.png "Croentuzjasta")
Ivan Gundulić (1588 – 1638) to największy poeta starszych literatur południowosłowiańskich, pochodził z rodziny patrycjuszy dubrownickich. Piastował wiele funkcji w swym mieście ale przede wszystkim był pisarzem. Napisał wiele tekstów dramatycznych ale również wiersze liryczne. Wiele jego utworów przetrwało jedynie we fragmentach. Treść ich czerpał przeważnie ze znanych epizodów z eposów Ariosta iTassa lub motywów rozpowszechnionych w literaturze antycznej. Dramaty et cieszyły się w Dubrowniku ogromnym powodzeniem; mało w nich jest jednak indywidualnych cech autora; była to tylko danina, jaką pisarz złożył swojej epoce. Znaczenie i sławę zdobył Gundulić trzema swoimi dziełami: poematem Suze sina razmetnoga, udramatyzowaną sielanką Dubravka i nie dokończonym niestety poematem epickim Osman. Dwa pierwiastki przewijają się stale przez twórczość Gundulicia: pierwiastek chrześcijańsko-moralistyczny i narodowy. Był on głęboko przekonany o przemijalności wszystkiego co ziemskie, o krótkotrwałości wszelkich ludzkich poczynań i konieczności pogrążenia się w kontemplacji religijnej. Był człowiekiem doskonale rozumiejącym sytuację swego miasta i sytuację Słowiańszczyzny w ówczesnej Europie.
Nawiązywał do walk polsko-tureckich. Pisząc pod wielkim wrażeniem głośnej w całej Europie wiktorii pod Chocimiem swój poemat Osman, Gundulić snuł – równolegle do typowych dla człowieka baroku refleksji o znikomości ziemskiej sławy i potęgi – pochwałę polskiego bohaterstwa i męstwa; z Polską wiązał ściśle nadzieję na ostateczne pokonanie Półksiężyca, toteż królewicza polskiego (panującego potem jako Władysław IV) kreował na jedną z głównych postaci eposu. Przekład tego eposu, którego dokonał Karol Brzozowski, inspirował również Mickiewicza.
.png "Cromaniak")
.png "Weteran")
. Na szczęście znajomi też pstrykali, ale tych fotek jeszcze nie mamy 
.png "Moderator globalny")
. Dojechaliśmy na parking, zostaliśmy sprawnie pokierowani, gdzie zaparkować, kilka minut w kolejce po bilety i biegiem do autobusu, ponieważ jeden właśnie ruszał, a były w nim jeszcze miejsca, więc szkoda czasu na stanie na przystanku. Jazda na miejsce, nie powiem...z dreszczykiem emocji - te serpentyny, zakręty i strome krawędzie, a jak nagle dwa autobusy zaczęły się mijać na takim zakręcie, no to hmmmm - szacunek dla kierowców 
. Starałam się skupić na widokach, które zapierały dech w piersi, to połączenie kolorów - zielonego, turkusowego, niebieskiego, coś pięknego! Więc nawet się nie myśli, że w autobusie jest strasznie duszno i nie ma czym oddychać, bo klimy brak 
Spędziliśmy tam ok. 1 h i ruszyliśmy w dalszą drogę, z powrotem pod górę schodami, bo nie chcieliśmy jeszcze wychodzić z Parku, a wcześniej widzieliśmy jakieś rozdroże i chcieliśmy sprawdzić, gdzie prowadzi ta dróżka, ale okazało się, że jest to po prostu inne- łagodniejsze zejście pod wodospady- myśleliśmy, że trasa po Parku jest dłuższa...stamtąd przeszliśmy mostem na drugą stronę i mieliśmy okazję być jeszcze na kilku tarasach widokowych i podziwiać wodospady z różnych stron, oczywiście zdjęcia, zdjęcia 
Na pewno warto pojechać i zobaczyć te cuda, nawet pomimo panującego tam tłoku, chociaż tłumaczyliśmy sobie, że jest sobota - pewnie też miało to jakś wpływ na ilość odwiedzających KRKA
