Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

Kościół Santa Maria Maddalena zbudowany w latach 1780-1784, rozbudowany 1814-1819, przebudowany 1952.
Podczas ataku Napoleona w 1783 kula armatnia przebiła się przez sufit, ale nie narobiła szkód , co uznano jako cud.





Ratusz ...

Miasto zdecydowanie lepiej wygląda, jak się na nie patrzy z promu . Od wewnątrz nas nie zachwyciło...
Jedzonko podawali tam jednak świetne, zapachy z licznych restauracji rozchodziły się takie , że nie wytrzymaliśmy, chociaż głodni nie byliśmy.

Wybraliśmy trattorię „Garden”…



… a w niej taki oto zestaw .





Pycha !!!

Białe winko było niezbędne (zarówno przed, jak i w trakcie).



Humory nam dopisywały, po powrocie na „Il Sole” bylejakość campingu zupełnie nam nie przeszkadzała.

La Maddalena warta grzechu, tzn. podniebienia . Te turkusowe i koralowe naszyjniki też mogłyby się mojej małżonce spodobać
pzdr.

Turkusowe koraliki by mi pasowały , ale powstrzymałam się od zakupu. "Zaoszczędzona" kasa poszła następnego dnia grzeszki podnebienia , tym razem popełnione nie w restauracji, ale na naszej patelni . W naszej mikro-kuchni wyjątkowo nie pojawiło się spaghetti

Środa, 5 października

Na ten dzień , pod wpływem sugestii Krzysztofa, zaplanowałam wycieczkę na Cala Coticcio.

tiwa napisał(a): Najciekawsza była Cala Coticcio na Caprerze (archipelag La Maddalena)

Po śniadaniu pożegnaliśmy się z Francuzami (a właściwie to oni pożegnali się z nami , gdyż szybciej się zebrali i odjechali na swoich warczących rumakach) i znanym już mostem dotarliśmy na Caprerę.
Wąskim, ale wygodnym asfalcikiem ruszyliśmy do miejsca, w którym mieliśmy rozpocząć wędrówkę do plaży. Po drodze zatrzymaliśmy się, aby z góry popatrzyć na La Maddalenę ( i nie tylko).

















Dotarliśmy do miejsca, w którym zaczyna się zejście do Cala Coticcio, ale na małej polance (nieutwardzonym parkingu) stało już kilka aut, naszego byśmy nie wcisnęli, chyba że wpakowalibyśmy go w kałużę, której dna widać nie było…

Parkowanie wzdłuż wąskiej drogi też nie było dobrym pomysłem, więc pojechaliśmy trochę dalej. Tam udało się stanąć (tuż przed skrętem do fortu Arbuticci) w sumie to chyba w ostatnim momencie , gdyż zaraz po nas podjechały kolejne auta i zajęły pozostałe wolne miejsca.
Przy tym mini-parkingu zaczyna się kilka oznakowanych pieszych szlaków Caprery. Gdybyśmy dysponowali większą ilością dni pobytu na archipelagu (mogłoby tak być, gdybyśmy od tego zaczęli objazd Sardynii – byłby jeszcze wówczas czynny przyzwoity camping, a pogoda również sprzyjała ), z dużym prawdopodobieństwem kolejnego dnia powędrowalibyśmy do zatoczek Cala Napoletana i Cala Crucitta, a tak zostało nam zwiedzanie ich jedynie placem po mapie .



Pokazana wyżej mapka szlaków znajduje się na tablicy ustawionej w pobliżu miejsca, w którym zaparkowaliśmy. Jak się jej przyglądniecie, zobaczycie że przy dwóch z pokazanych tam szlaków oznaczono, iż wymagana jest na nich opieka przewodnika. Jedno z tych miejsc to Cala Brigantina, której wcale nie mieliśmy w planie, a drugie to „nasza” Cala Coticcio.
Skoro jednak przy początku szlaku do plaży stało tyle aut, to raczej ich pasażerowie nie ruszyli na szlak z przewodnikiem ? Jeśli tak, to my także pójdziemy tam sami .
Być może, część osób poszła jednak nie na Coticcio, lecz do północnych zatoczek o których wspomniałam, że szkoda iż tam nie dotarliśmy… Albo poszli do pobliskich fortyfikacji.

Całkiem blisko był fort Arbuticci z muzeum poświęconym Garibaldiemu.



Do baterii Candeo również nie było zbyt daleko…

My jednakże byliśmy konsekwentni i wróciliśmy asfaltem do miejsca, gdzie zaczyna się ścieżka do Cala Coticcio.

Z asfaltu, obok miejsca na zaparkowanie aut, taki jest widok w stronę La Maddaleny.





Ścieżka początkowo wygląda jak łożysko małego strumienia. Potem przez jakiś czas też jest wyraźna i oczywista, znaków szlaku jednak brak. Pewnie kiedyś były, dopóki władze parku narodowego nie zdecydowały, że na tę trasę należy wynająć przewodnika .













Ze względu na podłoże, dobrze jest mieć na nogach adidasy. Niektórzy mieli nawet trapery, ale nie czułam aż takiej potrzeby. Grzesiek szedł w sportowych sandałach, ale z kolei miejscami dla mnie byłoby to przegięcie w drugą stronę . Fakt, nie tak jak w przypadku jednej panienki w japonkach, którą widzieliśmy jak wyruszała z parkingu trochę przed nami. Chociaż nie wiem, czy doszła do końca, bo w pewnym momencie pomyliliśmy ścieżki (przez ten brak znaków, a przede wszystkim przez moją nieuwagę ) , a gdy wróciliśmy na właściwą i doszliśmy nad wodę, Panny Klapeczki tam nie było. Być może zrezygnowała z osiągnięcia plaży, a może poszła na jeszcze większą ekstremę i dotarła do sąsiedniej małej zatoczki, przez skały bez żadnej ścieżki? Nie wiem…

Kilka słów o naszym „zgubieniu się” …
Zamiast skręcić i przewinąć się przez grzbiecik wchodząc na niewyraźną w pewnym miejscu ścieżkę, rozpędziłam się prosto dotychczasową, szeroką trasą.
Za czas jakiś szeroka ścieżka zmieniła się w wąziutką i zaczęła biec w dół wśród krzaczków. Gdy zmienia się w pawie kozią i zza krzaczorów pojawił się widok na morze… już wiedzieliśmy, że to co widzimy przed nami , nie jest miejscem, do którego mamy dojść . Widok na tę „zabłąkaną” zatoczkę był jednak fajny, więc posiedzieliśmy chwilę na kamieniach, przy okazji nabierając siły przed czekającym nas podejściem w upale, w zasadzie bez ścieżki , ale za to krótszą drogą.











A to właśnie miejsce, w którym pognałam szeroką ścieżką na wprost, nie zwracając uwagi na ułożoną przez kogoś „przegrodę” z kamyków.



Jakbym była bardziej uważna , zauważyłabym ścieżynkę odchodzącą w lewo, między skały. A na skale mocno już zatartą czerwoną plamkę dawniej oznakowanego szlaku…



Ale nie my jedni się tam zgubiliśmy, było takich więcej .

Wąska kamienista ścieżka zaczęła wkrótce stromo obniżać się w stronę północnej zatoczki wciskającej się w granitowy cypel Punta Coticcio.



To jednak nie koniec problemów orientacyjnych.
W którą stronę jest Cala Coticcio, wątpliwości nie miał nikt, ale jak tam dojść?
W miejscu dość ekstremalnej stromizny spotkaliśmy czwórkę młodych ludzi, którzy zatrzymali się tam kilka minut wcześniej i wciąż jeszcze nie wiedzieli, co dalej? W drodze powrotnej w tym samym miejscu spotkaliśmy kolejne osoby również zastanawiające się, czy oby na pewno znów nie pobłądzili ?
Wraz ze wspomnianą czwórką zgodnie ustaliliśmy, że trzeba jakoś zejść jeszcze niżej, wówczas powinniśmy trafić na wygodniejszą ścieżkę. Okazało się, że dojście do niej jest łatwiejsze , niż wszyscy myśleliśmy – wiodły tam schody (fakt, mocno strome ) schowane za daszek ruin jakiegoś zabudowania .

Fotka stromizny nie oddaje, ale na tych schodach krótki odcinek był naprawdę ekstremalny.



Generalnie jednak, w porównaniu z fragmentami kreteńskiej Aradeny, ten szlak był luzacki , a pod koniec była to niemalże spacerowa promenada. Nie licząc krótkiego stromego odcinka, spacer nie jest żadnym problemem, nawet z małymi dziećmi.

Bardzo fajny zestaw - chodzi o jedzonko, kalmarów z groszkiem jeszcze nie jadłem

No to zaparkowaliście w tym samym miejscu, tylko ja znowu byłem chyba 3,5 metra w prawo .
My nie mieliśmy problemów z dotarciem na plażę . Nie dlatego, że mam jakieś nadzwyczajne zdolności orientacji w terenie, tylko przed nami szli , którzy znali drogę do celu .
pzdr.

dangol napisał(a):z dużym prawdopodobieństwem kolejnego dnia powędrowalibyśmy do zatoczek Cala Napoletana i Cala Crucitta

Po tym co pokazałaś w drodze na Cala Coticcio sama miałabym ochotę poszwędać się po tych wszystkich zatoczkach.

dangol napisał(a):

Super te skałki .

dangol napisał(a):
Fotka stromizny nie oddaje, ale na tych schodach krótki odcinek był naprawdę ekstremalny.

Ja zawsze gdy staje się ekstremalnie i stromo chodzę tyłem i na czterech kończynach.

Na wiatr nie narzekasz to musiało być przecudownie.

tony montana napisał(a): kalmarów z groszkiem jeszcze nie jadłem

Niektóre połączenia były zaskakujące, także pod tm względem, że razem smakowo pasowały do siebie.

tiwa napisał(a): Nie dlatego, że mam jakieś nadzwyczajne zdolności orientacji w terenie, tylko przed nami szli , którzy znali drogę do celu .

Na plaży pusto nie mieliśmy, ale dotarli tam na tyle przed nami, że nie mieliśmy szans na zobaczenie ich pleców znikających w skałach. "Zbłądzenia" jednak nie żałuję, bo doszło nam przez to nie więcej niż 10 minut drogi. Na szczęście nie zeszliśmy aż na sam dół

marze_na napisał(a):miałabym ochotę poszwędać się po tych wszystkich zatoczkach.

Jak wspomniał Krzysiek, cały archipelag La Maddalena wart grzechu . Gdybym kiedyś miała ponownie trafić na Sardynię, to niewątpliwie wysepki (zwłaszcza Caprera) zostałyby szerzej rozpoznane. No ale powtórki nie będzie.

Lidia K napisał(a):Na wiatr nie narzekasz to musiało być przecudownie.

Tak, tego dnia pogoda była wyśmienita , a jeśli czasem pojawił się lekki wiaterek, to witaliśmy go z radością, zwłaszcza podczas powrotu pod górę )

Cala Coticcio to dwie sąsiednie zatoczki, my zatrzymaliśmy się w większej. Do mniejszej, położonej nieco na wschód za niewysokim skalistym cypelkiem, przedzierać bez ścieżki już nam się nie chciało. Być może, gdyby nie wcześniejsze zbłądzenie, zdecydowalibyśmy się na ten dodatkowy skalny „labirynt” .
Bo może tam byłoby jeszcze ładniej ? Przecież nie bez powodu właśnie do tamtej części Cala Coticcio odnosi się „rajska” nazwa plaży - Thaiti . Ale pusto z pewnością nie było ! Nawet jeśli nikomu nie chciało się tam iść przez skały, to mniejszą zatoczkę zaludniły ekipy z kilku łódek, które kotwiczyły w zatoce. Zapewne, w ładny dzień, spore zagęszczenie to tam normalka.

W „naszej” zatoczce też było super , więc zostaliśmy na około 3 godziny. Oczywiście, zasiedliśmy na skałkach, nie na piasku …