Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

W dole widoczna Ütia Malga Saraghes… Tam właśnie poszliśmy na skróty przez łąkę (szlak wiódł dalej drogą, nieco naokoło).





Po przerwie na zimowitową sesję, dotarliśmy pod schronisko.

dangol napisał(a):Po przerwie na zimowitową sesję...

Fajna ta sesja

leżę sobie w trawie wśród zimowitów,
za mną piękno dostojnych Dolomitów,
wprost dech mi zapiera od zachwytów,


pozdrawiam,
M

krakusowa napisał(a): Fajna ta sesja

Mam tego więcej . Trzeba było wykorzystać okoliczności przyrody, chociaż jeszcze wtedy nie wiedzieliśmy tego, że właśnie żegnamy zimowity. Następnego dnia już na nie nie trafiliśmy …

mikeee napisał(a): (…)

W schronisku nie zatrzymaliśmy się na piwko, przezornie wypiliśmy wcześniej to, które mieliśmy w plecakach.
W planie było samodzielne upichcenie obiadu, więc nie było żadnego powodu na schroniskowy popas.







Miejsce bardzo fajne, naszej ekipie narciarskiej bardzo dobrze znane, przecież nie raz śmigali po tych łąkach

Trochę przez las, przecinając nartostradę, a potem już blisko do San Cassiano…

Po drodze do Colfosco, zatrzymaliśmy się w w La Villi na zakupy „obiadowe” i „śniadaniowe”.
W altabadiańskich miejscowościach preferujemy Spara, na Sardynii przerzucimy się na Conada.

W czasie zimowego wypadu, w Colfosco i Corvarze trafiła mi się taka śnieżyca (na zmianę z mgłą ), że o widokach na góry nie było co marzyć… Co najwyżej fragmenty Sassonghera na chwilkę się czasami wyłaniały. Teraz trafiliśmy znacznie lepiej . Taki widok mieliśmy z naszej campingowej parceli.





Camping Colfosco jest również całoroczny, tak jak ten co spaliśmy poprzedniej nocy. Sass Dlacia podobała mi się jednak bardziej, w Colfosco kwaterki są w większości „patelniane”. Co prawda teraz słoneczka było nawet ciut za mało , ale latem na placu bez drzew – koszmar! Cała reszta OK, no może poza jedną kwestią – za korzystanie z WI-FI trzeba byłoby dodatkowo zapłacić, a w San Cassiano było w cenie, przy opłacie za nasz „zestaw” tylko o 0,50 euro większej…





Po obiadku (na tych wakacjach wyspecjalizowaliśmy się w różnych wersjach spaghetti ) i winku, poszliśmy na wieczorny spacer… Wprawdzie camping administracyjnie należy do Colfosco, jednak bliżej (a przynajmniej z mniejszą różnicą wysokości) jest do centrum Corvary.
Okropnie dziwnie były tamtejsze wieczorne pustki! Prawie wszystko pozamykane (nie, abyśmy chcieli gdzieś przysiąść, ale…), nie to co zimą.

Gdy wróciliśmy na camping, po szybkim prysznicu zawinęliśmy się w śpiworki, a ja nawet dodatkowo w polarkowy kocyk.
I w zasadzie to by było tyle z Colfosco, no może za wyjątkiem tego, że wśród nielicznych gości campingu, była tam też jeszcze jedna polska ekipa. Chłopaki preferowali ferraty, kobitka z dziewczynką nieco mniej ekstremalne wycieczki. Następnego dnia wybierali się na Lagazuoi. Nie sądzę, żeby tu zaglądnęli, ale jakby co – pozdrawiamy serdecznie .

Poniedziałek, 26 września

Poranek zwiastował kolejny słoneczny dzień, aczkolwiek zdecydowanie bardziej wietrzny…



Szybkie śniadanko (resztka z obiadu ) i w drogę!

Gdyby tak nie wiało, zapewne na spacer wybralibyśmy okolice Passo Gardena (Grödner Joch ). Wprawdzie nie byłyby to szlaki w masywie Selli (cóż…), ale po przeciwnej stronie coś odpowiedniego by się znalazło.







Tyle, że jak już wysiedliśmy z auta na przełęczy, piździło jak w kieleckim, chociaż to nie był jeszcze piździernik .
Po zimnych nocach w Alta Badii, jakoś nie bardzo chciałam się „wietrzyć” . Tym bardziej, że z domu wyjeżdżałam z niedoleczonym przeziębieniem. No i niestety, Dolomity mnie doprawiły , mimo słonecznego ciepełka w dzień…

Przy kawce na widokowym tarasie oczywiście też wiało, ale dla panoramek trzeba było się poświęcić i nie zasiadać we wnętrzu…

A widoki były super ((nawet jeśli było widać parking ). Urzekała zwłaszcza postrzępiona grań z kulminacją Grande Cir (2592 m).











Szkoda, że wiało… Nie podeszliśmy nawet do pobliskiej kaplicy św. Maurycego. Od razu po kawce wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy panoramiczną drogą w dół, do Val Gardeny.

Po drodze zatrzymaliśmy się tylko na kilka szybkich fotek w kierunku Sassolungo (Langkofel, 3181 m).

Nie, nie pojechaliśmy już w kierunku Sardynii . Na dotarcie do Livorno mieliśmy ponad dobę, postanowiliśmy więc odbyć jeszcze jakiś dolomiciański spacer .
Ze względu na wiatr, zdecydowaliśmy się na plan B, czyli wędrówkę doliną osłoniętą szczytami. Poprzedniego wieczoru, podczas pogawędki ze wspomnianymi (w jednym z poprzednich odcinków ) rodakami na campingu w Colfosco, dostaliśmy podpowiedź – trasę w bocznej dolince, Grześkowi zupełnie nieznanej, z racji tego że nie ma tam wyciągów narciarskich.
W Selva di Val Gardena (Wolkenstein in Gröden) wprawdzie bywał, ale w Langental (Vallunga, Val longia) – nie!

Samej miejscowości zwiedzać nie zamierzaliśmy, od razu pojechaliśmy na spory parking przy wylocie doliny otoczonej szczytami grupy Puez-Odle.
Zanim wykupiliśmy bilecik (są parkometry!) na przewidywany czas spaceru w dolinie, przysiedliśmy na piwko w La Ciajota.

Pięknie ..., a na Sardynii zakupy robiliście w Conadzie, a my w Eurospinie
pzdr.

Minusem dłuuuuuuuuuuuugiej doliny Langental było to, że do La Ciajoty musieliśmy wrócić tą samą drogą. Czasu mieliśmy za mało (sił zresztą też ), żeby zrobić większe kółko z zahaczeniem o schronisko Puez, położone na wysokości 2475 m. Do czasów przejścia uwidocznionych na drogowskazach podchodzimy dość sceptycznie - nasze tempo (szczególnie moje) jest sporo wolniejsze .





Postanowiliśmy, że dojdziemy dokąd się da w rozsądnych granicach czasowych , a potem zarządzimy odwrót.

Szeroka dolina jest dobrym miejscem spacerowym (i rowerowym) dla każdego, bo trasa ma łagodne nachylenie, a wzdłuż ścieżki są liczne ławeczki, na których można odsapnąć. Na początku jednak nie były nam one potrzebne .







Przy dźwiękach krowich dzwonków, doszliśmy do kaplicy św. Sylwestra.

Filmik



Hmmmm… Znalazłam się tam bez przygotowania , toteż nie wiedziałam, iż wewnątrz znajdują się 300-letnie freski (okryto je podczas prac remontowych w 1993 r.). Nawet więc nie sprawdziłam , czy kaplica jest otwarta…

Mikeee napisał(a):leżę sobie w trawie wśród zimowitów,
za mną piękno dostojnych Dolomitów,
wprost dech mi zapiera od zachwytów,

W tym roku Nobla z literatury dostał Dylan, ale co będzie w 2018 nie wiadomo.

pzdr

W pobliżu kapliczki jest rozdroże szlaków, my poszliśmy trasą nr 14.