W cieniu tamaryszku - Grebastica 2012

Dzień drugi. Wyjechaliśmy ok. godz. 6-tej, po koszmarnej jak dla mnie nocy, która bardziej mnie wymęczyła niż sama jazda. Spowodowane to było między innymi tym, że zakwaterowani byliśmy na poddaszu bez klimatyzacji i panował tam niesamowity skwar - przy całkowitym bezruchu powietrza otwieranie okien na niewiele się zdawało - podobno od miesiąca w tej miejscowości nie padał deszcz.... Na domiar złego prawie do świtu obok naszego domu przechodziły hardy całych w skowronkach imprezowiczów, którzy oczywiście to swoje szczęście musieli wszem i wobec wykrzykiwać. Ale co tam - najważniejsze, że zgodnie z planem wyjechaliśmy w dalszą drogę. I tak mijając pola pełne słoneczników ok. godz. 7.30 dotarliśmy do przejścia granicznego Letenye - Gorican. Przekroczenie granicy zajęło nam mniej więcej 10 minut, dalsza podróż przebiegła szybko i sprawnie a w miarę pokonywania tuneli nasze buzie coraz bardziej się uśmiechały. Chorwacja przywitała nas piękną słoneczną pogodą.

Jestem na posterunku, tym bardziej, że nasza podróż też wiedzie przez ulubiony przez nas węgierski kraj, gdzie zaopatrujemy się w lokalne smakołyki i po dwóch noclegach jedziemy dalej.

Melduję się i czytam co dalej

Będe

to i ja poczytam

Mimo iż Grebastica nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia , to ciepło wspominam pobyt w tej miejscowości , a zwłaszcza przemiłych ludzi u których mieszkaliśmy kilka lat temu , więc będę tutaj zaglądać .

Już mnie ciekawi czy wędrowaliście w okolicy murów , mam tylko kilka fotek z tamtych rejonów , chętnie pooglądam jeśli byliście.

Iwona75 napisał(a):Mimo iż Grebastica nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia , to ciepło wspominam pobyt w tej miejscowości , a zwłaszcza przemiłych ludzi u których mieszkaliśmy kilka lat temu , więc będę tutaj zaglądać .

Już mnie ciekawi czy wędrowaliście w okolicy murów , mam tylko kilka fotek z tamtych rejonów , chętnie pooglądam jeśli byliście.

Mury widzieliśmy jedynie od strony morza, później postaram się zamieścić kilka zdjęć. Pozdrawiam.

We wrześniu Balaton był jeszcze płytszy. Błoto widoczne było na 50 m od brzegu. Wiadukt robi wrażenie. Nie mogłem z powrotem na niego trafić po noclegu u Pani Teresy, która bardzo wspominała Janusza Bajcera. Co on jej naopowiadał, że tak go pamięta. Nie zarezerwował kwatery i spał pewnie tam gdzie Wy. Szkoda bo by sobie pochodził po metalowych krętych schodach. Zeglarze na Balatonie to nie żeglują tylko pchają łódki.

No i ten ich język. Jedyne co mówiłem to egészség na zdrowie. Nawet w sklepie spożywczym. Panie tylko się usmiechały. Pozdrawiam

darek1 napisał(a):We wrześniu Balaton był jeszcze płytszy. Błoto widoczne było na 50 m od brzegu. Wiadukt robi wrażenie. Nie mogłem z powrotem na niego trafić po noclegu u Pani Teresy, która bardzo wspominała Janusza Bajcera. Co on jej naopowiadał, że tak go pamięta. Nie zarezerwował kwatery i spał pewnie tam gdzie Wy. Szkoda bo by sobie pochodził po metalowych krętych schodach. Zeglarze na Balatonie to nie żeglują tylko pchają łódki.

No i ten ich język. Jedyne co mówiłem to egészség na zdrowie. Nawet w sklepie spożywczym. Panie tylko się usmiechały. Pozdrawiam

Ha, ha ilekroć przejeżdżam przez Węgry mam wrażenie, że znalazłem się na innej planecie Kiedyś nawet w popularnej sieci fastfood miałem problem z zamówieniem kanapki. A jest takie powiedzenie, że Polak - Węgier dwa bratanki

Wczesnym popołudniem na horyzoncie pojawiły się ku uciesze wszystkich wzgórza z wiatrakami i już wiedzieliśmy, że lada moment będziemy w Sibeniku i Grebasticy. W tej pierwszej miejscowości zatrzymaliśmy się jeszcze na grubsze zakupy w Konzumie. Dojeżdżając do naszych apartmanów, spotkała nas miła niespodzianka ponieważ okazało się, że już na nas oczekuje mój serdeczny przyjaciel Marcin z rodziną, który pomimo tego, że wyjechał z PL później od nas, przez to, że nie spał po drodze, na miejscu był mniej więcej w tym samym czasie. Przywitał nas również gospodarz Spiro i jego baset Lu ....

Witam. Ciekawa relacja. Planuję wyjazd do Rogoznica to tylko 20 km w strone Splitu od Grebastica wiec chetnie czytam twoją relację może odwiedzę tę wioskę

Miejscowość jaka lubię. Mała i cicha. Czekam na kolejne odsłony relacji

Po przyjeździe i powitaniu, jeszcze przed rozpakowaniem razem z dzieciakami wskoczyliśmy do wody, w której od razu zapomnieliśmy o zmęczeniu spowodowanym podróżą. Z uwagi na to, że nie był to nasz pierwszy raz u Spira, od razu poczuliśmy się jak w domu - nawet apartament zajęliśmy ten sam - Takie jeżdżenie w to samo miejsce ma niewątpliwe tą zaletę, że nie trzeba tracić czasu na aklimatyzację i "rozpoznanie terenu". Rozpakowawszy się, wyruszyliśmy na spacer do "centrum". Owo centrum znajdowało się mniej więcej w odległości 1km od naszej hacjendy i prowadziła do niego klimatyczna alejka wzdłuż morza. Ponieważ moja młodsza córa z uwielbieniem oddawała się tropieniu i łapaniu krabów, jaszczurek i innych żyjątek (czego oczywiście nie pochwalałem), droga trwała nieco dłużej niż powinna. Jednak ten brak konsekwencji absolutnie mi nie przeszkadzał - w końcu byliśmy na długo wyczekiwanym urlopie, gdzie czas przecież biegnie zupełnie inaczej. Po dotarciu na miejsce stwierdziliśmy, że wioska z roku na rok robi się coraz bardziej przyjazna turystom. I tak w tym roku poszerzono i zagospodarowano nowe plaże, nawieziono też je drobnym żwirkiem, powstał nowy "cafe bar", gdzie niczym w tropikach, pod parasolami krytymi bambusem można było wedle uznania uzupełnić płyny W samym centrum niewiele się zmieniło - dwa sklepy, w których można było zrobić podstawowe zakupy, grill bar Roco, uwielbiona przez dzieciaki lodziarnia, gdzie serwowano lody uformowane w przeróżne postacie, no i placyk zabaw. A.... i jeszcze pewna nowość w stosunku do naszej poprzedniej wizyty - kolejny lokal pod chmurką (a raczej parasolami), w którym był dostęp do bezprzewodowego internetu. Owe "dobrodziejstwo" okazało się niestety zgubne dla jednego z naszych ziomków, który z racji wykonywanego zawodu rzadko rozstawał się z laptopem. Mianowicie trzymając "nogę na nogę", na nich komputer a resztę ciała pod parasolem, zatracając jednocześnie poczucie czasu podczas buszowania w sieci nabawił się dotkliwych oparzeń słonecznych łydki i kolana, podczas gdy cała reszta ciała pozostała blada jak papier. Z taką też opalenizną powrócił do kraju.
Po lodach postanowiliśmy pójść dalej wzdłuż wybrzeża. Tym razem droga wiodła już szutrową ścieżką, po lewej stronie znajdowały się malownicze skaliste zakamarki z dostępem do morza, a po prawej domostwa i egzotyczna dla nas roślinność w postaci drzewek kiwi, palm daktylowych, migdałowców. Wśród tych jakże miłych dla oka widoków oraz słodkiej woni w/w roślinności wymieszanej z zapachem morza dotarliśmy do zatoki w części miejscowości zwanej Galeśnica. Przy zjawiskowym zachodzie słońca zajadaliśmy się pizzą snując plany na kolejne dni....

Witaj Tomaszu, jak piszesz o Grebasticy, to ja jestem.
Byłem w tym czasie jak Ty.
Mieszkałem po 2 stronie zatoki.

Jacek 206 napisał(a):Witaj Tomaszu, jak piszesz o Grebasticy, to ja jestem.
Byłem w tym czasie jak Ty.
Mieszkałem po 2 stronie zatoki.

Witaj,

Być może było nam dane się spotkać . W którym miejscu dokładnie byłeś?

Pozdrawiam.