Upalny wrześniowy Peloponez 2012

Ciekawa ta mglista scenografia - w końcu słoneczna letnia Grecja - to oczywista oczywistość

Jak czytałam o Waszych spontanicznych miłych spotkaniach z tambylcami - to sobie pomyślałam, że to jeden z tych argumentów, dla których warto być takim podróżniczym "luzakiem"

pozdrawiam

klopot napisał(a): tam na południu Europy można poczuć smak prawdziwego arbuza

Aż mi ślinka pociekła na wspomnienie tych pyszności! Najsłodszy i najbardziej soczysty był 10-kilowy arbuz, jaki kupiliśmy na przydrożnym straganie gdzieś niedaleko Sparty.

Tymona napisał(a): to jeden z tych argumentów, dla których warto być takim podróżniczym "luzakiem"

To oczywiście jedna z WIELU zalet takiej formy podróżowania .

W drodze z Meteorów do autostrady:





Tunele na A2, bramka za 2 euro… No a potem drogą nr 5 (z krótkimi fragmentami budowanej autostrady) na wschód - kierunek Arta…







Porcja zwiedzania na ten dzień została już załatwiona, toteż to Arty nie zjeżdżamy...
Jakiś postój jednak by się przydał … Może kawka? Najlepiej własna i to z widokiem na morze! A że właśnie przejeżdzaliśmy wzdłuż zatoki Ambrakijskiej, zdecydowaliśmy nie zwlekać dłużej. Zwłaszcza, że była to już odpowiednia pora także na jakiś obiadek, a ten wyjątkowo mieliśmy ze sobą. Leczo (jedyne domowe danie obiadowe, jakie ze sobą zabraliśmy) miało być zjedzone poprzedniego dnia, ale ze względu na deszczową aurę podczas przejazdu przez Macedonię - nie wyszło. Teraz przydało się bardzo!



Zatoka Ambrakijska jest niemal całkowicie otoczona lądem, a jej północne wybrzeża (te, którymi wiodla nasza trasa) są bagniste, przez co raczej niezbyt sprzyjające zatrzymaniu się. Ponadto przy głównej drodze parkingi są mocno zaśmiecone, więc picie kawki w takich warunkach byłoby koszmarem.,,
Dojazd aż do Amfilochii (już przy samym końcu zatoki) skończyłby się kawką w kafenionie , musieliśmy więc zatrzymać się wcześniej. Gdy więc w miejscowości Anixiatiko (a może Aniixiatiko? – tak samo jak Kulki, wciąż dziwimy się wieloma brzmieniami tych samych greckich nazw – o ile ich zapis „po naszemu” może być usprawidliwiony, to oryginalne różne napisy greką już nieco szokują, zwłaszcza na drogowskazach ustawionych w niewielkiej od siebie odległości) zobaczyliśmy strzałkę z nazwą „paralia”, nie wahaliśmy się ani minuty. Jakiekolwiek byłoby to miejsce, na pewno będzie lepsze od przydrożnego parkingu!

Droga dojazdowa do tej plaży jest mocno zakurzona ,a pod sam koniec trzeba przejechać przez bardzo niepewnie wyglądający mostek nad jakąś zieloną wodą. Fotki mostku nie mam, ale musicie uwierzyć na słowo, ze mógł budzić nasze obawy. Skoro jednak nie był zawieszony nad przepaścią, postanowiliśmy zaryzykować . Jak się okazało, słusznie! Nie było tragicznie, a w tamaryszkach na plaży stał kamper na holenderskich blachach, więc cięższe od naszego pojazdy również sobie poradziły .

Plaża, jak plaża… Z pewenością nie chciałabym spędzić tutaj całego urlopu, ale gdyby nam przyszło tutaj przenocować, źle by nie było .





Zwłaszcza po sezonie! Parasolki były pozwijane, z plażowej tawerny ostała się tylko konstrukcja, ale woda w prysznicu była, a z boku przy dróżce na wysokości „tawerny” nawet mały przybytek z umywalką ze słodką wodą. Takie udogodnienia nie zawsze trafiały nam się podczas kolejnych dni podróży...
Tyle, że na ten dzień noclegowo już wybraliśmy Peloponez!





Kawka i leczo w takich okolicznościach przyrody (bagienek obok na szczęście niewiele, więc nie było charakterystycznego zapaszku) smakowały wyśmienicie.
No bo jak mogły nie smakować, kiedy tak mocno radowaliśmy się spotakaniem z ciepłym morzem po ubiegłocznej „zdradzie”?







Mały porcik w pobliżu:





Namiary GPS na naszą pierwszą lądową grecką plażę: 38° 58' 11" N - E 21° 9' 1" E

Wypoczęci, pojechaliśmy dalej…



Pierwsze widoki na most Rio-Antirrio, którym wkrótce przejechaliśmy uiszczając niebagatelną kwotę 13,20 euro…























I tak oto powitaliśmy PELOPONEZ

Trzeba było jeszcze tylko znalźć jakieś godne miejsce na pierwszą noc na półwyspie. Najlepiej, nie całkiem blisko Patry… Natomiast ze względu na „olimpijskie” plany złombolowe, nie mogło to być zbyt daleko na południe, bo wówczas musielibyśmy cofać się do Olimpii. Zresztą, zbyt daleko i tak byśmy nie dojechali , bo godzina była coraz późniejsza, a szukanie spania po ćmaku nie bardzo nam się uśmiechało. Znów trafić na stację paliw? Lepiej jednak blisko morza !

Z powyższych względów postanowiliśmy poszukać plaży w centralnej części półwyspu Kyllini, mniej więcej na wysokości Kastro Kyllini. Dotarliśmy tam tuż przed zachodem słońca…



O tym, gdzie konkretnie znaleźliśmy nocleg, będzie w kolejnym odcinku. Na razie tylko przebieg poniedziałkowej trasy:



Trasa (dzień 3) wyniosła 439 km.
Czas przejazdu: Orthovouni 8:30 – Meteory zwiedzanie do ok. 12:30 – zjazd z autostrady A2 w pobliży Joanniny 14:10 - Anixiatiko, odsapka w podrózy do 16:30 - most Rio-Antirrio ok. 18:00 - plaże Kastro Kyllini 19:30.


Nie do końca byliśmy przekonani, czy uda nam się uniknąć kempingu… Zjeżdzając do morza ze wzgórza na którym rozłożyła się miejscowość Kastro, widzieliśmy powiem zbyt dużą ilość tablic kierujących do różnorakich ośrodków wypoczynkowych, kempingów też było wymienionych kilka… Cóż, będzie jak będzie!

Po zjechaniu do drogi wiodącej wzdłuż morza, wybraliśmy kierunek w prawo, gdyż w tę stronę tabliczek kierunkowych było mniej.. Tyle, że kempingi aż dwa! Lepszy jednak taki nocleg (a z pewnością tańszy), niż jakikolwiek beach resot & spa…

Minęliśmy wjazd na kemping Melissa… Nie wyglądał na szczęście jak moloch, ostatecznie moglibyśmy spędzić tu jedną nockę…
Troszkę za nim był zjazd w kierunku morza do jakiejś tawerny… Miejsca obok nie było zbyt wiele , ale wysiedliśmy aby przyglądnąć się z bliska i pomyśleć, co dalej?



Całkiem przyjemnie, ale zostać na noc to się tu raczej nie uda…

dangol napisał(a): (...) tak samo jak Kulki, wciąż dziwimy się wieloma brzmieniami tych samych greckich nazw – o ile ich zapis „po naszemu” może być usprawidliwiony, to oryginalne różne napisy greką już nieco szokują, zwłaszcza na drogowskazach ustawionych w niewielkiej od siebie odległości (...)

Będąc w 2007 roku na Peloponezie zatrzymaliśmy się na kilka dni w pewnej miejscowości mniej więcej w pół drogi między Methoni a Koroni. Do tej pory nie wiemy, jak brzmi prawidłowa nazwa miejscowości:) Wersji, z którymi zetknęliśmy się na miejscu było pięć: Finikunda, Finikunta, Finikounda, Finikounta i któraś z tych już wymienionych dodatkowo z "s" na końcu:)

Z resztą miejscowość przy moście na zdjęciach powyżej też była opisywana jako Antirio albo Andirio:)

A tak w ogóle to świetna relacja:) Czekam niecierpliwie na ciąg dalszy:)

dangol napisał(a):Wypoczęci, pojechaliśmy dalej…

... na zapewne długo wyczekiwane spotkanie ze słońcem

dangol napisał(a):Pierwsze widoki na most Rio-Antirrio

z miejsca, które ewidentnie narzuca się samo, gdy dojeżdża się z tamtej strony
Myśmy stali w tej sporej zatoczce już 2 razy, z tym, że podczas razu pierwszego, bardziej niż podziwianiem mostu, umysł mój zajmowało sprawdzanie, czy uszkodzone podczas zderzenia z psem auto jeszcze trzyma się kupy

Plaże Zatoki Ambrakijskiej z pewnością nie są tymi najlepszymi jakie Grecja zaoferować może , no ale utrudzonym drogą przybyszom z Dalekiej Północy zawsze mogą się jak widać przydać

dangol napisał(a):tak samo jak Kulki, wciąż dziwimy się wieloma brzmieniami tych samych greckich nazw – o ile ich zapis „po naszemu” może być usprawidliwiony, to oryginalne różne napisy greką już nieco szokują

Nas po raz pierwszy zszokowały już tak porządnie w tamtym roku w Kilini właśnie, gdy szykowaliśmy się do odpłynięcia na Kefalonię. Obok siebie stały 2 promy których portem macierzystym był dobrze znany, aczkolwiek różnie zapisany Pireus

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a): (...) Obok siebie stały 2 promy których portem macierzystym był dobrze znany, aczkolwiek różnie zapisany Pireus

Pozdrawiam

Może płynęły różnymi trasami i dlatego nazwa portu docelowego była różna:)

dangol napisał(a):Pierwsze widoki na most Rio-Antirrio, którym wkrótce przejechaliśmy uiszczając niebagatelną kwotę 13,20 euro…

Dla przejażdżki wspaniałym cudem mostowym warto wydać te parenaście euro. Nie wspominam jak skraca drogę na Peloponez. Zdjęcia robione podczas przejazdu są dowodem na to jaka to jest niesamowita frajda. A most i z daleka i z bliska robi wrażenie znacznie większe niż nasz Rędziński (na mnie).

Zanim zapadła decyzja co do kempingu, postanowiliśmy przejść się trochę plażą o zachodzie słońca? Chwila ulotna, jakże taką przegapić? Zwłaszcza TAKI zachód, z Wyspami Jońskimi w tle!















1



Pomysł okazał się dobry, gdyż ciut dalej była kolejna tawerna, a obok na nadmorskiej skarpie (niezbyt wysokiej) całkiem spory plac, na którym stało ze trzy kampery… Przytulimy się do nich ?

Wróciliśmy po auto, a potem ustawiliśmy się w strategicznym miejscu. Następnie poszliśmy do tawerny - od czasu do czasu trzeba przecież wspomóc Greków w kryzysie.

Tego wieczora smakowaliśmy sałatkę grecką, kalmary i suflaki.







Przy okazji spytaliśmy pana tawernianego, czy nie ma nic przeciwko temu, abyśmy przenocowali tuż obok. Oczywiście, że nie miał... Skoro tak, to do jadła zamówiliśmy także karafkę wina



Póżniejsze rozmowy z naszymi sąsiadami z kamperów wykazały, że co prawda w tawernie zastrzeżeń nie ma nikt (wiadomo – każdy z noclegowiczów skusi się na coś przy okazji ), ale już właściciele pobliskich kempingów – i owszem!
Z tego powodu właśnie dwa dni wcześniej była policyjna akcja uświadamiająca, że biwakować na dziko nie wolno ! Ostrzeżenie, ale jak się nie posłucha, będzie kara… W dzień sobie wolno stać gdzie się chce, ale nocą – na kempingi!
Akcja przyniosła jakieś skutki, bo kilka kamperów jednak odjechało na noc z plaży, chociaż.... niekoniecznie na kemping . Jeden Niemiec także za naszej bytności opuścił teren około godziny 22 i powrócił skoro świt. Pozostałe dwa wehikuły miały to głęboko w nosie. I słusznie , bo kolejnej kontroli nie było.
My uznaliśmy, że nas sprawa nie dotyczy. Wyraźnego znaku biwakowania przecież nie było, a namiotu rozbijać nie zamierzaliśmy. Kombiakowi do kampera daleko, a parking dla zwykłych osobówek to przecież najnormalniejsza sprawa. Przecież urok plaży można podziwiać także ciemną nocą .

Spaliśmy oczywiście z otwartym bagażnikiem. Inaczej się nie dało przez całe dwa tygodnie, nie licząc tej nocy w Meteorach i „przejazdowych” na Węgrzech.
Nic nam nie przerywało błogiego snu, spokój i cisza, gdyż nieliczni goście wybyli z tawerny, obsługa zresztą też.

Na plaży był prysznic, obok tawerny dostępny całą dobę kibelek, z boku przy tawernie kranik z wodą, której zapasy można było sobie uzupełniać do woli. W zasadzie w stosunku do kempingu różnica była tylko w braku ciepłej wody. Wieczorem i nocą, bo w ciągu dnia z plażowego prysznica i taka leciała .


Podaję namiary GPS do ewentualnego wykorzystania przez niebojaźliwych : 37° 53' 27" N - 21° 6' 40" E
Jak ktoś będzie miał opory, zawsze może na uspokojenie „zażyć” Melis(s)y.



Tablica przy zjeździe na Złotą Plażę z asfatowej dróżki równoległej do morza:

Wtorek, 18 września

To z założenia miał być dzień byczenia się na plaży, bo przecież należał nam się odpoczynek po długiej podróży…
Tak jednak mam, że w domu budzę się dopiero po którymś dzwonku „drzemki” budzika, a na wakacjach duuuuuuużo wcześniej. Co nie znaczy, że od razu wstajemy i działamy .



Plus takiej pobudki jest jednak oczywisty – można popatrzeć na wschód słońca













Gdy już nadeszła odpowiednia chwila, zjedliśmy sobie śniadanko. Tym razem była to resztka polskiego pieczywa ze smalczykiem, który jakoś nie bardzo nam pasuje do greckich klimatów… Na łódce podczas rejsu po Jadranie wchodził znacznie lepiej . Na szczęście słoiczek smalcu wzięliśmy niewielki, więc nie było żal, że zmarnuje się w peloponeskim ukropie…



No a potem morze i plaża…





Może nie do końca dzika i bezludna, ale i tak niejeden Bywalec Polskiego Morza w pełni sezonu ma nam czego pozazdrościć. Szczególnie temperatury wody – zero stersu w zanurzaniu się w takiej zupie . Kolejny raz po Krecie przekonuję się, że to jest to, co mi się w Grecji bardzo podoba .
Piasek na plażach Kyllini też całkiem przyjemny, pomimo że nie tak złocisty jak nad Bałtykiem…

Na przemian była kąpiel i leżakowanie, od czasu do czasu urozmaicona spacerami w te i nazad, a czasami także wizytą w tawernie. Zimny Mythos w taki upał jest przecież wskazany.













Całe szczęście, że przy naszym miejscu nie było hotelu i spa, bo gęstość przy parasolkach znacznie by wzrosła.
Co do spa… Trochę jednak żałuję, że nie chciało nam się dotrzeć na samo południe cypla do Loutra Kyllinis, gdyż wymoczenie się w tamtejszych wodach termalnych i wymazianie leczniczym błotkiem przydałoby nam się. Zarówno bark Grześka po majowej kontuzji jak i mój kręgosłup, ucieszyłyby się z takiej terapii. Cieplutka słona woda morska też jednak pomagła w rehabilitacji, więc żal nie jest aż tak duży

Widok w kierunku Kastro:






Za tym cypelkiem znajduje się kolejny kemping (o nazwie Fournia), ale zupełnie nie byliśmy zainteresowani tym, jak tam jest…









Około 15-tej uznaliśmy, że trzeba opuścić Chrissi Akti i odwiedzić jakiś sklep. Jedna tawerniana greek salad wystarczy, nie będziemy płacić po 5 – 6 euro za pokrojenie ogórka i pomidora oraz położenie na to plastra fety wyjętej z pudełka …
Przez kolejne dni postanowiliśmy (i trzymaliśmy się tego postanowienia ) sami robić grecką sałatkę. Fakt, feta w sklepie też nie jest tania, ale i tak sporo zaoszczędziliśmy – a w zasadzie mniej wydaliśmy .