nie lubię Włochów". Zabawne, ze czasem głoszący te hasła nie mieli żadnego kontaktu z przedstawicielami nacji, której nie lubią. Ja takich fobii nie mam, nie spoglądam spode łba na nikogo, kto mi krzywdy nie zrobił, oferuję każdemu na wstępie pewien kredyt życzliwości i zaufania - i z analogicznym przyjęciem się spotykam. A czasem ze znacznie lepszym .

zawodowiec napisał(a):Np. Carantuohill czy jak się tam go pisze. Irlandzko-angielska ekipa na zachmurzonym wieczornym szczycie nam odradziła schodzenie w ciemność i tuman tak jak planowaliśmy i zaproponowali że jak zejdziemy z nimi na drugą stronę to nas zawiozą do naszego samochodu

W Irlandii też tak cele górskie wybierałem. Następnie wchodziłem do jakiegoś punktu IT i grzebałem w mapach, folderkach w poszukiwaniu detali topograficznych, starając się zapamiętać przebieg trasy. Zwykle to wystarczało.
Akurat mieliśmy takie szczęście, że generalnie na górskich trasach pogoda nam dopisywała - na Carrantuohill również. Wyjątkiem była ostatnia trasa - w górach Wicklow - kiedy we mgle i deszczu pomyliłem kierunki i zeszliśmy na poligon w trakcie trwania ostrzału artyleryjskiego.
Potem nas armia irlandzka odwiozła swoim pojazdem, bo nas samochód stał po drugiej stronie gór...

zawodowiec napisał(a):Niedługo Cię dogonię na tym spacerku. Na innych trochę później...

Miłych Wędrówek życzę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Wyjątkiem była ostatnia trasa - w górach Wicklow - kiedy we mgle i deszczu pomyliłem kierunki i zeszliśmy na poligon w trakcie trwania ostrzału artyleryjskiego.
Potem nas armia irlandzka odwiozła swoim pojazdem, bo nas samochód stał po drugiej stronie gór...

To się nazywa wyspiarska uprzejmość!
U nas by od razu zaaresztowali i jako podejrzanych wzięli na przesłuchanie, lub wpieprzyli grzywnę.

Fatamorgana napisał(a):To się nazywa wyspiarska uprzejmość!
U nas by od razu zaaresztowali i jako podejrzanych wzięli na przesłuchanie, lub wpieprzyli grzywnę.

Gdzieś już o tym wspominałem, ale nie pamiętam w którym wątku.

W gęstych chmurach pokręciliśmy i zeszliśmy dokładnie w przeciwną stronę niż należało. Stała jedna tablica ostrzegawcza i słyszeliśmy wybuchy, ale trudno się było zorientować skąd dochodziły. Gdy wyszliśmy spod chmur, zobaczyliśmy daleko czerowne światło, więc skierowaliśmy w stronę tej oznaki życia. Po drodze mijaliśmy leje - niektóre świeże bo jeszcze lekko dymiące. Ująłem również kamerą (wtedy fotek nie pstrykałem) leżący niewybuch. Czerwone światło zgasło, a my dotarlismy do ogrodzenia. Sforsowaliśmy je, po czym sforsowaliśmy kolejne - wyższe - i znaleźliśmy się na szosie. Ogromna tablica informowała, że jest absolutny zakaz wstępu na teren poligonu artyleryjskiego, a kiedy jest zapalone czerwone światło, nie wolno nawet przejeżdżać szosą...

Po chwili zobaczyliśmy samochód i zatrzymaliśmy go. Jechał nim sierżant, który nas zabrał do bazy i wspólnie na mapie ustalilismy naszą trasę, przecinająca poligon. Potem, razem z kapralem, odwieźli nas dżipem wokół gór, do naszego auta...

Pozdrawiam,
Wojtek

Ta burza mi przypomniała jak zjeżdżaliśmy z Maji Lagojvet po jednej z nieudanych prób, ścianą waliły wodospady a w szczyt waliły pioruny Też ciepło było.

Franz napisał(a):Rozbawił mnie wtedy, gdyż po raz pierwszy w życiu spotkałem świstaka na asfaltowej szosie. Gdyby było jasno, to bym mu fotkę pstryknął. Ale tak - tylko wrzuciłem lewy migacz i wyprzedziłem wyścigowca.

No to prawie miałeś test świstaka, tak jak kiedyś mój test gronostaja

zawodowiec napisał(a):Długie światła rozjaśniają pustą, szeroką drogę biegnącą przez równie puste pole. Nagle w snopie światła widzę wbiegającego z lewej strony gronostaja albo innego podobnego futrzaka. Odbijam lekko w lewo, myśląc że bez problemu go ominę. Sierściuch jest już w tym momencie z mojej prawej. Wtedy jednak zatrzymuje się i... zawraca. Odruchowo robię jeszcze jedno, tym razem bardzo ostre odbicie w lewo, na ułamek sekundy tracąc przyczepność i o mało nie wylatując z drogi, i natychmiastową kontrę w prawo, kątem oka dostrzegając uciekającego spod samych kół zwierzaka. Na liczniku wciąż mam 90. Ile mogłem jechać przed tym manewrem - 120 albo więcej? Większość samochodów, nawet tych z elektroniczną stabilizacją, zalicza podobno test łosia tylko do 70-80 km/h. No ale to co mi wybiegło, chyba łosiem nie było.

Franz napisał(a):W gęstych chmurach pokręciliśmy i zeszliśmy dokładnie w przeciwną stronę niż należało. Stała jedna tablica ostrzegawcza i słyszeliśmy wybuchy, ale trudno się było zorientować skąd dochodziły. Gdy wyszliśmy spod chmur, zobaczyliśmy daleko czerowne światło, więc skierowaliśmy w stronę tej oznaki życia. Po drodze mijaliśmy leje - niektóre świeże bo jeszcze lekko dymiące. Ująłem również kamerą (wtedy fotek nie pstrykałem) leżący niewybuch. (...)

O kufffa, opisz to kiedyś dokładniej...

Który to był rok? Chyba mało jest miejsc gdzie Cię nie było.

Franz napisał(a): Stała jedna tablica ostrzegawcza i słyszeliśmy wybuchy, ale trudno się było zorientować skąd dochodziły

Noooo .... faktycznie "bombowa" wycieczka !

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a): Stała jedna tablica ostrzegawcza i słyszeliśmy wybuchy, ale trudno się było zorientować skąd dochodziły

Noooo .... faktycznie "bombowa" wycieczka !

Ja bombowe wycieczki z weldonowych Łomianek do Kampinosu robiłem. Niezły arsenał żeśmy mieli. W szparagach był ukryty. A raz babcia po szparagi poszła
Działo się...

zawodowiec napisał(a):O kufffa, opisz to kiedyś dokładniej...

Który to był rok? Chyba mało jest miejsc gdzie Cię nie było.

Dawne dzieje...
Musiałbym zacząć liczyć, ale dziesięć lat temu albo więcej.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Gdzieś już o tym wspominałem, ale nie pamiętam w którym wątku.

Chyba w "babiogórskim"... ja miałem okazję słuchać tej opowieści na żywo

Pozdrawiam.

Franz napisał(a):

zawodowiec napisał(a):Który to był rok? Chyba mało jest miejsc gdzie Cię nie było.

Dawne dzieje...
Musiałbym zacząć liczyć, ale dziesięć lat temu albo więcej.

To mniej więcej w tym samym czasie byliśmy. Nasz Carrantuohill był w 99 o ile dobrze pamiętam. We wcześniejszych latach byłem w Mourne Mtns.

Interseal napisał(a):Chyba w "babiogórskim"... ja miałem okazję słuchać tej opowieści na żywo

No tak, wtedy o kilku przygodach opowiadałem. Mieliśmy trochę czasu w drodze, a Ty byłeś bardziej małomówny ode mnie.

zawodowiec napisał(a):To mniej więcej w tym samym czasie byliśmy. Nasz Carrantuohill był w 99 o ile dobrze pamiętam. We wcześniejszych latach byłem w Mourne Mtns.

Podczas czterotygodniowego objazdu całej wyspy, zrobiliśmy sześć albo siedem górskich wycieczek. Mourne Mountains były przedostatnią trasą. Wicklow - ostatnią.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wkrótce też spotykam gospodynie tego terenu.



Tymczasem pułap chmur zaczyna się obniżać i muszę uważać, by nie zawadzić głową o bure sklepienie.





Docieram do ostatniego punktu w grzbiecie, którym wędrowalem w kierunku północnym, oddalając się ciągle jeszcze od stojącego w dole samochodu. Ale teraz z tej przełączki - Bockhartscharte - skręcam już w doliny. Najpierw schodzę nad Oberer (czyli Górne) Bockhartsee.

Wyraźnie wzrasta wilgotność powietrza, gdy schodzę wygodną, dobrze znakowaną ścieżką do jeziora.





U stóp ścielą się niskie zarośla Alpenrose. Róża Alpejska - w dosłownym tłumaczeniu - jest jakimś gatunkiem rododendronu.
Alpenrosen mają swojego czujnego strażnika.





Spotykam kolejne zgrupowanie tubylców i podążam do progu podwieszonej dolinki. Stamtąd powiniem już zobaczyć dolne jezioro. O ile chmury nie będą szybsze ode mnie.

Franz napisał(a):Podczas czterotygodniowego objazdu całej wyspy, zrobiliśmy sześć albo siedem górskich wycieczek. Mourne Mountains były przedostatnią trasą. Wicklow - ostatnią.

Jakieś takie niezauważalne przeniesienie w czasie i przestrzeni. Oglądając zdjęcia z dzisiejszego odcinka byłem przez chwilę pewny że jesteśmy na Zielonej Wyspie. Dopiero świstak mnie odwinął z tego sreberka