Za miedzą: Žacléř

Nieco podobne umocnienia mamy m.in. Na Helu

tony montana napisał(a):Nieco podobne umocnienia mamy m.in. Na Helu

Helskich fortyfikacji niestety nie dane było mi oglądać... Jakoś nam nie po drodze , na Helu więc byam raz jeden - na dodatek bardzo krótko i było to w czasach "przed-dzieciowych". Zwiedziłam kiedyś Międzyrzecki Rejon Umocniony, no ale to nie jest dzieło polskie.

Lekki schron piechoty G3/61/A-140Z z uzbrojeniem – udostępniony do zwiedzania (z przewodnikiem) w ramach biletu wejścia do podziemnej części twierdzy







Po chwili byliśmy przy wejściu do podziemnej części Stachelbergu, z rozległym kompleksem korytarzy i pomieszczeń, w sporym procencie zalanych wodą, przez co ogromu twierdzy nie da się stwierdzić podczas trasy turystycznej.
Łącznie wybudowane miały być 34 sale przeznaczone na magazyny, biura, pomieszczenia noclegowe i pomieszczenia na wyposażenie techniczne. Wszystkie przestrzenie podziemne zostały wydrążone, niektóre jednak tylko częściowo. Tylko 15% jest wybetonowanych.

Bunkier piechoty T-St-S 73 „Polom” to jedyny całkowicie wybetonowany obiekt twierdzy Stachelberg. Betonowanie przebiegało w dniach 23 - 31 sierpnia 1938 roku, zużyto 3777 m3 masy betonowej. W wyniku układu monachijskiego nie wykonano już prac wykończeniowych (m.in. nie zostały wpuszczone i osadzone kopuły pancerne ani dzwony).
W latach 1966-1990 przechowywano tu toksyczny pestycyd arsenian wapnia. W 1993 r., po uprzątnięciu toksycznych chemikaliów, bunkier udostępniono do zwiedzania, w 2000 r. udało się osuszyć część podziemi i od 2001 można zwiedzać ich część.
„Polom” to obecnie jedyne wejście do podziemnego kompleksu.



Za wstęp do Muzeum československého opevnění na Stachelbergu trzeba uiścić 120 CZK, zwiedza się z przewodnikiem (w kasie dostępne jest streszczenie po polsku) przez około godzinę. W nadziemnej części bunkra, w oczekiwaniu na przewodnika, obejrzeć można makietę całego systemu obronnego (wraz z informacją o tym, które obiekty udało się ukończyć), modele sprzętu wojskowego i poszczególnych obiektów warownych, zdjęcia oraz liczne tablice objaśniające.

Podziemia zostały wykute na głębokości od 20 do 60 m pod poziomem terenu. Schron „Polom” jest połączony z systemem komunikacji podziemnej z szybem o głębokości 34 metrów. W środku szybu miała powstać winda do transportu amunicji z podziemnych magazynów. Schodami zeszliśmy do labiryntu korytarzy i sal, nie w pełni udostępnionych do zwiedzania, gdyż część z 3,5 km korytarzy nadal jest zalana wodą. Na dnie szybu musieliśmy ubrać kaski i dopiero wtedy mogliśmy wkroczyć na główny korytarz, którym wiedzie główna trasa zwiedzania, a dawniej była to trasa kolejki wąskotorowej do transportu amunicji artyleryjskiej. Podczas betonowani podziemia w 1938 r. udało się od schodów prowadzących do fortu T-S 73 wybetonować korytarz o długości 150m aż do miejsca przeładunku amunicji obok głównej galerii. Zwiedzający mogą przechodzić niedokończonym podziemiem aż do miejsca niedokończonego obiektu T-S 75, tam na głębokości 54 metrów pod powierzchnią ziemi, można podziwiać monumentalne, częściowo wybudowane izby dowództwa oraz dwa składy amunicyjne.

W sezonie letnim w pobliżu obiektu muzealnego działa kiosk gastronomiczny, można też skorzystać z zadaszonej altany z paleniskiem na ognisko. My postanowiliśmy, iż w drodze powrotnej zatrzymamy się na obiad w Zaclerzu, toteż z udogodnień przy twierdzy nie skorzystaliśmy. Miejsce jest jednak fajne na popas , bo jest to bardzo dobry punkt widokowy. Wprawdzie akurat tamtego dnia widoki były mocno przymglone, ale i tak panorama nam się podobała .
Widoki można podziwiać z wieży widokowej Eliška zbudowanej w 2014 r. Wieża na wysokość 24,5 m, platforma widokowa znajduje się na wysokości 20,5 m, znajduje się tam panoramiczny szkic terenu z nazwami pasm górskich i szczytów. Wstęp na wieżę jest bezpłatny.

Nazwa wieży Eliška została nadana na cześć polsko-czeskiej królowej Elżbiety Ryksy. Obok wieży postawiono drewnianą figurę królowej.







Na tym zakończyliśmy zwidzanie Stachelbergu. Zainteresowani tym miejscem mogą zaglądnąć na stronę internetową twierdzy http://www.stachelberg.cz/



Jeszcze tylko obiad w Zaclerzu…





… a potem powrót do domu.

Wilno i Troki – czerwiec 2019

Wycieczki zorganizowane przez biura turystyczne nie są wprawdzie moją ulubioną formą zwiedzania, tym razem jednak takie rozwiązanie było idealne . No, prawie idealne , gdyby nie to, że sama podróż autokarem była straaaaaaaaaa…aaaaasznie długa. No ale przynajmniej żadna z pań naszego Bożo-Cielnego Babskiego Wypadu (tym razem było nas aż 13) nie musiała spędzać długiego weekendu za kierownicą, więc ostatecznie było OK .

Wycieczka wyruszyła z Wrocławia późnym popołudniem w środę, po drodze zbierała kolejnych uczestników z punktów przystankowych rozsianych po Polsce, przez to właśnie i trasa, i czas trwania podróży, dodatkowo się wydłużyły.





Ostatecznie do Wilna dojechaliśmy około południa czasu polskiego, co na czas litewski przekłada się na plus jedną godzinę.

Wilno

Widok z autokaru na pałac Raduszkiewiczów w dzielnicy Śnipiszki, tuż koło Zielonego Mostu łączącego tę dzielnicę z Nowym Miastem …



Jeszcze jedna fotka przez okno autokaru - widok na Muzeum Energetyki i Techniki …



Program zwiedzania na pierwszy dzień, ze względów oczywistych, nie był zbyt napięty. Coś jednak udało się zobaczyć .
Tylko półtora dnia przeznaczonego na Wilno, to jednak stanowczo za mało , niezależnie od tego, czy zwiedza się z wycieczką, czy samodzielnie.

Wileńska dzielnica Antokol ( w ichnim języku Antakalnis) jest jedną z najstarszych w tym mieście, powstała w XV wieku. Przez Antokol prowadził ważny trakt, drogą tą niejednokrotnie ciągnęły wojska, szykując się do obrony granic, bądź w czasie wyprawy wojennej. Traktem podążały też wrogie wojska, w tym w połowie XVII w. Kozacy, a w 1812 r. armia napoleońska.
Antokol słynął z licznych dworów i wspaniałych pałaców, m.in. pałace Sapiehów , Słuszków czy Wilejszów. Do dzisiaj jest to jedna z najbardziej prestiżowych i atrakcyjnych części miasta. My jednakże mieliśmy czas na zobaczenie tylko jednego miejsca - kościoła św. Piotra i Pawła, najsłynniejszego zabytku wileńskiego baroku.



Kościół ten, niesamowity wewnątrz, pokazywały już Kulki w swej relacji (na dodatek to również u nich było to pierwsze miejsce, jakie odwiedzili w Wilnie), ale myślę, że warto przybliżyć go raz jeszcze. Uczestniczki naszego BBW uznały, że to najładniejsza świątynia tego miasta.

Kościół św. Piotra i Pawła (Šv. apaštalų Petro ir Povilo) jest sercem dzielnicy, stoi i przy placu Jana Pawła II (nazwanym tak dla uczczenia jego pielgrzymki na Litwę i do Wilna w 1993 r.).



W tym miejscu znajdowała się dawniej świątynia pogańskiej bogini Mildy, opiekunki piękna i miłości. Za panowania Władysława Jagiełły, dzięki wsparciu Piotra Gosztowta, stanął tu pierwszy drewniany kościółek, który jednakże spłonął w 1594 r.
Na początku XVII w. został odbudowany, a obok powstał klasztor dla sprowadzonych z Krakowa kanoników laterańskich (zamknięty przez Rosjan w 1864 r.). Podczas wojny z Moskwą, w 1655 r. świątynia została ponownie zniszczona.
Obecny kościół (wraz z klasztorem kanoników regularnych laterańskich) ufundował Michał Kazimierz Pac, wojewoda wileński i wielki hetman litewski, wielce znaczący magnat drugiej połowy XVII w. Pac wybudował świątynię jako wotum za pomyślne zakończenie wojny z Moskwą i oswobodzenie Wilna, a także za wybawienie się z rąk zbuntowanych litewskich żołnierzy.
Kościół stanął poza ówczesnym miastem, ze względów bezpieczeństwa został więc otoczony murem obronnym. Kamień węgielny w 1668 r. poświęcił biskup wileński Aleksander Kazimierz Sapieha. Budowę bryły świątyni zakończono około 1675 r., następnie przystąpiono do budowy klasztoru (istniał do 1832 r., gdy został poddany kasacie w ramach represji popowstaniowych). Prace dekoratorskie wewnątrz kościoła trwały do 1704 r. , autorami sztukaterii byli Pietro Peretti i Giovanni Maria Galli, malowidła iluzjonistyczne wykonał Michelangello Palloni. Fundator Michał Kazimierz Pac nie doczekał zakończenia prac, zmarł bowiem w 1682 r. W czasach sowieckich kościół pełnił rolę Katedry Wileńskiej i był głównym kościołem stolicy Litwy do 1991 roku.

Surowa fasada świątyni zupełnie nie zapowiada, czego możemy się spodziewać po wejściu do wnętrza.



Nad portalem znajduje się herb Paców oraz figury aniołów.







Nad balkonem umieszczono napis „Regina Pacis funda nos in pace” (Królowo Pokoju, zachowaj nas w pokoju), będący aluzją do nazwiska ambitnego fundatora.







Michał Kazimierz Pac kazał się pochować pod progiem kościoła, a na płycie nagrobnej umieścić napis: "Hic iacet peccator" (Tu leży grzesznik), zupełnie nie pasujący do niezbyt pokornego hetmana. Pod koniec XVII w. w płytę Paca trafił piorun, została wtedy przeniesiona na ścianę świątyni. Doczesne szczątki Paca w połowie XVIII w. przeniesiono do podziemi kościoła.

Fotka z Wikipedii:

Ponieważ wkrótce w świątyni miał się odbyć jakiś ślub…





… nie mogliśmy zwlekać z wejściem do wnętrza, gdyż inaczej nie moglibyśmy go zwiedzić.

Wnętrze kościoła to nawa główna, sześć kaplic bocznych i transept. Pierwsze dwie niewielkie kaplice są umieszczone pod wieżami.
Świątynię zdobi ponad 2 tysiące stiuków figuralnych, kompozycji ornamentalnych o tematyce historycznej, biblijnej, mitycznej i alegorycznej. Mamy tu przedstawicieli różnych narodów, stanów i zawodów, istoty fantastyczne i demoniczne, motywy roślinne i zwierzęce, przedstawienia ciał niebieskich i militariów…
Rzeźby przeważnie łączą się w grupy, mające znaczenie alegoryczne lub opowiadające jakąś historię.
Całość jest niesamowita !
Stiuki są białe (złoconych detali prawie nie ma), na większości moich fotek mają jednak inny kolor . To efekt gry światła i cienia, no i przekłamania ze strony posiadanego sprzętu …

Freski na sklepieniu i ścianach pochodzą z drugiej połowy XVII w.











W kruchcie (na lewo od wejścia) znajduje się przywieziony przez Paca bęben turecki (litaur), zdobyty przez hetmana w bitwie pod Chocimiem w 1673 r.



Nie mam na zdjęciach, ale warto wspomnieć o słynącej z cudów drewnianej figurze Jezusa Antokolskiego z peruką z naturalnych włosów, z szatą z tkanin. Figura ok. 1700 r. została przywieziona w częściach z Rzymu (dar papieża Innocentego XII wraz z błogosławieństwem dla Litwy), ukończona w Wilnie. Pierwotnie została umieszczona w sąsiednim kościele klasztornym Trynitarzy pw. Pana Jezusa, w obecne miejsce została przeniesiona w 1864 r., po Powstaniu Styczniowym, gdy zamykano zakon.

(fotka z netu: http://www.garnek.pl/halb09/33552949/ko ... -i-pawla-w)

Ołtarz główny jest tak skromny, że w zasadzie go nie ma… W czasach sowieckich znajdował się w tym miejscu sarkofag z relikwiami św. Kazimierza (pokażę go w dalszej części wileńskiej relacji), a obecnie ołtarz zastępuje obraz “Pożegnanie św. Piotra ze św. Pawłem” autorstwa Franciszka Smuglewicza 91804 r.) oraz figury proroków Daniela, Jeremiasza , Izajasza i Eliasza wykonane przez profesora uniwersytetu Kazimierza Jelskiego.

Rokokowa ambona w kształcie łodzi powstała na początku XIX w., zaprojektowali ją artyści pochodzący z Mediolanu. Zdobią ja symbole ewangelistów



Kształt łodzi ma również kryształowy żyrandol wykonany w 1905 r. Ma on upamiętniać zatonięcie, podczas transportu z Włoch, zamówionego przez Paca ołtarza głównego o kryształowych kolumnach.

Bardzo fajny pomysł na krótki wiosenny wypad przyszedł Wam do głowy , z wielką przyjemnością będę oglądać Wilno Twoimi oczyma.
Ale że pamiętałaś nasz prehistoryczny wyjazd i tę krótką relacyjkę.... , to miłe. Sądzę że gdybyśmy mieszkali nieco bliżej tamtejszej granicy to 3 nadbałtyckie kraje byłyby już nam znacznie lepiej znane... a tak to wciąż się wybieramy ponownie i wybrać nie możemy.
Kościół jak widzę niewiele się zmienił, choć chyba trochę odnowiono elewację . Na pewno wizyta w nim pozostaje w pamięci na zawsze...