Portugalia, Madera, Azory

Trochę za dużo infrastruktury.

Most nad wodą dla wody?

korbaczik napisał(a):Most nad wodą dla wody?

Ano, lewada to przecież akwedukt.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pozostaje jeszcze jakoś się stąd wycofać bezstratnie, co nie jest trywialnym zadaniem. W efekcie wyczołguję się na czworakach, co może nie stanowi szczytu elegancji, ma jednak tę zaletę, że jest skuteczne. Cóż, rozpoczynam odwrót, bo z wielkim bagażem na grzbiecie tego po prostu nie da się zrobić. Cieszyłem się na te dwie lewady, jako że przedłużeniem Caldeirao Verde jest Caldeirao do Inferno, czyli Piekielna Kaldera, składające się na słynną i uznaną trasę na Maderze. Niestety, nic z tego - może innym razem, ale już z małym, lekkim plecakiem. Obiecuję sobie, że na pewno kiedyś tu wrócę.

Pokonuję znany już odcinek drogi, tym razem w przeciwnym kierunku, przechodząc wkrótce pierwszy dzisiejszy tunel. Dalej idzie się znacznie wygodniej, chociaż raz za czas trzeba wziąć niewielki prysznic. Chwilami otwiera się widok na północną stronę, w kierunku ulokowanego na wybrzeżu Sao Jorge – niebo wciąż jest jeszcze zachmurzone, ale obawy przez deszczem mam coraz mniejsze.

Szkoda że Ci się nie udało.

Można było grzbietem.

korbaczik napisał(a):Szkoda że Ci się nie udało.

Zdradzę Ci w tajemnicy, że udało mi się podczas jednego z późniejszych wypadów.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

korbaczik napisał(a):Szkoda że Ci się nie udało.

Zdradzę Ci w tajemnicy, że udało mi się podczas jednego z późniejszych wypadów.

Oddałeś plecak w depozyt?

korbaczik napisał(a):Oddałeś plecak w depozyt?

Wybrałem się z małym, jednodniowym plecakiem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Suplement fotograficzny do poprzedniego odcinka

Franz napisał(a):Wybrałem się z małym, jednodniowym plecakiem.

Jednodniowy to taki osesek

Franz napisał(a):

korbaczik napisał(a):Oddałeś plecak w depozyt?

Wybrałem się z małym, jednodniowym plecakiem.

System bazowy? A widzę że było gdzie wziąć prysznic.

korbaczik napisał(a):System bazowy? A widzę że było gdzie wziąć prysznic.

Prysznic można - a nawet czasem trzeba - było wziąć...

Pozdrawiam,
Wojtek

Tylko bez detergentów

Docieram do Casas de Queimadas, oznaczonego na mapie podobnie jak schronisko, hotel czy chociażby restauracja. Wchodzę i widzę piękny salon, w którym kilku mężczyzn gra w karty przy stole ustawionym blisko kominka. Któryś mnie zauważył i coś do mnie zawołali – wprawdzie nie zrozumiałem ani słowa, ale jakoś z tonu, może z mimiki wnioskuję, że niekoniecznie jest to przywitanie. Zatrzymuję się nieco zdezorientowany i zadaję po angielsku pytanie, czy to jest może jakaś restauracja. Nie – słyszę w odpowiedzi – to prywatny dom.

- Can I help you? - pada z kolei pytanie.

Wyjaśniam, że miałem nadzieję na możliwość zakupu kawałka chleba, na co kierują mnie do kuchni, skąd wychodzi akurat jakaś zaciekawiona niespodziewanym zdarzeniem pani. Prowadzi mnie do sąsiedniego pomieszczenia, gdzie dla odmiany urzędują same kobiety. Przepraszając za zamieszanie, wyłuszczam swój problem.

- Chleb? Ależ, oczywiście. Z masłem? Z dżemem?…

Dziękując za wszelką omastę, proszę wyłącznie o samo pieczywo. Jedna z pań ładuje coś do siatki – nawet nie widzę ile – a kiedy chcę zapłacić, stanowczo protestują.

- No money, no, no! - chowam zatem pieniądze.
- Muito obrigado – popisuję się jednym z niewielu znanych mi zwrotów portugalskich, co wzbudza życzliwe uśmiechy.

Do kobiecego towarzystwa w kuchni dołącza jeden z mężczyzn, pytając mnie: Alemao?
Czy jestem Niemcem? No, niekoniecznie.

- Polonia – wyjaśniam.
- A! Futebol – uśmiecha się. Cóż, potęgą piłkarską Polska nie jest, ale to w kontekście bieżącego turnieju UEFA.