Portugalia, Madera, Azory

Dzień szósty

Budzę się odrobinę wcześniej niż zwykle. W nocy parokrotnie docierał do mnie odgłos bębniących o tropik kropel, a że namiot stoi pod dębem, to mogła to być dowolna z faz deszczu – od drugiej do czwartej. Na wszelki wypadek przypomnę ich kolejność: pierwsza faza deszczu w lesie, to kiedy jeszcze się nie moknie, bo wszystko zatrzymują gałęzie i liście, w drugiej moknie już wszystko, w trzeciej deszczu już nie ma, ale z gałęzi ciągle jeszcze spada, no i ta czwarta faza, kiedy z gałęzi jeszcze kapie, a nowa dostawa wody z nieba już została uruchomiona…
Zdaję sobie zatem sprawę, że czeka mnie zwijanie mokrego tropiku, ale jeszcze nie wiem, jak bardzo mokrego. Ledwo bowiem udaje mi się załatwić poranną potrzebę, gdy niebo ponownie otwiera śluzy i nie pozostaje mi nic innego, jak spokojnie czekać lepszych czasów. Kiedy wszystko się uspokaja, zabieram się za pakowanie plecaka i gdy już mogę wystawić graty na zewnątrz, kolega deszcz postanawia znów dotrzymać mi towarzystwa. Mijają kolejne kwadranse, dwukrotnie słyszę dobiegające głosy przechodzących lewadą, aż szum deszczu przycicha i podejmuję kolejną próbę zwinięcia obozu.

Fajne masz te fazy deszczu.

korbaczik napisał(a):Fajne masz te fazy deszczu.

Pierwszy raz pojawiły się przed wielu laty w Rumunii.

Pozdrawiam,
Wojtek

Fazy są zawsze fajne ale do czasu.

Czeka mnie mokra robota, a ponadto obieranie tropiku i podłogi z liści dębu, akacji, eukaliptusa i jeszcze jakichś śmieci… W końcu wszystko zostaje zwinięte, spakowane i przymocowane; przestawiam się za płotek i ładuję mojego przyjaciela na grzbiet. Nie mija nawet dziesięć minut, gdy osiągam Rancho Madeirense, obok którego stoi jeszcze domek leśny nazwany Rancho Pico das Pedras. Wszystko czai się we mgle, ale na szczęście nie pada.

Był film Mokra robota Franka Falenczyka a tu była mokra robota Franza podróżnika.

Ale widzę że było się gdzie schować przed deszczem.

korbaczik napisał(a):Ale widzę że było się gdzie schować przed deszczem.

Na szczęście nie było takiej potrzeby.

Pozdrawiam,
Wojtek

Suplement fotograficzny do poprzedniego odcinka

Nie było takiej potrzeby bo jak widać deszcz ustał.

Tu by Ci się przydało błękitne niebo bardziej niż w hiszpańskim kanionie.

korbaczik napisał(a):Tu by Ci się przydało błękitne niebo bardziej niż w hiszpańskim kanionie.

Jeszcze się pokaże...

Pozdrawiam,
Wojtek

Przecinam szosę prowadzącą z Santany do parkingu Achada do Teixeira, który jest punktem wypadowym na najwyższy szczyt Madery, i kieruję się zgodnie z wielkim drogowskazem na Faial.

Kontynuuję trasę lewadą, która z kierunku zachodniego ciągnie się od Piekielnej Kaldery, tyle że tutaj, wiele kilometrów bardziej na wschód, ma już charakter szerokiej drogi. W pewnym momencie wielki głaz zamyka dalszy przepływ wody, kierując ją z wielkim szumem po grzbiecie w dół. Towarzysząca jej do tej pory droga, mocno gliniasta, odbija na chwilę w lewo, by później powrócić na grzbiet w miejscu, gdzie do wyboru mam wiele różnych tras. Wybieram ostry skręt w prawo, opuszczając definitywnie wodny trakt i po chwili las zostaje za mną. Pojawiają się poletka, prymitywne altany, częściowo betonowe, trochę drewniane, kryte blachą – krótko mówiąc, cywilizacja. Niżej widać już domostwa, w dali północne wybrzeże Madery, odrobinę błękitu nad oceanem, podczas gdy nade mną wiszą ciężkie bure chmury.

No właśnie są byle jakie te chaty. Nie widać zachodniego dobrobytu.

korbaczik napisał(a):No właśnie są byle jakie te chaty. Nie widać zachodniego dobrobytu.

Bo też tam nie jest specjalnie bardziej bogato niż u nas.

Pozdrawiam,
Wojtek