Wyprawa na antypody - Patagonia

Wszystkie lodowce wyzwalają w człowieku odczucie "małości" , ale te których czoło kończy swój bieg w wodzie - pokazują prawdziwą potęgę tego zjawiska i uzmysławiają jaką "drobinką" jesteśmy względem natury.


Lodowiec przecudny ....zazdroszczę tych przeżyć !

piotrf napisał(a):Wojtku , Perito Moreno robi wrażenie - wyczytałem , że jego czoło ( 5 km długie i wysokie średnio na 60 m ) wędruje 2 metry dziennie

Jest to jeden z tych nielicznych lodowców, które w ostatnim czasie nie odnotowują większego topnienia. Przy czym, jest to tylko jeden z niezliczonej ilości jęzorów, którymi kończy się największy - poza arktycznymi rejonami - lodowiec świata, Hielo del Sur.

piotrf napisał(a):Czy pływanie w jej zasięgu nie jest czasem niebezpieczne

Statki trzymają dystans ponad stu metrów od krawędzi.
Większy obryw mógłby wywołać małe tsunami, ale nam udało się zobaczyć tylko takie drobne obrywy, powodujące niewielkie falowanie powierzchni jeziora.

mariusz-w napisał(a):Lodowiec przecudny ....zazdroszczę tych przeżyć !

Wiele lat temu widziałem analogiczny lodowiec (chociaż mniejszy), który również kończył żywot w jeziorze. W Norwegii, a więc znacznie bliżej.
Zjawisko, faktycznie warte zobaczenia, a Norwegia - nie tak znowu daleko...

Pozdrawiam,
Wojtek

Gdy już wszyscy mają założone raki, wkraczamy na lodowiec. Nasza grupka liczy około dwudziestu osób i mamy do opieki dwóch przewodników. Głośny chrzęst raków o piarg znacznie cichnie na lśniącej powierzchni biało-niebieskiego giganta, ale i tak raz po raz słychać charakterystyczny zgrzyt ślizgającego się po lodzie metalu. Zapewne większość z nas ma raki na nogach po raz pierwszy w życiu i to jest nie mniejszym przeżyciem, niż sam fakt znalezienia się w tym miejscu.





Przewodnicy starają się pilnować, by grupka nie rozbiegła się zanadto we wszystkie strony. Teren nie jest tu specjalnie najeżony niebezpieczeństwami, niemniej jednak trafiają się wyrwy i dziury, w których dałoby się zupełnie zniknąć. W takich przypadkach zawsze jeden z naszych aniołów stróżów staje przy takiej dziurze, ostrzegając przed nadmiernym zbliżeniem się do newralgicznego miejsca. Oczywiście, wszyscy od razu się tłoczą, by zajrzeć jak najgłębiej.







Wchodzimy do niewielkiej dolinki, ograniczonej gładkimi zboczami. W dali piętrzą się kolejne lodowe pagórki - trudno ocenić ich odległość i wysokość, gdyż brak punktu odniesienia. Zatrzymujemy się i następuje kolejny krótki wykład na temat potężnego Hielo del Sur, którego tylko malutkim jęzorem jest Perito Moreno. Czy są jakieś pytania? Owszem, mnie interesuje pochodzenie jego nazwy. Okazuje się, że nazwano go na cześć argentyńskiego naukowca i andynisty Francisco Moreno, któremu nadano przydomek Perito, oznaczający eksperta. Moreno ofiarował część należącej do niego ziemi pod jeden z później utworzonych parków narodowych w Argentynie. Ciekawostką jest fakt pojmania go przez Indian Tehuelczów podczas jednej z wypraw do Patagonii w 1880r. Miał zostać uśmiercony, ale udało mu się uciec i przeżyć.





Na co bardziej stromych odcinkach przewodnicy wykuwają niewielkie stopnie, ale i tak widzę, jak którejś dziewczynie w kozaczkach wyginają się stopy podczas podchodzenia. Nasze raki są starego typu, wiązane paskami, analogicznie jak moje stare, wysłużone raki, które mają już trzydzieści lat i nadal się świetnie spisują. Jeszcze chwila spaceru i oto za kolejną niebieskawą bulą odkrywamy stół, a na nim przygotowane szklanki, butelki z whisky i jakaś mała zakąska. Nasi opiekunowie łapią za czekany i wyrąbują kawałki lodowca do metalowej miski. Teraz lód rozdzielany jest do szklanek, po czym wlewa się alkohol z szyjki butelki przesuwającej się nad nimi ruchem ciągłym.

Budzi to u wszystkich ogromną radość. Nawet dla mnie, który stroni od mocnych alkoholi, jest to jakaś atrakcja - whisky z lodowcem w szklance.
- Zdrowie!
- Salud!
- Salud y pesetas! Y mujeres con grandes tetas! - śmieję się, nieznacznie tylko modyfikując meksykański toast.









Poczęstunek zakończony. Naczyń nie musimy myć, zostawiamy je na stole. Ruszamy jeszcze w stronę krawędzi lodowca. Mamy tylko chwilę, gdyż przewodnicy już nawołują do powrotu; przedłużamy ją jednak i w efekcie zostajemy już tylko we czwórkę. Na sam skraj nikt się nie odważy wejść - to zbyt ryzykowne - staramy się jednak podejść na tyle blisko, by dobrze zobaczyć opadające ściany. Poza tym, świetnie w tym miejscu widać fantazyjne kształty niekiedy filigranowych, lodowych turniczek. Musimy wracać, gdyż nawoływania stają się coraz bardziej natarczywe. Definitywny koniec spaceru. Schodzimy na piarg i ściągamy raki.

To prawdziwa whisky on the rocks...

Ale wspaniale niebiesko

JacYamaha napisał(a):To prawdziwa whisky on the rocks...

I na pewno prędzej zabrakłoby whisky niż kostek lodu.

Liliana napisał(a):Ale wspaniale niebiesko

Prawda? I to pomimo, iż ten park nazywa się tak przyziemnie - Los Glaciares (Lodowce). Ten poprzedni nosi bardziej romantyczną nazwę - Torres del Paine (Niebieskie Turnie).

Pozdrawiam,
Wojtek

Znajomą ścieżką wracamy do przystani. Teraz już nie ma grupek - każdy wędruje, jak mu wygodniej. Można kupić coś do jedzenia, my mamy jednak własny prowiant. Zasiadamy przy jednym ze stołów, stojących poniżej zabudowań. Mamy stąd widok na czoło lodowca. Czas płynie leniwie, ale nie mamy wyjścia - musimy odczekać na przybicie statku. Wreszcie widzimy, jak się zbliża. Przywozi kolejną grupę spragnionych lodowcowych wrażeń. Schodzimy na sam brzeg, odczekujemy aż wszyscy wysiądą, po czym się okrętujemy.

Te obrazki są po to, by za potrzebą pójść we właściwą stronę









Również i w drodze powrotnej podpływamy w stronę lodowego muru, co nas cieszy. Jest teraz inne oświetlenie, promienie słoneczne - mimo iż słabe - wnikają w szczeliny pomiędzy niebieskimi iglicami i wydobywając głębokie cienie, podkreślają niewiarygodną smukłość mrożonych kłów. Statek trzyma się w bezpiecznej odległości nie tylko od zakończonej poszarpaną krawędzią ściany, ale i od unoszących się na wodzie brył lodu. Słusznie, nie mam ochoty sfilmować nowej wersji Titanica. Podpływa kolejna łajba, większa od naszej - uwieczniam ją na tle wyrwy między czołem lodowca, a tkwiącym samotnie po drugiej stronie jego trabantem.







Silnik nabiera mocy - ruszamy w drogę powrotną. Lodowiec zostaje za nami i skupiam wzrok na południowym brzegu Brazo Rico. Pogoda się poprawiła i sterczące nad jeziorem góry są teraz pięknie oświetlone. Dobijamy do brzegu, gdzie czeka na nas autobus. Nie wracamy jednak jeszcze do El Calafate - czeka nas druga część wycieczki. Podjeżdżamy szosą wzdłuż północnego brzegu na sam koniec półwyspu Magallanes, skąd prowadzą krótkie trasy piesze, na ogół po dobrze przygotowanych podestach. Kierujemy się najpierw w prawo i zatrzymujemy przy punkcie widokowym. Po prawej mamy Kanał Tempanos. Nazwa mogłaby sugerować efekt działalności ludzkiej. Ale nie - to po prostu część Lago Argentino, łącząca południowe odnogi jeziora z głównym zbiornikiem.

Przechodzimy na kolejne platformy widokowe. Niestety, na długich odcinkach drzewa przesłaniają nam Perito Moreno. Czasami słychać huk rozpadających się lodowych zrębów, po których następuje głośny plusk i szelest rozpływających się po wodzie brył, nie udaje mi się jednak ani razu uchwycić tego zdarzenia obiektywem aparatu. Z któregoś punktu widokowego dostrzegam akurat kolejny statek, zbliżający się do czoła lodowca - wydaje się stąd taki maleńki w obliczu potężnej, niebieskiej ściany. Może nas też ktoś przedtem z tego miejsca obserwował...







Znów nachodzą mnie refleksje natury geograficzno-klimatycznej. Przebiega tędy pięćdziesiąty równoleżnik, a więc jestem w miejscu, ściśle odpowiadającym położeniu mojego domu na półkuli północnej. Jezioro położone jest na wysokości 200m n.p.m., czyli niżej jeszcze niż stoi mój dom. Jest końcówka lata. Za progiem mojego domu rozciąga się lodowiec... Ufff… dobrze, że tak nie jest.





Wracamy do autobusu. Odjazd mamy o 16:10, przyjeżdżamy więc do El Calafate o przyzwoitej godzinie. Robimy wymianę w kantorze i wreszcie mamy argentyńskie peso. Za dolara dostajemy 3,50 peso, widzimy więc teraz dokładnie ten niekorzystny przelicznik w autobusie, gdzie trzeba było zapłacić 60 peso lub 20 dolarów. Z Danielem wracamy do hotelu, podczas gdy Wiesia z Tomkiem zostają jeszcze w centrum. Daniel napalił się bardzo na argentyńską specjalność - parrillada. Jest to zestaw przeróżnych grillowanych mięs, serwowany na czymś w rodzaju małego piecyka. Niestety, okazuje się, że w naszym hostalu jest już na to zbyt późno, ale wskazują nam knajpę w pobliżu. Próbuję odwieść Daniela od tego pomysłu, ale na próżno.

Knajpę znajdujemy szybko. Już jej wygląd świadczy o niezbyt niskich cenach; znów próbuję zniechęcić mojego towarzysza, ale i tym razem bezskutecznie. Znam to danie z poprzedniej wizyty w Argentynie i wiem, że nie damy rady pochłonąć wszystkiego. Kiedy przynoszą nam kolację, jedyny ratunek widzimy w ściągnięciu do nas Tomka i Wiesi - niestety, mają wyłączony telefon. Robimy więc, co w naszej mocy, ale i tak sporo jeszcze zostawiamy. Proponuję nieśmiało Danielowi podzielenie się kosztem tej lukullusowej uczty, jednak mój kumpel jest niezłomny - on zaprosił, on płaci. Cóż, może chociaż symbolicznie zrewanżuję się jakimś piwem przy najbliższej okazji.



Wracamy do hotelu w tym samym czasie, co i pozostała dwójka i resztę wieczoru spędzamy w przeuroczej antresoli. Jako że wreszcie zakupiliśmy rozpuszczalnik, więc idzie na stół wódka, którą targałem na plecach przez Torres del Paine. W dalszej kolejności gasimy pragnienie piwem z tutejszej lodówki - czas mija szybko i wesoło. Jeszcze przed pójściem do łóżek robimy sobie pamiątkowe zdjęcie za ladą recepcji, wspólnie z Manuelą. Będziemy naprawdę miło wspominać America del Sur.

Fantastycznie !!! ... mam na myśli lodowiec ... choć kolacja też niczego !

mariusz-w napisał(a):Fantastycznie !!! ... mam na myśli lodowiec ...

Musiało wspaniale wyglądać, jak się walił ten mur, przegradzający odnogi Lago Argentino. Są w necie filmy, pokazujące to zdarzenie.

mariusz-w napisał(a):choć kolacja też niczego !

To danie spokojnie zaspokoi apetyty czterech osób. Gdy kilka lat wcześniej przemierzaliśmy w grupce ośmioosobowej Brazylię, Argentynę i Urugwaj, to w sam raz wystarczały dwa takie piecyki na stół.

Pozdrawiam,
Wojtek

Przed wyruszeniem pod Fitz Roya, jeszcze mapka wycieczki na Perito Moreno.

Przepiękny lodowiec, niesamowite są jego odcienie:)

Mieliście fantastyczną pogodę, przy deszczu urok lodowca znacznie by się zmniejszył a tak delektuję się jego majestatycznością

trinity napisał(a):Przepiękny lodowiec, niesamowite są jego odcienie:)

Mieliście fantastyczną pogodę, przy deszczu urok lodowca znacznie by się zmniejszył a tak delektuję się jego majestatycznością

Lodowce im bardziej postrzępione, tym bardziej błękitne. Temu jeszcze czerwonych odcieni dodaje pył z okolicznych skał.

A z pogodą na Perito Moreno nam się rzeczywiście udało. Patagońska aura jest bardzo kapryśna - z deszczem czy chociażby pochmurnym niebem trzeba się w każdej chwili liczyć. W kilku miejscach te kaprysy popsuły nam nieco odbiór patagońskiej przyrody. Cóż, tego już sobie zarezerwować nie można...

Pozdrawiam,
Wojtek