Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

mysza73 napisał(a):Mało się tu odzywałam ,
ale towarzyszyłam Wam i podziwiałam ,

Dziękuję, że dałaś znać o swoim towarzystwie.

mysza73 napisał(a):może kiedyś obiorę ten kierunek .

Też już się stęskniłem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Pozostaje ostatni odcinek do pokonania - polegający głównie na przekraczaniu kolejnych potoków, a także wodospadów.

Pięknie !

pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):Pięknie !

Ba!

Pozdrawiam,
Wojtek

Schodzimy do jeziora. Ostatni odcinek drogi, to jego okrążenie. Pomimo dosyć późnej pory - mija osiemnasta - upał jest sakramencki. Jeszcze zapora, zejście na parking i docieramy do samochodu. Zakończyliśmy ostatnią górską wycieczkę tego wyjazdu.











Łapiemy po piwku, oporządzamy się z grubsza i zjeżdżamy w dolinę. Mijamy Caldes de Boi, odbijając niżej, w Erill la Vall, w lewo i nie zatrzymując się w Boi, od którego pochodzi nazwa całej doliny, zawijamy na kemping w leżącym odrobinę głębiej Taull. Załatwiamy formalności, rozstawiamy namiot i przewoźną restaurację, przyrządzamy obiad - ja jestem pomocnikiem szefowej kuchni - po czym wyruszamy na krótki wieczorny spacer.

Jaka piękna jest taka wspólna wędrówka..

adania napisał(a):Jaka piękna jest taka wspólna wędrówka..

Wiesz, przywykłem do samotnych wędrówek, jednak najpiękniejsze są właśnie te, kiedy idziemy we dwoje.

A już najpiękniejsze są momenty, kiedy zapada wieczór, kiedy od rozgwieżdżonego nieba oddziela zaledwie cienka płachta namiotu, kiedy cicho bulgocze woda w menażce, a potem gorąca herbata rozgrzewa zmęczone po całodziennej wędrówce ciało...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):A już najpiękniejsze są momenty, kiedy zapada wieczór, kiedy od rozgwieżdżonego nieba oddziela zaledwie cienka płachta namiotu, kiedy cicho bulgocze woda w menażce, a potem gorąca herbata rozgrzewa zmęczone po całodziennej wędrówce ciało...

Też lubię ten stan...tylko bez gór.


Pozdrawiam

Vjetar napisał(a):Też lubię ten stan...tylko bez gór.

Każdy ma swoje upodobania.

Ja z wygody śpię w wozie, jeśli do danego miejsca da się wozem dojechać. Tam, dokąd można już tylko pieszo dotrzeć, zostaje namiot...

Pozdrawiam,
Wojtek

Spacer siłą rzeczy jest bardzo krótki - wioska jest maleńka i liczy sobie około 250 mieszkańców. Tym większy kontrast stanowi wspaniale podświetlony kościół z sześciokondygnacyjną wieżą. Reszta wioski o tej porze wygląda na zupełnie wymarłą - odgłos naszych kroków po pustych uliczkach odbija się wielokrotnym echem. Wrażenie jest niesamowite. Wracamy do namiotu, wiedząc że następny dzień zaczniemy od dokładnego zwiedzenia tego pięknego kościoła.

Ostatni hiszpański poranek wita nas piękna pogodą. Nie spieszymy się zanadto - odczuwamy trochę te dwa dni wędrówki. Spokojnie się zwijamy, płacę za kemping i wyjeżdżamy. Niezbyt daleko - tylko do centrum wioski. Pora rozpocząć ostatni punkt zwiedzania po południowej stronie Pirenejów. Kościółek w Taull idzie na pierwszy strzał. Z zewnątrz widzieliśmy go już wczoraj wieczorem, teraz można wejść do środka, gdzie z wewnętrznej ściany absydy, otoczony świętymi i wszystkowidzącymi - o czym świadczą warkocze oczu wokół nich - aniołami, spogląda na nas Chrystus Pantokrator.

To romański kościół, postawiony w pierwszej połowie XII wieku. Wystrój jest bardziej niż skromny, większość ścian świeci gołym kamieniem; oprócz fresków w absydzie jeszcze tylko przyciąga kolorami scena umieszczona na antepedium.

ciekawie i w nocy i w dzień

Franz napisał(a): Chrystus Pantokrator.

nie widziałem go nigdy w takiej pozycji, czego to ludzie nie wymyślą
nie spotkałem się również z takim określeniem... podróże kształcą

te kiero napisał(a):nie widziałem go nigdy w takiej pozycji, czego to ludzie nie wymyślą
nie spotkałem się również z takim określeniem... podróże kształcą

To są właśnie typowe wpływy bizantyjskie. Można je odnaleźć na Zachodzie w różnych miejscach. Rzuć sobie okiem tutaj.

Pozdrrawiam,
Wojtek

Wychodzimy z kościoła św. Klemensa, przypatrując się jeszcze z zewnątrz wspaniałej bryle, liczącej sobie prawie 900 lat. Trzy absydy, kończące każdą z trzech naw - środkowa odpowiednio większa od bocznych, zwanych również absydiolami - wyposażone w wąskie, podłużne, zamknięte łukami okna, a główna jeszcze w okrągłe, przypominające iluminatory, do tego sześciopiętrowa dzwonnica na planie kwadratu z licznymi biforiami... Po prostu cacko.

Ale to jeszcze nie wszystko. Wchodzimy w uliczkę, oddalając się od św. Klemensa.