Za miedzą: Žacléř

Od Diabelskich Kamieni rozpoczął się monotonny (ale krótki ) powrót. Drogą jezdną (nią przez spory odcinek wiedzie szlak żółty) lekko w dół, doszliśmy do szlaku zielonego, mijając po drodze Karlův pramen. Zielony szlak to łagodne podejście, urozmaica je jedynie Pramen Svornosti.





A to już węzeł szlaków, od którego zaczynaliśmy podejście na Zlatý Chlum – do Krzyżowego Wierchu zostało więc tylko pół kilometra.



Zvěřinový guláš, piwko dla tych co mogą….





I koniec pierwszej w tym roku wiosennej wycieczki w góry.

Fajna ta skalna grańka na szczyt.

No i zaczęłaś wiosnę bez topienia Marzanny...

Pozdrawiam,
Wojtek

dangol napisał(a):I koniec pierwszej w tym roku wiosennej wycieczki w góry.
...

U nas "góry" jakby mniejsze, ale do spacerów też świetne.



pzdr

dangol napisał(a):


I koniec pierwszej w tym roku wiosennej wycieczki w góry.

Smakowity koniec ,

też po cichutku z Wami spacerowałam .

mysza73 napisał(a): też po cichutku z Wami spacerowałam

Ja w ten sposób zwiedzam z Wami Rzym . Może kiedyś uda mi się powtórzyć to realu?

Franz napisał(a): No i zaczęłaś wiosnę bez topienia Marzanny

Samej Marzanny faktycznie nie utopiłam, ale …. razem z Marzanną - Marzeną ( jedną moich dobrych koleżanek) wypiłyśmy ostatnio jakieś wino, no więc jakieś topienie było.

longtom napisał(a): nas "góry" jakby mniejsze, ale do spacerów też świetne

Wyśmienite !!!

Zanim nastąpi kolejny wiosenny spacer po Jesionikach (już za tydzień ) , powspominam ostatni wypad jesienny...

Od kilku lat tradycyjnie już świętujemy sobie w Jesionikach pod hasłem „Na świętego Marcina – gęsina”. Jakieś z tych wyjazdów już pokazałam, teraz co nieco z ubiegłego roku.

Jesioniki, listopad 2013

Jako bazę noclegową tym razem wybraliśmy Filipovice, niegdyś odwiedzane równie często jak Rejviz, potem jakoś to się urwało… Niemniej jednak, właściciele chaty jeszcze nas pamiętali .

Do Filipovic dotarliśmy w piątkowy wieczór. Plan był taki, aby w sobotę rano wjechać w miarę wcześnie na Červenohorské sedlo, pospacerować głównym grzbietem, a potem zejść do Filipovic. Plan oczywiście zrealizowaliśmy, tyle tylko że ze znacznym przesunięciem czasowym , gdyż jakoś zabrakło chęci zdążenia na autobus na 8-mą rano - następny był dopiero o 11 –tej.

W drodze na przystanek:







Miało być „powitalne” piwko w Pepovej Boudzie, ale była zamknięta (zaczęli przygotowania do sezonu zimowego - szkoda że nie przewidzieli, iż będzie marny, wówczas mieliby czynne w listopadzie , tak więc przysiedliśmy U Pošťáka, naprzeciwko przystanku.



Postanowiliśmy , że wieczorem tu właśnie będziemy jeść gęsinę , skoro u Pepa się nie da…

Autobus przyjechał planowo, wkrótce wysiedliśmy na przełęczy . Zimno, mokro, trochę mgliście… Zupełnie inaczej, niż dwa lata temu ! Nic to, trzeba iść …
Gdyby pogoda dopisała, pewnie wybralibyśmy Šerák i stamtąd zeszlibyśmy do Filipovic (ileż to już razy przeszliśmy taką właśnie trasę?). W zastanych okolicznościach przyrody, Szwajcarka była jednak lepszą decyzją. Tyle, że nie grzbietowym szlakiem czerwonym ( który bardziej lubimy), ale ciut poniżej – niebieskim.







Wkrótce do mgiełki dołączyła się mżawka, momentami nawet całkiem spory deszcz, którego największe nasilenie przeczekaliśmy w wiacie przy węźle szlaków Kamzik.





No a potem podreptaliśmy szlakiem zielonym , aby ogrzać się w schronisku.





Švýcarna tym razem była puściutka.

Od schroniska poszliśmy niebieskim szlakiem do rozdroża Nad Vysokým vodopádem.









Było już dość późno... Uznaliśmy za rozsądniejsze dalsze wędrowanie drogą - może ciut dłużej, ale wygodniej, gdyby na trasie miały dopaść nas ciemności… Z żalem więc, ale odpuściliśmy tym razem zejście przez Vysoký vodopád.
Zresztą, jesienią na pewno wody w nim mało, wodospad nie prezentowałby się w pełnej krasie . I cóż z tego, że to Jesionicka Niagara?







Asfaltowa Milionová cesta z Videlkiego sedla może i nuuuuuuuudna, ale jakby na niej było fajnie na biegówkach!

Zamiast Wysokiego Wodospadu, przy drodze można sobie oglądnąć jego mikro-namiastkę .



W końcu dotarliśmy do żółtego szlaku. Tak jak przypuszczaliśmy, zejście po ćmoku nas nie ominęło. Żółte serpentynki udało się pokonać jeszcze o szarówce, ale dalej bez czołówki byłoby ciężko. Na szczęście szliśmy już szerokimi leśnymi drogami (no a samą końcówkę asfaltem), więc nóżki nikt nie skręcił.



Ukoronowaniem dnia było rzecz jasna „gęsie” obżarstwo – w końcu właśnie po to przyjechaliśmy. Tyle, że nie był to szczyt rozkoszy dla podniebienia, gdzie indziej gęsinę lepszą podają.

Mżawka, deszcz... brrr...
Ale piękne to pochmurne niebo na pierwszych dwóch zdjęciach gęsinnego wypadu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): piękne to pochmurne niebo na pierwszych dwóch zdjęciach

Na dole było jeszcze słoneczko, więc ładnie podświetlało chmury .

Jeszcze w sobotę wieczorem, ekipa powiększyła się dwie osoby. Zdążyły na gęsinę . Na wyrypiastą wycieczkę w niedzielę nie miały już co liczyć, gdyż widząc kłębowisko chmur wysoko ponad nami, uznaliśmy że lepiej będzie pospacerować lajtowo znacznie niżej , czasem nawet w słoneczku .

Najpierw jednak było śniadanie, którego podstawą były przygotowane przez nas (a konkretnie przez Grześka ) placki z kaszy gryczanej.



Z Filipovic najpierw szlakiem niebieskim do rozdroża pod Točnikiem...
Na Točnik oczywiście nie wspinaliśmy się, przyjemniej było zatopiony w chmurach szczyt wypatrywać (nieco później) z dołu.



“Wodopój” w wiacie przy niebiesko-zielonym szlaku...



Rozdroże przy Keprnickim potoku (tędy wracalibyśmy z Šeraka ):

Jak na spacer przystało, dalszy jego przebieg to ... asfalcik. Tak bowiem prowadzi szlak zielony. Decyzji jednak nie żałowaliśmy, bo Točnik i Šerak skrywały chmury, a my zbliżaliśmy się do piwka

Danusiu, jesteś moją idolką ! Jak patrzę w jakich warunkach pogodowych odbywasz te swoje wędrówki to podziwiam szczerze za upór i wytrwałość. A towarzyszy na szlaku aż zazdroszczę. Nasi znajomi są zbyt leniwi aby podnieść cztery litery Najwierniejszymi towarzyszami są dzieci ( nie tylko nasze, powoli grupa się rozrasta, co jest bardzo miłe )
Życzę kolejnych fantastycznych wycieczek i pozdrawiam serdecznie - Iwona

Z tą wytrwałością to bywa różnie , przykładowo podczas tego "gęsiego" weekendu wystarczyło jej tylko na jedną dłuższą wędrówke we mgle, w kolejne dwa dni odpuściliśmy (bez żalu) i ograniczyliśmy się jedynie do króciutkich spacerów.

Co do wędrówek z dziećmi , to z rozrzewnieniem wpominam dawne czasy, kiedy Gosia i Wojtek byli w wieku Twoich pociech. Wspólnie przedreptaliśmy wówczas mnóstwo sudeckich szlaków . Było, minęło...
Teraz chodzą po górach nie z nami , lecz ze swymi przyjaciółmi. Tyle, że spora część tych ich przyjaciół, to... dzieci naszych przyjaciół . Tak więc, jeśli nam już nie będzie się chciało, to pałeczka przejęta

Bělá pod Pradědem jak dotąd zawsze była przez nas tylko mijana (nie licząc Filipovic, które administracyjnie są przecież jej częścią ) wolniej lub szybciej, przemykaliśmy tędy wielokrotnie autem.
Gdyby trafiła nam się taka pogoda, o jakiej marzyliśmy, na pewno nie przyszlibyśmy tutaj na spacer. Ale stało się…

Szlak dociera do głównej drogi tuż przy restauracji "U Cimbury". Gdyby była czynna, zapewne na tym zakończylibyśmy „zwiedzanie” Białej.



Było jednak zavřeno (zapewne nie tylko w tamten weekend, ale na dłuuuuuuuuuuugo) i piwka musieliśmy szukać gdzie indziej. Najrozsądniej byłoby iść w górę, w kierunku Filipovic, ale podkusiło nas w drugą stronę. Wcześniej upewniliśmy się, jednak że nie będzie problemu z tym, by wrócić autobusem .

W poszukiwaniu piwopoju, przeszliśmy przez Dolní Domašov...





Domašov to dawniejszy Thomasdorf (a wcześniej Thomasberg) . Nic więc dziwnego że tutejszy kościół ma za patrona św. Tomasza Apostoła . Tyle tylko, że wyjątkowo to patron kościoła został wybrany według nazwy miejscowości, a nie odwrotnie.
Świątynia została zbudowana w latach 1726-1730, z zewnątrz nie prezentuje się zbyt dobrze, ale ponoć barokowe wnętrze warte jest zobaczenia (ale trafić na otwarty kościół pewnie łatwo nie jest, msza jest tam odprawiana chyba tylko jeden raz w tygodniu).
Cenny jest dzwon odlany we Wrocławiu w 1727 roku...





Nie szukaliśmy jednak strawy duchowej, ale... Jak na złość, z tym było równie kiepsko, jak z otwarciem świątyni. Nawet typowo napitkowa “Lama” była jeszcze o tej porze nieczynna...
Już istniały obawy, że dojdziemy aż do Jesenika , gdy w Adolfovicach trafiliśmy na ładnie położoną, aczkolwiek mało klimatyczną (na szczęście schludną i z całkiem niezłym jedzeniem ) restaurację "U Lukáčů".



Gęsiny jednakże nie mieli... Inna sprawa, że może i dobrze , bo na wielkie żarcie nie mieliśmy ochoty - wystarczyła zupa czosnkowa. No i oczywiście piwko
Do odjazdu autobusu było jeszcze trochę czasu, więc zdecydowaliśmy się na kolejne a piwko , ale ... w „Lamie“.

Potem na przystanek autobusowy...



Wieczór spędziliśmy całkiem przyjemnie w sali kominkowej naszej chaty w Filipovicach.