Za miedzą: Žacléř

Rejviz:

Jako że gospoda z rzeźbionymi krzesłami znajduje się tuż obok parkingu, ze względu na słoneczną pogodę dość obleganego, uznaliśmy że może być problem z miejscem „w kupie” dla naszej kilkunastoosobowej ekipy. Poszliśmy więc na obiad tam, gdzie w Rejviz jadamy najczęściej i gdzie dawno temu poznałam smak Gambrinusa .





Tym razem nasza rodzinka wybrała zupę czosnkową i pstrąga z tymiankiem.





Do tego piwko.



Wprawdzie winiarski stojaczek wzrok przyciągał, ale południowo-morawskie wina najsmaczniejsze są tam, skąd pochodzą. Tegoroczna majówka będzie dla niektórych z nas tradycyjnie właśnie w tych klimatach… My z Grześkiem tym razem (z wielu powodów) odpuszczamy , więc piątej z kolei edycji rowerowych winiarskich ścieżek nie doświadczymy...

Jeszcze kilka sobotnich fotek z Rejvizu – w niedzielną ulewę nawet nie wyciągnęłam aparaciku.







Kolejny raz pojawimy się tutaj zapewne dopiero w przyszłym roku. Jak zima będzie śnieżna, to na biegówkowych szlakach , a jak nie… znów będzie to doskonałe miejsce na beztroskie powitanie wiosny .

Wątek trochę zaniedbałam, chociaż od poprzedniej wiosny jakieś krótkie czeskie wypady się odbyły… Wszystkich nie uda mi się zrelacjonować, tak jak ( mimo szczerych chęci) nie udało mi się uzupełnić wielu z lat poprzednich, ale postaram się o wpisy z minionych dwóch wypadów tegorocznych . Zabierałam się do tego jakiś czas temu, ale wiosna mnie otumaniła .

Paseky nad Jizerou : żegnamy zimę, witamy wiosnę (luty i marzec 2015)

Tym razem nie Jesioniki, ale dorzecze Izery.
Jakiś czas temu penetrowaliśmy bliskie obecnemu miejscowi wypadowemu Rokitnice. Teraz zamiast Rokitnic – Pasieki.

Przed wieloma laty Grzesiek raz na jakiś czas wpadał tu z naszymi dziećmi na narty. Tej zimy przypomniał sobie o Pasiekach, ale zamiast młodych, do towarzystwa miał starego kumpla. No i razem uradzili, że może by tak na któryś weekend zabrać ze sobą swe stare żony? Nie miałyśmy nic przeciwko temu. Wyjazdowi oczywiście, bo odnośnie ”starych” ...

Ów weekend miał miejsce w pierwszej połowie lutego. Wszystkie wyciągi działały, śniegu w pigułę… No ale my obie „staruszki”, ze zjazdówkami jesteśmy niezaprzyjaźnione . Tras na biegówki w okolicy też niemało, lecz koleżanka miała niedawno jakiś problem ze skręconą nogą, więc biegówko odpadało, na piechotę stabilniej. Spacerki też są fajne , więc specjalnie mnie nie zasmuciło, że szurania nie będzie.

Ostatecznie pojechaliśmy w siódemkę, bo do starszej czwórki dołączyła młodsza trójka (syn znajomych oraz nasz syn ze swoją dziewczyną).
Sezon narciarski w pełni, wszystkie fajne pensjonaty w pobliżu tras zjazdowych były pozajmowane. Noclegi udało się zarezerwować dopiero na samym dole Pasiek. Ekipa narciarska podjedzie sobie pod wyciąg autem, a przy opcji spacerowej nieco dalsza wędrówka nie przeszkadza .

Z Wrocławia wyjechaliśmy w sobotni poranek, przed naszym pensjonatem pojawiliśmy się trochę przed 10-tą. Pokoje już czekały, więc po szybkim rozlokowaniu zawartości bagażników, ruszyliśmy na łapanie lutowego słoneczka . My dwie w traperach, reszta z deskami…

Dolnej części wsi , poza okolicą domu w którym spaliśmy, tym razem nie pokażę, bo jakoś nie było nam po drodze (nie licząc jazdy autem w drodze powrotnej w niedzielę) aby zobaczyć stary młyn. Może innym razem, bo okolica fajna i zapewne jeszcze na jakiś weekend tu kiedyś wpadniemy…

Kilka zdjęć z podejścia zielonym szlakiem do centrum Pasiek (skoro jest tam kościół, to musi to być centrum ) . W oddali widać Łysą Górę i Kotel w Karkonoszach.

Paseky nad Jizerou zostały założone prawdopodobnie już w XVI wieku, choć najstarsza wzmianka pochodzi dopiero z 1654 r. W części Pasiek zwanej Makov działały wówczas huty szkła, a w w części Havírna – kopalnie srebra.

Kościół św. Wacława jest położony w widokowym miejscu. Nie będę się rozpisywać na jego temat, bo wszystko co ważne znajdziecie na fotce poniżej. Tablice przy zabytkowych miejscach w Pasiekach podają informacje zarówno po czesku, jak i po polsku.

Obok kościoła, w dawnej plebanii,mieści się obecnie Památník zapadlých vlastenců , oddział Muzeum Karkonoskiego. Może kiedyś wejdę i zobaczę, czym się zajmowali w Pasiekach zapomniani patrioci… Tegoroczne dwie wizyty tuż obok, jakoś nie sprzyjały zwiedzaniu muzeum. Wygrała kawka w znajdującej się naprzeciwko restauracji
Nie byłabym jednak sobą , gdybym nie spróbowała wizyty wirtualnej.Wasz też zachęcam do „wejścia” do Muzeum Patriotów z Rubieży.





Kawka w restauracji Na Buďárce , w domu z przełomu XIX i XX w.







Pomysłów na spacer było kilka, ale że trafił się dzień słoneczny i bezwietrzny , głupotą byłoby schowanie się w lesie. Lepiej zobaczyć z bliska miejsca, którymi rozkoszują się narciarze zjazdowi, a przy okazji ucieszyć się ciepłym słoneczkiem i widokami. Z tego też powodu, postanowiłyśmy pójść teraz zielonym szlakiem do górskiej chaty Na Perlíčku, aby tam wypić piwko w towarzystwie naszych panów, którzy zjawią się tam w odpowiednim momencie (chata jest położona opodal jednej z tras zjazdowych).

Asfalcikiem podchodzimy do rozdroża z figurą Najświętszej Marii Panny postawioną w 1903 przez Josefa Štěpánka.

Asfaltem dochodzimy aż do parkingu przy dolnej stacji wyciągu krzesełkowego. Po drodze mijamy stare chaty…



Szlak zielony prowadzi dalej pod górę, a poprzek narciarskich stoków. Gdy nie ma śniegu, trasa jest fajna, teraz jednak musimy lawirować między zjeżdżającymi narciarzami (uważając, by nikt w nas nie wpadł) i zaspami (o tej porze mało jest takich głupich, co na nóżkach, zamiast na deskach, więc niektóre odcinki szlaku są nieudeptane, czasem więc „nie trafiamy” w ścieżkę, lecz tuż obok ). Generalnie jednak jest OK, czasem jednak szlak świadomie „gubimy”, idąc w górę wzdłuż nartostrady, zamiast przecinać ją w celu kontynuacji zielonej trasy. Tak czy owak, kierunek mamy właściwy , a odpoczynkowy cel jest coraz bliżej.

Rozdroże szlaku zielonego i żółtego…



Perliček już blisko .



Przepiękna zimowa aura, więc w okolicy całe mnóstwo zjazdowców i biegaczy. W rezultacie, także restauracja Na Peličku przeżywa oblężenie. Chwilę czekamy, zanim udaje nam się znaleźć wolne miejsce przy stoliku. A po piwko lepiej podejść do baru, niż czekać na stolikową obsługę. Zwłaszcza, że głodu jeszcze nie czujemy, jedynie pragnienie.
Po chwili pojawiają się nasze muże, przy piwku uzgadniamy czas i miejsce kolejnego (już obiadowego) spotkania.

Miejsce podoba nam się, a widok sprzed chaty jeszcze bardziej.







Pojawiają się więc plany na weekend marcowy…

Tymczasem realizujemy dalszą część spaceru – teraz w dół żółtym szlakiem. Ze ścieżki prześwitują widoki na Karkonosze.



Čermákovy Rovně:









Tomášův kříž na rozdrożu szlaku żółtego i niebieskiego ponad wioską Sklenařice:

Planowałam dalszą wędrówkę szlakiem niebieskim do Makova w Pasiekach, ale już kilka kroków w nieudeptanej bieli dało dużo do myślenia. No nie, zapadając się co krok, nie mamy szans na dotarcie na czas do Budarki, gdzie jesteśmy umówione z resztą ekipy. W tej sytuacji, na skuśki (tyle można się przemęczyć) kierujemy się do drogi jezdnej, którą wygodnie dotrzemy do celu, zanim zacznie się na niej ruch aut wracających spod wyciągów.











Zbliżamy się do miejsca spotkania.







Piwko, obiad…



No i zaszło słoneczko.

Narciarze wracają do chaty autem, a my dwie musimy jeszcze podreptać szlakiem w dół.









Po fajnym dniu, przyjemny wieczór .

W nocy padał śnieg, rano strasznie wichrzyło. Narciarze ustalili, że w taką pogodę wystarczy im karnet na pól dnia. Ekipa piesza będzie miała wobec tego spacer niezbyt długi, no i przydałoby się trochę po lesie…

Przed chatą:





Tym razem spacer zaczynamy od… jazdy autem . Wysiadamy na parkingu pod krzesełkami. Wciąż wieje, więc postanawiamy schować się przy kawce.

Szlakiem zielonym schodzimy do skrzyżowania ze szlakiem niebieskim...









… którym w lewo, aby zobaczyć kapliczkę w lokalizacji Na kopci w części Pasiek zwanej Havírna.









Gdyby aura była bardziej przyjazna, zapewne zagłębiłybyśmy Havirną i leśnymi dróżkami podeszłybyśmy do górnej części Pasiek, na rozdroże Bosna. Wiatr jednak przywiał do nas lenia, więc wróciłyśmy po śladach do krzyżówki szlaków…

Kontynuacja szlakiem niebieskim doprowadziła nas do lokalizacji Na Obci na skraju Makova, w miejsce gdzie stoi stara pasecka szkoła (zrębowy budynek z pocz. XVIII w.) oraz wiekowe lipy i Nepomucen z początku XVIII w











Kółeczko do Budarki zamykamy drogą jezdną. Ta jak i wczoraj, ruch o tej porze jest znikomy, bo wyciągi jeszcze kręcą.



Krótka przerwa na uzupełnienie płynów…

Czasu jednak trochę za dużo, żeby utknąć w Budarce na dobre, bo później musiałybyśmy mieć do dyspozycji wesoły autobus z częstymi przystankami na siusiu. Zanim więc zasiądziemy przy obiedzie w komplecie, jeszcze jeden krótki spacerek. Tym razem drogą okrążającą teren narciarski , z kulminacją w miejscu Bosna (jednak dotarłyśmy:wink: chociaż inną drogą)















Po powrocie do Budarki, kolejne piwko – tym razem w towarzystwie czosneczkowej i knedlików. No i reszty towarzystwa, które właśnie zakończyło zmagania na stoku.

Do zobaczenia Pasieki, wrócimy tu za miesiąc i ciut!

dangol napisał(a):Po fajnym dniu, przyjemny wieczór .

Domyślam się, że piwko, na wieczór, było.

pzdr