Wrześniowy Hvar i dwie przygody na lądzie.

Lekko nie jest....
I morza, nie widać...
Po Twojej relacji, raczej nie poszybuje w rankingu...

Blisko 8 godzin w obie strony
Zazdroszczę kondycji i......samozaparcia.
8 godzin to ja mogę w Jadranie siedzieć.

Jakbym zobaczył taki drogowskaz że jeszcze 3h do szczytu i że cienia już nie uświadczę to bym się chyba wycofał. Gratuluję samozaparcia. Kwiecień albo październik to może bym się zastanowił ale w lecie to na wycieczki górskie w Chorwacji nie dam się namówić

elka21 napisał(a):Widzę, że przy źródełku jest dyżurna szklanka, tylko coś suche to źródełko.
Chyba, że jest tam jakiś kranik zakręcający wodę

Brawo za spostrzegawczość.
Nie wiem, czy tak jest zawsze, ale podczas naszego wejścia/zejścia z tej rurki dosłownie kapało. Nie stanowiło to problemu podczas drogi na szczyt, bo mieliśmy spory zapas wody. Kilka kropli na dłonie do przemycia twarzy wystarczyło. Za to podczas zejścia, nasza cierpliwość została mocno wystawiona na próbę.

CROberto napisał(a):Lekko nie jest....
I morza, nie widać...

Widok na "Vrličko more" musiał wystarczyć.

CROberto napisał(a):Po Twojej relacji, raczej nie poszybuje w rankingu...

A cóż to za ranking?

anakin napisał(a):Blisko 8 godzin w obie strony

Nie mierzyłem, ale gdzieś znalazłem informację, że ta trasa ma ok. 18 km.

anakin napisał(a):Zazdroszczę kondycji i......samozaparcia.

Samozaparcie to u mnie jest silne. Kondycja mogłaby być lepsza, pracuję nad nią.
Szczerze, to lekarz odradzał, byłem po rehabilitacji kolana.

mchrob napisał(a):Jakbym zobaczył taki drogowskaz że jeszcze 3h do szczytu i że cienia już nie uświadczę to bym się chyba wycofał.

Nie było takiej opcji. No chyba, żeby mnie znieśli, gdybym naprawdę nie wydolił. A w moim wieku jest się już w grupie podwyższonego ryzyka. Jednak napędzała mnie świadomość, że i tak nie byłoby szansy na pomoc, bo pustki dookoła i większość trasy była poza zasięgiem.

walp napisał(a):A cóż to za ranking?

Ano mój własny...
Wydaje mi się ,że każdy z nas na podstawie relacji tworzy własną listę miejsc do odwiedzenia....
Zapewne widok ze szczytu jest fajny , i.....ta satysfakcja....

Ale jak wspomniałem - lekko nie jest i morza nie widać...

CROberto napisał(a):

walp napisał(a):A cóż to za ranking?

Ano mój własny...
Wydaje mi się ,że każdy z nas na podstawie relacji tworzy własną listę miejsc do odwiedzenia....

No tak, rozumiem.

CROberto napisał(a):Zapewne widok ze szczytu jest fajny , i.....ta satysfakcja....

Ale jak wspomniałem - lekko nie jest i morza nie widać...

Może nie dla każdego takie przygody? Może trzeba ewoluować, wyjść z Jadrana.

Dzień 14 (18.09) - Dinara c.d.

Potem szło się coraz trudniej. Zawieszony na szyi aparat, zalewały krople potu ściekające z twarzy. No cóż, wybierając się na Dinarę wiedziałem, że będzie ekscytująco, ale trzeba będzie opuścić strefę komfortu i stawić czoła przygodzie.

mchrob napisał(a):Jakbym zobaczył taki drogowskaz że jeszcze 3h do szczytu i że cienia już nie uświadczę to bym się chyba wycofał.

Ciekawe, co byś powiedział na ten?
Od źródełka uszliśmy pół godziny, zgodnie z informacją na dolnej tabliczce, a ta górna informuje, że do szczytu nadal 3 godz.
Pół godziny temu też było 3 godziny. Ucieka nam?


Na szczęście, więcej takich zmyłek nie napotkaliśmy. Oznakowanie szlaku jest ogólnie dobre i tylko w niewielu miejscach musieliśmy wypatrywać okrągłych czerwono-białych znaków bądź tyczek, aby mieć pewność, że jesteśmy na szlaku.





Mijamy małą kamienną chatkę. Z innych opisów wiem, że w środku znajduje się palenisko, garnki i inne artykuły do wykorzystania w razie nagłych wypadków.



Kontynuujemy wędrówkę, wspinając się wąską ścieżką pośród rozrzuconych kamieni.




Robimy częste przystanki chociaż na 1-2 minuty i łyk wody. Zrozumieliśmy, że musimy mocno ją oszczędzać.


Równie często obracamy się za siebie, aby podziwiać panoramę i pocieszać się przebytą odległością od schroniska w Glavaš.

Niektóre podejścia były naprawdę dość strome. Dawałem tam z siebie pełną moc.


Z każdym kolejnym krokiem znajdowaliśmy się coraz wyżej. Górskie łąki i pastwiska zaczęły ustępować wapiennym formacjom.






W końcu doszliśmy do pewnego wypłaszczenia. Z lewej strony widoczna dolina przez którą płynie rzeka Krka i leży Królewskie Miasto Knin.




Z prawej kolejne góry i wzniesienia pasma Gór Dynarskich leżące na pograniczu chorwacko-bośniackim.



Minęły niecałe 2 godziny od opuszczenia źródełka i doszliśmy do schroniska Drago Grubać znajdującego się na wysokości 1645 m n.p.m.

Widzę, że ruch w relacji jak na szlaku na Dinarę.

Po krótkim odpoczynku przy schronisku Drago Grubać, ruszyliśmy dalej. Napędzała nas świadomość, że w pionie to niecałe 200 m.



W końcu dochodzimy do południowo-zachodniej stromej ściany opadającej pionowo kilkaset metrów. Stąd widoki na Knin i okolicę są jeszcze piękniejsze.




U naszych stóp, w cieniu ogromnej ściany leży Knin. Dookoła tylko góry. Białe skały, rudziejące trawy, ciemna zieleń lasów.


Wpatrujemy się zauroczeni w strome żleby, fascynujące skalne ściany i roztaczające się przed nami wyjątkowo ładne krajobrazy.








Teraz wspinaczka była samą przyjemnością, bo nie dość, że widoki piękne, to chłód na tej wysokości powodował, że szło się komfortowo.

W dalszej części szlak prowadził zboczami porośniętymi skarłowaciałą kosodrzewiną. Miejscami - chyba z powodu pożaru - kosodrzewina była martwa. Pozostała po niej plątanina poszarzałych gałęzi wyglądała dość przykro.




Jednak krajobrazy dookoła, niezmiennie zachwycały.





W końcu, naszym oczom ukazała się czerwona budka.

Wspaniałe widoki
Oszczędzanie wody w takich wędrówkach to koszmar.
Też kiedyś zdarzyło nam sie zabrać zbyt małą ilość wody choć wydawało się że będzie jej aż za dużo
Dużo spadła temperatura blisko szczytu?

Kapitańska Baba napisał(a):Oszczędzanie wody w takich wędrówkach to koszmar.
Też kiedyś zdarzyło nam sie zabrać zbyt małą ilość wody choć wydawało się że będzie jej aż za dużo

Odczuliśmy to dość mocno. Dlatego należy wziąć dodatkową butelkę do tego, co wydaje nam się, że jest wystarczające. Jedyny dostęp do wody na tej kilkugodzinnej trasie, to kapiące źródełko na wysokości 1000 m.

Kapitańska Baba napisał(a):Dużo spadła temperatura blisko szczytu?

Trudno określić dokładnie, ale na tyle, że szło się przyjemnie i krople potu nie ściekały po twarzy. Bluzy założyliśmy dopiero na samym wierzchołku.

Piękne zdjęcia, te uschnięte i poskręcane pnie wprowadzają taki apokaliptyczny klimat.
Tej wody faktycznie mieliście mało ze sobą. Dobrze że was chociaż wietrzyk ratował.
To ostatnie zdjęcie to cel wspinaczki?

mchrob napisał(a):... te uschnięte i poskręcane pnie wprowadzają taki apokaliptyczny klimat.

Tak, w tym miejscu można było poczuć taki klimat.

mchrob napisał(a):Tej wody faktycznie mieliście mało ze sobą. Dobrze że was chociaż wietrzyk ratował.

Zapas 2,2 l na osobę okazał się niewystarczający. Mimo, że przed wyjściem "zatankowaliśmy" na parkingu, ale człowiek nie wielbłąd.

mchrob napisał(a):To ostatnie zdjęcie to cel wspinaczki?

Dokładnie. Widoczny jest jeden z wierzchołków szczytu.

walp napisał(a):Widzę, że ruch w relacji jak na szlaku na Dinarę.

Bo niektórzy jeszcze zostali w schronisku i nie wiedzą czy iść dalej Nie pędź tak

Super widoki

pozdrawiam, Michał