... po roztańczonej Mazowsza krainie ...

weldon napisał(a):J

Łomianki

Łomianki są "the best"

pzdr

longtom napisał(a):
Łomianki są "the best"

pzdr

Taaa ... ładnie !



...tylko jak Piotr napisał ... ciężko dojechać, czy wyjechać ...już sam nie wiem !

Jak się wie, którędy, to łatwo

W piątek po południu, jak się exodus warszawiaków zaczyna, to się robi kłopot.
Chociaż, jak to znajomy wspomniał ostatnio, bardziej przygnębiającym widokiem jest ... ich powrót.

To się nazywa: soc-realizm ...

W skrócie polegało to na tym, że się wzięło i wyburzyło to, co ongiś było całkiem klawą dzielnicą, zamieszkałą przez dość zamożnych, wytyczyło nowa drogę, nazwało ja Nowo Marszałkowską, dobudowano plac, doczepiono ozdóbki i miało to zniszczyć pamięć o dawnej Warszawie.

I gucio ...











Kto dziś wie, gdzie był kiedyś plac Jedności Robotniczej?
Za to, jak się spytasz o polibude, to ci palcami pokażą, jak dojść, a może nawet zaprowadzą?

Zimno, łapy marzną, pochmurnie, więc szybko przechodzę Nowowiejska, czasami coś próbując uchwycić w kadr, mimo coraz bardziej zmarzniętych palców.









Z alei Niepodległości dochodzę do Koszykowej. Na chwilę zbaczam w Piękną popatrzeć na zachowane, oryginalne, ślady dawnej Warszawy.







Tego tu jest więcej.

"Niestety", jak wrzód na dupie komunistów, pomiędzy nowymi budynkami, tam, gdzie widzieli swoje szerokie place, monumentalne place, zachowały się budynki, których nijak nie dało się wyburzyć.

Kamienica Próchnickich ...





Wzniesiona w latach 1913-14 według projektu Mariana Kontkiewicza. Przetrwała II wojnę światową, ale dziś pozbawiona jest ostatniego piętra oraz zdobień, które usunięto podczas remontu w latach 60.

Słynna, bo mieszkał w niej, w latach 1922-23, marszałek Piłsudski.

Znów kawałek Politechniki:





Emilii Plater.





Taka sobie kamienica ... Przypomina mi się piosenka znajomych znajomych - Dobranoc Warszawo.

Ślady kul na twych bramach
ktoś dziś przykrył reklamą
Jak mógł?











Ech, miało być o socrealizmie, a skończyło się jak zawsze ...

Znów zabłąkałem się w jakieś zaułki wspomnień.





Mówiłem: nie udało się Niemcom, nie udało się komunistom wyburzyć wszystkiego - udaje się za to dziś.

Ale kogo to ...

cdn.

weldon napisał(a):Mówiłem: nie udało się Niemcom, nie udało się komunistom wyburzyć wszystkiego - udaje się za to dziś.

Ale kogo to ...

Jak widać - jest co najmniej jeden.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a): Na chwilę zbaczam w Piękną popatrzeć na zachowane, oryginalne, ślady dawnej Warszawy.

Świetny pomysł !

Spóźniłem się. Co najmniej o dwa lata.

Na szczęście zdążyli inni: Hala Koszykowa w opisie Hrabi Piotra w Fenomenie Warszawy przybliży trochę stan przed rozbiórką.

TOnZ tak opisuje historię Hali:

Hala targowa przy ulicy Koszykowej zbudowana została na terenie dawnego folwarku Koszyki w latach 1906-1909 według projektu Juliusza Dzierżanowskiego.
Budynek na tamte czasy był dość nowoczesny, w jego konstrukcji zastosowano bowiem stalowe, nitowane kratownice, które wykonała firma Gostyńskiego. Bramy i dekoracyjne okucia również wykonane w metalu powstały w warsztacie Zielezińskiego.
Secesyjno-modernistyczną architekturę zdobiły utrzymane w takim samym stylu rzeźby Zygmunta Otto. Niektóre z ich przetrwały aż do czasu rozbiórki hali, np. głowa byka i syrena z tarczą nad wejściem do prawego skrzydła.
Właściciel hali Spółdzielczy Dom Handlowy "Koszyki" planował całkowitą ich przebudowę według projektu Rafała Szczepańskiego.
Hala miała być zburzona, a w jej miejsce miało tu powstać szklane centrum handlowe. Wojewódzki konserwator zabytków Ryszard Głowacz wydał nawet zgodę na zniszczenie hali.
W 2006 roku teren przy ul. Koszykowej 63 został zakupiony przez prywatnego dewelopera Quinlan Private Golub, który również planował przebudowę Koszyków. Zlecona przez niego ekspertyza wykazała, że budynek grozi zawaleniem, co spowodowało zaprzestanie działalności handlowej. Na skutek protestów społeczników, w tym Oddziału TOnZ w Warszawie, mieszkańców ulicy Koszykowej oraz architektów, historyków sztuki i braku zgody na rozbiórkę stołecznego konserwatora zabytków Ewy Nakandy-Trepka inwestor obiecał zachować zabytkową halę, a właściwie odtworzyć ją wmontowując w nowy obiekt odrestaurowane elementy metalowe i architektoniczne.
Projekt przebudowy zakłada dodatkowo wybudowanie z tyłu hali i po jej bokach apartamentowców z podziemnymi parkingami i garażami.

A miało byc tak pięknie ...

W 2012 miało być, a jest ...











Nie wierzcie inwestorom ...

Stare ...







Wierzyć się nie chce, że socrealizm czai się tuż, za rogiem ...







I nowe ...











Plac Konstytucji

Główny punkt MDM. Jego nazwa miała upamiętniać stalinowską Konstytucję PRL, uchwaloną w 1952 roku.

Wyszło słońce ...









W sumie to zawsze śmieszyło mnie to, jak wszelkie próby zawładnięcia, uporządkowania przestrzeni Warszawy "po swojemu" spalały na panewce.

Każdy ma swoje plany, swoje wizje, próby ...
Plac Konstytucji miał być wykorzystywany do manifestacji, zgromadzeń ... Sylwestra się dziś tu urządza

Miał być tu fontanna, jest parking, bramy miały pomieścić ruskie czołgi, gdyby naszła ich taka ochota, mieści warszawskie kwiaciarki ...



Mówię wam, baby nie do odstrzelenia
Jeszcze nikt z nimi nie wygrał. Nawet banki na placu Wilsona musiały się poddać

Przeżyły ruskie i hitlera i komunę ... Przeżyją niejeden bank.









Rzut oka w kierunku centrum:



W druga stronę nie mam
Nie wiem, pewnie pod słońce było

To tylko napisze,że tam Hotel MDM stoi. Niski. Też nieudany, bo miał być dominantą placu, wieżowcem zasłaniającym wieże Kościoła Najświętszego Zbawiciela.

Nie wyszło

A nie. Mam kawałek:











Przy okazji przypominają mi się mozaiki pokazywane przez Wojtka i przez Kulki.

Komuniści przebili Greków i położyli mozaiki ...



... na suficie

Rzecz charakterystyczna dla tego placu:

wielkie witryny



ulice wpadające do placu przez wielkie, jak wspomniałem, mogące pomieścić czołgi, prześwity-bramy



lampy w postaci wielkich kandelabrów







rzeźby



wielkie tarasy i arkady





Podobno drugi, podobny, ale nie tak wielki, kompleks socrealistyczny jest w Berlinie.
Szkoda.

Stanowczo im należała się większa kara.



cdn.

weldon napisał(a):To tylko napisze,że tam Hotel MDM stoi.

Kiedyś nawet spałem w nim. Nie było nawet tragicznie drogo.

pzdr

Franz napisał(a):Jak widać - jest co najmniej jeden.

Wychodzi na to, że się dziesięciu sprawiedliwych nie znalazło

mariusz-w napisał(a):Świetny pomysł !

Hm ... odpowiem Cohen'em: Wciąż wojna trwa

Niestety, zalewają nas małe, białe, kuleczki ...

longtom napisał(a):Kiedyś nawet spałem w nim. Nie było nawet tragicznie drogo.

Zdaje się, że na Euro ceny rosną bardziej, niż apartamentów w Chorwacji

Marszałkowską pójdziemy sobie w kierunku Salwatora.







Salwator, czyli plac Zbawiciela, znany choćby z filmu pod tym samym tytułem.

Możliwe też, że komuś skojarzy się tez nazwisko Szucha, który ten plac projektował, jako element dawnej osi królewskiej idącej od królewskiej rezydencji z Jazdowa, a którego nazwisko zapisało się tak niesławnie, przez przebywających w Warszawie hitlerowców.





Tam, gdzie dziś jest środek placu stała kiedyś (w 1829) karczma, ale już 50 lat później, zabudowany kamienicami i brukowany plac przecinały tramwaje konne.









W 1901 roku rozpoczęto budowę kościoła Najświętszego Zbawiciela.

Tego samego, który miał być zasłonięty przez hotel MDM. Budowa wieżowca nie wyszła, to próbowano pozbawić kościół wież.

Też nie wyszło.

Acha. Ostatnio, w czasie remontu torowiska odkopano na środku placu, pod torowiskiem, jeden z bunkrów Festung Warschau. Ze względu na kłopoty, jakie niosłaby ze sobą próba jego wydobycia (przekładanie torów, słupów trakcyjnych, zamkniecie wielu lii tramwajowych) bunkier zalano betonem - poczeka na lepsze czasy.









Trochę plac zabudowano kolumnada socrealistyczną, trochę kamienic pozostawiono - oczywiście uprzednio odzierając je z wszelkich ozdób i balkonów

Dobrze, że słońce świeciło ... Po tygodniu wróciłem w to miejsce - z zupełnie innym zamiarem co prawda, ale ponuro było i zimno.

Latem jest fajniej. Knajpki wychodzą na ulice, pojawiają się rowery w stojakach.

Jakby ktoś chciał zwiedzać Warszawę na dwóch kółkach, to zapraszam na Salwator, gdzie się miesza przeszłość, teraźniejszość ... przyszłość?







Pozdrawiam

Kiedyś, dawno temu, wspominałem, że nasz Sejm ma sporo wspólnego z ... Wenecją

Akurat przejeżdżałem, zatrzymałem się, kilka zdjęć zrobiłem.







Szczerze mówiąc, bardziej moją uwagę przykuł Pomnik Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej zaprojektowany przez prof. Staniszkisa i odsłonięty w '99 roku, ale, przy okazji, przypomniała mi się ta Wenecja.







Nie chciało mi się (jakoś ostatnio mam szczęście do takich rozmów) przekomarzać ze strażnikami, zresztą miałem w planach inne ulice dziś odwiedzić, więc nie właziłem pomiędzy budynki - jak się okazało niesłusznie, ponieważ, podobno, spora cześć tych obiektów jest dostępna do zwiedzania, przynajmniej z zewnątrz, ale nic straconego - zaplanuje na to jakiś słoneczny dzień. Połażę po ogrodach sejmowych, po dziedzińcu, po alejkach i wtedy wrócę do opowieści o tej Wenecji w Warszawie.



Na razie tylko wspomnę historię, jak nasz "ukochany" Bierut zwiedzał odbudowywany ze zniszczeń wojennych kompleks:

Podczas zwiedzania pięciu sal posiedzeń z przyległymi gabinetami w budynku B prezydent zapytał ówczesnego dyrektora sejmu, po co aż tyle sal.
Ten odpowiedział że "zgodnie z zatwierdzonym programem, pięć zespołów przeznaczone jest dla pięciu klubów poselskich".
Bierut roześmiał się, mówiąc: "Idioci, myślicie, że jeszcze długo będzie tyle partii?".

A Pniewski, w tym samym czasie, zamiast obowiązującego, pokazanego wcześniej socrealizmu, pod samym nosem pana B. odrodzenie korzystając z najwspanialszych osiągnięć włoskiej i francuskiej architektury.

Zresztą, popatrzcie sami ...



Pozdrawiam

Robimy sobie ze znajomymi taką zabawę ostatnio:

zbieramy zdjęcia Anno Domini. No wiecie, data powstania, zbudowania, wmurowania ...

Tylko oryginały.

No to, jak oryginały to powędrowałem na Starówkę









No, ale zabawa zabawą, a nie można zapomnieć o historii, a że minęła właśnie rocznica podjęcia uchwały o odbudowie Zamku Królewskiego, to i wypadałoby coś o nim wspomnieć.







Tylko co? Wszystko, w zasadzie o nim już powiedziano ...
Że był, że niszczony wielokrotnie, że przebudowywany, że, w końcu, świadomie bombardowany, płonął we wrześniu '39, że w czasie ewakuacji zginął kustosz zamku, Kazimierz Brok, że już 4 października 1939 w Berlinie Adolf Hitler wydał rozkaz wysadzenia Zamku Królewskiego w powietrze, ekipy niemieckich saperów nawierciły otwory na dynamit, jednak ostateczne zniszczenie obiektu nastąpiło w czasie powstania warszawskiego, pomiędzy 8 a 13 września 1944.







Jeszcze nie dogasły pożary po bombardowaniach, a już, od 10 października, wyspecjalizowane ekipy niemieckie pod kierunkiem "historyków i ekspertów" (dr Dagobert Frey - historyk sztuki z Uniwersytetu Wrocławskiego, Gustaw Barth - dyrektor muzeów wrocławskich oraz dr Joseph Mühlmann - historyk sztuki z Wiednia), zaczęły demontować posadzki, marmury, rzeźby i elementy kamienne np. kominki i gzymsy.

E, to wszystko wiadomo ...







Zapatrzyłem się na wieżę, z która próbował konkurować nieoświetlona jeszcze choinka. Na zegar, nadal odmierzający czas.

Nadal, mimo, że 17 września o godzinie 11.15, ten najważniejszy w Polsce zegar przestał chodzić.
Najważniejszy, bo królewski - jedyny w swoim rodzaju, obecny na wieży Zamku Królewskiego od 1622 roku.

O mało brakowało, a zamilkłby na zawsze.





Po niemieckich bombardowaniach z zegara zostało niewiele: fragment jednej tarczy, para zniszczonych wskazówek i jedna przekładnia wskazówkowa. Mechanizm oraz dokumentacja pozwalająca odtworzyć całą skomplikowaną maszynerię, podzieliły los zamku.







Pomysłów na zegar było kilka. Oczywiście, w pierwszej wersji, próbowano postawić na robotniczo-chłopski symbol postępu i stworzyć "sieć czasu" - ponad 200 zegarów elektrycznych, sterowanych od zegara matki, rozmieszczonych we wszystkich salach zamku ... Coś takiego, elektryczny zegar z kurantami na ścianie Hali Marymonckiej ściągał wycieczki z całego kraju (podobnie jak automatyczne drzwi na Centralnym).

No ale na Zamku???







Na pomoc prof. Zachwatowiczowi, który koncepcji "płynącego czasu" przeciwstawił swoją: "na Zamku zwiedzający muszą zapomnieć, że czas płynie" przyszli zegarmistrze i inżynierowie związani z (uwaga, nazwa piekielnie długa, ale podkreśla powagę instytucji):
Cech Złotników, Zegarmistrzów, Optyków, Grawerów i Brązowników Miasta Stołecznego Warszawy.

Grupą tą kierował mistrz Władysław Zaleski.





- Teraz już w czynie społecznym taki zegar by nie powstał - wspomina prof. dr hab. inż. Zdzisław Mrugalski. - Inni ludzie, inne czasy. Wtedy nikt nie myślał o partiach, o wyborach, był tylko Zamek, jedyna słuszna sprawa.

Faktem jest, że decyzja o odbudowie wyzwoliła nie tylko wśród warszawiaków wielkie pokłady entuzjazmu.
Mało kto wie że, i, chyba, nie ma drugiego takiego obiektu na świecie, który został odbudowany niemal w czynie społecznym, niemal wyłącznie z datków dobrowolnych, ze środków jakie udawało się zbierać w trakcje całego czasu odbudowy Zamku.

Najmłodszy w zespole, świeżo po studiach, mgr inż. Marek Górski, otrzymał propozycję opracowania samej dokumentacji: "tak, żeby wszystko pasowało, jak pójdzie na warsztat."

Zajęło mu to prawie rok.



cdn.

"Mechanizm chodu za pośrednictwem układu rozrządowego i pędni napędza cztery mechanizmy wskazówkowe (tzw. przekładnia wskazań), na których umieszczone są wskazówki"

W taki dość skomplikowany sposób, Kronika zamkowa z 2010 roku, opisuje zasadę działania zegara.

Aby ani mróz, ani upał, ani wiatr oddziaływający na tarcze nie wpłynęły na prace wahadła, zastosowano tu całkowicie innowacyjna metodę oddzielenia wskazówek od mechanizmu chodu.

Między innymi dzięki temu zegar działa bezawaryjnie i bez żadnych wahań we wskazywaniu czasu.

No, niemal







Kilkukrotnie zdarzyło się, że przewód, doprowadzający prąd do mechanizmu podnoszącego obciążniki zegara odłączyli pracujący na zamku robotnicy, raz, sam prof. Mrugalski, w czasie zmiany czasu na zimowy przestawił wskazówki nie w te stronę, doprowadził do tego, że zegar śpieszył się dwie godziny.









Godziny na zegarze wybijają, jak przed wojną, dzwony.
Mały (ot, 440 kilogramowy kurdupelek ) uderza na pierwszy kwadrans raz, na wpół - dwa razy i trzy razy na kwadrans trzeci, a na pełna godzinę cztery razy i wtedy słyszymy również drugi, potężniejszy, bo 860 kilogramowy, dzwon.

15 minut przed każdą pełną godziną, za pomocą wspomnianego elektrycznego silnika, zegar sam się nakręca.







Dzisiejszy szkielet zegara odlewała Huta Warszawa ze specjalnego żeliwa kwaso- i żaroodpornego, co gwarantuje, ze, jakby co, szkielet przetrwa na pewno.

Mechanizm mechanizmem, ale warto też, a może przede wszystkim, wspomnieć o tym, co na zewnątrz.

Zegar ma cztery tarcze, a bok każdej z nich ma prawie 3 metry długości.
Wskazówka minutowa - ponad 2.

Na pokrycie miedzianych tarcz i cyfr zużyto ponad 14 kilogramów złota, zaś cały proces przeprowadzono w specjalnie sprowadzonych z Niemiec wannach galwanicznych, ponieważ w Polsce nie było urządzeń mogących pomieścić tak wielkie elementy.

I tu wrócę do kosztów, jakie zostały poniesione przy konstrukcji zegara - państwo dało jedynie złoto.









Słońca, które zdobią poszczególne tarcze, dostały od tworzących je brązowników, cztery różne wyrazy twarzy: smutny, obojętny, uśmiechnięty i wesoły.

Zrodziło to poważny problem, który mógł się zakończyć ... zmianą projektu tarcz co najmniej, a mianowicie, która buźkę powiesić na tarczy od wschodu.

Uśmiech na wschód nie przeszedł, bo: "Powiedzą, że się z nich śmiejemy."

Tarcze wciągali rano, jak zwykle, śpiesząc się, bo "miała nadejść jakaś ważna rocznica", więc zapomniano o problemie, a jaka buźka, w którą stronę patrzy, nie mam pojęcia









Zegar odpalili 19 lipca 1974 roku o godzinie 11.15 podczas uroczystości oddania bryły Zamku w stanie surowym.

Na placu stali oczywiście dygnitarze, ale, przede wszystkim, tłumy warszawiaków, pilnowanych przez siedzących między innymi na zamkowej wieży, obok zegarmistrzów, cywilnych "obserwatorów" ... mocno uzbrojonych w przedmioty, które nie wyglądały na broń do straszenia gołębi

Przed wiekami zamkowym zegarem zajmował się specjalny człowiek, który go nakręcał, reperował, czyścił i całą rodzinę z tego utrzymywał, a współczesny ...

cdn.

Mechanizm zegara ...



... twórcy:


Prof. Mrugalski oraz Marek Górski.

Prof. Mrugalski wraz z Władysławem Zalewskim podjęli takie zobowiązanie, ze do końca XX wieku, czyli przez okres 25 lat, będą się bezinteresownie opiekować zegarem.







"No i jak nastał 2000 rok, to dostaliśmy piękne pisma z podziękowaniami od. prof. Rottermunda (czyli dyrektora Zamku Królewskiego w Warszawie) i co, mieliśmy przestać?" - wspomina prof. Mrugalski.

Obecnie zegarem opiekuje się Marek Górski.











Nie jest tajemnicą, że obecny zegar nie jest pierwszym, który miał zawisnąć na wieży zegarowej.

Następnego dnia po podjęciu decyzji o odbudowie zamku chęć zrekonstruowania zegara ogłosił pan WS. Telewizja go filmowała, gazety o nim pisały, aż powstał zegar który, jeżeli chodził, to odmierzał, po kolei, godzinę 11 ... 10, 9, 8 ...

Mimo dobrych chęci zabrakło doświadczenia i wtedy powstał, powołany przez zaniepokojonych członków Cechu, wspomniany zespół ...









Konstruktorzy postanowili, że zegar dla Zamku Królewskiego w Warszawie będzie jedyny, wyjątkowy i niepowtarzalny, dlatego konstruktorom wyłupiono oczy i połamano ręce ...



No dobrze, zastrzeżono tylko, że mechanizmu nie wolno będzie skopiować nigdzie indziej







19 lipca 1974 roku w "Dzienniku zegara zamkowego" zegarmistrzowie zanotowali:
"o godz. 11.15 puszczono w ruch wskazówki zegara i o godz. 12 nastawiono według czasu radiowego".
Wraz z tykaniem zegara do Zamku wróciło życie.

Ściemniło się. Sam nie wiem kiedy kolorami i cieniami rozświetliły się ulice, którymi spacerowałem.







Wspomnienia o zegarze oraz niektóre zdjęcia pochodzą ze Stolicy, z września ub. roku. Spacer przebiegał od Bednarskiej, przez plac Zamkowy, Nowe Miasto, do Krakowskiego Przedmieścia i z powrotem Bednarską.



Pozdrawiam

No to o zegarze powiedzmy wiem już wszystko ... a na pewno dużo więcej niż widziałem.

Wieczorny spacer ... super !
Nawet nie zmarzłem !

Pozdrawiam.