Za miedzą: Žacléř

Relacje Margaretki i Waszą odświeżyłam sobie przed wyjazdem . Co prawda główne zwiedzanie było z przewodnikiem, ale lubię wiedzieć wcześniej , co i gdzie zobaczyć można.
Wy zobaczyliście w Wilnie więcej, no ale tak to już jest, że większej grupie tak się nie da. W mniejszej też niekoniecznie , bo oprócz zabytków są jeszcze restauracje

Kolejny punkt to Góra Trzykrzyska. Miała być jeszcze Góra Zamkowa z Basztą Giedymina, ale ze względu na trwający tam remont, pominęliśmy sobie jej zwiedzenie. Wejść wprawdzie było można, ale jakoś nikomu z grupy nie uśmiechało się oglądanie „placu budowy” (chyba że ktoś jednak zdecydował się w „czasie wolnym”? – ale na pewno nie była to żadna z BBW), wystarczył nam widok na Górę Zamkową z Góry Trzech Krzyży .

Góra Trzech Krzyży (lit. Trijų kryžių kalnas) to jedno z kilku wzgórz znajdujących się na terenie Parku Górnego (lit. Kalnų parkas) położonego pomiędzy brzegami rzek Wilnia (lit. Neris) i Wilejka (lit. Vilnia). Autem osobowym czy też autokarem da się podjechać dość wysoko, parking jest tuż przy parkowym amfiteatrze. Stąd na szczyt z krzyżami podejście jest już naprawdę niewielkie. Można też podejść od samego dołu, z drugiej strony, po drewnianych schodach.



Naturalne wzgórze nosiło dawniej nazwę Krzywa albo Łysa Góra. Archeolodzy odkryli na nim pozostałości spalonego grodu (Zamek Krzywy) zdobytego przez Krzyżaków w 1390 r.
Ponoć w XIV wieku, za czasów wielkiego księcia litewskiego Olgierda, męczeńską śmierć poniosło tu siedmiu franciszkanów (czterech strącono do przepływającej obok rzeki Wilejki, trzech ukrzyżowano na szczycie). Zakonników pogrzebano na górze i dla ich uczczenia zbudowano tam początkowo kapliczkę. Dla upamiętnienia tego wydarzenia, między rokiem 1613 a 1636 franciszkanie wileńscy postawili na szczycie 3 drewniane krzyże. Legenda o męczeństwie franciszkanów nie znalazła potwierdzenia w źródłach historycznych, być może krzyże postawiono aby upamiętnić nadanie miastu praw magdeburskich.

W 1740 r., po ustaniu zarazy morowej , krzyże wymieniono na nowe, przetrwały do 1869 r. Gdy się ze starości zawaliły, władze carskie nie pozwoliły ich odbudować.
W 1916 r. postawiono betonowe krzyże wg projektu Antoniego Wiwulskiego. Miały one upamiętniać odejście Rosjan z Wilna po latach zaborów. Krzyże przetrwały obie wojny światowe, ale w 1950 r. sowieci wysadzili je w powietrze. Część ruin wywieziono, a większe fragmenty zakopano. Resztki oryginalnych krzyży wciąż leżą w pobliżu, poniżej stojącego obecnie pomnika.



Po odzyskaniu niepodległości przez Litwę, w 1989 r. postanowiono krzyże odbudować jako pomnik ofiar stalinizmu. Nowy pomnik Trzech Krzyży odsłonięto 14 czerwca 1989 r. z okazji 600-lecia chrztu Litwy, są one dziś symbolem dążenia Litwinów do wolności.



Część odkopanych resztek dawnych krzyży zamurowano w fundamentach. Nowe krzyże są takie same jak pomnik Wiwulskiego, tylko o 1,8 m wyższe.

Spod pomnika rozciągają się świetne widoki na prawie całe miasto. No i można je oglądać za darmo .











Cerkiew Św. Ducha…



Zamek Dolny…



Na pierwszym planie kościół Bernardynów, obok niego widać kościół św. Michała Archanioła. W tle sobór Przeczystej Bogurodzicy, dalej mamy wieżę kościoła Matki Boskiej Pocieszenia i kopułę kościoła św. Kazimierza





Kościół św. Jana z imponującą dzwonnicą oraz kompleks Uniwersytetu Wileńskiego, dalej kościół św. Ignacego.

Widać też oczywiście nieco niższą Górę Zamkową z Zamkiem Górnym i Basztą Giedymina… Można tam wejść ścieżką, albo wjechać kolejką linową.



Kiedyś na wzgórzu rosły drzewa, ale je wycięto „dla lepszego widoku” . Tyle, że z biegiem czasu pojawiły się skutki tego kroku : w 2017 dwukrotnie osunęło się zbocze Góry Zamkowej. Polscy geolodzy przez kilka tygodni badali wzgórze, osuwiska powstają gdyż struktura gruntu na nagich zboczach sprzyja przepuszczaniu dużych ilości wody.
Jest też skutek pozytywny : na zboczu góry archeolodzy odnaleźli grób polskiego generała Zygmunta Sierakowskiego, dowódcy powstania styczniowego na Żmudzi. Na polecenie carskiego generał-gubernatora Michaiła Murawjowa został powieszony w 1863 r. na wileńskim Placu Łukiskim, jego ciało pogrzebano w tajemnicy przed rodziną. Odnalezione w 2017 r. szczątki Sierakowskiego rozpoznano dzięki obrączce ślubnej z datą i wygrawerowanym w języku polskim napisem: „Zygmunt Apolonija 11 Sierpnia/30 Lipca 1862 r.”

Oglądam z przyjemnością bo pokazujesz miejsca, które ja sobie odpuściłam, a na poważnie interesowałam się tą wycieczką. I gdyby nie to, że wtedy w marcu na Kaziuki autokar z Wrocławia nie jechał, też bym przetestowała taką możliwość.

dangol napisał(a):Kiedyś na wzgórzu rosły drzewa, ale je wycięto „dla lepszego widoku” .

Ja pamiętam wzgórze zadrzewione i wydaje mi się że jakieś widoki stamtąd jednak były
Z tym osunięciem ziemi to nie wiedziałem... ale teraz dobrze je u Ciebie widać. W ogóle to co oni wyrabiają z tym wzgórzem to jest jakaś masakra , może kiedyś efekt końcowy będzie na tyle efektowny że warty tych zabiegów.
Wejście na wzgórze Giedymina jest teraz płatne? Dobrze zrozumiałem?

kulka53 napisał(a):
Wejście na wzgórze Giedymina jest teraz płatne? Dobrze zrozumiałem?

Na wzgórze nie, tylko do Baszty Giedymina (taras obserwacyjny plus muzeum - bilet 5 euro). No ale skoro większość wzgórza jest rozkopana, to aktualnie widoki tylko z tego tarasu...

margaret-ka napisał(a):Oglądam z przyjemnością bo pokazujesz miejsca, które ja sobie odpuściłam, a na poważnie interesowałam się tą wycieczką.

Zobaczyłaś za to sporo takich miejsc, których wycieczki zazwyczaj nie obejmują. Jedno z nich od Ciebie "zgapiłam" i udało mi się namówić resztę uczestniczek naszego BBW, aby pójść tam w czasie wolnym .

Z Góry Trzykrzyskiej zeszliśmy do Mostu Zamkowego (lit. Pilies tiltas) u ujścia Wilejki do Neris, a potem podeszliśmy pod Nowy Arsenał (lit. Naujasis arsenalas), obecnie mieszczący Muzeum Narodowe Litwy (lit. Lietuvos nacinalinis muzuejus).







Przed muzeum stoi pomnik Mendoga (lit. Mindaugas), jedynego króla Litwy w jej całej historii, który w XIII wieku połączył ziemie litewskie w jedno państwo. Pomnik odsłonięto w 2003 r., dla uczczenia 750 rocznicy koronacji. Wykonany jest z granitu, ma 3,5 metra wysokości.

Idąc w stronę Placu Katedralnego, mieliśmy taki otok widok na Górę Zamkową z Basztą Giedymina.





Plac Katedralny (lit. Katedros aikštė) powstał w XIX wieku w miejscu zamku królewskiego rozebranego przez Rosjan pod koniec XVIII wieku. W 2000 r. odnowiono nawierzchnię placu, zaznaczając na niej kontury stojących tu poprzednio budowli. A jeszcze zanim te budowle powstały, w tym miejscu najprawdopodobniej znajdowało się pogańskie miejsce kultowe Dolina Świntoroga. Zgodnie z legendą na temat powstania Wilna, tu właśnie spał Giedymin, gdy śnił o żelaznym wilku.

Bazylikę archikatedralną św. Stanisława i św. Władysława (lit. Šv. vyskupo Stanislovo ir Šv. Vladislovo arkikatedros bazilika) zobaczyliśmy także od wewnątrz, nie wchodząc jednakże do jej podziemi, w których zachowały się pozostałości ołtarza ofiarnego ku czci pogańskiego boga Perkuna i fragmenty pierwszej katedry. Nie poszliśmy także do krypty królewskiej , w której znajdują się grobowce Aleksandra Jagiellończyka (jedyny polski król pochowany w Wilnie) i dwóch żon Zygmunta Augusta, a także urna z sercem Władysława IV Wazy.

Główna fasada katedry ozdobiona jest kolumnowym portykiem z trójkątnym frontonem ozdobionym płaskorzeźbą przedstawiającą ofiarę złożoną przez Noego po wyjściu z Arki. U szczytu fasady widnieją figury św. Kazimierza, św. Heleny i św. Stanisława (rekonstrukcje wykonane w 1997 r., gdyż oryginały zostały zniszczone w czasach sowieckich). W niszach centralnego portyku znajdują się figury Mojżesza i Abrahama oraz Czterech Ewangelistów. Wyżej są płaskorzeźby przedstawiające sceny z Nowego Testamentu

Trzynawowe wnętrze katedry jest surowe...



W nawie głównej znajdują się dwa ołtarze - Wielki (z obrazem Franciszka Smuglewicza Zamordowanie św. Stanisława przez Bolesława Śmiałego ) i Kanoniczny (ze srebrnym tabernakulum). Na filarach od strony nawy głównej znajdują się obrazy 12 apostołów namalowane przez Franciszka Smuglewicza. Na ścianach naw bocznych natomiast wiszą obrazy o tematyce biblijnej autorstwa Constantino Villani, tam też znajdują się stacje Drogi Krzyżowej wykonane na początku XX w.





Barokowe organy pochodzą z zamkniętego kościoła Augustianów, w katedrze są od 1859 r.


Wnętrze katedry pełne jest epitafiów i tablic pamiątkowych z XVII - XX w. Świątynię otacza 11 kaplic z różnych okresów historycznych. Jedną z nich jest Kaplica Ukrzyżowanego Zbawiciela, zwana też Kaplicą Gasztołdów, Gasztołdowską. Została zbudowana w XV w., odnowiona w XVII w. Do 1945 roku znajdowały się tu dwa renesansowe nagrobki (biskupa Pawła Algumunda Holszańskiego i kanclerza Olbrachta Gasztołda). W 1989 roku w ołtarzu kaplicy umieszczono cudowny obraz Madonny Sapieżyńskiej (XVI/XVII) w otoczeniu świętych franciszkańskich ( św. Franciszka i św. Bernarda). Obraz poprzednio znajdował się w kościele św. Michała , zbudowanym 1594-1625 jako rodzinne mauzoleum z polecenia Lwa Sapiehy, a jeszcze wcześniej był w kościele Bernardynów, gdzie od XVI w. zasłynął łaskami i cudami. W dniu 8 września 1750 r. obraz został koronowany.

Wstyd się przyznać ale w Wilnie, Trokach - w ogóle na Litwie NIE BYŁEM

Moja córka zaś w 6 klasie podstawówki będąc podczas wycieczki na Litwę kupiła mi prezent: "inkrustowany" kieliszek do wódki....

Do dziś nie wiem, co sądzić o takim dictum

Nie zastanawiaj się nad tym, tylko używaj zgodnie z przeznaczeniem

Turyści odwiedzają w katedrze przede wszystkim wczesnobarokową Kaplicę św. Kazimierza, zwaną też Kaplicą Królewską. Kaplica została zbudowana w latach 1623-1636 na zlecenie króla Zygmunta III Wazy, który chciał tu umiejscowić mauzoleum Jagiellonów i Wazów. Jest poświęcona jest świętemu Kazimierzowi (1458-1484), patronowi Litwy, którego relikwie złożone są sarkofagu. Kaplica jest wyłożona czarnym marmurem i alabastrem, ozdoby zaś wykonano z marmuru białego i różowego . Zdobią ją posągi Jagiellonów wykonane pod koniec XVIII w. (Jan Olbracht, Władysław IV Waza, Zygmunt I Stary, św. Kazimierz Królewicz, Zygmunt II August, Aleksander Jagiellończyk, Kazimierz Jagiellończyk, Władysław Jagiełło).









Dwa duże freski na ścianach kaplicy wykonał Michelangelo Palloni w 1692. Ten po prawej przedstawia wskrzeszenie dziewczynki Urszuli przy grobie świętego Kazimierza, a po lewej ukazana jest scena scena otwarcia po 120 latach trumny św. Kazimierza z nienaruszonym ciałem.